EP.13

น้ำแข็ง...

" แล้วใจฉันที่เธอทำมันพัง ตอนนี้เธอก็รักษามันได้แล้วใช่มั้ยน้ำแข็ง" ฉันเหรอที่ทำมันพัง ฉันเหรอ...

เอี๊ยด!

คนข้าง ๆ เลี้ยวรถไปหยุดอยู่ข้างถนนจนฉันที่กำลังอึ้งอยู่ตกใจ แววตาโกรธจัดของเขาที่จ้องมองมาตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาว่าเขาจะทำอะไรฉัน

"ทำไมตอนนั้นเธอไม่อธิบายอะไรให้ฉันเข้าใจเหมือนในตอนนี้ ทำไมตอนนั้นเธอไม่พูดดี ๆ กับฉันเหมือนตอนนี้น้ำแข็ง เมื่อกี้เธอก็ตอบคำถามที่ฉันถามได้ทุกข้อนี่ อธิบายได้ดีทุกข้อเลยด้วย แล้วทำไมตอนนั้นเธอไม่ทำ ทำไมตอนนั้นเธอไม่ทำเหมือนวันนี้ ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าที่รักคือเพื่อนของเธอ ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าที่ไปนอนกับแฟนบ่อย ๆ คือบ้านเพื่อนเธอที่ชื่อแฟน ทำไมวะน้ำแข็งทำไมเธอไม่อธิบาย ทำไมเธอไม่ทำอะไรเลยวะ"

"ฉัน..." ฉันเหรอที่ต้องเป็นฝ่ายอธิบายในเมื่อที่ผ่านมาเขาไม่เคยถามเลยสักคำ ฉันจะรู้มั้ยว่าเขาสังสัยเรื่องอะไรและเข้าใจอะไรฉันผิดอยู่

"ทำไมเธอไม่ทำอะไรเลยวะ" คนข้าง ๆ ถามต่อขณะที่ยังจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่วางตา ฉันได้แต่ข่มอารมณ์โกรธและความรู้สึกจุกในอกของตัวเองเอาไว้ พอมองหน้าเขากลับความรู้สึกเจ็บและเสียใจที่ผ่านมาก็กลับเข้ามาอีก

ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ฉันดีขึ้นแล้วแท้ ๆ แต่เขากลับทำให้ฉันรู้สึกแย่อีก...

"นายแน่ใจเหรอว่าตอนนั้นฉันไม่ทำอะไรเลย" ฉันถามคนตรงหน้ากลับด้วยแววตานิ่ง ๆ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดที่ข่มเอาไว้นั้นกลับมากมายจนอธิบายไม่ถูก

"นายแน่ใจแล้วหรอที่ตอนนั้นฉันอยู่เฉย ๆ นายแน่ใจแล้วใช่มั้ยที่พูดออกมา" อยากจะถามเขาให้มากกว่านี้แต่กลับพูดอะไรต่อไม่ออก ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วแต่ทำไมเขาถึงเอาแต่โทษว่าทุกอย่างฉันเป็นฝ่ายผิดคนเดียว ที่ผ่านมาเขาเริ่มก่อนไม่ใช่หรือไง...

"น้ำแข็งคือฉัน..." คนตรงหน้าเอ่ยเสียงเบาขณะที่หลุบตาลงมองต่ำราวกับไม่กล้าสบตากับฉัน

"ทั้ง ๆ ที่ฉันขอร้องนายแทบตายให้ฟังฉันก่อนแต่นายก็เอาแต่เดินหนีฉัน"

"..."

"ฉันตามหานายแทบตายแต่นายกลับผลักไสฉัน ฉันโทรหา ไลน์หานายก็ไม่รับสายฉัน"

"..."

"ฉันโดดเรียนครั้งแรกในชีวิตเพื่อไปหานายที่มหาลัย แต่นายกลับบอกทุกคนว่าฉันเป็นคนบ้าคนสติไม่ดีที่ตามตื้อนายอยู่"

"..."

"ฉันไปหานายที่คอนโดแต่นายให้พนักงานรักษาความปลอดภัยมาไล่ฉัน นายนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในผับวันนั้นทั้ง ๆ ที่นัดให้ฉันไปหา นายทำเหมือนฉันไม่ใช่คน นายไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมา พอมาวันนี้นายบอกว่าฉันไม่ทำอะไรเลย"

"น้ำแข็งฉันขอ..."

"นายพูดได้ยังไง นายพูดได้ยังไงอัคคี! นายพูดได้ยังไง!" ฉันตะคอกถามคนตรงหน้าเมื่อความรู้สึกเจ็บปวดทุกอย่างที่เก็บเอาไว้มาล้นออกมาจนเก็บต่อไปไม่ไหวแล้ว สองมือของฉันกำหมัดไว้แน่น สองตาของฉันจ้องเขาเขม็ง ตอนนี้มีแต่ความรู้สึกโกรธเกลียด ในใจอยากจะซัดหน้าเขาสักหมัด อยากทำให้เขาเจ็บเจียนตายเหมือนฉันบ้าง

"นายตอบฉันมาสิ! ว่านายทำแบบนั้นกับฉันได้ยังไง!"

"อึก... พอแล้วน้ำแข็ง พอแล้ว ฉันขอโทษ" คนตรงหน้าเอ่ยเสียงสั่น ต่อให้เขาร้องไห้แทบตายมันก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่ฉันร้องตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นปี ๆ

"ขอโทษที่ตอนนั้นฉันมันโง่ ขอโทษที่ตอนนั้นฉันงี่เง่าไม่ยอมฟังอะไรเลยฮือ ๆ ขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้ ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างพัง ฉันขอโทษ..."

"คำขอโทษของนายฉันให้อภัยนายได้นะ แต่มันไม่สามารถชดเชยความรู้สึกของฉันที่เสียไปแล้วได้ สำหรับความรู้สึกของฉันที่เสียไปต่อให้นายขอโทษยังไงมันก็ไม่มีวันเหมือนเดิมหรอก"

"ฉันเองก็เจ็บปวดไม่แพ้เธอ เพราะความเข้าใจผิดของฉัน แต่ฉันขาดเธอไม่ได้จริง ๆ นะน้ำแข็ง"

"แต่ตอนนี้ฉันอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องมีนายแล้ว"

"แต่ฉันอยู่ไม่ได้"

"นั่นมันเรื่องของนาย"

"เธอให้โอกาสฉันอีกครั้งนะน้ำแข็ง เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะน้ำแข็ง" ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่มองเขาด้วยความอึ้ง นึกไม่ถึงเลยว่าฉันพูดขนาดนี้แล้วยังไม่สำนึกกับความผิดของตัวเองอีก ยังมีหน้ามาขอโอกาสจากฉันทั้ง ๆ ที่เขาเป็นฝ่ายปฏิเสธมันมาตลอด ยังมีหน้ามาขอเริ่มต้นใหม่ทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายทำฉันร้องไห้

"เมื่อก่อนฉันพยายามแทบตายเพื่อรักษานายไว้ แต่นายหาเหตุผลตั้งมากมายเพื่อทิ้งฉัน แล้วตอนนี้นายกลับมาทำไม กลับมาอีกทำไมอัคคี! นายยังมีหน้ากลับมาขอเริ่มใหม่อีกเหรอ!" ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอีกครั้งด้วยความหัวเสีย

"ก็ฉันรักเธอไง!"

"แต่ฉันไม่ได้รักนายแล้ว!"

"แต่ฉันรักเธอ!"