บทส่งท้าย

แสงไฟสลัว ๆ ที่โถงทางเดินของโรงพยาบาลส่องให้เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนและนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ทุกคนในที่นั้นต่างมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลและความหวังปะปนกันไป

มีทั้งคุณหญิงวสุธรและคุณบุญรอด ผู้เป็นพ่อและแม่ของอาชา, คุณแม่น้ำฟ้าและคุณพ่อบุญทอง พ่อแม่ของเหมย, และหนูน้อยลิลลี่ ลูกสาววัย 5 ขวบเศษที่มาเฝ้ารอน้องชายคนใหม่ของเธอ

อาชาเดินวนไปมาไม่หยุด เขากุมมือแน่นจนเหงื่อออกซึม ดวงตาจับจ้องไปที่ประตูห้องคลอดอย่างไม่คลาดสายตา ทุก ๆ นาทีที่ผ่านไปเหมือนเป็นชั่วโมงอันยาวนานสำหรับเขา

คุณหญิงวสุธรลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางวางมือบนบ่าของลูกชาย "ใจเย็น ๆ เถอะลูก เหมยเขาเข้มแข็งจะตาย"

คุณบุญรอดเสริมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้หนักแน่น "นั่นสิอาชา เราทุกคนอยู่ที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกลูก"พ่อของอาชาตกไปที่บ่าของลูกชายเพื่อเป็นกำลังใจเพราะเขาก็เคยผ่านช่วงเวลานี้ในวันที่อาชาได้คลอดออกมาลืมตาดูโลกเช่นกัน

"ครับพ่อ" อาชาหันไปตอบแต่ก็ไม่สามารถลดละสีหน้าความเป็นกังวลที่เป็นห่วงเหมยและลูกในท้องที่กำลังรออยู่ในห้องคลอดได้เลย

ส่วนอีกฟากหนึ่ง คุณพ่อบุญทองก็โอบกอดคุณแม่น้ำฟ้าไว้แน่น คุณแม่น้ำฟ้าพึมพำบทสวดภาวนาขอให้ลูกสาวและหลานปลอดภัย ขณะที่คุณพ่อบุญทองก็ใช้มือลูบหลังภรรยาเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม

ท่ามกลางความตึงเครียดของเหล่าผู้ใหญ่ หนูน้อยลิลลี่ในชุดกระโปรงลายดอกไม้ยืนเกาะขาอาชาอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองพ่อด้วยดวงตากลมโต "คุณลุงคะ น้องจะออกมาตอนไหน ลิลลี่อยากเจอน้องแล้วค่ะ"

อาชายิ้มบาง ๆ แล้วก้มลงไปนั่งคุกเข่าเพื่อพูดคุยกับหลานสาว "เดี๋ยวน้องก็จะออกมาแล้วครับลูก น้องกำลังจะมาหาพี่ลิลลี่"อาชาลูบหัวหลานสาวตัวน้อยด้วยความอ่อนโยน

"คุณย่าบอกว่าน้องจะตัวเล็ก ๆ เหมือนตุ๊กตาจริงไหมคะ" ลิลลี่ถามด้วยความตื่นเต้น

"ใช่ครับลูก น้องจะตัวเล็ก ๆ และต้องน่ารักเหมือนพี่ลิลลี่แน่ ๆ" อาชาตอบพร้อมกับใช้มือลูบหัวลูกสาวเบา ๆอีกครั้ฃ

ในจังหวะนั้นเอง เสียง "อุแว้... อุแว้" ก็ดังขึ้นมาจากในห้องคลอด ทุกคนต่างเงียบลงทันที หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความโล่งใจ

อาชาผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตื้นตันจนน้ำตาคลอเบ้า คุณหญิงวสุธรและคุณบุญรอดมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม คุณแม่น้ำฟ้าและคุณพ่อบุญทองต่างกอดกันแน่นด้วยความดีใจ

ประตูห้องคลอดเปิดออก พยาบาลเดินออกมาพร้อมกับเด็กทารกที่ถูกห่อด้วยผ้าสีขาว

"ยินดีด้วยนะคะ คุณได้ลูกชายแข็งแรงสมบูรณ์ค่ะ"

ทันทีที่พยาบาลกล่าวจบ ทุกคนก็กรูกันเข้าไปดูเด็กน้อยด้วยความรัก คุณบุญรอดมองหลานชายตัวน้อยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

"ตาหนูเหมือนอาชาตอนเด็ก ๆ เลย"

"จมูกโด่งเหมือนคุณลุงอาชาเลยค่ะคุณย่า" ลิลลี่กล่าวด้วยความตื่นเต้นปนกับความภูมิใจ

อาชาเหลือบมองเข้าไปในห้องคลอด เห็นเหมยที่กำลังยิ้มออกมาด้วยความอ่อนล้าแต่ก็มีความสุขเต็มเปี่ยม เขารู้สึกเหมือนความฝันของเขาเป็นจริงแล้ว เขาเดินเข้าไปจับมือเหมยไว้

"ขอบคุณนะเหมย"

เหมยยิ้มตอบพร้อมกับใช้มืออีกข้างลูบที่มือของลูกชายตัวน้อย

"เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วนะพี่อาชา"

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน ห้าสิบสองวันหลังการคลอดผ่านพ้นไปแล้ว และชีวิตของอาชากับเหมยก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ทุก ๆ อย่างในบ้านที่เคยเงียบสงบกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ และเสียงอ้อแอ้ของสมาชิกตัวน้อยที่ชื่อ "อคิณ" ที่เพิ่งลืมตาดูโลก

อคิณเป็นเด็กผู้ชายที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับอาชาในวัยเด็กอย่างกับแกะ โดยเฉพาะดวงตาคมกริบและริมฝีปากหยักเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

อาชาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูแลลูกชายตัวน้อยอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขากลายเป็น คุณพ่อที่เชี่ยวชาญในการเปลี่ยนผ้าอ้อม ชงนม และกล่อมลูกนอนได้อย่างไร้ที่ติ และเขาก็ไม่ลืมที่จะดูแลลิลลี่

หลานสาวคนโตของเขาที่แม้จะอายุ 5 ขวบกว่าแล้ว แต่ก็ยังคงติดอาชากับเหมยมากเธอมักจะแวะเวียนมาหาน้องชายสุดที่รักทุกเสาร์อาทิตย์หลังจากเลิกเรียน

ในตอนกลางคืน ขณะที่อคิณกำลังหลับอยู่ในเปลข้างเตียงของพ่อแม่ อาชากับเหมยก็พาหลานคนโตไปอ่านหนังสือก่อนนอนด้วยกันที่ห้องของเธอ

"วันนี้หนูช่วยน๊าเหมยทำอะไรบ้างคะ" อาชาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ลิลลี่ยิ้มกว้าง "หนูช่วยน้าเหมยเลือกชุดให้น้องอคิณค่ะ แล้วก็ช่วยคุณแม่กล่อมให้น้องหลับด้วย"

"เก่งมากครับลูก" อาชากล่าวชมเชยพร้อมกับหอมแก้มหลานสาวฟอดใหญ่ "พี่ลิลลี่เป็นพี่สาวที่น่ารักที่สุดเลย"

เหมยที่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเหมือนชีวิตของเธอสมบูรณ์แบบแล้ว หลังจากที่ลูก ๆ เข้านอน เธอกับอาชาก็กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง แล้วทั้งสองก็มานั่งอยู่ข้างเปลของอคิณ

"อาชาเห็นไหมคะ...ลูกเหมือนอาชามากเลย" เหมยกระซิบเบา ๆ เพื่อไม่ให้ลูกชายตื่น

อาชาก้มลงไปจูบหน้าผากเล็ก ๆ ของลูกชาย "ผมรักทั้งลิลลี่และอคิณเลยครับ แล้วก็รักคุณที่สุดด้วย"

เหมยยิ้ม "เหมยก็รักอาชาค่ะ และก็รู้สึกขอบคุณที่อาชาเข้ามาในชีวิต"

เช้าวันต่อมา อาชากำลังง่วนอยู่กับการชงนมให้อคิณ ขณะที่เหมยกำลังจัดเตรียมของใช้ส่วนตัวให้ลิลลี่ อาชาก็หันไปเห็นลิลลี่ยืนอยู่หน้าเปลของน้องชาย

"ลิลลี่คะ...มาทำอะไรตรงนี้" อาชาถามด้วยความประหลาดใจ

ลิลลี่หันมามองลุงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา "หนูอยากดูแลน้องค่ะ"

อาชาเดินเข้ามาหาลิลลี่และนั่งลงข้าง ๆ เธอ "หนูเป็นพี่สาวแล้วนะลูก ต้องดูแลน้องให้ดี ๆ นะครับ"

ลิลลี่พยักหน้าอย่างตั้งใจ "หนูจะเป็นพี่สาวที่ดีค่ะ"

เมื่อเหมยเดินเข้ามาในห้อง เห็นภาพอาชาที่กำลังสอนลิลลี่ให้ดูแลน้องชายตัวน้อย เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

ไม่ว่าชีวิตในอนาคตจะเป็นอย่างไร เธอและอาชาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง เพราะเธอมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง และมีครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตเธอได้โอกาสที่ดีจากเพื่อนรักอย่างเจสซี่และพราวจนมาเจอผู้ชายที่ใจดีอบอุ่นอย่างอาชาทำให้เธอนั้นได้มีความสุขมากในขณะนี้

หนึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบหนึ่งขวบของอคิณ บ้านที่เคยเงียบสงบในตอนแรกกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบรรยากาศอันอบอุ่นจากญาติพี่น้องที่มารวมตัวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ห้องโถงถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งสีฟ้าและขาว มีเค้กก้อนใหญ่หน้าตัวการ์ตูนที่อคิณชื่นชอบวางอยู่บนโต๊ะ อาชาอุ้มลูกชายตัวน้อยที่สวมชุดบอดี้สูทสีขาวสะอาดตา

ส่วนเหมยกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมอาหารกับคุณแม่น้ำฟ้า คุณหญิงวสุธรและคุณบุญรอดช่วยดูแลลิลลี่ที่กำลังเล่นกับคุณตาและคุณยายอย่างสนุกสนาน

เมื่อถึงเวลาเป่าเค้ก ทุกคนก็รวมตัวกันร้องเพลง Happy Birthday ให้อคิณ อคิณปรบมือตามจังหวะด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หลังจากเป่าเทียนเสร็จ อาชาก็ให้ลูกชายจิ้มนิ้วลงบนเค้กแล้วเอาไปป้ายที่จมูกของเหมยอย่างแผ่วเบา เหมยหัวเราะร่าด้วยความเอ็นดู

"อคิณยังไม่ทันโตก็เข้าข้างคุณพ่อแล้วนะคะ" เหมยกล่าวแซว

อาชาหัวเราะ "ลูกก็ต้องรักพ่อเป็นธรรมดาอยู่แล้ว"

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุขที่อบอวลไปทั่วห้อง ลิลลี่เดินเข้ามาหาอคิณแล้วยื่นตุ๊กตาหมีตัวเล็ก ๆ ให้ "น้องอคิณคะ...ของขวัญวันเกิดจากพี่ลิลลี่ค่ะ"

อคิณรับตุ๊กตาหมีไว้แล้วหัวเราะเสียงใส "อ้ะอึ"

อาชาและเหมยมองหน้ากันด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ พวกเขามีความสุขที่ได้เห็นภาพความรักและความผูกพันระหว่างทั้งสองคน

หลังจากที่ญาติ ๆ ทยอยกันกลับ อาชากับเหมยก็มานั่งอยู่ข้างเปลของอคิณที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม เหมยใช้มือลูบหัวลูกชายเบา ๆ ด้วยความรัก

"หนึ่งปีที่ผ่านมามันเร็วมากเลยนะคะ" เหมยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

อาชาโอบกอดเหมยจากด้านหลัง "ครับ แต่ทุกวินาทีมันมีค่ามาก ๆ เลยนะครับ"

เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูของเธอ "ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมได้เป็นพ่ออีกครั้ง"

เหมยหันไปมองอาชาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก "ขอบคุณอาชาเหมือนกันค่ะ ที่เป็นสามและพ่อที่ดีที่สุดสำหรับเหมยและลูก ๆ"

ภาพครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่อาชาและเหมยได้สร้างขึ้นมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ทำให้ทั้งคู่ได้ตระหนักว่า ความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การมีเงินทองมากมายหรือชื่อเสียงอันโด่งดัง

แต่มันอยู่ที่การมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง และทุก ๆ วันที่ผ่านไปก็ทำให้ความรักของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างงดงามใน ทุก ๆ วัน..