EP.16

อัคคี...

"มาก่อนแล้วไงตอนนี้มึงคืออดีตเข้าใจมั้ย กูนี่คนปัจจุบัน กูคนสำคัญในเวลานี้ กูคือแฟนน้ำแข็งตอนนี้ และตอนนี้น้ำแข็งรักกูไม่ได้รักมึง!" เจ็บสัส ๆ เจ็บจี๊ด ๆ เจ็บโคตร ๆ ใช่ทุกอย่างที่มันพูดเป็นความจริงและผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าน้ำแข็งจะมีแฟนแล้ว แต่มันเป็นคนละคนกับคนที่ถีบผมหน้าร้านหมูกระทะวันนั้นนี่หว่า สรุปแล้วคนนั้นเป็นใคร?

"ใช่ตอนนี้มึงคือแฟนใหม่ แต่ไม่นานกูจะทำให้แฟนใหม่อย่างมึงกลายเป็นแฟนเก่า" ผมพูดกับมันก่อนจะหันมาสบตากับน้ำแข็งที่ยืนนิ่งอยู่แล้วพาเธอเดินออกมา

"เธอต้องกลับกับฉันน้ำแข็ง" ผมบอกคนที่ยืนนิ่งอยู่

"เอ่อ งั้นวันนี้น้ำแข็งขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ธันวา ไว้วันหลังพี่ธันวาค่อยไปหาคุณน้านะคะ" น้ำแข็งหันไปพูดกับไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อธันวาพร้างกับส่งยิ้มหวานให้ แต่เมื่อกี้ยัยนี่ชวนไอ้หมอนั่นไปบ้านเธองั้นเหรอ? ได้ไงอะผมไม่ยอมหรอก

น้ำแข็ง...

ฉันได้แต่เดินตามอัคคีไปอย่างเงียบ ๆ เพราะไม่อยากให้สองคนมีเรื่องกันที่สำคัญฉันต้องคืนเสื้อกับกางเกงที่ยืมอัคคีมาใส่วันนั้นด้วย

"อัคคี เดี๋ยวก่อนสิ" ฉันยื้อมือตัวเองกลับ ทำให้คนที่จับมือฉันอยู่ต้องหันกลับมา

"มีอะไร หรือกลัวแฟนใหม่เธอจะเข้าใจผิด ก็ดีเข้าใจผิดแล้วก็เลิก ๆ กันไปเลย" คนตรงหน้าหันมาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะจับมือฉันให้เดินตามไป

"พี่ธันวาเป็นคนมีเหตุผลพอ เรื่องเข้าใจผิดแค่นี้ไม่ทำให้พี่เขาเลิกกับฉันหรอก" ฉันว่าจะพูดดี ๆ ด้วยแล้วนะ แต่ในเมื่อประชดฉันมาแบบนี้ฉันขอประชดกลับหน่อยแล้วกัน

"เธอกล้าเปรียบเทียบฉันกับมันเหรอน้ำแข็ง" นั่นไงว่าแล้ว

"ฉันยังไม่ได้พูดชื่อนายขึ้นมาเลยนะแล้วฉันจะเปรียบเทียบนายกับพี่ธันวาได้ยังไง"

"ก็เมื่อกี้เธอ... เธอ เออช่างเถอะ"

"นายนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ" งี่เง่า วู่วาม ไม่มีเหตุผล เมื่อก่อนเป็นอย่างไรตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น

"ใช่ฉันไม่เคยเปลี่ยน เมื่อก่อนเป็นยังไงทุกวันนี้ฉันก็เป็นอย่่างงั้น เคยรักเธอยังไงทุกวันนี้ก็รักอย่างงั้น แต่มีอยู่อย่างนึงที่ฉันเปลี่ยนไปและไม่เหมือนเดิมก็คือฉันคิดถึงเธอมากขึ้นทุกวันแล้วก็รักเธอมากขึ้นทุกวันเข้าใจฉันมั้ยน้ำแข็ง"

"..."

"กลับได้แล้วฉันจะไปส่ง" คนตรงหน้าทำท่าจะจับมือฉันให้เดินตามไปแต่ฉันไหวตัวทันขยับหนีเขา

"นายทำแบบนี้ทำไม นายมายุ่งกับฉันอีกทำไมอัคคี"

"ฉันรักเธอไง เคยบอกไปแล้วนี่หลายครั้งเลยด้วย"

"แต่เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนายเลิกพูดถึงมันสักที ฉันเคยบอกไปแล้วว่าเรากลับไปคบกันไม่ได้" ใช่มันจบไปแล้วไม่ว่ายังไงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ตราบใดที่เขาไม่เคยเปลี่ยน

"น้ำแข็ง... ถ้าเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เราเริ่มต้นใหม่ด้วยกันได้มั้ย" คนตรงหน้าเปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนโยนขึ้นก่อนจะขยับเข้ามาใกล้แล้วกุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเป็นปีเพื่อลืมเขา แต่พอเขากลับมาทุกอย่างที่ฉันตั้งใจเอาไว้ก็พังลง ตอนนี้ฉันสบสนกับความรู้สึกของตัวเอง มันทั้งรักทั้งเกลียดแต่ก็ไม่อยากกลับไปเพราะกลัวว่าจะเจ็บอีก เขาทำให้ฉันเข็ดกับความรักแต่ก็พูดอย่างเต็มปากไม่ได้ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว ฉันยังคงหวั่นไหวและมีบางครั้งที่เผลอใจอ่อนกับเขา

"คือฉัน..."

"นะน้ำแข็ง ที่ผ่านมาฉันรู้ว่าฉันทำไม่ดีกับเธอไว้มากแต่จะให้ฉันทำยังไงในเมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เธอให้โอกาสฉันสักครั้งนะน้ำแข็ง เริ่มต้นกันใหม่ในตอนนี้ตอนที่เราทั้งคู่ต่างก็โตแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้ว ส่วนความสัมพันธ์ในวัยเด็กในวัยที่เรายังไม่โตที่มันจบไปแล้วเราเก็บเอาไว้เตือนใจตัวเอง เก็บไว้คอยเตือนตัวเองนะน้ำแข็ง ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะน้ำแข็ง" ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้เป็น แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี ทำไมหัวใจกับสมองถึงทำงานไม่สอดคล้องกันแบบนี้ล่ะ

"นะน้ำแข็ง... ฉันขอร้อง" คนตรงหน้าพูดต่อพลางจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาสั่นไหว

"ฉันให้โอกาสนายไม่ได้หรอกอัคคี" ฉันพูดบ้างก่อนจะยื่นถุงกระดาษใบโตที่ถือเอาไว้ให้เขา

"นี่เสื้อกับกางเกงที่ฉันยืมไปวันนั้น ขอบใจนายมากนะ" แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่ยอมรับกลับไป แววตาสั่นไหวเมื่อครู่ของเขาตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

ฉันบอกแล้วว่าคนอย่างเขาน่ะไว้ใจไม่ได้...

"ของที่เธอใช้ไปแล้วฉันไม่รับคืน แต่ถ้าเธออยากจะคืนก็ซื้อคืนให้ฉันก็แล้วกัน"

"งั้นหมดนี่เท่าไหร่ ฉันขอจ่ายเป็นเงินสด" เพราะไม่อยากจะเสวนาต่อให้มากความและไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ดีนะที่เมื่อกี้ฉันไม่ใจอ่อนกับเขาไม่งั้นคงไม่เหตุธาตุแท้ที่ซ่อนอยู่ค่อย ๆ โผล่ออกมาแบบนี้หรอก

"เงินฉันมีเยอะแล้ว ถ้าอยากคืนก็ไปซื้อที่ห้างกับฉันสิไปตอนนี้เลย" คิดไว้ไม่ผิดอย่างนายเนี่ยนะจะมาขอโอกาสเหอะ นายมันไอ้ผู้ชายเฮงซวย เจ้าเล่ห์ อยากรั้งให้ฉันอยู่ด้วยนาน ๆ ล่ะสิ!

"ไปก็ไปจะได้จบ ๆ หวังว่าคราวนี้นายกับฉันเราคงไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ"