แผนไล่ศัตรูหัวใจ(ธง)

เหมยที่กำลังจัดสวนดอกไม้เล็กๆ หลังบ้านอยู่กับหนูน้อยลิลลี่ ทั้งสองคนช่วยกันลงกล้าดอกไม้ ผลัดกันรดน้ำอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะคึกคักดังไปเกือบถึงหน้าบ้าน

"คุณครูขา อันนี้สวยมากเลยค่ะ สีขาวนี่ดอกอะไรคะ" หนูน้อยลิลลี่ชี้ไปที่ดอกไม้สีขาวชนิดหนึ่งที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล

"อันนี้เรียกว่ามะลิซ้อนจ้ะ มันจะผลิบานและส่งกลิ่นหอมมากๆ ยิ่งเวลาเช้าก็จะยิ่งผลิบาน พอแดดออกก็จะบานมากไปอีก" เหมยหันมาตอบลิลลี่ผู้น่ารักอย่างเอ็นดู

ลิลลี่เดินตรงไปที่แปลงดอกมะลิซ้อนแล้วเด็ดมาดอกหนึ่ง พร้อมกับเดินมาหาเหมยที่กำลังก้มๆ เงยๆ เอาดินใส่กระถางเพื่อเตรียมต้นกล้าดอกกุหลาบ

"ทำอะไรคะลิลลี่" เหมยหยุดมือแล้วเงยหน้าขึ้นถามหนูน้อยผู้น่ารัก

"ลิลลี่จะเอาดอกไม้ใส่ไว้ที่ผมของคุณครูค่ะ จะได้สวย แล้วคุณครูก็จะได้มีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ด้วย" ลิลลี่พูดกับเหมยอย่าง น่ารัก

"โถ ลิลลี่จ๋า" เหมยอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ จึงรับดอกไม้จากมืออวบอูมเล็กของลิลลี่ เอาดอกมะลิมาเหน็บไว้ข้างหู ไม่อยากให้ลิลลี่ต้องเสียใจ

"สวยไหมคะ" เหมยยิ้มแล้วหันมาถามลิลลี่

"สวยมากเลยค่ะคุณครูขา ลิลลี่ขอเอา 1 ดอกได้ไหมคะ ใส่หูแบบคุณครูค่ะ" ลิลลี่เงยหน้าขออนุญาตเหมย

"ได้ค่ะ งั้นลิลลี่รอคุณครูอยู่ตรงนี้นะคะ" เหมยเดินตรงไปที่แปลงดอกมะลิแล้วก็เด็ดมาให้กับลิลลี่ 1 ดอก พร้อมกับทัดหูของลิลลี่เหมือนของเธอ

"ลิลลี่สวยเหมือนคุณครูหรือยังคะ" ลิลลี่ถาม

"สวยมากค่ะ สวยกว่าคุณครูอีกนะ" สองสาวพากันหัวเราะอย่างติดตลก

ทางด้านธงที่ลุกไปไหนไม่ได้เพราะถูกพ่อกับแม่ของเหมยดึงรั้งเอาไว้หน้าบ้านไม่ให้เข้ามาเจอหน้าเหมย ทั้งที่ธงได้ยินเสียงของเหมยชัดเจน

"เป็นอะไรหรอลูก เบื่อคนแก่หรือไง"

พ่อบุญทองแกล้งทำเป็นถาม ทั้งที่รู้สึกอยากจะเอาปืนลูกซองเป่ากบาลของธง เพราะยิ่งนึกว่าทำให้ลูกสาวของพ่อบุญทองเสียใจจนเกือบจะลาจากโลกนี้ไป ทำให้พ่อบุญทองยังรู้สึกโกรธแค้นอยู่บ้าง

"เปล่าหรอกครับพ่อ วันนี้ผมจะมาขอฝากท้องกับพ่อแล้วก็แม่ที่นี่ได้ไหมครับ" ธงจึงเปลี่ยนแผนทันทีเพราะรู้แล้วว่าคงยังไม่ได้เจอหน้าเหมยเวลานี้แน่นอน

"ก็ตามใจสิลูก พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร" พ่อบุญทองพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"ขอบคุณครับคุณพ่อ" ธงยกมือไหว้

ผ่านไปไม่นานรถหรูยุโรปสีดำก็แล่นมาจอดคู่กับรถไฟฟ้า สง่าราศีช่างดูแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

เสือเดินลงมาจากรถแล้วก็เปิดประตูให้กับอาชา เพราะวันนี้เขามีสัญญาว่าจะมากินข้าวเย็นกับลิลลี่และพ่อแม่ของเหมย

แต่เมื่อเขายืนขึ้นตรง สายตาก็ไปพบกับร่างผู้ชายที่เขาคุ้นตานั่นคือธง คนที่เขาอยากจะส่งไปเฝ้ายมบาลและทำให้หายไปจากโลกนี้มากที่สุด

"มึงธงมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" อาชาตวาดลั่น เหล่าบอดี้การ์ดที่ทั้งปลอมตัวและยืนประจำจุดก็พากันถึงกับเหงื่อแตกพรากๆ

"พี่ใจเย็นก่อนนะ มันเป็นนอกเวลางาน ผมก็ทำอะไรมากไม่ได้" เสือพยายามปลอบใจให้อาชาใจเย็นลง

"ไม่เป็นไร กูเข้าใจ งั้นมึงรอกูอยู่นี่แล้วกัน ส่วนลูกน้องก็ให้มันผลัดเปลี่ยนเวรมายืนเฝ้าที่นี่ให้มากขึ้นกว่านี้หน่อย" เสร็จแล้วอาชาก็หยิบเงินสด 100,000 บาทออกมาแล้วยื่นให้กับเสือ

"นายให้เงินผมทำอะไรครับ" เสือหันมาถามอาชาอย่างรู้สึกงงๆ

"เอาเงินพวกนี้ไปแจกจ่ายให้กับบอดี้การ์ดของเรา ใครที่ทำให้ไอ้ธงออกจากบ้านนี้ได้ก่อนที่กูจะกินข้าวเย็น กูให้มันหมดปึกนี้เลย"

เสือถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ไม่คิดว่าเจ้านายของเขาจะหวงเหมยมากๆ

"ได้ครับพี่ เดี๋ยวพวกผมจัดให้" เสือพูดจบ เมื่อถูกเจ้านายอัดฉีด มันก็ต้องรวมหัวกับเหล่าบอดี้การ์ดหัวกะทิ

ส่วนอาชาก็เดินใส่สูทเข้ามาในบ้านเพื่อมาหาหนูน้อยลิลลี่และครอบครัวของเหมยตามที่เขาได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่เช้า

"พ่อแม่สวัสดีครับ ลิลลี่ล่ะครับ" อาชาไม่สนใจธงเลยแม้แต่น้อย เขามองว่าธงเป็นเพียงธาตุอากาศ มาอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่ก็เท่านั้น

"อยู่หลังบ้านนะลูก เข้าไปสิ" พ่อบุญทองเอ่ยปากบอกให้อาชาเข้าไปหาลูกสาวและหลานสาวของเขา

อาชาชายตามองธงอย่างเป็นผู้ชนะและมีชัยเหนือกว่า ธงเป็นไหนๆ เขาเดินย่างกรายเข้าไปในบ้านอย่างรู้สึกภูมิใจ

"อ้าวพ่อ แล้วทำไมพ่อไม่ชวนเขามานั่งคุยด้วยกันล่ะ" ธงหันไปถามพ่อของเหมย

"เอ้า พ่อจะชวนเขามาทำไม ในเมื่อพ่อก็มีธงแล้วไง ธงก็อยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ไม่เห็นจะเหงาเลย ปล่อยให้เขาไปหาหลานสาวเขาเถอะ"

พ่อบุญทองรู้สึกสะใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำ แต่มันก็ยังไม่ได้ถึงครึ่งกับสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าทำกับลูกสาวเขาเอาไว้ในอดีต

"โธ่เว้ย ใครๆ ก็พากันกีดกันกูหมด" ธงคิดอยู่ภายในจิตใจ

เสือและลูกน้องบอดี้การ์ดที่อยู่ในบ้านสวนของพ่อแม่เหมยก็พากันวางแผนว่าจะทำยังไงให้ธงออกไปให้ทันก่อนที่จะได้กินมื้อเย็น

และสิ่งที่เขาคิดออกก็คือแผนการเดิมที่ใช้ก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้จะไม่ใช่เขาที่เป็นคนโทรตาม

เสือยกหูโทรหาธวัชชัย วิศวกรช่างซ่อมบำรุงฝ่ายหัวหน้าที่อยู่ไร่ชา เป็นผู้ควบคุมดูแลงานต่อจากเสืออีกต่อหนึ่ง และเป็นหัวหน้าตรงของธง

"ฮัลโหล สวัสดีครับคุณเสือ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ธวัชชัยเอ่ยถามจากปลายสาย

"ผมอยากขอให้คุณโทรหาคุณธงเพื่อเข้าไปตรวจดูว่าเครื่องซีลซองชาของเรา มันมีปัญหาหรือเปล่า"

"เพราะเมื่อเช้าเห็นว่ามันดังก๊อกแก๊กตรงสายพานและระบบความร้อนในการซีล"

สิ่งที่เสือพูดเป็นเรื่องจริง เพียงแต่เขาไม่ได้บอกให้ธงได้รับรู้ เพราะธงเป็นช่างฝึกฝนทดลองงาน เขาจะต้องสอดส่องเรียนรู้งานให้มากกว่านั้น

"จริงเหรอครับ เดี๋ยวผมไปดูให้ก็ได้ครับ ไม่ต้องถึงคุณธงหรอก" นายธวัชชัยไม่รู้อะไรบางเลยก็อาสาอยากจะทำให้

"ไม่ได้หรอกครับคุณธวัชชัย ผมอยากให้คนของเราที่มาฝึกงานได้มีวิชาความรู้เพื่อกลับไปในกรุงเทพฯ แล้วจะได้ทำทุกอย่างตามขั้นตอนได้ถูกต้อง"

เสือได้พูดอธิบายเหตุผลตามหลักเกณฑ์ให้กับนายธวัชชัย หัวหน้าฝ่ายวิศวกรซ่อมบำรุงได้ฟัง

"ผมต้องขอโทษจริงๆ ครับคุณเสือ ผมก็ไม่ทันคิด คิดแต่ว่าจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง เดี๋ยวจะหาว่ากั๊กวิชารุ่นน้อง" นายธวัชชัยถึงกับคุยโอ้อวดพร้อมกับหัวเราะติดตลก

"ถูกต้องแล้วครับคุณธวัชชัย ฝากคุณธวัชชัยโทรตามคุณธงเดี๋ยวนี้เลยนะครับ เพราะว่าเดี๋ยวเกิดมันมีปัญหามากกว่านี้"

"เมื่อเช้าเห็นตรงระบบความร้อนขึ้นแจ้งเตือนไฟสีแดงด้วย" ธวัชชัยที่ดูแลอุปกรณ์การซีลชามานานเขาก็รู้ทันทีว่าน่าจะมีปัญหาที่ระบบตัวเครื่องเพียงแต่น่าจะมีอะไรบางตัวหลุดออก

"งั้นเดี๋ยวผมโทรหาคุณธงเดี๋ยวนี้เลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณเสือ ทุกวิชาความรู้ผมจะถ่ายทอดให้กับคุณธงเป็นอย่างดี" ธวัชชัยก็อดคุยโวไม่ได้ในความรู้ประสบการณ์ของตัวเอง

"ดีครับผม ฝากด้วย" พูดจบเสือก็วางสายและรอดูผลงาน

"โอ้โหพี่เสือ พี่นี่ร้ายจริงๆ เลย พี่เคยทำแบบนี้กับผมป่ะเนี่ย" บอดี้การ์ดคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เสือได้พูดขึ้น

"ไม่ได้หรอกเว้ย นายอัดฉีดมาปึ้งขนาดนี้ กูพาพวกมึงไปกินข้าวได้สบาย" เสือที่ใจป้ำกับเหล่าลูกน้องของตัวเอง

"โอ้โหนายผมก็ใจดี ลูกพี่ผมก็ใจใหญ่ สบายแล้วผมเดือนนี้เงินเหลือ" บอดี้การ์ดอีกคนที่ยืนอยู่ก็เสริมทัพ....