การรุกคืบของเมฆินทร์

วันรุ่งขึ้น เมฆินทร์ปรากฏตัวที่คาเฟ่แต่เช้าผิดปกติ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ริมหน้าต่าง และแทนที่จะจิบกาแฟสบาย ๆ เหมือนเคย วันนี้กลับมีหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือ

เมื่อเหมยเดินผ่านมาเพื่อนำดอกไม้สดที่เธอตั้งใจตัดมาจัดที่โต๊ะเพราะหนูน้อยลิลลี่กับอาชาเป็นคนช่วยกันปลูกทำให้เหมยอยากจะเชยชมและประดับห้องเรียนของเธอและลิลลี่ให้ออกมาเป็นบรรยากาศที่สวยงาม เมฆินทร์ก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย เช้านี้อากาศดีจังเลยนะครับ"เมฆินทร์ที่วันนี้ตั้งใจมาหาเหมยตั้งแต่เช้าเพราะเขาอยากจะรู้ว่าอาชาจะดิ้นทุรนทุรายขนาดไหน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเมฆินทร์" เหมยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เธอยังคงรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของเขาในทุก ๆ วันและนับวันก็ยิ่งประหลาดขึ้นทุกวัน

"ผมกำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่พอดีเลยครับ" เมฆินทร์ชูหนังสือในมือขึ้นมา "เป็นนิยายแนวแฟนตาซี "ผมไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่ แต่พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าน่าสนใจมากเลยครับ"

เมฆินทร์หาทางเชื่อมสัมพันธ์กับเหมยผ่านการอ่านหนังสือซึ่งตัวเขาเองก็ชอบอ่านหนังสือเป็นทุนเดิมทำให้เข้ากับเหมยได้ค่อนข้างง่าย

เหมยเหลือบมองหนังสือในมือเมฆินทร์ "อ้อ...เล่มนี้เหรอคะ เป็นผลงานของนักเขียนคนโปรดของเหมยเลยค่ะ"เหมยที่เห็นหนังสือเล่มโปรดเป็นเรื่องแรกๆก่อนที่เธอจะเป็นนักเขียนด้วยซ้ำที่เธอไล่อ่านนักเขียนท่านนี้จึงเป็นแรงบันดาลใจของเหมยมาโดยตลอด

"จริงเหรอครับ! บังเอิญจังเลยนะครับ" เมฆินทร์ยิ้มกว้าง

"ถ้าอย่างนั้นคุณเหมยพอจะมีเวลาพูดคุยเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้สักหน่อยไหมครับ ผมมีหลายอย่างที่อยากถามเลย"เมฆินทร์ใช้โอกาสช่องว่างเล็กๆระหว่างที่อาชาไม่อยู่สานสัมพันธ์กับเหมย

เหมยลังเลเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าอาชาไม่ค่อยพอใจที่เธอพูดคุยกับเมฆินทร์มากนัก แต่เธอก็เป็นนักเขียน และการได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องวรรณกรรมเป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบ

"เอ่อ...ก็ได้ค่ะ แต่คงจะคุยได้ไม่นานนะคะ เหมยต้องไปเตรียมบทเรียนให้หนูลิลลี่น่ะค่ะ"

"แค่นิดหน่อยก็ยังดีครับ" เมฆินทร์ตอบอย่างรวดเร็วและเผยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยเหมือนคนที่มีแผนการบางอย่างอยู่ในใจ

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเริ่มบทสนทนาเกี่ยวกับหนังสือ อาชาก็เดินเข้ามาในคาเฟ่พอดี สีหน้าของเขาเรียบเฉยแต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อเห็นเมฆินทร์กำลังพูดคุยกับเหมยอย่างออกรสอาชาอยากจะเดินเข้าไปอุ้มเหมยออกมาให้รู้แล้วรู้รอดแล้วจับเธอกักขังเอาไว้ในกรงทองของเขาซะเลย

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย ลิลลี่กำลังรอคุณเหมยอยู่ที่ห้องแล้วนะครับ" อาชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจให้เมฆินทร์ได้ยิน

เหมยหันไปมองอาชาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย "ค่ะคุณอาชา เหมยกำลังจะไปพอดีค่ะ" เธอหันกลับมาทางเมฆินทร์

"เหมยขอตัวก่อนนะคะคุณเมฆินทร์ เอาไว้วันหลังค่อยคุยกันใหม่แล้วกันนะคะ"เหมยพยักหน้าให้กับเมฆินทร์เล็กน้อยแล้วเดินจากไป.

เมฆินทร์พยักหน้าเล็กน้อยตอบกลับ แต่แววตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เหมยจนกระทั่งเธอเดินลับหายไปพร้อมกับอาชา

หลังจากเหมยและลิลลี่เดินลับไปแล้ว อาชาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเมฆินทร์อีกครั้ง

"ไอ้เมฆินทร์ ดูเหมือนมึงจะว่างมากเลยนะครับ..! มานั่งเฝ้าร้านกูตั้งแต่เช้าเลย" อาชาพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย

"ผมก็แค่มาหาแรงบันดาลใจครับคุณอาชา ไร่ชาของคุณบรรยากาศดีมาก เหมาะกับการเขียนนิยายเหลือเกิน" เมฆินทร์ตอบกลับอย่างใจเย็น

"อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงต้องการอะไร" อาชาขยับเข้าใกล้เมฆินทร์มากขึ้น "มึงกำลังเล่นกับไฟนะเมฆินทร์"

"ผมก็แค่ทำความรู้จักกับนักเขียนคนโปรดของผมเท่านั้นเองครับ" เมฆินทร์ยิ้ม

"คุณเหมยมีความสามารถมาก น่าเสียดายถ้าจะอยู่แต่ในกรอบแคบ ๆ"

คำพูดของเมฆินทร์ทำให้อาชาเดือดดาล เขาจ้องมองเมฆินทร์ด้วยสายตาที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ

"กูเตือนมึงแล้วนะเมฆินทร์ อย่าก้าวล้ำเส้น"อาชาเขาไม่อยากจะทำร้ายเมฆินทร์แต่ถ้าวันนี้เมย์กินยังไม่หยุดที่จะยุ่งกับผู้หญิงของเขารักธุรกิจของตระกูลเมฆินทร์อาจจะหายไปจากโลกใบนี้

"เส้นไหนครับคุณอาชา? เส้นแบ่งเขตแดนของไร่ชา หรือเส้นแบ่งเขตแดนในใจคุณ" เมฆินทร์ย้อนถามอย่างยียวน "ผมว่าคุณกำลังกังวลมากเกินไปนะครับ"เมฆินทร์ยังคงใช้คำพูดที่ท้าทายอำนาจด้านมืดในจิตใจของอาชา

อาชากำหมัดแน่น เขาพยายามควบคุมอารมณ์อย่างถึงที่สุด การโต้เถียงกับเมฆินทร์ในที่สาธารณะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

"ไอ้เสือ!" อาชาเรียกเสือที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ไปเช็กบิลให้คุณเมฆินทร์ด้วย แล้วช่วยไปส่งเขาที่รถให้ถึงที่ยันปิดประตู..!"

อาชาโมโหเกินกว่าจะคอนโทรลอารมณ์ด้านมืดในจิตใจของเขาได้เพราะอีกนิดเดียวเขาคงได้เป่ากบาลคนตรงหน้า

"ครับนาย" เสือรีบก้าวเข้ามา

เมฆินทร์หัวเราะเบา ๆ "ไม่ต้องลำบากคุณเสือหรอกครับ ผมเดินไปเองได้" เขาลุกขึ้นยืน "วันนี้ผมสนุกมากเลยครับคุณอาชา หวังว่าพรุ่งนี้จะได้มานั่งทำงานที่นี่อีกนะครับ"

เมฆินทร์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับถังลี่ ทิ้งให้อาชายืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่อัดแน่นเต็มอก

"นายครับ เราจะปล่อยให้มันทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะครับ" เสือเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

อาชาพยักหน้า "กูก็รู้ แต่จะให้กูทำยังไงวะ" เขาเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเดิมของเมฆินทร์ "มันไม่ได้ต้องการแค่ธุรกิจ แต่มันต้องการยั่วโมโหกูผ่านเหมย"

"นายควรจะพูดกับคุณเหมยให้ชัดเจนนะครับ" เสือเสนอ "เธอก็จะได้ระวังตัวมากขึ้น"

อาชาถอนหายใจ "กูรู้ แต่กูไม่อยากให้ เหมยไม่สบายใจ หรือรู้สึกว่าถูกจำกัดพื้นที่" เขากลัวว่าถ้าเขาพูดตรง ๆ เหมยอาจจะตีตัวออกห่าง

"แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คุณเหมยอาจจะตกเป็นเหยื่อของมันได้นะครับ"

อาชานิ่งไปครู่หนึ่ง เขากำลังคิดหนัก เขาไม่อยากให้อันตรายใด ๆ เข้าใกล้เหมยเด็ดขาด

"พรุ่งนี้กูจะจัดการเรื่องนี้" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "กูจะไม่ยอมให้เมฆินทร์มาวุ่นวายกับเหมยอีกต่อไป"อาชามีแผนมากมายอยู่ในหัวทั้งที่จะปกป้องเหมยและลิลลี่ให้ปลอดภัย...