ต้นเหตุความเย็นชา(1)

“พวกมึง ตำรวจมา!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นแล้วก็วิ่งแซงหน้าไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ตัวเองแล้วเร่งเครื่องออกไปตามด้วยขบวนเด็กแว๊นหลายคันขับตามกัน มีเพียงแค่รภัทรเท่านั้นที่ชักช้าเพราะรถสตาร์ทไม่ติดจนถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจรวบตัวกลับไปยังโรงพัก

ชาวบ้านย่านนั้นโทรเข้ามาร้องเรียนว่ามีกลุ่มวัยรุ่นมาตั้งแก๊งแข่งรถกันเกือบทุกวันสร้างความรำคาญให้กับชาวบ้านและผู้สัญจรไปมา จนบางครั้งเกิดอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บสาหัสก็มี วันนี้ทางการจึงได้วางแผนล้อมจับอย่างรัดกุม

รภัทรถึงกับหน้าเสียเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าได้แต่นั่งซึมอยู่ต่อหน้าตำรวจเวรประจำวัน ขายาวสั่นพับๆแล้วบอกเบอร์โทรผู้ปกครองให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ

ไม่ตายด้วยมือแม่... ก็ตายด้วยมือพี่ช้องแน่ ๆ

“หนุ่มหล่อกลุ่มนั้นมาอีกแล้วแก ฉันขอไปดูแลนะ” เด็กนั่งดริ้งสาวสวยคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความระริกระรี้ส่วนคนอื่น ๆ ก็ขอติดตามไปด้วยเพราะถึงอย่างไรโต๊ะนั้นก็มีผู้ชายหลายคน

“จะว่าไปก็เป็นเด็กเอ๊าะ ๆทั้งนั้นเลย” ยกมือลูบปากอยากกินเด็กแล้วต่างพากันหัวเราะคึกครื้น

ช้องนางเดินกลับมาได้ยินได้พอดีแต่ยิ้มอ่อน ๆแล้วส่ายหัว เธอเห็นกลุ่มของเตย์มีและคณินเดินเข้ามาตั้งแต่หน้าร้านแล้วแหละแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็นเพราะไม่อยากไปให้บริการโต๊ะนั้น

“ไอ้เตย์ หินของมึงเขาไม่สนใจมึงเลยว่ะ โน้นเดินไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นอีกแล้ว ไม่แม้แต่เฉียดตัวเข้ามาใกล้เลย” คณินตะโกนฝ่าเสียงเพลงเพื่อแซวเพื่อน

“หินอะไรของมึงวะ” กายหนึ่งในกลุ่มเป็นตัวแทนถามเพื่อคลายความสงสัยแทน ส่วนที่เหลือพยักหน้าสำทับกับคำถามนั้น

“เอ้า ก็ไอ้เตย์อ่าดิ ตามหยดน้ำลงหินให้กร่อนอยู่แต่หินก้อนนั้นกลับไม่เล่นด้วย” คณินยังคงเล่าเป็นปริศนาจนกายรู้สึกรำคาญจึงแจกผ่ามือให้กินไปหนึ่งทีข้อหาพูดกำกวมดีนัก

“มึงเล่าให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง หินที่พูดถึงนี่หมายถึงผู้หญิงใช่ไหม”

“เออ ใช่ เพื่อนร่วมคณะนิติฯ นี่แหละ พวกมึงก็เคยเห็น” คณินยกมือลูบต้นแขนปอยๆ ด้วยความแสบ

“เคยเห็นเหรอ? สวยไหม?” เพื่อนอีกคนรีบถามขึ้นด้วยใบหน้าใคร่อยากรู้ คณินส่ายหน้าเบา ๆ ไม่รู้จะตอบยังไงดี ใบผิวพรรณจัดว่าสวยและดีเลยล่ะ ผิดแค่รูปร่างค่อนข้างอ้วนไปหน่อย

“ส่ายหน้าเนี่ย สรุปว่าสวยหรือไม่สวย”คณินไม่ตอบเลือกหันไปมองหน้าเตย์มีที่กำลังยกแก้วบรั่นดีในมือขึ้นดื่ม

“ผู้หญิงคนนั้นไง” เขาเพยิดหน้าไปยังช้องนางที่กำลังยกถาดแก้วเหล้าเดินไปเสิร์ฟอีกโต๊ะ ซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของร้านทุกคนต่างหันไปมองเป็นตาเดียวแล้วอ้าปากค้างกลับมามองหน้ามันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ยัยอ้วนนั้นนะเหรอ” กายหันมาทำหน้าไม่เข้าใจ

“อือ”

“มึงล้อเล่นใช่ไหม หรือแค่หลอกฟัน กูว่ายังซิงแน่ ๆ ดูท่าแล้วยังไม่เคยแต่เลย” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นเห็นเป็นเรื่องติดตลกเพราะที่ผ่านมาผู้หญิงของเตย์มีมีแต่ระดับนางฟ้าทั้งนั้น

ชายหนุ่มกำแก้วแน่นกระแทกโต๊ะเสียงดัง ดวงตาดุกร้าวปราดมองเพื่อนทีละคนให้รู้ตัวว่าเขาไม่พอใจ “พวกมึงตลกกันมากไหม แต่กูไม่ตลกด้วย”

“มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ เสียบรรยากาศหมด พวกกูแค่ล้อเล่น” คณินเป็นฝ่ายเอ่ยห้ามเพื่อเห็นว่าบรรยากาศไม่ค่อยดี “แต่กูไม่ได้ล้อเล่น”

คราวนี้น้ำเสียงเขาจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเองรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน อยากจะเอาชนะก็ไม่ใช่จะบอกว่ารักก็ไม่เชิงแต่มันรู้สึกมากกว่าชอบแน่ ๆ

“เออ ไม่ล้อเล่นก็ไม่ล้อเล่น” กายรีบเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอื่น เห็นท่าทางนั้นก็รู้แล้วว่าเตย์มีเอาจริงจึงรีบถามประโยคอื่นแทน

“แล้วเขารู้หรือเปล่าว่ามึงสนใจเขา” เตย์มีส่ายหน้าแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นจิบอีกรอบ ดวงตาคมยังจับจ้องไปยังร่างอ้วนท้วน

“จะรู้ได้ยังไงล่ะ ก็พี่ท่านไม่เคยบอก แสดงออกเธอก็ไม่รู้แถมยังเมินมันยิ่งกว่าหมาเมินทุ่งหญ้าอีก ทำตัวเป็นน้ำหยดลงหิน” คณินเป็นคนเล่าเรื่องนี้แทน ก่อนเตย์มีจะเป็นคนพูดต่อ

“ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น เธอเหมือนมีกำแพงหินปิดกั้นเอาไว้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ๆ ฉันแค่ยิ้มให้ก็พร้อมพลีกายให้แล้วแต่กับช้องนางเธอเอาแต่เย็นชา จนดูน่าค้นหา” เขาหรี่ตาลงทว่านัยน์ตานั้นกลับทอประกาย

“ปกติสเปกมึง สาว ๆ สวย ๆหุ่นดีทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ”

“กูเคยควงแบบนั้นก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ได้ชอบแบบนี้นี่หว่า พวกมึงเองก็อย่ามองแต่สวย ๆ งาม ๆ ลองเปลี่ยนมองแบบอื่นบ้าง” กลับกลายเป็นว่าเตย์มีมานั่งปรับทัศนคติเสียอย่างนั้น จนคณินอดคิดไม่ได้ว่าใช่เพื่อนคาสโนว่าของเขาหรือเปล่าหรือมีตัวอะไรเข้าสิง

“ก่อนจะบอกให้พวกกูลองเปลี่ยนไปมองแบบอื่น ตอนนี้มึงมองตามยัยช้องนางก่อนเลย เห็นรับโทรศัพท์แล้วก็วิ่งไปโน้นแล้ว”

กายบอกกับคนเป็นเพื่อนเพราะเมื่อกี้เห็นสีหน้าของหล่อนไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร ร่างสูงของเตย์มีลุกพรวดขึ้นวิ่งตามออกมาจนถึงหน้าร้านก็เห็นเธอขึ้นรถแท็กซี่ออกไปแล้วจนลับตา เขายืนรอเรียกรถแต่มันก็ไม่ทันแล้ว จะว่าเลิกงานก็ไม่ใช่เพราะมันเพิ่งจะสี่ทุ่มเอง

“พี่ครับ ช้องนางเลิกงานแล้วเหรอครับ” ในเมื่อตามไม่ทันชายหนุ่มจึงเดินกลับเข้ามาในร้านแล้วตรงดิ่งไปยังเคาน์เตอร์ โต้งมองหน้าหนุ่มหล่อแล้วเลิกคิ้วเป็นเครื่องหมายคำถามว่าเขาเป็นใคร

“เออ...ผมเป็นเพื่อนร่วมคณะเรียนของเธอครับ เมื่อกี้เหมือนผมยังเห็นเธออยู่เลย แต่มองหาอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว”

“อ่อ...ไอ้ช้องไปโรงพักนะ เห็นว่าน้องชายถูกตำรวจจับ” ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน “พอจะรู้ไหมครับว่าสน.ไหน”

“สน.ดินแดง ว่าแต่ถามทำไมเหรอ” โต้งยังคงสงสัย

“ผมเป็นห่วงว่าจะตามไป” พูดจบชายหนุ่มก็เดินด้วยความเร็วไปเลย ปล่อยให้บาเทนเดอร์หนุ่มยืนงง

“พวกมึงกินตามสบายเลยนะ กูจะรีบไปหาช้อง” คว้ากุญแจด้วยความร้อนใจ เพื่อน ๆ จะไปด้วยชายหนุ่มไม่ยอมเพราะรู้ดีว่าช้องนางไม่เหมือนคนอื่น ลำพังแค่เขาเธอก็ตั้งกำแพงหนาหลายชั้นแล้ว

ทุกคนไม่เคยเห็นเตย์มีเป็นห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อนจึงเชื่อแล้วว่ามันจริงจังกับคนนี้มาก