ขัดขวางศัตรูหัวใจ

ผ่านไปไม่นานผลงานของเสือก็ออกฤทธิ์ เพราะนายธวัชชัยโทรตามให้ธงไปดูเครื่องซีลชาในไร่ทันที เพราะถ้าหากไปช้าอาจจะทำให้เครื่องมีปัญหาหนัก

“ฮัลโหลครับคุณธวัชชัย” นายธงรีบรับโทรศัพท์

“คุณธงอยู่ไหนครับเนี่ย ผมให้เด็กไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ พอดีเครื่องซีลมีปัญหาน่าจะต้องรีบเข้ามาดูเลย” ธวัชชัยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตอนนี้เลยเหรอครับ แต่นี่มันนอกเวลางานแล้วนะครับคุณธวัชชัย” ธงรีบปฏิเสธ

“ผมเข้าใจครับ แต่เราเป็นช่างรีแพร์ ช่างซ่อมบำรุง ต่อให้นอกเวลางาน หากเครื่องมีปัญหาเราก็ต้องจัดการทันที อย่าให้มันลุกลามครับ นั่นเป็นหน้าที่ของเรา”

สิ่งที่ธวัชชัยพูดทั้งหมดเกิดขึ้นจริง ทำให้ธงเถียงไม่ออก เพราะด้วยเงินเดือนที่มากเป็นแสนๆ ของเขา หมายถึงต้องแลกมาซึ่งเวลาชีวิตและพร้อมสแตนด์บายตลอดเวลาในการทำงาน

“ก็ได้ครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปถึง”

ธงวางสายจบก็เตรียมจะร่ำลาพ่อแม่ของเหมย เขารู้สึกโกรธมากที่ครั้งนี้อาชาก็ทำกับเขาแบบเดิม

“พ่อกับแม่ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีงานเร่งด่วนเข้ามา” ธงพูดจบก็ยกมือไหว้พ่อแม่ของเหมยแล้วขับรถออกจากไร่ไปทันที

เสือที่เห็นดังนั้นก็ถ่ายรูปขณะที่ธงกำลังขับรถออกไปส่งไปให้กับอาชาเพื่อเป็นสัญญาณและรายงานว่าเขาได้ทำงานสำเร็จลุล่วงแล้ว

“ทำดีมากลูกน้องกู” อาชาเอ่ยชมเงียบๆ

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณอาชา” เหมยถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แล้วนี่สองสาวทำอะไรกันอยู่ครับเนี่ย ดูสิ ต้นไม้เต็มไปหมดเลย” อาชารีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“วันนี้สอนเหมยหนูลิลลี่ปลูกดอกกุหลาบหน่อยค่ะ เลยมาเตรียมต้นกล้าด้วยกัน”

ภาพที่เหมยมีดอกมะลิซ้อนทับที่หู เหงื่อที่ชุ่มบนใบหน้า กลับทำให้เหมยดูน่าค้นหามากๆ ในสายตาของอาชา

“คุณอาชา วันนี้จะทานข้าวที่บ้านของเหมยแล้วจะนอนที่บ้านไหมคะ” เหมยถามราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

“ผมก็น่าจะนอน ขอรบกวนคุณเหมยกับพ่อแม่อีกสักคืนสองคืน” อาชาไม่อยากจากเหมยแม้แต่วินาทีเดียว

“ได้อยู่แล้วค่ะ” เหมยเงยหน้าแล้วหันขึ้นไปยิ้ม

“คุณลุงขา ดูนี่สิคะ คุณครูเอาดอกมะลิอันนี้ทัดไว้ที่หูของลิลลี่ สวยไหมคะ ลิลลี่สวยใช่ไหม” แม่หนูน้อยลิลลี่ส่งยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี

“โอ้โห หนูน้อยลิลลี่ของคุณลุงสวยที่สุดเลยครับ ไม่มีใครสวยเท่าลิลลี่แล้ว” อาชาบอกกับหลานสาวตัวเล็ก

จวบจนเวลาล่วงเลยอาหารเย็น ทุกคนกินข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย อาชาก็ขอนอนที่บ้านของพ่อแม่เหมยอีกคืนสองคืน

เพราะคิดว่าเขาอาจจะพาเหมยกลับไปที่ไร่ชาพร้อมกับเขาเลย จะได้ไม่ต้องให้เหมยขับรถไปมา

“แล้วนี่คุณอาชากับเหมยทำสัญญากันไว้ไหมคะเนี่ย” แม่น้ำฟ้าไม่อยากให้มีปัญหาทีหลังก็ถามตรงๆ

“ก็คิดว่าทำสัญญาค่ะ ประมาณ 3 เดือน เหมยจะต้องเป็นคุณครูให้กับลิลลี่ อาจจะมีพิเศษบ้างก็ต้องคุยกันตามโอกาสค่ะ” ขณะที่ทุกคนทานข้าวก็พากันพูดคุยเรื่องของ เหมยกับอาชา

“ดีแล้วลูก จะได้ไม่ผิดใจกันทีหลัง มีลายลักษณ์อักษรดีมาก แม่ฝากพ่ออาชาดูแล เหมยของแม่ด้วยนะลูก”

แม่น้ำฟ้ามั่นใจในตัวอาชา ผู้ชายวัย 45 กะรัตตรงหน้าที่ดูภูมิฐานทั้งด้านรูปร่างหน้าตาและสติปัญญาที่ดูเฉียบแหลม

“ผมรับรองว่าผมจะดูแลเหมยให้ดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลยครับคุณพ่อคุณแม่”

อาชาไม่ได้พูดเปล่า สำหรับอาชาเมื่อเขารักใครแล้วผู้หญิงคนนั้นจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในหัวใจของเขา

แต่ไม่เหมือนกับดารินที่เขาเคยให้ความรักและหัวใจไปครั้งหนึ่งแต่ก็ถูกดารินใช้เท้าเหยียบขยี้จนแหลกลาน

หากวันนี้เขาเจอดารินอีกครั้งในฐานะเจ้าของไร่ชาและเจ้าของมหาวิทยาลัยอันดับ หนึ่งของประเทศไทย เขาก็อยากจะรู้ว่าผู้หญิงชั่วคนนั้นจะทำหน้าอย่างไร

หลังจากทานอาหารเสร็จพูดคุยกัน ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน แม่หนูน้อยลิลลี่ก็คงหนีไม่พ้นจองห้องตากับยาย พ่อแม่ของ เหมยก็ยินดีที่จะให้ลิลลี่นอนด้วย เพราะทั้งสองรู้สึกไม่เหงาเลย

“วันนี้ลิลลี่ขอนอนห้องคุณตากับคุณยายนะคะ” หนูน้อยลิลลี่เอ่ย

“ได้สิคะ เดี๋ยวคุณตากับคุณยายจะเล่านิทานให้ลิลลี่ฟังเอง” แม่น้ำฟ้าหันมาบอกแม่หนูน้อยผู้น่ารักของเธอ

“จริงๆ นะคะ ลิลลี่อยากฟังนิทานแล้ว” ทุกคนที่นั่งตากลมอยู่หน้าบ้านก็หัวเราะกันยกใหญ่

“งั้นคุณอาชาไปพักผ่อนดีไหมคะ เหมยเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้แล้วค่ะ คิดว่าเมื่อเช้าเห็นคุณอาชาเอาเสื้อผ้ากลับไปหมด ก็เลยเอาของพี่ชายเหมยออกมาให้ก่อน” เหมยที่พูดจบก็จัดแจงเสื้อผ้าเอาไว้บนห้องของอาชาเรียบร้อย

“ขอบคุณเหมยมากนะครับที่เอาใจใส่ผมขนาดนี้” อาชาส่งยิ้ม

“งั้นเราไปกันเถอะพ่อ ปล่อยให้เด็กๆ เขาคุยกัน” แม่น้ำฟ้าจูงมือพ่อบุญทองขึ้นไปบนบ้าน

หลังจากที่ทั้งสองคนตายายพากันขึ้นไปบนบ้านแล้ว ก็เหลือเพียงแค่อาชาและเหมย

“งั้นเหมยว่าเราแยกย้ายกันพักผ่อนดีกว่าไหมคะ” เหมยถาม

“ก็ดีเหมือนกันครับ งั้นเราไปด้วยกันเลยดีกว่า” อาชาถือโอกาสนี้อยากจะใกล้ชิดกับ เหมยโดยที่ไม่มีพ่อกับแม่ของเหมยอยู่ด้วย

ขณะที่เดินมาใกล้จะถึงห้องของอาชาแล้ว เหมย อาชาถือจังหวะที่เหมยกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องไปจับมือของเหมยเอาไว้

“คุณอาชา!” เหมยแอบตกใจเล็กๆ เรียกชื่อของอาชาอย่างแผ่วเบาที่อยู่ดีๆ ก็จับมือของเธอ

“ผมคิดถึงเหมยนะ คุณเหมยคิดถึงผมหรือเปล่า” อาชาจับมือของเหมยขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ ไปที่หลังมือด้วยความรักและคิดถึง

เหมยถึงกับตกใจไปไม่เป็นกับการกระทำที่แสนอุกอาจของอาชา แต่เหมยที่ไม่ได้หัวใจเป็นหินผา เพียงแค่อาชาบอกชอบเธอในวันนั้นหัวใจของเธอก็หวั่นไหว

“เหมยไม่ต้องตอบผมก็ได้ ผมแค่อยากให้เหมยรับรู้ความรู้สึกของผมก็พอ ผมคิดถึงเหมยมากๆ ทั้งวันเลย” อาชาเหมือนกับเด็กในขณะที่คุยอยู่กับเหมย

“เหมยก็รู้สึกแบบเดียวกับคุณอาชานะคะ”

แม้ว่าเหมยจะไม่ได้บอกว่ารู้สึกอะไร ชอบหรือไม่ชอบ รักหรือไม่รัก แต่มันกลับทำให้อาชาหัวใจพองโตที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากผู้หญิงที่เขาชอบ

“จริงๆ นะเหมย คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม” อาชาดีใจกอดเหมยเข้ามาไว้แนบกายแล้วจูบสัมผัสเบาๆ ไปที่หน้าผาก

“ค่ะ เหมยพูดจริงๆ” เหมยพูดด้วยความรู้สึกเขินอาย ถึงแม้เธอจะไม่ได้บอกว่าเธอรักอาชา แต่มันก็เป็นการแสดงออกว่าเหมยไม่ได้ปิดกั้นอาชาที่จะรัก....