ครอบครัวเหมย

เสียงรถแล่นเข้ามาในบ้านสวนของแม่น้ำฟ้าและพ่อบุญทอง ทั้งสองคนจึงรีบออกมาดูหน้าบ้านก็เห็นลูกสาวมา

ทั้งสองก็ดีใจยกใหญ่ รีบออกมาต้อนรับลูกสาวพร้อมกับหมาชิสุ 1 ตัวที่เห่าเสียงดัง "โฮ่ง ๆ"

"อ้าวพ่อ! ลูกสาวเรามา" แม่น้ำฟ้าที่มาก่อนก็เรียกพ่อบุญทองให้ออกมารับลูกสาว

"จ้าแม่ พ่อกำลังออกไป" พ่อบุญทองที่กำลังดูทีวีก็รีบลุกออกจากโซฟาเพื่อมารอรับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอย่างเหมย

เมื่อเหมยถือหิ้วของพะรุงพะรังลงจากรถ พอเจอพ่อกับแม่ก็วางของทุกอย่างลงแล้วโผเข้ากอดแม่น้ำฟ้าด้วยความคิดถึง

"เป็นไงบ้างแม่ สบายดีไหม? ลูกไม่มาหาไม่กี่อาทิตย์เนี่ย ไม่โทรตามเลยนะคะ!" เหมยทำเป็นน้อยใจแม่น้ำฟ้าที่อาทิตย์ที่ผ่านมาไม่โทรตามหรือโทรหาเธอเลย

"อ้าว แม่ก็คิดว่าแม่ไม่มีลูกแล้วเนี่ย เลยไม่รู้จะหาเบอร์ที่ไหนมาโทรตาม!" สองสาวคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

พ่อบุญทองเมื่อมาถึงก็โผเข้ากอดลูกสาวเช่นกัน ด้วยความที่เหมยไม่มาหลายวัน พ่อบุญทองก็คิดถึงมากเหมือนกัน

"เป็นไงบ้างลูกสาวพ่อ ได้พักผ่อนสองสามเดือนเต็มที่เลยสิ เราจะไปเที่ยวไหนล่ะ?" พ่อบุญทองที่เอามือลูบไปที่หัวทุยของลูกสาวอย่างเหมยด้วยความเอ็นดู

"ไหนว่าจะรับสอนพิเศษวิชาภาษาไทยให้กับหลานสาวของคุณอาชาที่อยู่ไร่พรหมเทพนะ" พ่อกับแม่เหมยรีบบอกทันที

"ก็ดีสิลูก ถ้าไม่ได้อยากไปเที่ยวไหนก็ไปหมกตัวหาประสบการณ์เอาไว้แต่งนิยายเพิ่มไง"

คนเป็นแม่ที่สนับสนุนลูกสาวทุกอย่าง ขณะที่สามคนกำลังคุยกันอย่างเพลิดเพลินก็ต้องหันไปจ้องเป็นตาเดียวกันเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งปิดประตูดัง "ปั้ง!"

"ขอโทษด้วยครับ ผมปิดแรงไปนิดนึง"

พ่อกับแม่ของเหมยทำตาโตเพราะปกติร้อยวันพันปีเหมยไม่เคยพาผู้ชายเข้ามาที่บ้านเลยแม้แต่คนเดียวนอกจากเจสซี่และพราวกลุ่มเพื่อนเพียงกลุ่มเดียวของเหมย

"สวัสดีครับ ผมชื่อธง เป็นรุ่นพี่ของเหมย" ธงยกมือไหว้และแนะนำตัวเองโดยที่ไม่ต้องรอให้เหมยแนะนำให้พ่อกับแม่ได้รู้จัก

"สวัสดีจ้ะ" แม่น้ำฟ้ารับไหว้ ส่วนพ่อบุญทองก็ยืนจ้องหน้าตาเขม็ง พอถึงเวลาจริง ๆ เมื่อลูกสาวมีคนมาจีบก็กลับรู้สึกไม่อยากให้ลูกสาวมีแฟนซะอย่างนั้น

"แล้วนี่หัวนอนปลายเท้ามายังไง ไปยังไง ถึงได้มาโผล่ที่นี่ล่ะ?" พ่อบุญทองทำน้ำเสียงเข้ม

"พอดีผมมาฝึกงานที่เชียงใหม่ประมาณ 3-4 เดือนครับ ที่ไร่พรหมเทพนี่แหละ แล้วก็ไม่ได้รู้จักใครมาก มีแต่น้องเหมยที่รู้จักก็เลยขอน้องเหมยติดมาด้วย"

"พรุ่งนี้ผมหยุดนะครับเลยไม่รู้จะไปไหน" ธงที่ดูทำตัวเป็นสุภาพบุรุษและเป็นมิตร ซึ่งความจริงตรงกันข้าม

"งั้นก็เข้าบ้านมาก่อนก็ได้จ้ะพ่อธง" แม่น้ำฟ้าเชื้อเชิญให้ธงเข้าบ้าน

"ขอบคุณครับคุณแม่" ธงเรียกแม่น้ำฟ้าว่าแม่โดยที่ไม่รู้สึกกระดากใจ

"เรียกป้าก็พอมั้ง ไม่ถึงกับต้องเรียกแม่หรอก" พ่อบุญทองรีบเอ่ยปากห้ามขึ้นมาทันควัน

"เออ จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะจ้ะ เอาที่สะดวก" แม่น้ำฟ้าก็ไม่อยากจะทำให้เสียบรรยากาศ

"งั้นเข้าบ้านกันดีกว่าลูก เดี๋ยวอีกสักพักยุงจะมาแล้ว เดี๋ยวยุงจะหามเอา" แม่น้ำฟ้ากอดลูกสาวเข้าบ้าน ส่วนพ่อก็ถือของพะรุงพะรังที่ลูกสาวเอามาฝาก

ทางด้านหนูน้อยลิลลี่ที่เพิ่งจะวางสายจากเหมยได้ไม่นานก็ได้มาถามอาชาที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น

"คุณลุงขา ลิลลี่มีอะไรจะขอค่ะ"

หนูน้อยลิลลี่ที่สะพายกระเป๋าสีชมพูตลอดเวลาเพราะด้านในมีสมุดนิทานเรื่องโปรดของเธออยู่ เดินต๊อกแต๊กมาหาอาชาด้วยท่าทีออดอ้อน

อาชาวางทุกอย่างลง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลิลลี่ของเขาอีกแล้ว

"ไหน มีอะไรจะขอคะ บอกลุงซิ"

"ลิลลี่อยากขอไปนอนค้างบ้านคุณครูเหมยได้ไหมคะพรุ่งนี้" ลิลลี่ปีนขึ้นไปนั่งบนตักของอาชาแล้วกอดคอเอาไว้แน่น

"แล้วจะไปยังไงล่ะคะ" อาชาแกล้งถามลิลลี่

"ก็ให้คุณลุงเสือไปส่งลิลลี่ไงคะ หรือคุณลุงไปส่งลิลลี่ได้ใช่ไหมคะ" ลิลลี่เมื่อได้ฟังคำถามก็รีบตอบอย่างไว

"แต่ถ้าคุณลุงเสือแล้วคุณลุงอาชายุ่ง ลิลลี่จะไปยังไงคะ" อาชายังคงแกล้งแหย่ลิลลี่อยู่

"คงไปไม่ได้ค่ะ เพราะไม่มีใครไปส่ง" ลิลลี่ที่ได้ฟังคำตอบแบบนั้นก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาทันที

"งั้นลิลลี่ขออนุญาตโทรหาคุณครูเหมยนะคะ"

ลิลลี่พูดจบก็ควักแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋า แท็บเล็ตก็กลายเป็นส่วนหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าของลิลลี่เพราะเธอมักจะเอาไว้ใช้ติดต่อกับเหมย

ขณะที่เหมยกำลังนั่งกินของว่างโดยมีแม่น้ำฟ้า ธง และพ่อบุญทองนั่งพูดคุยกัน ด้วยความที่ธงเป็นคนเจรจาช่างสรรหามาพูด

ทำให้เข้ากับแม่น้ำฟ้าได้อย่างง่ายดาย แต่กับพ่อบุญทอง เขากลับยำเกรงและไม่ค่อยกล้าพูดอะไรมากนัก

"เหมยลูก! เสียงโทรศัพท์ดัง" โทรศัพท์ของเหมยที่ถูกชาร์จไว้ตรงหน้าจอโทรทัศน์ดังขึ้น แม่น้ำฟ้าที่กำลังตักบัวลอยไข่หวานมาให้กับทุกคนได้กินจึงตะโกนออกมาให้เหมยมารับโทรศัพท์

"ได้ค่ะแม่ สักครู่นะคะ"

เหมยรีบลุกออกจากโต๊ะแล้วมาดูว่าใครโทรหาเธอ แต่เธอก็เดาไม่ยากนอกจากเจสซี่เพื่อนสนิทหรือบรรณาธิการ ของเธอแล้วก็คงจะมีแต่แม่หนูน้อยลิลลี่แน่ ๆ

เหมยเมื่อมองหน้าจอเธอจึงรู้ได้ทันทีว่าใครโทรมา เธอจึงรีบรับสายพิเศษสายนี้ทันทีโดยไม่รีรอ

ก่อนที่เธอจะพูดกล่าวทักทาย ปลายสายก็ตะโกนทักออกมาแล้ว

"คุณครูขา พรุ่งนี้ลิลลี่คงไปหาคุณครูไม่ได้แล้ว คุณลุงเสือกับคุณลุงอาชาไม่มีใครว่างไปส่งลิลลี่เลย" สีหน้าของลิลลี่ปลายสายดูเศร้าหมองขณะที่นั่งอยู่บนตักของอาชา

เหมยรีบเดินมาที่โต๊ะอาหารแล้วก็แพลนกล้องไปหาพ่อบุญทอง แม่น้ำฟ้า และติดธงโดยไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่อาชาเพ่งมองที่หน้าจอแท็บเล็ตก็เห็นผู้ชายคนที่เขาเกลียดและไม่อยากให้ใกล้เหมยกลับไปอยู่ที่บ้านของเหมยได้ยังไง

"ลิลลี่คะ อันนี้คุณตาบุญทองเป็นพ่อของคุณครูเหมยค่ะ" เหมยแนะนำให้ลิลลี่รู้จัก

"ยังไงล่ะลูก หน้าตาน่าเกลียดน่าชังเชียว" ตาบุญทองเมื่อได้เห็นเด็กหญิงหน้าตาหน้าเกลียดน่าชัง ก็ถึงกับต้องเอ่ยคำขึ้นมาเพราะรู้สึกเอ็นดู

"สวัสดีค่ะคุณตา ลิลลี่อายุสี่ขวบ เป็นลูกศิษย์ที่น่ารักของคุณครูเหมยนะคะคุณตา"

คำพูดที่แสนน่ารักน่าเอ็นดูทำให้พ่อบุญทอง พ่อของเหมยหลุดหัวเราะร่าออกมาด้วยความใจฟู

"โอ้โหน่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้ เอาไว้ว่าง ๆ มาเที่ยวหาตานะลูก" พ่อบุญทอง พ่อของ เหมยได้พูดใส่แท็บเล็ต

"อันนี้ยายน้ำฟ้า แม่ของคุณครูนะคะ" เหมยเดินไปหาทุกคนที่อยู่ในบ้านและแนะนำให้รู้จัก อาชาตั้งใจดูเขากัดฟันข่มอารมณ์ร้อน ๆ ไม่อยากแสดงอารมณ์โมโหและโกรธเกรี้ยวต่อหน้าหลานสาว

"คุณยายน้ำฟ้า สวัสดีค่ะ คุณยายทำอะไรอยู่คะ" เด็กหญิงลิลลี่ที่แสนน่ารักรู้งานไปซะทุกอย่าง

"คุณยายเตรียมของว่างค่ะ ลิลลี่มาเที่ยวหาคุณยายไหมคะ" แม่น้ำฟ้าเอ่ยปากชมความน่ารักของลิลลี่

"ไปได้หรอคะ" ลิลลี่หันมาถามแม่น้ำฟ้า

"มาได้สิคะ ถ้าลิลลี่อยากมายายจะทำขนมอร่อย ๆ ให้ลิลลี่ทานเอง" แม่น้ำฟ้าที่อยากอุ้มหลานอยู่แล้วยิ่งเห็นลิลลี่ก็ยิ่งถูกชะตา

อาชาได้ยินเสียงของธงหลุดรอดเข้ามาในแท็บเล็ตของหลานสาว เขาจึงวางแผนว่าจะให้ธงออกจากบ้านของเหมยทันที เพราะเขาไม่สบอารมณ์ที่เห็นว่าธงทำตัวสนิทกับเหมยผู้หญิงที่เขาหมายตา....