ตอนที่ 4 สงสัย

ตอนที่สี่ สงสัย

"สวัสดีครับคุณมาร์ติน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ชุนรับสายเจ้านายขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ในห้องพัก

"พรุ่งนี้เช้าเข้ามาพบฉันหน่อย ให้ป้าแนนซี่ดูแลจินไปก่อน" มาร์ตินสั่งคนสนิทอย่างชุนทันที เขามีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับจินจึงโทรเรียกชุนมาสอบถาม

"ครับ ได้ครับ" ชุนตอบรับด้วยความสงสัย

วันนี้เจ้านายของเขาแปลกๆ ตั้งแต่ตอนบ่ายที่โทรมาหาเขาแล้ว แล้วเย็นนี้ยังโทรมาตามให้เขาเข้าไปพบที่บริษัทอีก หรือเจ้านายจะมีเรื่องด่วน แต่เขาไม่กล้าถามจึงได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้หลังจากนั้นมาร์ตินก็วางสายไปทันที

มาร์ติน (Part)

เมื่อตอนที่แจ๊คมายื่นข้อเสนอให้เขานั้น ในตอนแรกเขาได้ปฏิเสธไปเพราะตอนนั้นเขากำลังคบอยู่กับลินดา ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ประเทศ M

ลินดาเป็นผู้ดีเก่าที่ทั้งสวย รวย เก่ง และมีดีกรีเป็นถึงนางแบบสุดเซ็กซี่ซึ่งมีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ ไม่ว่าจะมองด้านไหนเธอก็เหมาะสมกับเขาทุกประการ

จนกระทั่งในที่สุดแจ๊คต้องไปขอร้องคุณปู่ของเขาให้มาบังคับเขาแต่งงานกับจิน เพื่อที่แจ๊คจะได้ยืมเงินจำนวนมหาศาลไปลงทุนธุรกิจตัวใหม่ โดยในสัญญาระบุเพียงแค่ว่าให้เขาจดทะเบียนสมรสกับจินเป็นระยะเวลาหนึ่งปี โดยไม่ต้องจัดงานแต่งให้เอิกเกริกก็ได้ เมื่อแจ๊คสามารถนำเอาเงินลงทุนมาคืนเขาได้ เขาจึงค่อยหย่าขาดจากจิน มาร์ตินมองทุกมุมยังไงเขาก็เสียเปรียบเหมือนแจ๊คเอาลูกชายเพียงคนเดียวมาเป็นตัวประกันกับเขา

เขาจึงยื่นข้อเสนอพ่วงไปด้วยโดยให้แจ๊คเซ็นยกบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของแจ๊คที่ขาดทุนย่อยยับมาให้เขาด้วย เขาจะบริหารเพื่อทำกำไรเองในช่วงหนึ่งปีนี้ แต่ถ้าแจ๊คหาเงินมาคืนจนครบทุกบาททุกสตางค์เขาจะเซ็นยกบริษัทคืนให้ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าในช่วงหนึ่งปีนี้เขาจะต้องบริหารจนได้กำไรกลับคืนมาแน่ และแน่นอนว่าแจ๊คย่อมยินยอม เพราะตอนนั้นบริษัทแจ๊คกำลังตกอยู่ในสภาวะขาดทุน

เมื่อตอนที่แจ๊คมาเซ็นเอกสารเขาได้นำรูปถ่ายที่แจ๊คคิดว่าจินดูดีที่สุดมาให้ แต่กลับกลายเป็นว่ามาร์ตินไม่คิดจะเหลือบมองเลย เขาจึงเอารูปโยนใส่ในลิ้นชักกลับไป เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงเปิดลิ้นชักหยิบรูปภาพของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาออกมาดู ในรูปปรากฏภาพเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าขาวสะอาดหมดจด ดวงตาสีดำสนิทส่อถึงความดื้อรั้น กับจมูกโด่งที่เชิดขึ้นเหมือนคนหยิ่งผยอง ซึ่งรับกับริมฝีปากบางที่เม้มสนิททำให้มองเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

ซึ่งแตกต่างจากวันนี้ แววตาที่มองเขานั้นเหมือนเด็กตื่นกลัว ริมฝีปากบางที่ยิ้มให้กับชุนนั้นคล้ายเด็กสดใสและร่าเริง หรือเขาจะตัดสินคนจากภายนอกกัน เรื่องนี้เขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้นอกจากชุน ลูกน้องคนสนิทที่เขาส่งไปดูแลเด็กคนนี้แทน

ในเรื่องของธุรกิจ เขาสามารถอ่านใจคู่ค้าธุรกิจได้อย่างมองขาดเพราะเขารู้จักธุรกิจและคู่แข่ง แต่ในเรื่องของความรักเขาไม่เคยมี เพราะเขาไม่เคยมีความรักสักครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโตเขาต้องเรียนรู้การทำงาน และสืบสายธุรกิจทั้งหลายของครอบครัว เรื่องของเขาและลินดานั้นเขาก็ไม่เคยมีความรักให้กับเธอเลย เพียงแต่เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่ประเทศ M เธอนิสัยดีและเข้าใจการทำงานของเขา

อีกอย่างลินดามีคุณสมบัติเพียบพร้อมและเหมาะสมกับเขาทุกประการ ตอนที่ลินดาขอเขาเป็นแฟนนั้น เขาก็คิดว่าไม่เสียหายตรงไหนจึงตัดสินใจคบกับเธอ จนกระทั่งเขาและลินดาเรียนจบและกลับมาอยู่ที่ประเทศ K ด้วยกัน เขาและลินดาจึงยังคบหากันต่อไป

และลินดาเองก็มีความหวังที่อยากจะสร้างครอบครัวร่วมกับเขาเช่นกัน ดังนั้นเมื่อแจ๊คมาขอกู้เงินโดยใช้จินเป็นข้อต่อรอง เขาจึงปฏิเสธในทันที แต่ใครจะคาดคิดว่าแจ๊คจะเข้าทางปู่ของเขา ซึ่งเขาจึงจำเป็นต้องยินยอมทำตามไปก่อน เรื่องนี้เขาจึงไม่ได้บอกให้ลินดารู้เพราะถึงยังไงหลังจากหย่ากับจินแล้ว เขาก็ตั้งใจจะแต่งงานกับลินดาตามคำขอของเธอ

แต่ในช่วงหลังๆ เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ลินดา แต่ก็ยังคงส่งของขวัญราคาแพงไปให้เธอตามโอกาส นั่นจึงอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ลินดาเปลี่ยนไป

ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากเขาได้ให้ลูกน้องคนสนิทตามสืบ จึงทำให้รู้ว่าลินดาแอบคบผู้ชายอีกคน และลินดาก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่กับอเล็กซ์ที่คอนโดสุดหรูย่านใจกลางเมือง เมื่อเขามารู้ในภายหลังว่าทั้งสองคนแอบคบกันก่อนที่เขาจะทำข้อตกลงของแจ๊คแล้ว เขาจึงขอเลิกกับลินดาทันที

ทีแรกเขาตั้งใจว่าจะแต่งงานกับลินดาหลังจากหย่ากับจินเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเหลือเวลาอีกแค่เก้าเดือนเอง นี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่เขาเลิกกับลินดา และผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่เด็กคนนั้นล้มป่วย หลังจากเด็กคนนั้นออกจากโรงพยาบาล เขายังไม่เคยไปเยี่ยมจินเลยสักครั้ง ถึงแม้ชุนจะโทรมารายงานเรื่องของจินทุกวันก็ตาม

เมื่อตอนที่เด็กคนนั้นนอนอยู่โรงพยาบาล ย่อมแน่นอนว่าเขาทราบทุกเรื่องของจินจากที่ชุนโทรมารายงาน ตั้งแต่เด็กคนนั้นย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของเขา จนกระทั่งเข้าโรงพยาบาล แต่พักหลังมานี่ชุนไม่ค่อยจะโทรมารายงานเรื่องของจินเลย ถ้าเป็นเรื่องไม่สำคัญจริงๆ ดูจากวันนี้ทั้งสองคนค่อนข้างสนิทกันมาทีเดียว

ชุนเป็นคนสนิทคนหนึ่งที่เติบโตมาพร้อมกับเขาตั้งแต่เล็ก จนกระทั่งเขาไปเรียนต่อที่ประเทศ M จึงต้องห่างกัน ปกติชุนจะมีนิสัยเฉยชา ยิ้มยาก ทำงานเป็นระบบ และชัดเจน แต่เขาไม่เคยเห็นชุนยิ้มเลยสักครั้งจนกระทั่งในวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของชุน เกิดอะไรขึ้นกับชุนกันนะ.. ข้อนี้เขาเองก็สงสัยเช่นกัน

ก๊อก.. ก๊อก.. เสียงเคาะห้องประตูของจินดังขึ้น ซึ่งจินกำลังอ่านตำราและวิธีทำขนมอยู่ จินขมวดคิ้วอย่างสงสัยจึงเดินไปเปิดประตู

"มีอะไรรึเปล่าครับ คุณชุน" จินถามด้วยความสงสัย ปกตินี่เป็นเวลาพักผ่อนหลังมื้อค่ำแล้ว ชุนจะไม่มารบกวนเวลาของเขาโดยเด็ดขาดถ้าไม่ได้มีธุระ

"ครับ พอดีพรุ่งนี้ผมมีธุระข้างนอกต้องออกไปตั้งแต่เช้าครับ ถ้าคุณจินต้องการอะไรก็บอกป้าแนนซี่ได้เลยนะครับ" ชุนต้องออกไปตั้งแต่ตอนเช้าตรู่เพราะกว่าเขาจะขับรถเข้าถึงตัวเมืองค่อนข้างใช้เวลา ถ้าออกสายหน่อยเขากลัวว่ารถจะติดและไปถึงช้าทำให้เลยเวลานัดของมาร์ติน

ดังนั้นเขาจึงมาบอกจินไว้ก่อน เกรงว่าคนตรงหน้าตื่นมาแล้วจะไม่เห็นเขา ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มาร์ตินจะให้เขาไปทำธุระอะไร

"อ๋อ.. ครับ คุณชุนไปทั้งวันเลยเหรอครับ" จินถามด้วยความอยากรู้เพราะเขาไม่เคยเห็นชุนออกจากบ้านเลยสักครั้ง ปกติจะเห็นชุนคอยดูแลอยู่ข้างกายตลอด จู่ๆ จินก็เกิดความรู้สึกเหงาขึ้นมาเมื่อชุนไม่อยู่ด้วย

เขาไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ มีแต่ชุนและป้าแนนซี่ที่คอยคุยด้วย ป้าแนนซี่เป็นแม่บ้านที่ดูแลเรื่องอาหารและทำความสะอาดบ้าน ซึ่งที่นี่มีคนอาศัยอยู่แค่สี่คน มีชุน เขา ป้าแนนซี่ และ พอล สามีของป้าแนนซี่ อีกทั้งบ้านของมาร์ตินยังค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง

"ผมก็ไม่แน่ใจครับ ถ้าเสร็จธุระเร็วกว่าที่คิดไว้ผมก็จะรีบกลับมาแล้วกันครับ" เมื่อจินได้ยินดังนั้นจึงยิ้มจนตาหยีให้ชุน ชุนอดใจไม่ไหวจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะจินเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"คุณชุนครับ ผมขอเรียกคุณว่าพี่ชุนได้ไหมครับ ผมรู้สึกเหมือนคุณชุนเป็นพี่ชายผมเลยครับ นะครับ ผม.. ไม่มีใครเลย คุณชุนเหมือนเป็นญาติเพียงคนเดียวของผม คอยดูแลผม คอยห่วงใยผม ผมเรียกคุณว่าพี่ได้ไหมครับ" จินเอ่ยถามชุนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขารู้สึกขอบตาเริ่มร้อนผ่าวและน้ำตาจะพาลไหลลงมา

เขาเกิดมาไม่ว่าจะอยู่ในร่างเก่าหรือร่างใหม่เขาก็ไม่เคยมีพี่ชายสักครั้ง ชุนให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายที่อบอุ่นใจดีจริงๆ เขาจึงอยากมีญาติสักคนที่เป็นเหมือนชุน ไม่ต้องร่ำรวยมากแต่ขอแค่ใส่ใจและดูแลกันก็พอ ความลำบากกว่านี้เขาก็เคยเจอมาแล้วในร่างเก่า

หลังจากชุนได้ยินคำขอของจิน เขาก็นิ่งอึ้งไปในทันที เพราะเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะเขามาดูแลจิน ตั้งแต่จินแต่งงานกับมาร์ติน ได้เห็นทุกด้านของเด็กคนนี้ตั้งแต่เริ่มแรกจนมาถึงวันนี้ ความสงสารในวันนั้นที่เกาะกินหัวใจของเขามาตลอด จนกระทั่งเด็กคนนี้เปลี่ยนไป ความรู้สึกเอ็นดูเหมือนน้องชายก็เข้ามาแทนที่ จินคนใหม่นั้นร่าเริง คุยสนุก เฮฮา ชอบช่วยเหลือเขาและทุกๆ คนในบ้าน ทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้....

"ได้สิครับ คุณจิน แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณมาร์ตินผมว่ามันไม่เหมาะสมมั้งครับ" ชุนเอ่ยแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เขาไม่รู้จะวางตัวอย่างไรหากอยู่ต่อหน้ามาร์ติน

เมื่อจินได้ยินเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะเสียงดัง ทำให้ชุนมองอย่างสงสัย

"โอ๊ย.. พี่ชุน กลัวอะไรไม่เข้าท่า คุณมาร์ตินจะมาได้ยินได้ยังไงในเมื่อเขาไม่เคยคิดจะมาที่นี่สักครั้ง ป่านนี้คงนับวันเวลารอเซ็นใบหย่าจากผมอยู่มั้งครับ" จินหลังจากได้ยินชุนอนุญาตเขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่จะมีพี่ชายเสียที

"ต่อไปพี่ก็เรียกผมว่าจินเฉยๆ ก็พอนะครับ ไม่ต้องมาคงมาคุณแล้ว ผมอึดอัดมาตั้งนานแหนะครับ" จินระบายความในใจออกมา

เขาเห็นชุนเป็นพี่ชายมาตั้งนานแล้ว แต่ชุนวางตัวตลอดเขาจึงเกรงใจ แต่วันนี้มีโอกาสจึงขอคุยอย่างเปิดอกกับชุนเสียเลย

"ครับผม คุณ.. เอ๊ย.. จิน" ชุนได้แต่หัวเราะแห้งๆ ด้วยความไม่ชิน

"คือผม.. อ๊ะ.. พะ.. พี่ ยังไม่ชินนะครับ ขอเวลาสักหน่อยนะครับ จิน" ชุนพูดพลางยกยิ้มให้จิน

"ครับ.. พี่ชุน" จินตอบรับเสียงลากยาว ทั้งคู่จึงได้แต่ยืนหัวเราะกันอย่างมีความสุขอยู่หน้าประตู

นานแล้วที่ชุนไม่เคยได้หัวเราะสักครั้งตั้งแต่คุณท่าน ปู่ของมาร์ตินรับอุปการะเขาและพาเขาไปชุบเลี้ยงในบ้านเพื่อให้เขาคอยดูแลและช่วยงานคุณมาร์ติน

เขาวางตัวดีมาตลอดเพื่อให้คุณท่านวางใจในตัวเขา และเขาจะได้ตอบแทนพระคุณของนายท่านที่รับเขามาดูแลหลังจากพ่อเขาเสียไป