ใกล้เข้าไปทีละนิด(1)

“คุณหนู คุณหนูตื่นเถอะค่ะ” ป้าอุ่นหญิงมีอายุวัยห้าสิบกว่าปีรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาปลุกลูกชายคนเดียวของบ้านด้วยความร้อนใจ เมื่อยังเห็นเตย์มีนอนนิ่งจึงเปลี่ยนเป็นดึงผ้าห่มออกแล้วเขย่าตัวอย่างแรงให้ตื่นขึ้นมาก่อนจะเกิดสงคราม

“มีอะไรป้าอุ่น ทำไมถึงปลุกผมแต่เช้า” ร่างกำยำลุกขึ้นแบบงัวเงยดวงตายังไม่ทันลืมขึ้นเสียด้วยซ้ำ

“เช้าอะไรคะ มันจะบ่ายแล้วค่ะ ตอนนี้คุณท่านกลับมาจากขึ้นบัลลังก์ศาลแล้วค่ะ ถามใหญ่เลยว่าคุณหนูไปเรียนหรือยัง” ตาสว่างโร่ขึ้นมาทันที บ่ายนี้มีเรียนอีกต่างหาก ไปสายมีหวังท่านได้ยึดบัตรเครดิตเหมือนครั้งที่แล้วแน่นอน อาจารย์ในคณะก็มักจะโทรมาฟ้องพ่ออยู่บ่อยครั้ง

ร่างสูงกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมาด้วยชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมสำหรับไปเรียน ความโชคดีของคุณหนูประจำตระกูล ‘เชาวกรกุล’ คือไม่ต้องซักผ้า รีดผ้าเองแค่เปิดตู้เสื้อผ้าทุกอย่างก็ถูกจัดเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“ทำไมยังไม่ไปเรียนอีก มันกี่โมงแล้ว” เสียงทุ้มกังวาลดังขึ้นเมื่อเห็นเจ้าลูกชายไม่เอาถ่านเดินย่องลงบันไดมา คิดหรือว่าเขาจะไม่เห็น

เตย์มีสะดุ้งเล็กน้อยหันมายิ้มฟันขาวให้กับคนเป็นพ่อ “ผมตื่นสายนิดหน่อยครับ”

“ไม่นิดแล้ว เมื่อคืนแกไปดื่มมาอีกแล้วใช่ไหม” เท้าสะเอวจ้องลูกชายด้วยสายตาขุนมัวรังสีผู้พิพากษาแผ่ออกมาจนน่าเกรงขาม

“เมื่อคืนวันเกิดไอ้กายครับ ผมไปเรียนแล้วนะครับพ่อ” ว่าจบก็วิ่งปรูดไปขึ้นรถสปอร์ตหรูขับออกไป กมลได้แต่สายหัวเอือมระอาหากภรรยาเขายังมีชีวิตอยู่ลูกชายเขาคงไม่เหลวไหลแบบนี้

ชายสูงวัยได้แต่หวนนึกถึงความหลังกับอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น หากเขาไปด้วยแม่ของลูกก็คงไม่หลับในแล้วชนคันอื่นจนเสียชีวิต

กมลได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วเดินเอามือไขว้หลังกลับเข้าบ้านแต่ก็มิวายส่งสายตาคาดโทษแม่บ้านที่บังอาจโกหกเขา เช้าวันนี้เจอคดียากสักหน่อยต้องพิจารณาตามหลักข้อกฎหมายอย่างถี่ถ้วนหากผิดพลาดมาจะย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้

เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็จะถึงคาบเรียนช่วงบ่ายแล้วทว่าผู้หญิงร่างอ้วนยังคงนั่งสั่นขาอยู่ป้ายรถเมล์ อยากจะทึ้งหัวตัวเองสักทีสองที วันนี้ดันมาตื่นสายเสียได้แล้วนึกโทษนาฬิกาปลุกที่ไม่ยอมแจ้งเตือน

“ช้องนาง” เตย์มีตบไฟเลี้ยวเข้าขางทางค่อย ๆ เคลื่อนไปจอดต่อหน้าเธอกดเปิดกระจกลง หญิงสาวเห็นแล้วว่าเป็นใครจึงแกล้งเมินเสีย

“ขึ้นรถมาสิ ช้อง สายแล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน” เขาตะโกนเรียกเธอฝ่าเสียงเครื่องยนต์วิ่งควักไขว่บนท้องถนน

“ไม่เป็นไร นายไปเถอะ เราไปเองได้”

“ทางเดียวกันไปด้วยกันจะได้ไม่เสียเวลา เร็ว ๆ รถคันหลังบีบแตรไล่แล้ว” ช้องนางละล้าละลัง ชะเง้อคอมองด้านหลังก็เป็นจริงดังว่า เสียง

บีบแตรดังระงมอีกทั้งผู้คนที่อยู่ป้ายรถเมล์หันมามองเธอเป็นตาเดียวเชิงตำหนิ

หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วยัดสาระร่างลงไปรถจึงเคลื่อนตัวออกจากตรงนั้น ช้องนางจึงรีบคาดเข็มขัดนิรภัยทันทีเพราะยังห่วงชีวิตตัวเองอยู่

“ทำไมวันนี้จีเนียสของห้องถึงไปเรียนสายได้ล่ะ” เตย์มีถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศอันแสนเงียบสงบจนดูน่าอึดอัดใจ

“ยังไม่สายเหลืออีกตั้งยี่สิบนาทีก่อนเข้าคาบเรียน แต่หากขืนนายยังพูดมากและชักช้า ไม่ใช่แค่ฉันแต่เป็นนายด้วยที่ต้องเข้าเรียนสาย” ถ้อยคำเย็นชาดุจน้ำแข็งไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านิ่งแถมเธอยังไม่ชายตาแลเธอเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาตวัดมองเธอเล็กน้อยแล้วยกยิ้มมุมปาก ชายหนุ่มชอบในความถือดีของเธอมาก...อะไรทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหยาบกระด้างได้ถึงเพียงนี้

รถสปอร์ตเคลื่อนเข้ามาจอดลานจอดรถหน้าคณะเรียน ซึ่งยามนี้มีคนเดินสวนไปสวนมาขวักไขว่เต็มไปหมด ช้องนางเริ่มลังเลเพราะไม่อยากตกเป็นชี้ปากคนอื่น จึงชะเง้อคอมองเพื่อรอคนบางตาก่อน

“รออะไร ไม่ลงเหรอ”

“ลง แต่รอแป๊บหนึ่งได้ไหม”

“ทำไม กลัวสาว ๆ เรามารุมตบเธอเหรอ” เขาพูดเชิงเย้าแหย่ ทว่าเธอกลับพยักหน้าว่าใส่

“ถ้างั้นรอแป๊บนะ เราไปเบนความสนใจให้” รอยยิ้มน้อย ๆ มุมปากนั้นทำเอาช้องนางใจสั่นอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มปลดเข็มขัดแล้วรีบลงจากรถไปทันที

เมื่อเห็นผู้คนบางตาลงหญิงสาวจึงก้มตัวย่อลงจากรถด้วยความยากลำบากเพราะรูปร่างไม่เอื้ออำนวยกับรถทรงสปอร์ตเท่าไร อีกทั้งใจก็เร่งรีบเพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงสามนาทีเท่านั้นก็ถึงเวลาเรียนแล้ว

ช้องนางไม่รู้ตัวเลยว่าอีกมุมหนึ่งไม่ไกลมีคนกำลังแอบถ่ายรูปเธอขณะลงจากรถของเตย์มีอยู่ ความวุ่นวายกำลังมาเยือนแบบไม่รู้ตัว

คนตัวอ้วนวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมายังชั้นสามของอาคารเรียนพอเหมาะพอดีกับอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้าห้องเรียน หญิงสาวก้าวเท้าไว ๆ ไปนั่งที่เดิมข้างณารา

“ช้อง ทำไมวันนี้มาสายอ่า ปกติเห็นมาก่อนเวลาตั้งยี่สิบนาที” เอนตัวมากระซิบถาม

“ตื่นสายน่ะ เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านก็ตีห้า” บอกแค่นั้นอาจารย์ก็เริ่มเปิดสไลด์หน้าจอโปรเจ็คเตอร์เพื่อเริ่มการสอน