LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2025-12-11 12:57:27งานใหม่ (2)
เสียงประกาศเรียกศิลปินขึ้นเวทีดังลอดเข้ามา อลิษาสูดหายใจเข้าลึก ๆ
และเมื่อเธอก้าวออกจากหลังเวที แสงไฟนับร้อยก็สาดเข้ามาจนแสบตา ข้างล่างนั่นคือผู้คนมากมายที่กำลังรอฟังเสียงของเธอ
เสียงเปียโนค่อย ๆ บรรเลงขึ้นมา อลิษาก้าวออกสู่แสงไฟท่ามกลางเสียงปรบมือจากผู้ชม
ก่อนที่เสียงสุดท้ายของเปียโนค่อย ๆ จางหาย เหลือเพียงเสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วเรือสำราญ อลิษายืนนิ่งอยู่กลางแสงไฟ ดวงตาเธอชื้นนิด ๆ เพราะไม่คิดว่าผู้คนจะลุกขึ้นยืนปรบมือให้ขนาดนี้ เสียงชื่นชมดังแว่วอยู่รอบตัว ทั้งภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น ไทย และอีกหลายสำเนียงจากทั่วโลก แต่สิ่งที่เธอรับรู้ชัดที่สุดกลับเป็น ‘ความสุข’ ที่อบอวลอยู่ในหัวใจเพราะเธอได้ทำในสิ่งที่เธอรัก
อลิษาโค้งให้ผู้ชมก่อนจะเดินลงจากเวทีด้วยรอยยิ้มเปื้อนแก้ม ขณะที่มีนักท่องเที่ยวหลายคนเข้ามายื่นทิปให้ ทั้งธนบัตรเหรียญต่างประเทศและซองเล็ก ๆ ที่มีข้อความเขียนขอบคุณไว้
“คืนนี้สุดยอดมากเลยอลิซ!” ลิเดียเดินมาหาเธอพร้อมรอยยิ้มกว้าง สีหน้าภูมิใจราวกับแม่ที่เห็นลูกสาวได้รับรางวัลใหญ่ “เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าแค่ 2-3 เพลงก็พอ เสียงของเธอสะกดคนได้ทั้งลำเรือเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่ลิเดีย” อลิษาหัวเราะเบา ๆ เธอยังถือเงินและซองเล็ก ๆ เต็มมือ “ลูกค้าใจดีมากเลย ฉันจะเอาไปให้พี่ลิเดียนะคะ จะได้แบ่งให้ทีมงานทุกคน”
“ไม่ต้องจ้ะ” ลิเดียส่ายหัวเบา ๆ แล้วดันมือของอลิษากลับไป “มันเป็นทิปส่วนตัวของเธอ ทุกคนรู้ดีว่าเสียงของอลิซทำให้ค่ำคืนนี้พิเศษขนาดไหน”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ เธอเหนื่อย เธอซ้อมทั้งวัน ทำให้ทุกคนมีรอยยิ้มได้ขนาดนี้ เธอสมควรได้รับมันเต็มที่แล้ว พนักงานที่จัดห้องเขาทำงานได้ทิปก็ไม่ได้เอามาแบ่งให้พวกเรานะ นอกเหนือจากที่ว่าลูกค้าจะให้และแจ้งว่าให้แบ่งกันทุกคน นั่นแหละที่สมควรจะแบ่ง พี่พูดแบบนี้เธอเข้าใจใช่ไหม?”
อลิษาก้มลงมองเงินในมือ ดวงตาโตเล็กน้อยเมื่อเห็นจำนวนที่มากจนเกินคาด ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว
“มัน... มากพอ ๆ กับเงินเดือนทั้งเดือนของฉันเลยนะคะ” ถ้าเธอหาเงินได้แบบนี้ทุกวัน เธอก็จะมีเงินเก็บเยอะ ๆ และยังได้กลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวในเร็ววันลิเดียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือแตะไหล่เธอ “งั้นถือว่าเป็นของขวัญจากท้องทะเลแล้วกัน คืนนี้เธอร้องด้วยหัวใจจริง ๆ ทุกคนสัมผัสได้ เธอเป็นคนมีพรสวรรค์ พี่เชื่อว่าเธอทำได้”
ลิเดียเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยกแก้วน้ำเย็นส่งให้ “ดื่มสิ เธอคอแห้งแน่ ๆ”
“ขอบคุณค่ะพี่ลิเดีย” อลิษารับมาอย่างเกรงใจ ก่อนจะจิบเบา ๆ ความเย็นแล่นผ่านคอช้า ๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น
“อีกไม่กี่ชั่วโมงเรือก็จะเทียบท่าที่กรุงโรมแล้วนะ” ลิเดียพูดขึ้นพลางมองออกไปยังขอบฟ้าที่เริ่มเห็นแสงเมืองอยู่ไกล ๆ “กัปตันบอกว่าจะให้ลูกเรือและทีมบันเทิงพัก 3 วัน 2 คืนก่อนออกเดินทางต่อไปที่สเปน เธอเองก็ใช้โอกาสนี้พักบ้างนะอลิซ”
“จริงเหรอคะ!” ดวงตาของอลิษาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ฉันอยากไปเดินเล่นในโรมสักครั้ง อยากเห็นโคลอสเซียมของจริง”
“งั้นเตรียมตัวไว้เลยสิ” ลิเดียหัวเราะเบา ๆ “คืนนี้รีบกลับไปเก็บของก่อน พรุ่งนี้เช้าเรือเทียบท่าเธอจะได้ไม่ต้องรีบ”
“แล้วพี่ลิเดียล่ะคะ จะลงฝั่งไหม ?”
“แน่นอนสิ ฉันจองคาเฟแถวใจกลางเมืองไว้แล้ว จะนั่งกินกาแฟดูผู้คนไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าเธออยากไปด้วยก็ได้นะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันว่าจะขอเดินคนเดียวสักหน่อย อยากเก็บภาพบรรยากาศไว้เผื่อแต่งเพลงตอนกลับ”
“ก็ดีนะ” ลิเดียพยักหน้า “เธอเป็นคนมีเสน่ห์เวลามีแรงบันดาลใจ ฉันอยากเห็นเพลงต่อไปของเธอจริง ๆ”
กระทั่งเสียงลำโพงบนเรือประกาศเบา ๆ ว่า “อีก 3 ชั่วโมงจะถึงท่าเรือกรุงโรม”
ลิเดียมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะหันมายิ้มให้ “งั้นไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวฉันต้องไปเช็กตารางของพนักงานต่อ”
“ค่ะ แล้วเจอกันตอนเช้านะคะพี่ลิเดีย”
“ฝันดีนะอลิซ”
“ฝันดีค่ะ”
Latest chapter
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 7
งานใหม่ แต่หน้าที่เดิม…อลิษานั่งทรุดอยู่บนม้านั่งริมท่าเรือพลางร้องไห้โวยวายเสียงดังและน้ำตาไหลเป็นสาย มือ 2 ข้างกุมหน้าอกและไหล่ตัวเอง“เพราะนาย! เพราะนายทั้งหมดเลยนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันคงขึ้นเรือทันแล้ว! แล้วฉันจะอยู่ที่นี่ยังไง ต่อไปนายต้องรับผิดชอบ!” เธอสะอื้นโฮและตะโกนเสียงสั่นชายแปลกหน้ามองเธอด้วยสายตานิ่งขรึม ปากเม้มเข้ากันเล็กน้อย เขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ ทั้งรำคาญทั้งหงุดหงิด แต่ใจลึก ๆ ก็อดสงสารไม่ได้เพราะนี่คือผู้หญิงคนเดียวที่เพิ่งช่วยเขาไว้เมื่อวาน“หยุดร้องก่อนได้ไหม!” เสียงทุ้มเรียบ ๆ แต่ทรงพลังและน่าเกรงขามเป็นอย่างมากดังขึ้นอลิษายังคงสะอื้นไม่ยอมหยุดและยิ่งร้องไห้แรงขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ชายคนนั้นถอนหายใจแรงแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสียทิ้งหญิงสาวเอาไว้ที่เดิม แต่เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาอย่างรวดเร็วมือหนากระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวจนอลิษาเสียหลัก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกรวบเข้ามาในอ้อมกอดแกร่งแทน“หยุดร้องนะ” เขากระซิบเบา ๆ ข้างหูพลางกอดเธอแน่นกว่าเดิมอลิษาเงยหน้ามองใบหน้าคมที่ใกล้จนแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ทั้งความตกใจและความซาบ
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 6(1)
ผมไม่ไปเช้าวันถัดมา อลิษาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย สิ่งแรกที่เธอทำคือหันมามองโซฟา “ว่างเปล่า”ไม่มีเงาของชายแปลกหน้าคนนั้นอีกต่อไป เธอถึงกับถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างโล่งอก “ดีแล้ว… คงไปแล้วสินะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกจากเตียง ตั้งใจจะเก็บห้องให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินตอนเช้าแต่ไม่ทันได้ก้าวพ้น 2 ก้าว เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นแอ๊ด…อลิษาหันไปมองด้วยความตกใจพร้อมดวงตาที่เบิกกว้างในทันที ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ เส้นผมเปียกเล็กน้อย หยดน้ำยังเกาะอยู่บนแผงอก เขาพันผ้าขนหนูไว้ที่เอวเพียงผืนเดียวแถมยังพันแบบลวก ๆ จนแทบจะหลุดอยู่รอมร่อ“กรี๊ด!” อลิษาร้องเบา ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นปิดตาทันที “นาย! ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาเล่า!”เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นอย่างเรียบเฉย “เสื้อผ้าเปื้อนเลือด… ผมซักไว้ ยังไม่แห้ง”อลิษายังคงยืนหลับตาแน่น “งั้นก็รอก่อนสิ ฉัน… ฉันหาของให้” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือทั้งจากความเขินและความหงุดหงิดปนกันเธอเดินถอยหลังไปยังกระเป๋าเดินทางแล้วล้วงหาเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ก่อนจะคว้าเสื้อฮูดตัวใหญ่สีเทาออกมาได้ “นี่ ใส่ต
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 6(2)
ชายหนุ่มยืนนิ่งมองหน้าเธออยู่เช่นนั้นและไม่รีบร้อนนัก “ผมไม่ไป”คำตอบที่ได้รับทำเอาอลิษาอึ้งไป 2 วินาที ก่อนที่ใบหน้าเธอจะร้อนผ่าวด้วยความโกรธและความเครียด “อะไรนะ! นายพูดว่าไม่ไปเหรอ!”เขาพยักหน้าเรียบ ๆ “ผมมีธุระของผมเอง คุณหาทางไปเอาเองแล้วกัน”“ธุระบ้าอะไรของนาย!” เธอตะโกนออกไปโดยไม่คิดจากอารมณ์โมโห “รู้ไหมว่าฉันต้องเสียงาน ต้องโดนตัดเงิน เพราะนาย! ถ้าเมื่อคืนฉันไม่ช่วยนาย ถ้าไม่พาเข้ามาที่ห้องนี้ ฉันคงอยู่บนเรือแล้ว!”ชายหนุ่มมองเธอเงียบ ๆ แววตาคมสงบนิ่งจนน่าหงุดหงิดอลิษากำหมัดแน่น “เพราะนายแท้ ๆ เลย นายรู้ไหมว่าฉันทำงานตรงนั้นแทบตายกว่าจะได้ขึ้นร้องเพลงบนเรือนั่น แล้วตอนนี้… ทุกอย่างมันพังหมดแล้ว!”น้ำเสียงเธอสั่นเครือในตอนท้าย พอพูดจบก็เม้มปากแน่นอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะตะโกนออกไปอีกดีในความเงียบที่ถาโถมเข้ามา ชายแปลกหน้าสบตาเธอครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแววบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก “งั้นผมจะพาไป”อลิษาชะงักแล้วเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง“แต่ก่อนจะไป… เธอต้องเตรียมใจไว้หน่อย” เขาพูดต่อช้า ๆ “เพราะฟังจากที่เธอพูดมา ผมว่าเรือมันคงไปแล้วไม่ว่าท่าไหนก็ตาม”
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 5(2)
ห้ามทำร้ายฉันเด็ดขาดแววตาเขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ผมสัญญา” เสียงทุ้มของเขานุ่มลงจนเกือบจะอ่อนโยนอลิษามองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อยืนยันความมั่นใจก่อนจะยื่นมือออกไปให้พยุง เธอรู้สึกถึงน้ำหนักตัวเขาที่เอนพิงมาเล็กน้อยตอนเดินออกจากตรอกนั้นเมื่อมาถึงห้อง อลิษารีบเปิดไฟจนห้องสว่างขึ้นในทันที ตามด้วยเสียงประตูปิดดัง ‘แกร๊ก’ เบา ๆ เธอวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนหันกลับมามองชายแปลกหน้าที่พิงกรอบประตูอยู่ ใบหน้าเขาขาวซีดและเต็มไปด้วยเหงื่อ“นั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันเอากล่องยามาให้” เธอพูดเสียงเรียบแต่ใจเต้นแรงไม่หยุดอลิษาเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา จากนั้นนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเขา เริ่มจัดการล้างแผลที่แขนด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ เพราะทั้งกลัวและระแวงในเวลาเดียวกัน“เจ็บไหมคะ?” อลิษาถามเสียงเบา“ไม่เท่าไร” เขาตอบสั้น ๆ ดวงตาคมมองเธออยู่นานจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา หลังจากพันผ้าเสร็จ เธอก็ถอนหายใจโล่งอกขึ้นนิดหนึ่ง“เรียบร้อยแล้วค่ะ... เอ่อ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”ชายแปลกหน้าขยับสายตาขึ้นมองเธอแล้วพูดเสียงนิ่ง“แค่เจอกันครั้งเดียว ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 5(1)
ห้ามทำร้ายฉันเด็ดขาดอลิษาสะดุ้งสุดตัว ถุงของในมือแทบหล่น เธอชะงักค้างอยู่ตรงนั้น ใจเต้นแรงจนแทบกลืนเสียงหายใจของตัวเองไม่ลง มือที่เย็นเฉียบจับข้อเท้าเธอแน่น ทำให้เธอเผลอกรีดร้องในลำคอเบา ๆ ก่อนเสียงนั้นจะตามมา“ชะ… ช่วยด้วย” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าราวกับเป็นแรงเฮือกสุดท้าย“คนไทย!!” อลิษาร้องออกมาด้วยความตกใจเป็นอย่างมากอลิษาเบิกตากว้าง เธอหันมองรอบตัวทันทีแต่ก็พบเพียงแค่ทางเดินมืดมิดและเงียบงัน ก่อนจะก้มลงช้า ๆ ให้แสงจากโทรศัพท์ส่องไปยังร่างของใครบางคนที่นอนฟุบอยู่ข้างถังขยะ เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นและคราบเลือดบางจุด ดูเหมือนจะบาดเจ็บหนัก“คุณ… คุณพูดภาษาไทยเหรอ!” อลิษารีบพูด มือสั่นน้อย ๆ เพราะทั้งตกใจและกลัวในเวลาเดียวกันร่างตรงหน้าขยับเล็กน้อยและพยายามเงยหน้าขึ้น เสียงครางเบา ๆ หลุดออกมาอีกครั้ง “ช่วย… ด้วย…”อลิษากลืนน้ำลาย เธอย่อตัวลงนั่งยองใกล้ ๆ พลางยกโทรศัพท์ขึ้นส่องดูให้ชัด และทันทีที่แสงไฟส่องถึงใบหน้า... เธอก็ชะงักนิ่งงันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนอลิษามองร่างตรงหน้าด้วยความตกใจและสับสน แต่เมื่อเห็นเลือดซึมตรงแขนเสื้อของเขา ความกลัวก็เริ่มถูกแทนที่ด้วยความเป็นห่วง“คุณ… เป็
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 4
กรุงโรมยินดีต้อนรับเสียงประกาศจากกัปตันดังขึ้น“เรือกำลังเทียบท่าที่กรุงโรม ประเทศอิตาลี ขอให้ผู้โดยสารและลูกเรือทุกท่านเตรียมสัมภาระและผ่านจุดตรวจตามลำดับ...”อลิษาสะพายกระเป๋าเป้เล็ก ๆ เดินตามขบวนพนักงานลงจากเรือ เสียงผู้คนมากมายหลายภาษาคุยกันเสียงดังจอแจ “โอ้... แค่กลิ่นอากาศก็ไม่เหมือนที่ไหนเลย” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ พลางสูดกลิ่นอากาศที่ปนกลิ่นกาแฟและกลิ่นขนมอบจากร้านใกล้ท่าเรือ“โรมยินดีต้อนรับเธอจ้ะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ลิเดียในชุดสูทลำลองสีเบจเดินมาพร้อมรอยยิ้ม“เราได้ห้องพักที่ Hotel Serafina อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือ แต่เส้นทางค่อนข้างวกวนไปหน่อยนะ เตรียมใจไว้ได้เลย”อลิษาหัวเราะออกมาเบา ๆ “ฟังดูเหมือนการผจญภัยเล็ก ๆ เลยค่ะ”“ใช่สิ เรามาเที่ยวทั้งที ต้องเดินทางที่เหมือนกับการผจญภัยบ้างถึงจะสนุก” ลิเดียตอบพลางเรียกรถแท็กซี่คันสีเหลืองสด ทั้ง 2 คนขึ้นรถไปพร้อมกระเป๋าใบเล็กในมือการเดินทางใช้เวลาไม่นาน แต่ถนนในโรมแคบและเต็มไปด้วยโค้งหักศอกทำเอาทั้งสองต้องนั่งโยกไปมาตามแรงรถ ลิเดียหัวเราะจนอลิษาอดขำตามไม่ได้ เมื่อมาถึง Hotel Serafina โรงแรมเก่าที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปคลาสสิก ผนัง
You may also like
หวงรักเมียเก่า#เฮียองศา
นามิโกะ เชชิกยอง4.1K viewsหลงกลรัก มาเฟียเถื่อน
MaRich_6.6K viewsบุปผาของมาเฟีย
นัวร์เนีย9.4K viewsสาวใช้มาเฟียตาบอด
ceres14.2K viewsเงาจันทร์ซ่อนพันฤดู
หลูซื่อเต๋อ406 viewsเหตุเกิดจากคืนนั้น
MaNIE-STORY2.1K viewsพิศวาสมาเฟียเถื่อน NC+++
ซากิระ5.8K viewsมาเฟีย&เมียอุ้มบุญ
ผการุ้ง ช่อชมพู1.4K views
