EP.15

น้ำแข็ง...

ผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่ฉันกับอัคคีได้เจอกัน จากวันนั้นมาฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ฉันเอาเสื้อยืดกับกางเกงที่ยืมอัคคีใส่วันนัั้นติดกระเป๋ามาที่มหาลัยทุกวันเพราะคิดว่าถ้าได้เจอเขาอีกครั้งฉันจะคืนให้เขา แต่ฉันลืมคิดไปว่าเราสองคนไม่มีทางมาเจอกันได้เพราะเขาเรียนในมหาลัยส่วนฉันตึกคณะแพทย์ถูกแยกออกจากรั้วมหาลัยอยู่อีกฟากหนึ่ง

"น้ำแข็งแกกลับยังไงอะ พี่เอิร์ธมารับป่าว" ทันทีที่เดินลงจากตึกคณะเจ้าถิ่นก็ถามฉันขึ้น ปกติถ้าพี่เอิร์ธไม่มารับฉัน ยัยแฟนกับยัยที่รักจะเป็นคนมารับฉันน่ะ สองคนนั้นชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็ก พวกนางจะหาเวลาว่างมารับฉันตลอด แต่ว่าช่วงหลัง ๆ มาพอพี่เอลฟ์กลับมาจากฮ่องกงพี่เอิร์ธก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่เลยไม่ค่อยได้แวะมารับฉันเหมือนเมื่อก่อน

"วันนี้ฉันกลับเองน่ะ ช่วงนี้พี่เอิร์ธติดงานส่วนยัยแฟนกับยัยที่รักเดือนนี้เข้ากะบ่ายกันทั้งเดือน เลิกทีก็ดึกเลยคงไม่ว่างมารับ"

"งั้นแกกลับกับฉันป่าวล่ะทางผ่านไปบ้านฉันพอดี เดี๋ยวให้ลุงแวะไปส่ง" เพื่อนรักเอ่ยชวน ฉันเองก็เห็นด้วยเพราะจะได้ไม่เสียเวลารอรถเมล์นาน

"รอด้วย! นี่พวกแกจะไม่รอฉันเลยหรือไงเนี่ย คนสวยเซ็ง" เสียงแหลมเล็กของยัยเรดาห์ดังขึ้นพร้อมกับขายาว ๆ นั้นก้าวฉับ ๆ ลงจากบันได้ตามหลังพวกเรามาด้วยท่าทางเร่งรีบ ฉันกับยัยถิ่นหันไปมองพร้อมกันก่อนจะส่ายหัวไปมาเพราะความกระโดกกระเดกของนาง

"แกเดินดี ๆ ก็ได้ป้ะวิ่งซะหมดสวยเลยเพื่อนฉัน" เจ้าถิ่นแซวคนมาใหม่ก่อนจะพูดต่อ "พวกฉันคิดว่าแกลงมารอแล้วก็เลยไม่ได้รออะ"

"ฉันแวะเติมแป้งในห้องน้ำแป๊บนึงน่ะ โทษทีลืมบอกให้รอ ว่าแต่นี่คนขับรถฉันยังไม่มาเลยอะแก เย็นนี้ต้องไปถ่ายงานต่อด้วยต้องเลทแน่เลย" เพื่อนสาวแสดงสีหน้าเป็นกังวลเพราะกลัวจะไปถึงที่หมายช้า

"งั้นแกไปกับฉันมั้ยล่ะ เดี๋ยวลุงฉันมาค่อยให้ลุงไปส่งแล้วก็ให้คนขับรถกับพี่เลี้ยงแกตามไป" เป็นความคิดที่ดีมากเจ้าถิ่นฉันเห็นด้วย

"อืมใช่ แกไปกับเจ้าถิ่นสินั่นไงลุงยัยถิ่นมาพอดี" ฉันบุ้ยปากไปยังรถยนต์สีดำคันหรูที่เคลื่อนมาจอดหน้าตึกคณะที่พวกเรายืนคุยกันอยู่ รถคันนี้ฉันเคยนั่งบ่อยก็เลยจำได้ว่าเป็นของบ้านยัยถิ่น

"เออ ฉันลืมไปเลยว่าต้องไปส่งแกด้วยว่ะน้ำแข็ง มันคนละทางกับที่ยัยด้าจะไปด้วยสิ เอาไงดี" ยัยถิ่นเหมือนจะคิดได้ก็เลยหันมาหาฉัน แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญหรอกเพราะฉันไม่ได้รีบกลับอะไร อีกอย่างยัยด้ามีเรื่องสำคัญต้องไปทำถ้างั้นก็ให้ยัยถิ่นไปส่งยัยด้าเลยก็ได้

"ไม่เป็นไรหรอกแกเดี๋ยววันนี้ฉันกลับเองได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันบอกเพื่อนรักก่อนจะดันแผ่นหลังของพวกนางให้เดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่

"เอางั้นก็ได้ แต่แกต้องระวังตัวดี ๆ นะ ถึงบ้านแล้วไลน์มาด้วยอย่าเกเรเข้าใจปะ" ยัยถิ่นหันมากำชับฉันก่อนจะโบกไม้โบกมือแล้วเข้าไปนั่งในรถพร้อมกับยัยด้า

"รับทราบค่าท่านแม่" ฉันยืนตรงทำความเคารพเหมือนทหาร พลางโบกมือให้เพื่อนทั้งสองก่อนที่รถคันหรูของลุงยัยถิ่นจะเคลื่อนตัวออกไป

เฮ้อ! ไม่รู้ทำไมพวกเพื่อน ๆ ฉันถึงต้องเป็นห่วงฉันนักนะ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็อายุเท่าพวกนางที่สำคัญคือเราไม่ใช่เด็กกันแล้วไง

"น้ำแข็ง!" เสียงใครบางคนตะโกนเรียกชื่อฉันพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้ไกล ๆ ทำให้ฉันต้องยืนรออย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาคนนั้นก็คือพี่ธันวาลุงรหัสของฉันนั่นเอง ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่เขาถึงมีเวลาว่างมาหาฉันได้ล่ะ ปกติเห็นเวลานี้ก็ยังมีเรียนอยู่เลยนี่นา

"วันนี้พี่ธันวาเลิกเร็วเหรอคะ ปกติห้าโมงเย็นยังไม่เห็นพี่ออกจากแลปเลย" ปกตินักศึกษาแพทย์ปีหกไม่ค่อยได้ออกมาเดินเฉิดฉายในช่วงเย็นแบบนี้หรอกนะ ส่วนมากเลิกเรียนช้า สองทุ่มก็มีหรือบางทีก็เข้าเวรในโรงพยาบาล

"วันนี้พี่เลิกเร็วน่ะแล้วก็ไม่ได้ไปไหนด้วย แล้วนี่เรากลับยังไงให้พี่ไปส่งมั้ยกะว่าจะ..."

"ไม่ต้อง! น้ำแข็งมีคนมารับแล้ว!" เสียงนี่มัน...

น้ำเสียงดุ ๆ ของคนมาใหม่ที่ก้าวขาฉับ ๆ เข้ามาทำให้ฉันต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ อีกอย่างนี่มันรั้วคณะแพทย์นะ วิศวะอย่างเขาเข้ามาทำไมกัน?

"ใครอะน้ำแข็ง" พี่ธันวาหันมาถามฉันพลางทำหน้าสงสัย

"แฟน! / แฟนเก่าค่ะแฟนเก่า" คนมาใหม่ตอบพี่ธันวาแต่ก็เป็นฉันที่ต้องแทรกขึ้นมาขยายความให้ชัดกว่านั้น

"อ๋อ แฟน - เก่า" พี่ธันวาเหยียดยิ้มเย้ยหยันก่อนจะเน้นคำชัด ๆ กับคนมาใหม่ ฉันที่ยืนฟังอยู่เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีนักเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น

"แฟนเก่าแล้วไง? มึงเสือกอะไรด้วยด้วยวะ?" คนถูกเย้ยถามพี่ธันวาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ทำให้ฉันต้องรีบแยกพวกเขาออกจากกันเพราะรู้ดีว่าอีกคนนั้นใจร้อนแค่ไหน

"เอ่อพี่ธันวาคะ น้ำแข็งว่าน้ำแข็งกลับก่อนดีกว่าค่ะ" ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ให้พี่ธันวาก่อนจะเดินเข้าไปหาอัคคี ในใจอยากพาเขาออกไปจากตรงนี้เพราะกลัวจะมีเรื่องแต่พี่ธันวาน่ะสิคว้ามือฉันเอาไว้เสียก่อน

"เมื่อกี้พี่บอกว่าจะไปส่งไง จะแวะไปหาคุณน้าด้วยไม่ได้เจอท่านนานแล้ว" พี่ธันวาพูดกับฉันพลางส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนจะหันไปหรี่ตามองคนบางคนแล้วกระตุกยิ้มให้ เพิ่งรู้วันนี้ว่าพี่ธันวาเองก็ร้ายใช่ย่อยพอกัน ส่วนนายนั่นก็ใจร้อนเป็นบ้า เฮ้อ!

หมับ!

"แต่น้ำแข็งต้องไปกับกู" อีกฝ่ายก็คว้ามือฉันเอาไว้พร้อมกับบอกพี่ธันวา เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงกลางโดยที่มีผู้ชายสองคนรั้งข้อมือเอาไว้อยู่คนละข้าง ให้มันได้แบบนี้สิ! รู้งี้ติดรถไปกับเพื่อนแล้วไปนั่งเฝ้ายัยด้าถ่ายแบบซะก็ดี

"น้ำแข็งยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไปกับมึง" พี่ธันวาพูดพลางยิ้มมุมปากไปด้วย

"เธอจะกลับกับฉันใช่มั้ยน้ำแข็ง" อีกคนเอ่ยถามฉันบ้าง

"คือฉัน..." ฉันจะทำยังไงบอกที

"มึงเป็นแฟนเก่าน้ำแข็งแล้วมายุ่งกับน้ำแข็งทำไมวะ เลิกแล้วก็คือเลิกดิจะมารับน้ำแข็งทำไม"

"แล้วมึงล่ะเป็นใครเสือกอะไรเรื่องของกู"

"กูเป็นแฟนใหม่น้ำแข็งไงทำไมจะยุ่งไม่ได้ ที่สำคัญมึงกับน้ำแข็งเลิกกันไปแล้วมึงจะมายุ่งกับน้ำแข็งอีกทำไม เลิกไปแล้วก็จบ ๆ ไปสิวะ ตามรังควานเขาอยู่ได้ ไม่แมนเลยนะ" พี่ธันวาพูดยาวเหยียดก่อนจะหันมาสบตากับฉันแว๊บนึง อันที่จริงฉันกับพี่เขาเราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกนะแต่ที่พี่เขาพูดออกไปแบบนั้นสงสัยอยากกวนประสาทนายอัคคี

"แฟนใหม่แล้วไง! น้ำแข็งรักกูก่อนมึง คบกับกูก่อนมึง คิดถึงกูก่อนมึง เป็นแฟนกูก่อนมึง!"

"มาก่อนแล้วไงตอนนี้มึงคืออดีตเข้าใจมั้ย กูนี่คนปัจจุบัน กูคนสำคัญในเวลานี้ กูคือแฟนน้ำแข็งตอนนี้และตอนนี้น้ำแข็งก็รักกูไม่ได้รักมึง"

"..."