ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 3

ที่หอน้ำชา 

เฉิงเอินปลอบโยนไป๋เล่อชิงที่นั่งจิบชาทั้งน้ำตา

“เอาเถิดน่า หน้าที่ของกุนซือไม่ต้องจับดาบออกรบ อย่างน้อยสามีของเจ้าก็ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายเกินไป”

คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ยังเศร้ามิคลาย  

“หากข้ายังไม่ชอบอู๋หมิงก็คงดี ไหนเลยจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ปานนี้ เหงามากด้วย”

ครานี้เป็นเฉิงเอินบ้างที่พยักหน้า ถอนหายใจดังเฮ้อ...รู้สึกทั้งเหงาแล้วก็เศร้าตามสหายจนห่อเหี่ยวไปหมด

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วถึงหนึ่งปี

“เวลาล่วงเลยจนยามนี้แล้วแท้ๆ ยังร้องไห้อยู่อีก” 

เฉิงเอินถามไป๋เล่อชิงทันทีที่เจอหน้าแล้วได้เห็นดวงตาอีกฝ่ายแดงก่ำมีน้ำเอ่อคลอเจียนหยาดหยดลงมา นางรีบรินน้ำชาแล้วสั่ง “นั่งๆ อ่ะ จิบชาก่อน ค่อยๆ พูดจา”

ไป๋เล่อชิงนั่งลงตามการฉุดมือของเฉิงเอินแล้วว่า “ข่าวคราวล่าสุดที่มากับจดหมายของหลานชายแม่สามี” นางสูดจมูกกลั้นน้ำตาแล้วว่าต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเรื่องใด”

“เรื่องของอู๋หมิงปะไร ทุกครั้งก็เป็นเช่นนั้น” เฉิงเอินนิ่วหน้ากล่าว 

ครั้งก่อนได้ฟังว่าอู๋หมิงสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์ได้รับความโปรดปรานจากเยี่ยนอ๋องอย่างยิ่ง ต่อมาได้ฟังว่าอู๋หมิงต้องเดินทางไปที่ใดมิอาจทราบ เร้นกายไปไม่นานก็กลับมาอยู่ข้างกายเยี่ยนอ๋องดุจเดิม

ครั้งล่าสุด ได้ยินว่าอู๋หมิงติดตามเยี่ยนอ๋องเสด็จกลับเข้าเมืองหลวงพร้อมขบวนทัพเกรียงไกรหลังชนะศึก  หลานชายฝั่งมารดาแซ่ซือของแม่สามีผู้นั้นเขียนจดหมายมาเล่าอย่างละเอียด มิรู้ว่าครั้งนี้เรื่องใด

เฉิงเอินถาม “ยังคงเป็นเรื่องอู๋หมิงใช่หรือไม่?”

ไป๋เล่อชิงปาดน้ำตา ค่อยๆ เล่าอย่างควบคุมสติว่า “มันก็ใช่แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ครั้งนี้มิใช่เรื่องของอู๋หมิงแค่เพียงคนเดียว แต่มีเรื่องของสตรีผู้หนึ่งพ่วงมาด้วย”

“หา!” เฉิงเอินเบิกตาโต “เรื่องราวเป็นเช่นไร?”

“ในจดหมายเล่าว่าอู๋หมิงเดินทางจากค่ายทหารชายแดนไปยังเมืองหลวงโดยมีสตรีผู้นั้นติดตามด้วยกัน หลังจากนั้น ไม่ว่าอู๋หมิงเดินทางไปเมืองใดก็จะมีสตรีผู้นั้นเดินทางอยู่ข้างกายตลอดเวลา ตอนนี้ได้อยู่จวนเยี่ยนอ๋อง พวกเขา...ก็พำนักเรือนเดียวกัน”

สิ้นวาจาไป๋เล่อชิง คนฟังพลันเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย แม้รู้สึกไม่ชอบมาพากลแต่จะใจเร็วด่วนสรุปให้ช้ำใจมิได้ นางค่อยๆ เอ่ยอย่างมีสติว่า “คงเป็นสหายกระมัง”

ไป๋เล่อชิงส่ายหน้า “พวกเขาตัวติดกันทุกยามเวลา ถึงขั้นอยู่กระโจมเดียวกันก็เคยมาแล้ว”

เรือนกับกระโจมต่างกัน เพราะเรือนมีหลายห้อง นอนแยกได้ แต่กระโจมไม่มีห้องแยก!

“หา!” เฉิงเอินยิ่งตาโตเป็นไข่ไก่ รู้สึกรับไม่ได้ยิ่งนัก “อะไรนะ ได้อย่างไร มันผิดกฎทหารมิใช่หรือ?”

แต่ซักพักนางทำท่าฉุกคิดอย่างหนัก “ช้าก่อน   อาจเป็นแค่คณิกาถูกซื้อตัวมาเป็นนางบำเรอ บุรุษน่ะ  ขาดเรื่องแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ กองทัพย่อมมีงบเพื่อสิ่งนี้”

ไป๋เล่อชิงเบ้หน้านึกอยากร้องไห้ออกมาให้ดังลั่น“ในจดหมายว่า สตรีผู้นั้นเป็นคุณหนูชั้นสูงของเมืองหลวง รู้จักคุ้นเคยกับท่านอ๋องด้วย มิหนำซ้ำอู๋หมิงยังมีความชอบ   ท่านอ๋องจึงค่อนข้างตามใจในเรื่องส่วนตัว ถึงขั้นอนุโลมให้พวกเขาไปมาหาสู่กันโดยสะดวก”

เฉิงเอินตบโต๊ะดังปังอย่างลืมตัว สักพักก็รีบสะบัด โอย...เจ็บ นางนิ่วหน้าหาคำแก้ตัวให้อู๋หมิงเพื่อประคองความรู้สึกให้ไป๋เล่อชิง 

“สหายรัก เจ้าใจเย็น ข้าขอคิดก่อน เอ...นางไม่รู้หรือว่าอู๋หมิงแต่งงานมีภรรยาแล้ว ใช่ๆ บางทีนางอาจไม่รู้ หากรู้ คงไม่ตามติดอู๋หมิงเป็นแน่”

“เรื่องนั้นอู๋หมิงไม่เคยบอกใครตั้งแต่แรก”

“นั่นปะไร” เฉิงเอินเผลอตบโต๊ะดังปังอีก “น่าแปลก ไฉนไม่บอก”

จบคำสงสัยของเฉิงเอิน ไป๋เล่อชิงพลันเม้มปาก รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจนตาแดงหน้าแดงไปหมด

บรรยากาศในเรือนของเฉิงเอินตึงเครียดถึงขีดสุด

สตีผู้นั้นไม่รู้เพราะบุรุษไม่ทันได้เผยหรือไม่ ต่อมาหากบังเอิญมีใครเกินเลยก็แค่บอกออกมาว่ามีภรรยาแล้ว เพื่อให้อีกฝ่ายตัดใจไม่คิดสานต่อ ทว่าหากจงใจไม่บอกแล้วปล่อยให้ความสัมพันธ์เกินเลยไปเรื่อยๆ

จนถึงขั้นคบหาเล่า!

อา...ยิ่งคิดเฉิงเอินยิ่งตาโต

ส่วนไป๋เล่อชิงยิ่งคอตก

“พวกเราเริ่มต้นอย่างไม่ถูกต้อง เขาไม่ได้ชอบข้า พอวันนี้เขาชอบสตรีอื่นขึ้นมา ข้าคงไม่มีสิทธิ์ตำหนิได้”

เฉิงเอินพยักหน้าเห็นด้วยกับวาจานี้ของไป๋เล่อชิง “เจ้าต้องทำใจยอมรับอย่างเดียวแล้วล่ะชิงชิง” 

ไป๋เล่อชิงเศร้าใจนัก “อืม...หากเขาพาสตรีคนนั้นกลับมา ข้าจะต้อนรับอย่างดี เป็นภรรยาเอกที่เจียมตัว”

ไป๋เล่อชิงมีความคิดเช่นนั้นจริงๆ นางไม่มีทางเป็นภรรยาเอกที่ระรานคุกคามอนุภรรยาอันเป็นที่รักของสามี เหมือนที่มารดาของนางเคยประสบจนมิอาจรักษาชีวิต จำต้องทิ้งลูกน้อยเอาไว้ให้เผชิญโชคร้ายตามลำพัง เมื่อภรรยาเอกใจดีมีเมตตา หลังเรือนย่อมสงบสุขแน่ ไหนเลยจะมากปัญหาเต็มไปด้วยเรื่องยุ่งยากวุ่นวายเล่า