เสียงใส ๆ

เสียงตึงเครียดของอาชาและเมฆินทร์ดังไปทั่วห้อง ท่ามกลางบรรยากาศที่พร้อมจะปะทุอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

หนูน้อยลิลลี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดหนังสือในห้องสมุดก็เดินกลับมาพร้อมกับหนังสือภาพเล่มโปรดในมือ

"คุณลุงอาชาขา ลิลลี่อยากให้คุณลุงอ่านนิทานเรื่องนี้ให้ฟังก่อนนอนกลางวันค่ะ" ลิลลี่เงยหน้ามองอาชาด้วยดวงตากลมโตไร้เดียงสา

น้ำเสียงใสซื่อของลิลลี่ดึงสติของอาชาให้กลับมา เขาสูดหายใจลึกๆ พยายามระงับโทสะที่คุกรุ่น เมฆินทร์เองก็ลดรอยยิ้มยียวนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กน้อยเดินเข้ามา

"ได้สิครับคนเก่ง" อาชาย่อตัวลงรับหนังสือจากลิลลี่ พลางเอื้อมมือไปลูบผมหนูน้อยอย่างอ่อนโยน "เดี๋ยวคุณลุงไปอ่านให้ฟังที่ห้องนะครับ"

เหมยที่เดินตามมาก็พยกหัว 1 ครั้งและรีบจูงมือหนูลิลลี่ที่อยู่กับอาชาเพื่อจะกลับไปนอนอ่านนิทานด้วยกัน

"ลิลลี่คะคุณลุงทำงานไปฟังนิทานกับคุณครูดีกว่า เดี๋ยวคุณครูจะนอนเป็นเพื่อน"เหมยที่พูดตลอดให้หนูลิลลี่เชื่อฟัง

อาชาหันไปมองเมฆินทร์ด้วยสายตาเย็นชา "ผมคงต้องขอตัวพาหลานไปพักผ่อนก่อน หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ เมฆินทร์"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเหมยงั้นเราไปพร้อมกันเลยดีกว่า"อาชาที่พูดกันท่าไม่ให้เมฆินทร์ได้มีโอกาสอยู่ใกล้ผู้หญิงของตัวเองก็เอ่ยปากชวนเหมยไปอ่านนิทานให้กับหนูน้อยลิลลี่ฟัง

"ได้สิคะคุณอาชา" ไม่ตอบรับคำเชิญนั้นอย่างง่ายดายเพราะมันเป็นกิจวัตรประจำวันที่มักจะทำร่วมกันของทั้งสองคนอยู่เสมอ

เมฆินทร์เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย มองตามอาชาที่จูงมือลิลลี่เดินออกไปจากห้องอย่างไม่ลดละสายตา

ถังลี่ที่ยืนอยู่ข้างกายเมฆินทร์ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก บรรยากาศเมื่อครู่ตึงเครียดจนเขากลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ

เมื่ออาชาพาลิลลี่เข้าไปในห้องพักแล้ว เขาก็หันไปหาเสือที่ยืนรออยู่หน้าห้อง "ไอ้เสือ เฝ้าไอ้เมฆินทร์มันไว้ให้ดี อย่าให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว"

"ครับนาย" เสือรับคำสั่งอย่างหนักแน่น

"ถังลี่วันนี้กูสนุกพอแล้วกลับดีกว่า..!"

เมฆินทร์ชวนบอดี้การ์ดคู่ใจกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะได้กวนประสาทกวนใจอาชาอย่าง 100% ในวันนี้

นี่แหละแผนของเขาแม้จะยังไม่ได้รู้ผลเรื่องการเซ็นมหาวิทยาลัยกับมิสเตอร์จางแต่เขาขอได้ปั่นป่วนให้อาชาได้ป่วนหัวเล่นสักหน่อยดีกว่า

"ครับนาย"

ถังลี่ยืนคุมเชิงตลอดเส้นทางที่เขาพาเจ้านายอย่างเมฆินทร์กลับขึ้นรถไปเพราะบอดี้การ์ดทุกคนจับจ้องมาที่เมฆินทร์ราวกับเสือหิวกระหายพร้อมที่จะฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆตลอดเวลา

หลายวันผ่านไป เมฆินทร์ยังคงแวะเวียนมาที่คาเฟ่ไร่ชาพรหมเทพไม่ขาด ทั้งซื้อขนมซื้อของฝากแม้กระทั่งมานั่งทำงานชิวๆอยู่ที่คาเฟ่ของอาชาเหมือนเป็นการเย้ยหยัน

นายครับวันนี้ไอ้เมฆินมันมากับลูกน้องมันอีกแล้วเสือที่เข้ามารายงานอาชาอย่างเช่นทุกวัน

"พวกมันคิดจะลองดีกับกูจริงๆ ใช่ไหม..?ไม่เป็นไรต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองอย่าให้ขาดตกบกพร่อง ถ้ามันตุ๊กติ๊กยิงได้เลย"อาชาสั่งเสียงเหี้ยม

"ครับนาย"เสือรับคำสั่ง

เหมยเริ่มสังเกตเห็นว่าอาชาดูจะหงุดหงิดง่ายขึ้นเมื่อเมฆินทร์ปรากฏตัว บ่อยครั้งที่เขาจะเข้ามาแทรกบทสนทนา หรือไม่ก็หาเรื่องชวนเหมยไปทำกิจกรรมอื่นทันทีที่เมฆินทร์เดินเข้ามาใกล้

วันหนึ่ง เหมยกำลังนั่งจิบชาอยู่คนเดียวที่โต๊ะริมหน้าต่าง เมฆินทร์ก็เดินตรงเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ในมือ

"คุณเหมยครับ ผมเห็นดอกไม้สวยๆ เลยอยากเอามาฝาก" เมฆินทร์ยื่นช่อดอกไม้ให้เหมยด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "มันดูอ่อนโยนเหมือนคุณเลยครับ"

เหมยรับดอกไม้มาอย่างงงๆ "ขอบคุณค่ะคุณเมฆินทร์" เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะเตรียมดอกไม้มาให้

ในขณะนั้นเอง อาชาก็เดินเข้ามาจากด้านหลัง สีหน้าของเขาขรึมลงทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" อาชาเอ่ยถามเสียงเรียบ ดวงตาจับจ้องไปที่ช่อดอกไม้ในมือเหมย

เหมยรีบตอบ "คุณเมฆินทร์เอาดอกไม้มาฝากน่ะค่ะ"

อาชาก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะมากขึ้น "ดอกไม้สวยดีนะครับ" เขากล่าวพลางยื่นมือไปหยิบดอกไม้ช่อหนึ่งขึ้นมาดมช้าๆ ก่อนจะวางกลับลงไป

เมฆินทร์มองอาชาด้วยรอยยิ้มท้าทาย "ก็แค่ดอกไม้เองครับคุณอาชา ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเลย"

"ผมก็แค่เป็นห่วงความปลอดภัยของแขกในไร่" อาชาตอบกลับเสียงเข้ม "เผื่อบางคนอาจจะแพ้เกสรดอกไม้"

เหมยรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศที่กำลังตึงเครียด เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง "คุณอาชาจะรับชาเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวเหมยชงให้ค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ" อาชาหันมายิ้มให้เหมยเล็กน้อย "ลิลลี่กำลังรอคุณเหมยไปอ่านนิทานให้ฟังอยู่พอดีเลยครับ"

เหมยพยักหน้า "ค่ะ เหมยขอตัวก่อนนะคะคุณเมฆินทร์" เธอลุกขึ้นยืนและเดินตามอาชาไปทันที

เมฆินทร์มองตามทั้งสองคนที่เดินจากไปอย่างไม่ลดละ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดบางอย่าง

หลังจากที่อาชาพาเหมยและลิลลี่ไปส่งที่ห้องพักแล้ว เขาก็เดินกลับมายังคาเฟ่อีกครั้ง สีหน้าของเขายังคงไม่สบอารมณ์

"นายเมฆินทร์มันไม่เลิกง่ายๆ แน่ครับนาย" เสือเดินเข้ามาหาอาชา

อาชาพยักหน้า "กูรู้" เขากัดฟันกรอด "มันตั้งใจจะยั่วโมโหกู"

"แล้วนายจะทำยังไงครับ" เสือถาม

อาชายกมือขึ้นกุมขมับ "กูไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ แต่มันต้องไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจอย่างเดียวแล้ว" เขานึกถึงท่าทีของเมฆินทร์ที่มีต่อเหมยแล้วก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

"นายครับ เราควรจะกันมันออกจากคุณเหมยให้เด็ดขาดไหมครับ" เสือเสนอ

อาชาลังเลเล็กน้อย "กูก็อยากทำอย่างนั้นนะเสือ แต่ฉันไม่อยากให้เหมยไม่สบายใจ" เขาสูดหายใจลึกๆ "แต่ถ้ามันยังไม่หยุด ฉันก็คงต้องทำอะไรสักอย่าง"

ในอีกด้านหนึ่ง เมฆินทร์กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ เขายิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อนึกถึงใบหน้าของอาชาที่แสดงความหึงหวงออกมาอย่างชัดเจน

"ถังลี่ แกคิดว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี" เมฆินทร์เอ่ยถามลูกน้องคนสนิท

"แล้วแต่นายเลยครับ" ถังลี่ตอบ "แต่ถ้าจะให้คุณอาชาหัวเสียมากขึ้น ก็ต้องใช้คุณเหมยเป็นตัวกระตุ้นแหละครับ"

เมฆินทร์หัวเราะเบาๆ "แกนี่ฉลาดจริงๆ ถังลี่" เขาวางแก้วกาแฟลง "ฉันว่า...ได้เวลาที่ฉันจะบุกหนักขึ้นอีกหน่อยแล้ว"

เมฆินทร์จะใช้แผนการใดเพื่อรุกคืบเข้าหาเหมย และอาชาจะปกป้องเหมยจากแผนการของเมฆินทร์ได้อย่างไร.......