ถูกลอบยิง

ชบาเดินตามแม็กไปยังรถ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เธอหันซ้ายแลขวา สำรวจไปรอบตัว มีเพียงต้นไม้ที่พลิ้วไหวตามแรงลม ไม่มีวี่แววของผู้คนเลยแม้แต่น้อย

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ภูมิเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว

“เอ่อ... ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องอยู่น่ะค่ะ”

ภูมิหันตามสายตาของเธอ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ผมว่าคุณชบารีบขึ้นรถดีกว่าครับ ถ้าชักช้านายจะหงุดหงิดเอาได้”

เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินไปที่รถ แต่ก่อนจะเปิดประตูขึ้น เธอกลับเหลือบไปเห็นบางสิ่ง—หรือใครบางคน—ยืนอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ รูปร่างสูงผอม มิดชิดทั้งใบหน้าและร่างกายด้วยชุดดำสนิท จนขนลุกซู่

“มึงมองอะไรของมึง! รีบขึ้นรถ!” แม็กตะคอกเสียงเข้มจากเบาะคนขับ ชบาสะดุ้ง รีบเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไปทันที

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น รถอีกคันที่ภูมิขับตามมาก็แยกไปทางท่าเรือ ปล่อยให้แม็กกับชบาอยู่ในรถกันเพียงลำพัง

ภายในรถเงียบกริบ ทั้งสองนั่งแยกห่างกันคนละมุมเหมือนกลัวติดโรคระบาด เงียบได้ไม่นาน เสียงเบรกดังสนั่น!

เอี๊ยดดดด!!! ปึก!

“โอ๊ยย!” ชบาหน้าคะมำกระแทกเบาะหน้าจังๆ เธอรีบยกมือจับจมูก พลางร้องซี้ด “ดีนะดั้งไม่หัก...”

“มีอะ