ความบังเอิญของเมฆินทร์

ไม่กี่วันก่อนจะต้องไปสอนพิเศษให้หนูลิลลี่ที่บ้านของอาชา เหมย มีนัดสำคัญที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติ เธอได้รับเชิญให้ไปออกบูธพบปะแฟนคลับในงานสัปดาห์หนังสือนานาชาติ

"พี่เหมยคะเดี๋ยวจะมีแฟนคลับมาขอลายเซ็นหนังสือพี่เหมยนั่งรอตรงนี้นะเดี๋ยวตุ๊กตาจะไปเตรียมของมาให้พี่อยากได้อะไรบอกตุ๊กตานะคะน้องรีเซฟชั่นคนที่คอยเคลียร์ทุกอย่างให้กับเหมยเป็นคนน่ารักมากชื่อตุ๊กตาวิ่งทำโน่นทำนี่ไม่หยุด

ขอบใจมากจ้ะตุ๊กตาเดี๋ยวถ้าพี่อยากได้อะไรพี่บอกนะหลังจากนั้นไม่นานเหล่าบรรดาแฟนคลับก็เริ่มทยอยมาพูดคุยและขอลายเซ็นจากเหมย

หลังจากที่นวนิยายเล่มล่าสุดของเธอได้รับเสียงตอบรับอย่างล้นหลาม บรรยากาศภายในงานคึกคักไปด้วยผู้คน

เหมย ใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่ที่บูธของเธอ แจกลายเซ็นและพูดคุยกับแฟนๆ อย่างสนุกสนาน จนกระทั่งถึงเวลาที่เธอต้องพักเข้าห้องน้ำ

เหมย เดินออกมาจากบูธ สองมือถือแก้วกาแฟเย็นที่เพิ่งซื้อมาอย่างเร่งรีบ เพราะเธอรู้ว่ามีแฟนคลับจำนวนมากรออยู่ที่บูธ เธอพยายามเดินหลบหลีกฝูงชนที่เดินกันขวักไขว่ แต่แล้ว...

"โอ๊ะ!"

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับแรงปะทะ ร่างของเหมยเซถลาไปข้างหน้า แก้วกาแฟในมือหลุดลอยและสาดกระเด็นไปโดนเสื้อเชิ้ตสีขาวของชายหนุ่มร่างสูงที่เธอเดินชนเข้าอย่างจัง

"ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริงๆ ค่ะ!" เหมย เงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานซึ้งแดงก่ำด้วยความรู้สึกผิด เธอกำลังจะเอื้อมมือไปช่วยปัดคราบกาแฟ แต่สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับดวงตาคมกริบคู่หนึ่ง

ชายหนุ่มตรงหน้ามีใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตร โครงหน้าคมสันรับกับจมูกโด่งและริมฝีปากหยักได้รูป ดวงตาคู่นั้นดูนิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เหมยรู้สึกใจเต้นผิดจังหวะ

เขาคือเมฆินทร์ ผู้ที่ไม่เคยรู้จักคำว่า 'บังเอิญ' ในชีวิต จนกระทั่งวินาทีนี้ที่กาแฟเย็นๆ สาดลงบนเสื้อของเขา

ดวงตาของเมฆินทร์จับจ้องไปที่ดวงตาคู่สวยของเหมยตั้งแต่แรกเห็น ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทำให้เขามองเธอไม่วางตา

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ในใจของเมฆินทร์เกิดความรู้สึกประหลาดที่ตีรวนกันระหว่างความหงุดหงิดที่เสื้อเปื้อนกับความพึงพอใจที่ได้สบตากับผู้หญิงคนนี้

"ผมไม่เป็นไรครับ" เมฆินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาของเขายังคงไม่ละไปจากเหมย "คุณต่างหากที่ดูตกใจ"

เหมยได้สติกลับมาอีกครั้ง "ขอโทษจริงๆ นะคะ คือฉันรีบไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง" เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมา

"เสื้อคุณเปื้อนหมดเลย..."

เมฆินทร์ยกมือขึ้นปัดคราบกาแฟเล็กน้อย "ไม่เป็นไรหรอกครับ" เขาพยายามซ่อนรอยยิ้มที่กำลังจะผุดขึ้นบนใบหน้า

เขารู้สึกทึ่งกับความงดงามและท่าทางที่ดูไร้เดียงสาของเธออย่างประหลาด ความรู้สึกชอบแล่นขึ้นมาในใจตั้งแต่แรกเห็น ราวกับว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เขารอคอยมานานแสนนาน

"ฉันขออนุญาตไปหาผ้ามาเช็ดให้นะคะ หรือจะให้ฉันซักให้ดีไหมคะ" เหมยเสนอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรครับ" เมฆินทร์ปฏิเสธ "ผมจัดการเองได้" เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ "คุณ...มางานหนังสือเหรอครับ"

เหมยพยักหน้าเล็กน้อย "ค่ะ ฉันมีบูธอยู่ที่นี่"

"อย่างนั้นเหรอครับ" เมฆินทร์เลิกคิ้วเล็กน้อย เขาพยายามเก็บอาการที่กำลังตื่นเต้นเอาไว้ "บังเอิญจังเลยนะครับ"

ทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้นท่ามกลางฝูงชนที่เดินสวนกันไปมา ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่กำลังสบตากัน ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเมฆินทร์ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

บรรยากาศรอบตัวกลับมาคึกคักอีกครั้ง เมื่อเหมยเริ่มรู้สึกว่ายืนคุยกับคนแปลกหน้ากลางทางเดินนานเกินไปแล้ว เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย ก็พบว่าต้องรีบกลับไปที่บูธแล้ว

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบกลับไปที่บูธแล้วค่ะ" เหมยพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเกรงใจ

เมฆินทร์พยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจกลับคิดหาวิธีรั้งเธอไว้ เขาไม่อยากให้โอกาสนี้หลุดลอยไปง่ายๆ

"บูธไหนครับ เผื่อผมจะแวะไปเยี่ยมชม" เมฆินทร์ถามขึ้นทันควัน น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อครู่

เหมยลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเห็นว่าเขาเป็นคนมีมารยาทและดูเป็นสุภาพบุรุษ "อยู่โซน C ค่ะ บูธ B-102 ค่ะ"

"ขอบคุณครับ" เมฆินทร์ตอบรับด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เหมยจนกระทั่งเธอเดินลับหายไปในฝูงชน

เมื่อเหมยจากไปแล้ว เมฆินทร์ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาเหลือบมองรอยกาแฟบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเอง ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย

เขารู้สึกประทับใจในตัวเหมยตั้งแต่แรกเห็น ทั้งความน่ารักสดใส ความขี้เกรงใจ และแววตาที่จริงใจของเธอ

ทำให้เมฆินทร์รู้สึกราวกับว่าเธอดึงดูดเขาอย่างประหลาด ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนนี้ ทำให้เขามั่นใจว่าเขาจะต้องทำความรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้ได้

เมฆินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา ถังลี่ มือขวาคนสนิททันที

"ถังลี่ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน" เสียงของเมฆินทร์ฟังดูจริงจัง

"อยู่บริษัทครับนาย มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ถังลี่ตอบรับทันที

"นายไปที่งานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์ฯเดี๋ยวนี้" เมฆินทร์ออกคำสั่ง "ไปที่โซน C บูธ B-102 แล้วสืบข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของบูธมาให้ละเอียดที่สุด เท่าที่นายจะทำได้"

"ครับนาย" ถังลี่รับคำสั่งอย่างเคร่งครัด แม้จะงงเล็กน้อยว่าทำไมนายของเขาถึงได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ

ไม่นานหลังจากนั้น ถังลี่ก็เดินทางมาถึงศูนย์ประชุมฯ สิริกิติ์ตามคำสั่งของเมฆินทร์ เขามุ่งตรงไปยังโซน C บูธ B-102 ทันที

เมื่อมาถึง ถังลี่เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังแจกลายเซ็นให้กับแฟนคลับจำนวนมาก เธอมีใบหน้าสวยหวาน และรอยยิ้มที่สดใส

ถังลี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเหมยไว้หลายรูป พร้อมกับพยายามสังเกตการณ์และเก็บข้อมูลเท่าที่จะทำได้ ทั้งชื่อเสียงของหนังสือ แนวงานเขียน และปฏิกิริยาของแฟนคลับที่มีต่อเธอ

หลังจากการสังเกตการณ์อยู่พักใหญ่ ถังลี่ก็ปลีกตัวออกมาจากบูธของเหมย เพื่อโทรรายงานเมฆินทร์

"นายครับ ผมได้ข้อมูลมาบางส่วนแล้วครับ" ถังลี่รายงาน "ผู้หญิงคนนั้นชื่อเหมย เป็นนักเขียนนวนิยายแนวโรแมนติกแฟนตาซีครับ หนังสือของเธอดังมาก และได้รับความนิยมสูง มีแฟนคลับเยอะมากครับ"

เมฆินทร์ฟังรายงานของถังลี่ด้วยความสนใจ ใบหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก

"ดีมากถังลี่" เมฆินทร์เอ่ยชม

"นายสืบเพิ่มเติมเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย ว่าเธอมีครอบครัวหรือยัง มีคนรักไหม ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ"

"ครับนาย ผมจะจัดการให้เร็วที่สุด" ถังลี่รับคำสั่ง เขารู้ดีว่าเมื่อนายของเขาสนใจอะไรเป็นพิเศษ จะต้องทำให้ถึงที่สุด

หลังจากวางสายจากถังลี่ เมฆินทร์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่างของห้องทำงาน เขามองออกไปนอกเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสี จิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่เรื่องธุรกิจอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยภาพใบหน้าของเหมย

"เหมย..." เมฆินทร์พึมพำชื่อของเธอเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้จักกำลังเบ่งบานในใจของเขา เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาครอบครอง ไม่ว่าจะด้ววิธีไหนก็ตาม

หลังจากที่ได้ข้อมูลเบื้องต้นจากถังลี่ เมฆินทร์ก็เริ่มวางแผนการเข้าหาเหมยอย่างแยบยล เขาไม่ใช่คนที่จะบุ่มบ่ามเข้าหาใครตรงๆ

โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้มากขนาดนี้ เมฆินทร์ต้องการให้ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติที่สุด ราวกับว่าโชคชะตาเป็นใจให้พวกเขาได้พบกันอีกครั้ง

วันรุ่งขึ้น เมฆินทร์สั่งให้ถังลี่จัดการซื้อหนังสือนวนิยายทุกเล่มของเหมยมาให้เขา พร้อมกับหาข้อมูลเกี่ยวกับงานเขียนของเธออย่างละเอียด

เขาใช้เวลาช่วงเย็นอ่านนวนิยายของเหมยอย่างตั้งใจ เขาพบว่างานเขียนของเธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างประหลาด เต็มไปด้วยจินตนาการและความรู้สึกที่อ่อนโยน

ซึ่งแตกต่างจากโลกที่เขาใช้ชีวิตอยู่โดยสิ้นเชิง ยิ่งอ่าน เขาก็ยิ่งรู้สึกทึ่งในตัวเธอ และความสนใจก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

"นายครับข้อมูลเบื้องต้นคุณเหมยได้ไปมาหาสู่กับอาชาเจ้าของไร่ชาพรหมเทพและได้ข่าวว่ากำลังจะกลายเป็นครูสอนพิเศษประจำตัวของหลานสาวของนายอาชาครับทางลี่รีบอธิบายให้กับเมฆินทร์ฟังอย่างละเอียด

เมื่อเมฆินทร์รู้ว่าเหมยกำลังจะไปสอนพิเศษให้หนูลิลลี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ซึ่งเป็นจังหวะที่เขาตั้งใจจะใช้เป็นโอกาสในการพบกับเธออีกครั้ง

"ดีกูก็อยากจะไปเที่ยวคาเฟ่ของไร่ชาพรหมเทพสักหน่อย"

เมฆินทร์มีจุดประสงค์อยากจะไปหาเหมยไม่ได้คิดว่าจะต้องไปเหยียบตีนของใคร เขาต้องการสร้างสถานการณ์ที่ดูเหมือนบังเอิญ เพื่อให้เหมยรู้สึกสบายใจที่จะพูดคุยกับเขา

"แต่ว่านายครับมันจะดีหรอเราไปเหยียบถิ่นของมันเลยนะ"ถังลี่พูดด้วยความเป็นห่วง

"เตรียมคนให้พร้อม กูก็แค่อยากจะไปเที่ยวคาเฟ่ แล้วไปหาเพื่อนเก่าอย่างไอ้อาชา หวังว่ามันคงต้อนรับกูอย่างดี"

เมฆินทร์ก็อยากจะท้าทายอำนาจของอาชาเช่นกันในเมื่อเป็นโอกาสดีที่จะได้ทั้งผู้หญิงและเหยียบหน้าศัตรูมีหรอว่าเมฆินทร์เขาจะไม่ทำ.....