หวงดุจไข่ในหิน 1

บรรยากาศระหว่างอาชาและเมฆินทร์ยังคงคุกรุ่นราวกับมีไฟฟ้าสถิตย์ แม้เหมยจะเดินจากไปแล้ว แต่ความตึงเครียดก็ยังคงอยู่เต็มเปี่ยม

"ฉันเตือนนายแล้วนะ เมฆินทร์" อาชากล่าวเสียงเย็น "อย่าคิดจะทำอะไรไม่ดีที่นี่"

เมฆินทร์ยิ้มมุมปาก "คุณอาชาครับ ผมมาเที่ยว มาพักผ่อน ไม่ได้มาสร้างปัญหาอะไร" เขาเว้นจังหวะ "แต่ถ้ามีอะไรที่น่าสนใจ...ผมก็ไม่พลาดที่จะคว้าไว้หรอกนะ" สายตาของเขาจงใจกวาดมองไปทางที่เหมยเพิ่งจากไป

อาชากำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่พุ่งพล่าน "คนของฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย"

"ผมก็ไม่ได้บอกว่าเป็นของเล่นนี่ครับ" เมฆินทร์ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน "แต่คุณเหมยดูเป็นคนน่าสนใจจริงๆ นั่นแหละ"

เสือที่ยืนอยู่ข้างกายอาชาขยับตัวเล็กน้อย แผ่รังสีข่มขู่ไปยังถังลี่ที่ยืนอยู่ข้างเมฆินทร์เช่นกัน ถังลี่เองก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"กลับไปซะ..! เมฆินทร์" อาชาสั่งเสียงห้วน "ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

เมฆินทร์หัวเราะเบาๆ "ใจเย็นๆ สิครับเพื่อนเก่า เราเพิ่งเจอกันเองนะ" เขาหยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากด้านหลัง "พอดีผมมีของขวัญมาฝากคุณหนูลิลลี่ด้วยน่ะครับ"

อาชามองถุงในมือเมฆินทร์อย่างระแวง "ไม่จำเป็น.!"

"แหม อย่าใจร้ายอย่างนั้นสิครับ" เมฆินทร์ยิ้มกว้าง

"คุณหนูลิลลี่น่ารักขนาดนั้น ผมอดใจไม่ได้ที่จะซื้อมาฝาก" เขาหันไปทางถังลี่ "ถังลี่ เอากล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้คุณหนูลิลลี่ไปให้พี่เสือหน่อยสิ"

ถังลี่ก้าวเข้าไปพร้อมถุงกระดาษที่ภายในบรรจุกล่องของขวัญขนาดพอเหมาะ เสือมองหน้าอาชาก่อนจะรับถุงนั้นมาอย่างไม่เต็มใจนัก

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณอาชา" เมฆินทร์ยิ้มเยาะเล็กน้อย

"หวังว่าเราคงได้เจอกันบ่อยขึ้นนะเดี๋ยวผมจะมาอีกผมรับปาก"คำพูดทิ้งท้ายของเมฆินทร์ทำให้อาชาโกรธจนควันออกหู

อาชามองตามหลังเมฆินทร์ไปจนลับสายตา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ไอ้เสือ จัดคนของเราเฝ้าทุกทางเข้าออกของไร่ให้ดี" อาชาสั่งเสียงเฉียบขาด "อย่าให้ไอ้เมฆินทร์มันมีโอกาสทำอะไรบุ่มบ่ามได้"

"ครับนาย" เสือรับคำสั่งและรีบจัดการตามที่อาชาบอก

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เมฆินทร์ก็แวะเวียนมาที่คาเฟ่ไร่ชาพรหมเทพบ่อยครั้งขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ บางครั้งเขาก็มาเพียงคนเดียวกับถังลี่

"นายครับทำไมช่วงนี้นายถึงมาที่นี่บ่อยขึ้น"ถังลี่แม้จะรู้ว่าเหมยกินมีเป้าหมายหลายอย่างแต่ครั้งนี้เขามีเป้าหมายหลักคือเหมย

"เอานะเอาเป็นว่าการที่เราได้มาเหยียบถิ่นศัตรูมันทำให้เราได้รู้หลายๆอย่างมึงก็แค่ระวังตัวไว้ให้ดีก็พอคอยระวังหลังให้กู"เมฆินทร์บอกถังลี่บบอดี้การ์ดคู่ใจอย่างเฉียบขาด

และเมฆินทร์บางครั้งก็มาพร้อมกับทีมงานเล็กๆ อ้างว่ามาดูงาน มาหาแรงบันดาลใจในการทำธุรกิจ แต่สายตาของเขามักจะกวาดหาเหมยอยู่เสมอ

อาชาเริ่มรู้สึกหึงหวงเหมยมากขึ้นเรื่อยๆ เขาแทบจะกลายเป็นเงาตามตัวของเหมยและลิลลี่ ไม่ว่าจะเหมยจะไปสอนลิลลี่ที่ไหน

อาชาก็จะหาเรื่องไปอยู่ใกล้ๆ เสมอ บางครั้งก็อ้างว่าต้องคุยเรื่องงานกับเสือ บางครั้งก็เข้าไปชิมขนมในคาเฟ่ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยสนใจของหวานเท่าไรนัก

เช้าวันหนึ่ง เหมยกำลังนั่งตรวจการบ้านของลิลลี่อยู่ในห้องส่วนตัวในคาเฟ่ เมฆินทร์ก็เดินเข้ามาพร้อมถาดเค้กและกาแฟหอมกรุ่น

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย" เมฆินทร์ยิ้มทักทาย "พอดีผมเห็นคุณดูตั้งใจทำงาน เลยเอาขนมมาฝากครับ"

เหมยเงยหน้าขึ้นจากกระดาษ "ขอบคุณมากค่ะคุณเมฆินทร์" เธอรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเห็นคุณทำงานหนักก็เลยอยากเอาใจช่วย"

เมฆินทร์กล่าวอย่างอ่อนโยน เขาวางถาดเค้กลงบนโต๊ะข้างๆ เหมย "นี่เค้กสูตรใหม่ของบ้านผมเลยนะครับ อร่อยมากๆ"

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง อาชาก็เดินเข้ามาในห้องพอดี ใบหน้าของเขาเรียบเฉยแต่สายตาคมกริบที่มองมาที่เมฆินทร์เต็มไปด้วยความไม่พอใจพี่ยังคงแวะเวียนมายุ่งกับผู้หญิงของเขา

"คุณเหมยครับ ลิลลี่อยากให้คุณเหมยไปช่วยจัดหนังสือในห้องสมุดน่ะครับ" อาชากล่าวเสียงเรียบ ดวงตาของเขาจ้องมองเมฆินทร์อย่างไม่วางตา

เหมยรีบลุกขึ้นยืน "ค่ะคุณอาชา" เธอหันไปขอโทษเมฆินทร์ "เหมยขอตัวก่อนนะคะคุณเมฆินทร์"

"ครับ" เมฆินทร์พยักหน้าเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังแผ่นหลังของเหมยที่เดินตามอาชาออกไป

เมื่อเหมยเดินลับตาไปแล้ว อาชาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเมฆินทร์

"นายคิดจะทำอะไรกันแน่ เมฆินทร์" อาชาถามเสียงต่ำ "ฉันจะไม่ยอมให้นายเข้ามายุ่งกับคนของฉันเด็ดขาด"

เมฆินทร์ยกยิ้มมุมปาก "ผมก็แค่มาทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เองครับ คุณอาชาจะใจร้อนไปทำไม"

"เพื่อนใหม่ของนายควรเป็นคนที่นายรู้จักดีอยู่แล้ว" อาชากล่าวอย่างดุดัน "ไม่ใช่คนของฉัน"

"คุณเหมยยังไม่ได้เป็นของใครนี่ครับคุณอาชา" เมฆินทร์ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน "หรือว่าคุณกำลังจะบอกว่าคุณเหมยเป็น 'ของ' ของคุณ"

คำพูดของเมฆินทร์ทำให้อาชาโกรธจัด เขาไม่เคยรู้สึกหึงหวงใครมากขนาดนี้มาก่อน ยิ่งเมฆินทร์พูดจายียวนกวนประสาทมากเท่าไหร่ อารมณ์ของอาชาก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นเท่านั้น

"นายอย่ามาลองดีกับฉันนะเมฆินทร์" อาชากัดฟันกรอด "ฉันเตือนนายแล้ว"

"ผมก็แค่มาเที่ยว มาพักผ่อน" เมฆินทร์ยังคงยิ้ม "แต่ถ้าคุณอาชาไม่อยากให้ผมอยู่ ผมก็อาจจะต้องหาทางอยู่ให้ได้น่ะสิครับ"

"ที่นี่เป็นที่ของกู..! กูพูดกับมึงเหมือนมนุษย์คนหนึ่งได้พูดกัน แต่ดูเหมือนมึงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่กูกำลังพยายามสื่อสารซินะ..ฮึ"

อาชาโมโหจนสะกดคำหยาบออกมาเขาอดทนและอดกลั้นเพื่อที่จะไม่แสดงด้านมืดของตัวเองต่อหน้าเหมยและลิลลี่

"แหมคุณอาชาไม่จำเป็นต้องแสดงศักยภาพขนาดนี้ก็ได้ครับ ยังไงผมก็จะแวะมาบ่อยๆครับ" เมฆินทร์ใช้ลิ้นดุลกระพุ้งแก้มข้างหนึ่งและมองอาชาเพียงเสี้ยวใบหน้าด้วยท่าทางกวนประสาท

"ก็ดีถ้ามึงอยากมากูก็จะจัดของขวัญต้อนรับมึงเองเพื่อนรัก..!"อาชาพูดเป็นนัยยะว่าเขาก็เตรียมพร้อมจะรับมือเช่นกันในเมื่อศัตรูกล้าเหยียบถึงถิ่น

สถานการณ์ระหว่างทั้งสองชายหนุ่มเริ่มตึงเครียดขึ้นทุกขณะ เสือและถังลี่ต่างก็เตรียมพร้อมที่จะเข้าปะทะกันได้ทุกเมื่อ เพียงแค่รอคำสั่งจากเจ้านายของตน......