ความรู้สึกของอาชา

เหมยทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกแม่หนูน้อยลิลลี่แสนน่ารักออดอ้อนเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอจำใจต้องใจแข็งเพราะเธอเองก็มีงานหลายอย่างต้องสะสาง

"ลิลลี่คะ ไว้คุณครูเคลียร์งานเสร็จแล้วสัญญาว่าจะรีบมาหาลิลลี่นะคะ" เหมยบอกกับลิลลี่อย่างจำใจ

"แต่ว่าลิลลี่กลัวคุณครูไม่กลับมา" สาวน้อยน่าสงสารน้ำตาเอ่อคลอบนแก้มใส

"กลับมาสิคะ คุณครูต้องกลับมาแน่นอน" เหมยกอดปลอบลิลลี่

"ลิลลี่ครับ ไม่งอแงแต่เช้าแบบนี้สิ แบบนี้คุณครูก็ไม่อยากมาสอนลิลลี่นะครับ ถ้าลิลลี่ไม่เชื่อฟัง" อาชากอดปลอบหลานสาว

"ขอโทษค่ะคุณลุง" ลิลลี่เอามือน้อยๆ เช็ดน้ำตาพลางเดินไปกอดขาของเหมยในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว

"งั้นเดี๋ยวเราไปทานข้าวด้วยกัน ขอคุณครูอาบน้ำแป๊บนึงนะคะ" เหมยเช็ดน้ำตาให้ลิลลี่ด้วยความอ่อนโยน

"ได้ค่ะ งั้นลิลลี่ขอเข้าไปนั่งเล่นในห้องกับคุณครูได้ไหมคะ" ลิลลี่เองก็ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมห่างเหินแม้แต่นาทีเดียว

"ได้สิคะ งั้นคุณอาชา เหมยขอตัวลิลลี่นะคะ" เหมยเงยหน้าขึ้นยิ้ม

"ได้ครับสาวๆ เชิญตามสบาย เดี๋ยวผมจะไปนั่งรอ เสร็จแล้วก็ให้แม่บ้านไปตามผมแล้วกันนะครับ" อาชาพูดจบก็ปล่อยให้สองสาวใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

ลิลลี่ที่นั่งรอเหมยอยู่ภายในห้องนอนของเธอก็นั่งอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย โดยเปิดหนังสือนิทานที่เธอชอบขึ้นมาดูรูปต่างๆ

"ลิลลี่ขารอคุณครูสักครู่นะ เดี๋ยวคุณครูรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า" เหมยตะโกนออกมาจากในห้องอาบน้ำ

"ได้ค่ะคุณครู ลิลลี่จะไม่ดื้อไม่ซน คุณครูไม่ต้องรีบนะคะ" แม่หนูน้อยลิลลี่ที่ดูเหมือนอยู่ๆ ก็จะรู้ความขึ้นมาซะอย่างนั้น

ผ่านไปสักพัก เหมยอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเดิมที่อาชาสั่งให้ป้าแจ่ม แม่บ้านคนที่ดูแลความสะอาดและอาหารการกินภายในบ้านพักตากอากาศที่ไร่ชาของพรหมเทพ

"ไปค่ะลิลลี่ คุณครูเสร็จแล้ว" เหมยยื่นมือออกไปเพื่อจูงลิลลี่ไปรออาชาทานข้าวพร้อมกัน

"ค่ะคุงครู" สองสาวพากันเดินออกมาจากห้องแล้วมานั่งรออาชาตรงบริเวณห้องนั่งเล่น

ป้าแจ่มแม่บ้านรีบเดินมาตามอาชา เพราะอาชาได้สั่งไว้ว่าถ้าหากทั้งสองสาวลงมาแล้ว ให้ป้าแจ่มรีบมาตามเขาทันที

"คุณอาชาคะ ขออนุญาตค่ะ คุณหนูลิลลี่กับคุณครูเหมยเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ" ป้าแจ่มเรียนอยู่หน้าห้อง

อาชาที่ได้ยินเสียงป้าแจ่มก็รีบทำท่าทีให้สงบลงพร้อมกับเก็บซ่อนใบหน้าของปีศาจร้ายเอาไว้ภายใต้ใบหน้าสุภาพบุรุษ เขารู้สึกคลั่งรักเหมยเสียเหลือเกิน เกินกว่าจะยอมเสียเหมยให้กับใครได้

"ครับป้า ผมกำลังไป ขอบคุณมากครับ" อาชาตะโกนออกมาจากในห้อง

ผ่านไปสักพักไม่นาน ประมาณ 5-10 นาที อาชาก็เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีสุขุมในแบบฉบับผู้ชายวัย 45 กะรัต ดูหล่อเหลาภูมิฐานในสายตาของเหมยมากๆ

เหมยรู้สึกชื่นชมอาชามากเป็นพิเศษเพราะในด้านที่เหมยได้เห็นคือความเป็นสุภาพบุรุษของอาชานั่นเอง

"คุณเหมย ขอโทษที่ให้รอนะครับ พอดีเมื่อกี้ติดประชุมนิดหน่อย" (ซึ่งความจริงไม่ได้ติดประชุมอะไรเลย อาชาแอบดูเหมยอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ)

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ งั้นเราทานข้าวกันเลยไหมคะ เหมยรบกวนเวลาของคุณอาชากับลิลลี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เกรงใจมากๆ ค่ะ" เหมยรีบเอ่ยปากบอก

"ไม่เป็นไรเลยครับคุณเหมย คุณเหมยอยู่กับลิลลี่ตลอดไปก็คงดีสิครับ" อาชาพูดปนขำ

"ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีสิคะ ลิลลี่จะได้มีครอบครัว คุณลุงเป็นพ่อ คุณครูเหมยเป็นแม่" ลิลลี่พูดจาเจื้อยแจ้วอย่างน่ารัก

"โอ้โห ขนาดนั้นเลยเหรอคะลิลลี่ อย่างนี้คุณครูจะหาแฟนได้ยังไงคะเนี่ย" เหมยที่พูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เธอไม่รู้ว่ากลับไปกระชากอารมณ์ความรู้สึกของอาชาอย่างเต็มเปา

"หาแฟนเหรอครับคุณเหมย" เสียงอาชาดูเรียบนิ่งและเยือกเย็นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ทำให้เหมยรู้สึกเสียวสันหลังแวบขึ้นมาอย่างไงไม่รู้

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" เหมยหันไปถามทั้งที่ไม่ควรต้องถามก็ได้

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากคุณเหมยเล่นเท่านั้นเอง" อาชารีบเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ

ทั้งสามคนนั่งทานข้าวอยู่ที่บ้านพักตากอากาศในไร่ชาพรหมเทพกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากนั้นลิลลี่ก็อยู่กับป้าแม่บ้าน ส่วนอาชาตัดสินใจขับรถไปส่งเหมยที่บ้านด้วยตัวเอง เพราะเขาไม่อยากให้เหมยขับรถกลับเอง โดยมีเสือขับรถตามไปอีกคันหนึ่ง

"คุณอาชาคะ ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากขนาดนี้ เหมยมาเองได้เหมยก็กลับเองได้ค่ะ ไปๆ กลับๆ รับส่งกันอยู่อย่างนี้เสียเวลาคุณอาชาจะตาย" เหมยรู้สึกว่าเกรงใจอาชาจนไม่รู้จะพูดออกมาเป็นคำพูดยังไง

"สำหรับคุณเหมย อย่าใช้คำว่าเกรงใจเลยครับ ผมมองว่าคุณเหมยเป็นคนพิเศษ"

อาชาเว้นวรรคคำพูดนี้ไปสักแป๊บนึงแล้วพูดต่อว่า "คนพิเศษของยัยหนูลิลลี่นะครับ" อาชาพยายามสกัดกั้นอารมณ์เอาไว้เพราะยังรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดที่ว่าเหมยคิดจะมีแฟน

(เหมยเธออย่าคิดว่าเธอจะมีใครได้นอกจากฉัน เพราะต่อจากนี้ไปผู้ชายหน้าไหนก็เข้าใกล้เธอไม่ได้ทั้งนั้น อาชาคิดในใจพร้อมกับส่งยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์)

ผ่านมาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถของเหมยก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านสวนของเธออย่างปลอดภัยโดยสวัสดิภาพ เหมยรีบลงจากรถของอาชาและเดินไปเก็บข้าวของในรถเพื่อจะเข้าบ้าน ก่อนที่เธอจะเข้าบ้าน

เธอหันกลับมาขอบคุณอาชาและเสือมากๆ ที่เป็นธุระให้เธออยู่ด้วยเมื่อคืนและเช้านี้ก็ยังมาส่งเธออีก

"ขอบคุณคุณเสือนะคะ แล้วก็ขอบคุณคุณอาชาด้วยนะคะที่อุตส่าห์มาส่งเหมย ทั้งๆ ที่ก็มีงานเร่งรีบอยู่แล้ว" เหมยก้มหัวเล็กน้อยแล้วก็รีบเดินเข้าบ้านโดยไม่หันกลับมามองใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยเลศนัยของอาชา

"นายครับ นายชอบคุณเหมยใช่ไหม" เสือที่หลังจากขับรถออกมาจากบ้านสวนของ เหมยก็ถามอาชาตรงๆ

"ใช่ ฉันชอบผู้หญิงอย่างเหมยคนนี้แหละ แม่ของลูก ส่งคนของเรามาจับตาดูไว้อย่าให้ใครเข้ามาใกล้เหมยเด็ดขาด โดยเฉพาะไอ้ธงคนที่มาฝึกงาน" อาชารู้ดีว่าเหมยและธงอาจจะได้เจอกันอีกเพราะว่าธงมาฝึกงานที่ไร่ชาของเขา

"ได้ครับนาย ผมจะจัดการให้นายธงออกห่างจากคุณเหมย นายครับ รู้สึกจะมีคู่ค้าเข้ามาพยายามเอาข้อมูลนักเรียนและผู้ปกครองของมหาวิทยาลัยของเราครับ" เสือที่ได้รับเรื่องมาจากลูกสมุนมือดี

"มันเป็นใคร" เสียงเรียบนิ่งดูไร้อารมณ์แฝงไปด้วยความเยือกเย็นและเด็ดขาด

"ไอ้บิ๊กมันส่งข่าวให้ผมว่าคนที่พยายามส่งคนเข้ามาเอาข้อมูลสำคัญในมหาวิทยาลัยคือไอ้เมฆินทร์ครับ" เสือหันมาอธิบายให้กับอาชได้ฟัง

เมฆินทร์คือศัตรูคู่อาฆาต เมฆินทร์ อัศวเหมหิรัญวงศ์ อายุ 40 ปี อายุอ่อนกว่าอาชาแค่ 4-5 ปีเท่านั้น รูปร่างหน้าตาก็กินกันไม่ลง

แต่ในเรื่องชื่อเสียงและความโหด อาชาจะเลื่องชื่อกว่าในความเด็ดขาด ส่วนเมฆินทร์จัดเรื่องชื่อในทางหมาลอบกัดเพราะมันทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ที่มันต้องการ...