เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-12-11 08:54:53ผู้จัดการตบไหล่เธอเบา ๆ “อลิซจะไม่ลองพิจารณาดูหน่อยเหรอ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ นะ คราวที่แล้วก็พลาดไปทีหนึ่งแล้ว พี่ว่าครั้งนี้มันก็น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะได้ไปทำงานบนเรือสำราญตามที่ฝันเอาไว้”
“แต่…”
“พี่รู้ว่าอลิซห่วงอะไร ไม่ต้องห่วงคนที่นี่ พี่จะหาเวลาแวะเวียนไปเยี่ยมบ่อย ๆ” ผู้จัดการส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ลองพิจารณาดู”
อลิษาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเงยหน้ามองตามแผ่นหลังผู้จัดการที่เปรียบเสมือนพี่ชายเธอคนหนึ่ง
ความฝันในชีวิตของเธอคือ การไปทำงานบนเรือสำราญและท่องเที่ยวไปทั่วโลก แต่ในโลกของความเป็นจริงมันโหดร้าย หากย้อนกลับไปในวันที่เธอใกล้จะเรียนจบ อลิษาได้รับการติดต่อมาให้ไปทำงานบนเรือสำราญ เธอจึงปรึกษากับเพื่อนสนิทที่สุดในวัยเด็ก
“น้ำหวาน เรือสำราญติดต่อมาให้ฉันไปทำงานเป็นนักดนตรีที่นั่น”
“ยินดีด้วยนะอลิซ สุดท้ายแกก็ทำตามความฝันของตัวเองสำเร็จ” ฟ้าส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจืดเจื่อน “ส่วนฉันนี่สิ ยังไม่รู้จะไปทำงานที่ไหนเลย” อลิษาแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย รอฉันได้งานก่อน ฉันจะพาเธอไปทำงานด้วยกัน”
“จริงเหรอ” รอยยิ้มสดใสฉายอยู่บนใบหน้าฟ้า
“ขอโทษด้วยนะคะ ตำแหน่งนี้มีคนทำแล้ว” ประโยคนี้ฉายชัดอยู่ในหัว เธอเพิ่งจะได้รับตอบรับเข้าทำงาน ทว่าพอมาตามเวลานัดกลับมีคนทำตำแหน่งนี้แล้ว
ตั้งแต่แม่เธอจากไป อลิษาก็มีคุณพ่อเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว หลังเรียนจบเธอก็เลือกหางานที่ได้เงินดี และเลือกมาเป็นนักดนตรีในสถานบันเทิงแห่งนี้ นับตั้งแต่เธอพลาดงานบนเรือสำราญในครั้งนั้น เธอก็ไม่อยากคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ให้เจ็บช้ำเหมือนอดีตที่ผ่านมา
“นายครับ สายของเรารายงานมาว่าเห็น ‘ลาติน’ แถว ๆ ท่าเรือ” ชาร์ล ลูกน้องคนสนิทรายงานการปรากฏตัวของลูกหนี้ที่กู้เงินไปแล้วหลบหนีให้เจ้านายทราบ
อิริค ชายหนุ่มวัย 30 ต้น ๆ ในชุดสูทสีกรมท่า มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังฮอลลีวูด ทรงผมถูกเซตมาอย่างดี คิ้วเข้มดกดำ ดวงตาคมกริบบ่งบอกถึงความมีอำนาจน่าเกรงขาม จมูกโด่งรับกับใบหน้า สันกรามที่ดูเซ็กซี่
เจ้าของอาณาจักรธุรกิจสีเทาที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลี เช่น กาสิโน สนามแข่งรถ ผับ และยังมีธุรกิจในเครืออีกมากมาย นอกเหนือจากสิ่งที่ว่ามาก็ยังมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกหลายอย่าง ที่นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังแท้ค่อย ๆ หมุนเก้าอี้กลับมาหาชาร์ลอย่างใจเย็น สีหน้าของเขาสงบนิ่ง แต่แววตาคมกริบภายใต้คิ้วเข้มกลับเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม
“ดี วันนี้ฉันจะไปล่าหัวมันด้วยมือฉันเอง”
“ครับ” ชาร์ลก้มศีรษะรับทราบ
“ถ้าจับตัวมันได้ให้นำไปขังไว้ที่ห้องใต้ดิน ฉันจะจัดการเอง” อิริคสั่งด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “แล้วตอนนี้ทางไอ้ลูคัสมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง”
“สายของเราเพิ่งจะแจ้งมาว่า ทางนั้นเพิ่งกลับมาจากประเทศไทยครับ”
อิริคพยักหน้า “ถ้ามันเคลื่อนไหวรีบมาแจ้งฉัน” ก่อนจะโบกมือให้ชาร์ลออกไปก่อน
ชายหนุ่มกลับไปยืนที่หน้ากระจกบานใหญ่ มองเห็นภาพแสงไฟหลากสีจากกาสิโนด้านล่างสะท้อนอยู่ในเงา ดวงตาเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความคิดที่ยากจะอ่านออก มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทร.หาจาริค
“จัดการเรื่องเรือสำราญให้ฉันด้วย” เขาพูดเสียงเรียบ “ได้ข่าวว่ามีไอ้ลูคัสมันรับนักดนตรีคนใหม่เข้ามา... ฉันอยากรู้ว่าใคร”
เสียงปลายสายตอบรับก่อนสายจะถูกตัดไป ความเงียบกลับเข้าปกคลุมอีกครั้ง
อิริควางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วหยิบแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ ดวงตาคมเข้มมองออกไปนอกกระจก
บทล่าสุด
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 7
งานใหม่ แต่หน้าที่เดิม…อลิษานั่งทรุดอยู่บนม้านั่งริมท่าเรือพลางร้องไห้โวยวายเสียงดังและน้ำตาไหลเป็นสาย มือ 2 ข้างกุมหน้าอกและไหล่ตัวเอง“เพราะนาย! เพราะนายทั้งหมดเลยนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันคงขึ้นเรือทันแล้ว! แล้วฉันจะอยู่ที่นี่ยังไง ต่อไปนายต้องรับผิดชอบ!” เธอสะอื้นโฮและตะโกนเสียงสั่นชายแปลกหน้ามองเธอด้วยสายตานิ่งขรึม ปากเม้มเข้ากันเล็กน้อย เขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ ทั้งรำคาญทั้งหงุดหงิด แต่ใจลึก ๆ ก็อดสงสารไม่ได้เพราะนี่คือผู้หญิงคนเดียวที่เพิ่งช่วยเขาไว้เมื่อวาน“หยุดร้องก่อนได้ไหม!” เสียงทุ้มเรียบ ๆ แต่ทรงพลังและน่าเกรงขามเป็นอย่างมากดังขึ้นอลิษายังคงสะอื้นไม่ยอมหยุดและยิ่งร้องไห้แรงขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ชายคนนั้นถอนหายใจแรงแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสียทิ้งหญิงสาวเอาไว้ที่เดิม แต่เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาอย่างรวดเร็วมือหนากระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวจนอลิษาเสียหลัก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกรวบเข้ามาในอ้อมกอดแกร่งแทน“หยุดร้องนะ” เขากระซิบเบา ๆ ข้างหูพลางกอดเธอแน่นกว่าเดิมอลิษาเงยหน้ามองใบหน้าคมที่ใกล้จนแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ทั้งความตกใจและความซาบ
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 6(1)
ผมไม่ไปเช้าวันถัดมา อลิษาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย สิ่งแรกที่เธอทำคือหันมามองโซฟา “ว่างเปล่า”ไม่มีเงาของชายแปลกหน้าคนนั้นอีกต่อไป เธอถึงกับถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างโล่งอก “ดีแล้ว… คงไปแล้วสินะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกจากเตียง ตั้งใจจะเก็บห้องให้เรียบร้อยแล้วออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินตอนเช้าแต่ไม่ทันได้ก้าวพ้น 2 ก้าว เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นแอ๊ด…อลิษาหันไปมองด้วยความตกใจพร้อมดวงตาที่เบิกกว้างในทันที ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ เส้นผมเปียกเล็กน้อย หยดน้ำยังเกาะอยู่บนแผงอก เขาพันผ้าขนหนูไว้ที่เอวเพียงผืนเดียวแถมยังพันแบบลวก ๆ จนแทบจะหลุดอยู่รอมร่อ“กรี๊ด!” อลิษาร้องเบา ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นปิดตาทันที “นาย! ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาเล่า!”เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นอย่างเรียบเฉย “เสื้อผ้าเปื้อนเลือด… ผมซักไว้ ยังไม่แห้ง”อลิษายังคงยืนหลับตาแน่น “งั้นก็รอก่อนสิ ฉัน… ฉันหาของให้” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือทั้งจากความเขินและความหงุดหงิดปนกันเธอเดินถอยหลังไปยังกระเป๋าเดินทางแล้วล้วงหาเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ก่อนจะคว้าเสื้อฮูดตัวใหญ่สีเทาออกมาได้ “นี่ ใส่ต
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 6(2)
ชายหนุ่มยืนนิ่งมองหน้าเธออยู่เช่นนั้นและไม่รีบร้อนนัก “ผมไม่ไป”คำตอบที่ได้รับทำเอาอลิษาอึ้งไป 2 วินาที ก่อนที่ใบหน้าเธอจะร้อนผ่าวด้วยความโกรธและความเครียด “อะไรนะ! นายพูดว่าไม่ไปเหรอ!”เขาพยักหน้าเรียบ ๆ “ผมมีธุระของผมเอง คุณหาทางไปเอาเองแล้วกัน”“ธุระบ้าอะไรของนาย!” เธอตะโกนออกไปโดยไม่คิดจากอารมณ์โมโห “รู้ไหมว่าฉันต้องเสียงาน ต้องโดนตัดเงิน เพราะนาย! ถ้าเมื่อคืนฉันไม่ช่วยนาย ถ้าไม่พาเข้ามาที่ห้องนี้ ฉันคงอยู่บนเรือแล้ว!”ชายหนุ่มมองเธอเงียบ ๆ แววตาคมสงบนิ่งจนน่าหงุดหงิดอลิษากำหมัดแน่น “เพราะนายแท้ ๆ เลย นายรู้ไหมว่าฉันทำงานตรงนั้นแทบตายกว่าจะได้ขึ้นร้องเพลงบนเรือนั่น แล้วตอนนี้… ทุกอย่างมันพังหมดแล้ว!”น้ำเสียงเธอสั่นเครือในตอนท้าย พอพูดจบก็เม้มปากแน่นอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะตะโกนออกไปอีกดีในความเงียบที่ถาโถมเข้ามา ชายแปลกหน้าสบตาเธอครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแววบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก “งั้นผมจะพาไป”อลิษาชะงักแล้วเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง“แต่ก่อนจะไป… เธอต้องเตรียมใจไว้หน่อย” เขาพูดต่อช้า ๆ “เพราะฟังจากที่เธอพูดมา ผมว่าเรือมันคงไปแล้วไม่ว่าท่าไหนก็ตาม”
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 5(2)
ห้ามทำร้ายฉันเด็ดขาดแววตาเขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ผมสัญญา” เสียงทุ้มของเขานุ่มลงจนเกือบจะอ่อนโยนอลิษามองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อยืนยันความมั่นใจก่อนจะยื่นมือออกไปให้พยุง เธอรู้สึกถึงน้ำหนักตัวเขาที่เอนพิงมาเล็กน้อยตอนเดินออกจากตรอกนั้นเมื่อมาถึงห้อง อลิษารีบเปิดไฟจนห้องสว่างขึ้นในทันที ตามด้วยเสียงประตูปิดดัง ‘แกร๊ก’ เบา ๆ เธอวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนหันกลับมามองชายแปลกหน้าที่พิงกรอบประตูอยู่ ใบหน้าเขาขาวซีดและเต็มไปด้วยเหงื่อ“นั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันเอากล่องยามาให้” เธอพูดเสียงเรียบแต่ใจเต้นแรงไม่หยุดอลิษาเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา จากนั้นนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเขา เริ่มจัดการล้างแผลที่แขนด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ เพราะทั้งกลัวและระแวงในเวลาเดียวกัน“เจ็บไหมคะ?” อลิษาถามเสียงเบา“ไม่เท่าไร” เขาตอบสั้น ๆ ดวงตาคมมองเธออยู่นานจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา หลังจากพันผ้าเสร็จ เธอก็ถอนหายใจโล่งอกขึ้นนิดหนึ่ง“เรียบร้อยแล้วค่ะ... เอ่อ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”ชายแปลกหน้าขยับสายตาขึ้นมองเธอแล้วพูดเสียงนิ่ง“แค่เจอกันครั้งเดียว ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 5(1)
ห้ามทำร้ายฉันเด็ดขาดอลิษาสะดุ้งสุดตัว ถุงของในมือแทบหล่น เธอชะงักค้างอยู่ตรงนั้น ใจเต้นแรงจนแทบกลืนเสียงหายใจของตัวเองไม่ลง มือที่เย็นเฉียบจับข้อเท้าเธอแน่น ทำให้เธอเผลอกรีดร้องในลำคอเบา ๆ ก่อนเสียงนั้นจะตามมา“ชะ… ช่วยด้วย” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าราวกับเป็นแรงเฮือกสุดท้าย“คนไทย!!” อลิษาร้องออกมาด้วยความตกใจเป็นอย่างมากอลิษาเบิกตากว้าง เธอหันมองรอบตัวทันทีแต่ก็พบเพียงแค่ทางเดินมืดมิดและเงียบงัน ก่อนจะก้มลงช้า ๆ ให้แสงจากโทรศัพท์ส่องไปยังร่างของใครบางคนที่นอนฟุบอยู่ข้างถังขยะ เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นและคราบเลือดบางจุด ดูเหมือนจะบาดเจ็บหนัก“คุณ… คุณพูดภาษาไทยเหรอ!” อลิษารีบพูด มือสั่นน้อย ๆ เพราะทั้งตกใจและกลัวในเวลาเดียวกันร่างตรงหน้าขยับเล็กน้อยและพยายามเงยหน้าขึ้น เสียงครางเบา ๆ หลุดออกมาอีกครั้ง “ช่วย… ด้วย…”อลิษากลืนน้ำลาย เธอย่อตัวลงนั่งยองใกล้ ๆ พลางยกโทรศัพท์ขึ้นส่องดูให้ชัด และทันทีที่แสงไฟส่องถึงใบหน้า... เธอก็ชะงักนิ่งงันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนอลิษามองร่างตรงหน้าด้วยความตกใจและสับสน แต่เมื่อเห็นเลือดซึมตรงแขนเสื้อของเขา ความกลัวก็เริ่มถูกแทนที่ด้วยความเป็นห่วง“คุณ… เป็
รักร้าย ๆ ของนายมาเฟีย บทที่ 4
กรุงโรมยินดีต้อนรับเสียงประกาศจากกัปตันดังขึ้น“เรือกำลังเทียบท่าที่กรุงโรม ประเทศอิตาลี ขอให้ผู้โดยสารและลูกเรือทุกท่านเตรียมสัมภาระและผ่านจุดตรวจตามลำดับ...”อลิษาสะพายกระเป๋าเป้เล็ก ๆ เดินตามขบวนพนักงานลงจากเรือ เสียงผู้คนมากมายหลายภาษาคุยกันเสียงดังจอแจ “โอ้... แค่กลิ่นอากาศก็ไม่เหมือนที่ไหนเลย” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ พลางสูดกลิ่นอากาศที่ปนกลิ่นกาแฟและกลิ่นขนมอบจากร้านใกล้ท่าเรือ“โรมยินดีต้อนรับเธอจ้ะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ลิเดียในชุดสูทลำลองสีเบจเดินมาพร้อมรอยยิ้ม“เราได้ห้องพักที่ Hotel Serafina อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือ แต่เส้นทางค่อนข้างวกวนไปหน่อยนะ เตรียมใจไว้ได้เลย”อลิษาหัวเราะออกมาเบา ๆ “ฟังดูเหมือนการผจญภัยเล็ก ๆ เลยค่ะ”“ใช่สิ เรามาเที่ยวทั้งที ต้องเดินทางที่เหมือนกับการผจญภัยบ้างถึงจะสนุก” ลิเดียตอบพลางเรียกรถแท็กซี่คันสีเหลืองสด ทั้ง 2 คนขึ้นรถไปพร้อมกระเป๋าใบเล็กในมือการเดินทางใช้เวลาไม่นาน แต่ถนนในโรมแคบและเต็มไปด้วยโค้งหักศอกทำเอาทั้งสองต้องนั่งโยกไปมาตามแรงรถ ลิเดียหัวเราะจนอลิษาอดขำตามไม่ได้ เมื่อมาถึง Hotel Serafina โรงแรมเก่าที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปคลาสสิก ผนัง
บางทีคุณอาจจะชอบ
ไฟรัก บำเรอสวาท Sex On Fire
MaNIE-STORY4.3K viewsสมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์3.8K viewsพิษรักมาเฟีย
โซลสตาร์ seoulstar28.8K viewsพรากรักมาเฟียเถื่อน
Philipnana11.8K viewsThe Mafia Heirs กำราบรักลูกสาวมาเฟีย
ฌารันดา487 viewsนเรศวร [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์3.2K viewsผู้หญิงของมาเฟีย
Davide6.1K viewsกับดักรักมาเฟียเถื่อน
มงกุฎดอกหญ้า1.5K views
