ตอนที่ 3 บังเอิญ

ตอนที่สาม บังเอิญ

หลังจากจินออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน ชุนก็ดูแลจินเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารและยาจนเวลาล่วงมาครบหนึ่งเดือนตามที่คุณหมอนัด

"คุณชุนครับ พรุ่งนี้หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ผมขอแวะห้างสรรพสินค้าได้ไหมครับ ผมอยากได้หนังสืออ่านเล่นและซื้อของใช้นิดหน่อยน่ะครับ ผมนั่งๆ นอนๆ ตามที่คุณชุนบอกมาเกือบเดือนแล้ว ผมรู้สึกเบื่อและอยากหาอะไรทำน่ะครับ" จินพูดขณะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ชุน

ชุนจึงเกิดความรู้สึกสงสารจิน ตลอดเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาหลังจากออกจากโรงพยาบาลเขาก็ไม่ให้จินทำอะไรหักโหม และบำรุงร่างกายของจิน จนกระทั่งตอนนี้ใบหน้าที่เคยซูบผอมกลับมามีใบหน้าเต็มอิ่มนุ่มนิ่มน่าหยิกคิดแล้วเขาก็หน้าแดงขึ้นมา จึงทำให้จินคิดว่าชุนคงโกรธเขาที่ขอไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า มาร์ตินคงไม่อยากให้เขาออกไปเดินเพ่นพ่านข้างนอกแน่ๆ เลย ชุนถึงมีใบหน้าลำบากใจแบบนี้

"ถ้าคุณชุนลำบากใจก็ไม่เป็นไรครับ ไว้วันหลังก็ได้ครับ" จินเอ่ยขึ้นจึงทำให้ชุนได้สติขึ้นมา

"เปล่าครับ ขากลับผมจะพาคุณจินแวะก็ได้ครับ คุณมาร์ตินไม่ได้ห้ามไว้ครับ" ชุนรีบเอ่ยหลังจากจินดึงสติเขากลับมา นี่เขากำลังเป็นอะไรไปเนี่ย พอเห็นจินเป็นแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ

อันที่จริงมาร์ตินไม่เคยห้ามคนตรงหน้าออกไปข้างนอกเลยสักครั้ง มีเพียงแต่คนตรงหน้าในช่วงก่อนเข้าโรงพยาบาลเท่านั้นที่เอาแต่เก็บตัวเองและไม่ยอมออกไปข้างนอก ทั้งๆ ที่เขาเคยพยายามชักชวนจินให้ออกไปผ่อนคลายข้างนอกบ่อยครั้ง แต่กลับเป็นจินเสียเองที่ปฏิเสธเขาทุกครั้ง

"จริงเหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปลิสต์รายการของที่อยากได้ครับ" จินเอ่ยก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องด้วยความดีใจหลังจากที่ชุนอนุญาต

ชุนได้แต่มองตามหลังจินไปแล้วเขาจึงส่ายหน้าพลางยกยิ้มตามไปด้วย นี่เขาชักเหมือนพี่ชายของจินไปทุกทีแล้วสินะ เขาได้แต่หัวเราะกับความคิดของตนเองในลำคอเบาๆ

  ณ โรงพยาบาล XXX

"ตามผลตรวจ อาการของคุณจินตอนนี้ปกติดีแล้วครับ ผมตรวจเช็กทุกอย่างแล้วไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลแล้วครับ เพียงแต่ช่วงนี้คุณจินไม่ควรทานอาหารรสจัดจนเกินไปนะครับ เพราะว่ากระเพาะของคุณจินยังไม่ชิน ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงไปเลยดีกว่านะครับ"

"ส่วนยาบำรุงร่างกาย ผมจะให้คุณจินไปอีกชุดหนึ่งครับ ถ้าหมดแล้วก็ไม่ต้องทานต่อและนัดครั้งต่อไปก็ไม่มีแล้วครับ คุณจินสงสัยอะไรไหมครับ ถามได้นะครับ" หลังจากหมอตรวจร่างกายของจินอย่างละเอียดก็พบว่าจินนั้นมีร่างกายที่ปกติดีทุกอย่างแล้วจึงไม่ต้องติดตามอาการอีกต่อไป

"ไม่มีครับ คุณหมออธิบายละเอียดขนาดนี้ผมไม่สงสัยอะไรแล้วครับ" จินตอบกลับคุณหมออย่างอารมณ์ดี

เมื่อชุนเห็นดังนั้นจึงหัวเราะตามไปด้วย จินมองชุนอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะตั้งแต่เขามาอยู่ร่างนี้เขาไม่เคยเห็นชุนยิ้มหรือหัวเราะเลยสักครั้ง จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าชุนคือหุ่นยนต์ที่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วชุนก็ขับรถพาจินมาแวะห้างสรรพสินค้าตามคำขอของจิน เมื่อถึงแล้วชุนก็พาจินไปเดินซื้อของตามรายการที่จินจดมาเมื่อคืนนี้

"คุณชุนครับ ผมอยากไปร้านหนังสือครับ" จินเอ่ยทันทีหลังจากซื้อของครบแล้ว

"ได้ครับ เดี๋ยวผมพาไปนะครับ" ชุนตอบรับแล้วพาจินเดินไปยังร้านหนังสือซึ่งอยู่ชั้นบน จินจึงรีบเดินตามเขาออกไปทันที

เมื่อถึงร้านหนังสือ จินจึงเข้าไปเลือกหนังสือเกี่ยวกับการทำขนมหลายเล่ม จินบอกให้ชุนไปนั่งรอเขาที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามร้านหนังสือ

"หกร้อยแปดสิบห้าบาทครับ มีบัตรสมาชิกไหมครับ" พนักงานร้านหนังสือคิดเงินค่าหนังสือขณะที่เขาใส่ถุงให้จิน

"ไม่มีครับ" จินตอบพลางยื่นเงินที่ชุนให้ไว้ก่อนเข้าร้านหนังสือ

จะว่าไปแล้ว ชุนก็เหมือนพี่ชายของเขาเลยจริงๆ นะ ดูแลเขาดีทุกอย่าง ร่างเดิมของเขาไม่เคยมีครอบครัวเลย การที่มีคนมาดูแลและเอาใจใส่ช่างมีความรู้สึกดีเช่นนี้นี่เอง จินในตอนนี้เริ่มมีความรู้สึกดีให้ชุนผู้เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งของเขา

"นี่ครับเงินทอน กรุณาตรวจนับก่อนนะครับ" พนักงานยื่นเงินทอนให้จินพร้อมกับถุงหนังสือ

"ขอบคุณครับ" จินรับถุงหนังสือมาจากพนักงานแล้วเดินออกจากร้านทันที

เมื่อเขามองเห็นชุนนั่งรออยู่ในร้านกาแฟของฝั่งตรงข้าม เขาก็รีบเดินไปหาโดยไม่ทันสังเกตเห็นอีกคนเดินมาจากอีกทาง

ปึก! เสียงร่างกายของจินชนเข้ากับบางอย่างแข็งๆ เขาจึงหันไปมอง

"อ๊ะ.. ขอโทษครับ ผมรีบร้อนไปหน่อยเลยไม่ทันมองทางให้ดีๆ ครับ" จินรีบเอ่ยขอโทษฝ่ายตรงข้ามซึ่งกำลังตีหน้ายักษ์ใส่เขา

มาร์ตินได้แต่ยืนนิ่งและมองอีกฝ่ายทันที เด็กหนุ่มตรงหน้าคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่งหนึ่ง แต่เขากลับนึกไม่ออก เขาจึงไม่ได้ตอบคนตรงหน้า

"ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอตัวก่อนนะครับ" จินเห็นคนตรงหน้ามองตนนิ่งด้วยความรู้สึกกลัวจึงรีบเอ่ยลาแล้ววิ่งหนีไปหาชุนทันที

มาร์ตินได้แต่มองตามอีกฝ่ายที่เดินหนีไปอย่างงุนงง ขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวเดินกลับไปอีกทางเขาก็เห็นชุนเข้าพอดี

เรื่องทุกอย่างของคนที่เดินชนเขาก็แล่นเข้ามาให้เขากระจ่างใจทันที เขามองไปทางร้านกาแฟแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจึงกดโทรออก เมื่ออีกฝ่ายกดรับสายเขาจึงเอ่ยถามทันที

"นายอยู่ที่ไหนชุน"

"วันนี้ผมพาคุณจินไปตามนัดของคุณหมอครับ ตามที่ผมเคยโทรไปแจ้งคุณมาร์ตินในวันก่อน" ชุนเว้นจังหวะไปชั่วขณะหนึ่ง

ก่อนที่จะตัดสินใจบอกมาร์ตินถึงเรื่องพาคุณจินมาแวะซื้อของที่ห้าง

"พอดีคุณจินต้องการซื้อของใช้บางอย่าง ผมเลยพามาแวะที่ห้างสรรพสินค้าครับ คุณมาร์ตินมีอะไรให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ" ชุนถามด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยินคำตอบของปลายสายเขาจึงแน่ใจทุกอย่าง

"อืม.. ไม่มีอะไร" มาร์ตินตอบสั้นๆ แล้ววางสายไป ทำให้ชุนเกิดอาการงุนงงที่มาร์ตินโทรมาสอบถามเขา เพราะปกติเวลาเขาโทรไปแจ้งเจ้านาย เจ้านายก็แค่รับฟังแล้วก็วางสายไป

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณชุน ทำหน้าเครียดเชียว" จินถามอีกฝ่าย

หลังจากที่ชุนรับโทรศัพท์แล้วเดินออกจากร้านมาคุยข้างนอก คาดว่าปลายสายน่าจะเป็นมาร์ติน เพราะเขาเดินตามออกมาทันได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเรียกชื่อปลายสายพอดี

"ไม่มีอะไรครับ คุณมาร์ตินโทรมาสอบถามผมเรื่องที่คุณจินไปพบคุณหมอตามนัดน่ะครับ" ชุนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงปกติเพื่อให้จินสบายใจ ทั้งๆ ที่เขาเองก็ยังคงสงสัยว่ามาร์ตินโทรมาหาเขาทำไม

"อ๋อ.. ครับ ผมคิดว่าคุณชุนจะถูกคุณมาร์ตินดุเรื่องที่พาผมออกมาข้างนอกเสียอีกครับ" จินตอบพลางยิ้มให้ชุน

เมื่อชุนเห็นจินยิ้มให้เขา เขาจึงเผลอยิ้มตาม จินจึงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ภาพชุนและจินกำลังยิ้มให้กันนั้นทำให้มาร์ตินเริ่มเกิดความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้น ปกติชุนเองก็ไม่เคยยิ้มให้ใครแม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม

"คุณมาร์ตินครับ กลับกันเถอะครับเดี๋ยวคุณมีนัดกับมิสเตอร์วิคเตอร์ตอนหกโมงเย็นครับ" จอห์นเอ่ยเตือนสติเจ้านายซึ่งยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

"อืม ไปกันเถอะ" มาร์ตินเดินออกไปจากตรงนั้นทันที แต่ภายในใจเกิดความสงสัยเรื่องของชุนและจิน พวกเขาไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่