บทที่ 8

คำสัญญาในตอนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหู แต่แหวนวงที่บรรจุความรักนั้นกลับไปอยู่บนนิ้วของเซี่ยซือซือเสียแล้ว

ซางชิวมองดูไปเรื่อย ๆ น้ำตาไหลอาบใบหน้าโดยไม่รู้ตัว

“คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

เด็กสาวสองคนนั้นเห็นซางชิวก็ประหลาดใจเล็กน้อย รีบยื่นกระดาษทิชชูให้ แต่ในวินาทีต่อมาก็แสดงสีหน้าตกตะลึง “คุณคือ...”

“คุณคือภรรยาของประธานซือกรุ๊ปไม่ใช่เหรอคะ?”

ซางชิวรับกระดาษทิชชูมาแล้วกล่าวขอบคุณ เมื่อได้ยินเด็กสาวพูดเช่นนั้น เธอก็หัวเราะอย่างขมขื่นแล้วส่ายหน้า “ต่อไปนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ”

“บนโลกนี้ไม่มีรักนิรันดร์อยู่จริงหรอก บางทีระหว่างทางอาจจะสวยงาม แต่ดูเหมือนว่าผลลัพธ์ก็เป็นแบบเดียวกันหมด”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินโซซัดโซเซจากไป

เด็กสาวทั้งสองมองแผ่นหลังที่อ้างว้างโดดเดี่ยวของเธอแล้วมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน

หลังจากกลับถึงบ้าน ซางชิวก็เป็นไข้

เธอนอนอย่างอ่อนเพลียอยู่บนโซฟา หลับตาลงแล้วจมสู่ห้วงนิทรา

ระหว่างนั้น ซางชิวฝัน ในฝันย้อนกลับไปถึงฤดูใบไม้ร่วงในปีที่เธออายุสิบเจ็ด

วันนั้นใบเมเปิ้ลในโรงเรียนสวยงามเป็นพิเศษ เธอมาสายเป็นครั้งแรกในชีวิตก็เจอซือชิงเจ๋อที่กำลังทำหน้าที่เวรอยู่หน้าประตูโรงเรียน

เด็กหนุ่มวัยสิบกว่าปีดูผอมบางสะอาดสะอ้าน เขามองซางชิวเขียนชื่อตัวเองลงในสมุด หน้าตาที่ดูเย็นชาก็เผยรอยยิ้มออกมา “ซางชิว ชื่อเพราะดีนะ”

ซางชิวมองดวงตาที่ใสกระจ่างของเขา พลันหน้าแดงขึ้นมา

กลางดึกคืนนั้นไข้ของเธอขึ้นสูงมาก ทั้งร่างอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น

ในความเลือนราง ซางชิวรู้สึกเหมือนมีคนอุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน ใช้ผ้าค่อย ๆ เช็ดตัวที่ร้อนผ่าวของเธอ

“ซือชิงเจ๋อ?” เธอเรียกออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ฉันอยู่นี่” เสียงนั้นยังคงเจือความเยาว์วัยของเด็กหนุ่ม นั่นคือซือชิงเจ๋อในวัยสิบเจ็ดปี

ซางชิวลืมตาขึ้นมาทันที แต่ในห้องนั่งเล่นกลับมืดสนิท เงียบสงัด มีเพียงเธออยู่คนเดียว

เธอตะลึงอยู่นาน สุดท้ายก็หลับตาลง น้ำตาซึมจนหมอนอิงเปียกชุ่ม

สามวันต่อมา ซางชิวก็ไม่ได้เจอหน้าซือชิงเจ๋ออีกเลย

อีกฝ่ายตั้งใจจะใช้วิธีเย็นชา ไม่เพียงแต่ไม่ตอบข้อความไม่รับโทรศัพท์ แม้แต่บัตรเครดิตของซางชิวก็ยังถูกอายัดด้วย

เมื่อเห็นว่าเวลาเหลืออีกเพียงสองวัน ซางชิวจนปัญญาจึงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากผู้ช่วยของซือชิงเจ๋อ แต่อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนจากท่าทีอ่อนโยนในอดีต พูดจาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไม่พอใจ

“คุณซางครับ ถ้าคุณอยากจะติดต่อท่านประธานซือ ก็ไปหาคุณเซี่ยเถอะครับ สองวันนี้ท่านประธานอยู่กับเธอตลอด”

พูดจบเขาก็วางสายไปทันที

ซางชิวถือโทรศัพท์ไว้ ความรู้สึกอัปยศอดสูก็ถาโถมเข้ามาในใจทันที

ท่าทีของผู้ช่วยก็เป็นภาพสะท้อนท่าทีของซือชิงเจ๋อด้วยสินะ?

ในตอนนั้นเองเซี่ยซือซือก็ส่งข้อความมาเยาะเย้ยอีก: [ผู้ช่วยบอกฉันหมดแล้ว พี่น่าสงสารจังเลยนะ แม้แต่จะเจอหน้าพี่ชิงเจ๋อสักครั้งก็ยังยาก!]

เธอส่งรูปภาพมาอีกหลายรูปติดต่อกัน ทั้งหมดเป็นรูปคู่ที่สนิทสนมกับซือชิงเจ๋อ

พื้นหลังของห้องนั้นซางชิวดูแล้วคุ้นตามาก

[บอกตามตรงเลยนะ พี่ชิงเจ๋อพาฉันมาที่ประเทศวายแล้ว พรุ่งนี้เขาจะทำตามสัญญาขอฉันแต่งงานล่ะ!]

[อยากมาดูไหม? อ้อใช่! ตอนนี้พี่ไม่มีเงินติดตัวแล้วสินะ! เห็นแก่ที่เมื่อก่อนพี่เคยให้ทุนฉันเรียนมหาวิทยาลัย ฉันโอนค่าตั๋วเครื่องบินให้พี่แล้วกัน อย่าพลาดเด็ดขาดนะ!]

ข้อความส่งมาได้ไม่นาน ซางชิวก็ได้รับการโอนเงินจำนวนหนึ่งแสน

เด็กสาวผู้ยากไร้ที่ครั้งหนึ่งแม้แต่ข้าวยังไม่มีจะกิน ตอนนี้กลับใช้เงินของซือชิงเจ๋อมาดูถูกเธออย่างเปิดเผยและไม่ละอายใจ

ซางชิวหัวเราะทั้งน้ำตา

เธอไม่ลังเล จองตั๋วเครื่องบินไปประเทศวายทันที

การเดินทางยาวไกล ใช้เวลาไปวันกว่า ๆ เมื่อซางชิวเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงปราสาทโบราณ ก็เป็นเวลาบ่ายของวันสุดท้ายแล้ว

เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง เธอก็จะต้องจากไปตลอดกาล