7.1 : ไม่สมฐานะ

Chapter 7

'ไม่สมฐานะ'

.

.

"ใช่ แต่งงาน มันคือสิ่งที่ถูกที่ควร"

เมื่อได้ฟังแบบนั้นมัทนาก็เกิดความลังเลใจขึ้นมา มันถูกต้องแล้วที่คนได้เสียเป็นผัวเป็นเมีย ผิดผีกันแล้วมันจะต้องแต่งงานกัน ขอขมาญาติผู้ใหญ่ ทำตามประเพณีให้มันถูกต้องเพื่อเกียรติของตัวเองด้วย แต่ที่เธอลังเลเพราะขนาดยังไม่แต่งงานเขายังเกือบจะฆ่าเธอถ้าไม่มีคนมาช่วยคงตายไปแล้วและถ้าแต่งงานไปเธอจะไม่ตายคาเรือนหอเลยเหรอไง

"ไม่ต้องคิดมากนะ ทำใจให้สบาย ฉันกับคุณเสกจะจัดการเรื่องนี้ให้ ตอนนี้ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะ อะไรที่มันเสียไปแล้วเราเรียกคืนไม่ได้เพราะฉะนั้นให้มันเป็นอดีตดีกว่า อย่าเก็บมาคิดให้เราทุกข์"

มัทนาไม่ได้ตอบอะไรเธอเพียงพยักหน้ารับเท่านั้นก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินไปทางห้องน้ำ แต่เมื่อเข้ามาในห้องน้ำได้เธอก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งจนเนื้อตัวสั่นเทา ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมน้ำตาที่เจิ่งนองไปทั่วใบหน้า ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยช้ำรอยแดงจ้ำมันตอกย้ำสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ในตอนนี้สูญสิ้นแล้วซึ่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ตั้งใจรักษาเอาไว้ให้ผู้ชายที่จะร่วมหอลงโรงด้วย มันถูกกันต์ย่ำยีและกระชากเอาไปหมดแล้ว

เธอยังคงสับสน ยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้ตัวแต่ก็เหมือนไม่รู้ตัว ทิพย์ก็พูดได้ให้ลืมไปซะ ให้เป็นอดีตไปซะ แต่มันเจ็บปวดขนาดนี้เธอจะลืมง่าย ๆ ได้ยังไง มันเจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ อับอายขายขี้หน้าตายเลยถ้าชาวบ้านชาวช่องรู้ว่าเธอได้เสียเป็นผัวเมียกับกันต์ทั้ง ๆ ที่ยังไม่แต่งงาน พ่อแม่จะต้องผิดหวังในตัวของเธอ

หลังจากตั้งสติของตัวเองได้มัทนาก็ถูกเรียกตัวมาที่เรือนใหญ่เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง เธอเดินเข้ามาภายในห้องที่มีทุกคนในบ้านนั่งอยู่รวมถึงกันต์ด้วยแถมเขายังมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อีก หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเพราะตัวเองเป็นคนรับใช้จนทิพย์ต้องรีบดึงตัวขึ้นมา

"ไม่ต้องนั่งกับพื้นแล้ว มานั่งด้วยกันข้างบนเนี่ยแหละ"

"แต่หนู…"

"ไม่ต้องแต่ ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก" ย่าแรมพูดขึ้นจนมัทนาไม่กล้าจะตั้งคำถาม เขาให้นั่งข้างบนก็ต้องนั่ง

"ฉันขอโทษแทนลูกชายด้วยนะที่ทำเรื่องไม่ดีกับเธอ" เสกหันมาพูดกับมัทนาทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร ทั้ง ๆ ที่เรื่องทั้งหมดมาจากเขาที่วางแผนวางยามัทนาจนได้เสียเป็นผัวเมียกับกันต์แบบนี้

"ไม่เป็นไรค่ะ มันผ่านมาแล้ว" มัทนาที่เหมือนจะไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น

"ฉันจะให้กันต์แต่งงานกับเธอ"

"ห้ะ?" คำพูดของคนเป็นพ่อมันทำเอากันต์ถึงกับหันมองหน้า "พ่อว่าอะไรนะ?"

"ฉันจะให้แกแต่งงานกับมัทนาไง"

"หึ! พ่อบ้าไปแล้วเหรอ ผมเนี่ยนะจะแต่งงานกับคนใช้ ผมไม่ใช่พ่อนะ" แต่กันต์ก็ปฏิเสธพร้อมยกยิ้มอย่างดูถูกมัทนาที่เป็นเพียงสาวใช้

"ไอ้กันต์แกนี่มัน!"

"ใจเย็น ๆ ค่ะคุณเสก" ทิพย์รีบเข้าไปห้ามเสกที่กำลังจะทำร้ายกันต์เอาไว้ก่อนเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากกว่านี้

"ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับมัทนา"

กันต์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไปทิ้งให้มัทนานั่งหน้าเสียแบบนั้นก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอย่างอดทนอดกลั้นไม่ไหวเมื่อถูกหักหน้าและหยามเกียรติ ถ้าเขาไม่แต่งงานกับเธอก็แปลว่าเธอเสียตัวให้เขาฟรี ๆ ไง เป็นแค่ของเคี้ยวเล่นของผู้ชาย ต้องอับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน

"ไอ้กันต์!"

"ไอ้เจ้ากันต์!" เสกรีบลุกตามลูกชายไปในทันทีเพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง เสียงฝีเท้าของสองพ่อลูกที่เหยียบลงบนบ้านไม้ดังโครมครามจนบ้านทั้งหลังสั่นไหวไปตามแรงโทสะ

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะไม่ทำให้เธอต้องอับอายชาวบ้านหรอก ยังไงหลานฉันก็ต้องแต่งงานกับเธอ" ย่าแรมเอื้อมแขนมาจับมือของมัทนาเอาไว้

"ใช่ ยังไงกันต์ก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไป" ทิพย์พูดเสริมอีกแรงเพื่อให้มัทนาสบายใจ

แต่ถึงทั้งสองคนจะพูดออกมาแบบนั้นมัทนาเองก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลยถึงเธอจะมาอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ก็พอมองนิสัยของกันต์ออกว่าเขาเป็นพวกเอาแต่ใจไม่ชอบให้ใครขัดใจ อารมณ์รุนแรง ไม่แคร์ความรู้สึกใครนอกจากตัวเขาเองและทั้งหมดนี้มันอาจจะเกิดมาจากครอบครัวที่ตามใจเขามากเกินไปในฐานะลูกชายคนเดียวในบ้านที่ร่ำรวยแบบนี้

ถ้ากันต์ไม่อยากแต่งงานกับเธอใครจะบังคับได้ ไม่มีใครกล้าขัดใจเขาหรอกเธอเชื่อแบบนั้น สุดท้ายแล้วอาจจะต้องกลายเป็นแค่ของให้เขาเคี้ยวเล่นเพียงเท่านั้น ไม่ได้มีค่ามีหน้ามีตามากพอให้เขาแต่งงานและยกย่องเป็นเมียให้สมฐานะ