EP.8: แฟน

หลังจากออกมาจากห้างสายฟ้าก็ขับรถมุ่งตรงมาที่บ้านของรรินทันที เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้วสายฟ้าทำหน้าที่ยกของที่ซื้อมาทั้งหมดออกจากท้ายรถเข้ามาในบ้าน รรินเดินถือแก้วน้ำมายื่นให้เขาหลังจากที่เขาขนของที่ซื้อมาไว้ภายในบ้านเสร็จแล้วและตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาในบ้านเธอ

“น้ำเย็นค่ะ”

“อืม”

รรินนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสายฟ้าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะกลับเลยแม้แต่น้อย จนเธอต้องเป็นฝ่ายถามเขาออกมาเอง

“เออ... ดึกแล้วพี่สายฟ้าจะกลับเลยไหมคะ พรุ่งนี้รินมีเรียนตอนเช้า”

“นอนที่นี่ได้ไหม”

“พี่จะนอนได้ไงเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คนอื่นจะคิดยังไงคะ”

“งั้นเราก็เป็นแฟนกันเลยสิ”

“ห๊ะ!!!” รรินร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจกับคำพูดของเขาที่พูดออกมาแบบไม่เดือดร้อนอะไรเลย

“แต่เราเพิ่งรู้จักกันเองนะคะ พี่สายฟ้ารู้จักรินดีแล้วเหรอคะ”

"จะช้าหรือเร็วไม่สำคัญ พี่มั่นใจในตัวริน"

"พี่สายฟ้า"

“งั้นเราเป็นแฟนกันแล้วนะ” รรินหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินคำพูดของสายฟ้าที่พูดออกมาแบบสบาย ๆ หน้านิ่ง ๆ กดยิ้มมุมปากนิดหน่อย

“หรือจะข้ามขั้นเป็นเมียเลย พี่โอเคนะ”

“พี่สายฟ้าอย่าพูดเล่นสิคะ รินตกใจหมด”

“พี่ไม่เคยพูดเล่น พี่ชอบรินแล้วพี่ก็จริงจัง”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ คืนนี้พี่จะนอนที่นี่”

“เฮ้อ... ก็ได้ค่ะ” รรินได้แต่ถอนหายใจออกมา โชคดีที่บ้านเธอมีสองห้องนอนไม่งั้นเขาได้นอนที่โซฟาแน่คืนนี้ เธอจำใจต้องไปจัดห้องนอนห้องเล็กที่เคยเป็นห้องนอนของเธอมาก่อนที่เธอจะย้ายไปนอนห้องใหญ่ของพ่อแม่จึงทำให้ห้องยังว่างสามารถให้เขานอนได้ในคืนนี้

“นอนได้ไหมคะ ห้องเล็กไปหน่อยไม่สะดวกสบายเหมือนคอนโดพี่หรอกนะคะ”

“ไม่เป็นไรพี่นอนได้”

“งั้นรินขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”

“ฝันดีนะ” สายฟ้ายื่นหน้าไปหอมแก้มรรินอย่างรวดเร็วพร้อมกับยิ้มให้ เธอตอบกลับมาแบบอาย ๆ หน้าแดงเพราะโดนหอมแก้มแบบไม่ทันตั้งตัว

“ฝันดีค่ะ”

เมื่อเข้ามาในห้องนอนรรินรีบอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับเพราะก็อดคิดถึงคำพูดของสายฟ้าที่บอกว่าเราเป็นแฟนกันแถมยังขโมยหอมแก้มเธออีกนอนพลิกตัวไปมาจนเผลอหลับไปในที่สุด

ตื่นเช้ามาสายฟ้าอาบน้ำแต่งตัวเดินออกมาจากห้องนอนก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแต่ไกลทำให้ต้องเดินตามกลิ่นเข้าไปในครัว เห็นรรินยืนอยู่หน้าเตากำลังทำอาหารเมื่อเสร็จปิดไฟหันกลับมาก็ต้องตกใจที่เห็นสายฟ้ากำลังยืนพิงประตูมองอยู่

“ว้ายยย!!!!”

“พี่สายฟ้าทำไมมาเงียบ ๆ คะ รินตกใจหมดเลยไปรอที่โต๊ะเลยข้าวต้มปลาเสร็จพอดีเดี๋ยวรินยกออกไปให้ที่โต๊ะ”

“พี่ช่วย”

สายฟ้าเดินเข้ามายกถ้วยข้าวต้มออกไปวางที่โต๊ะ ส่วนรรินถือแก้วกาแฟของสายฟ้าและแก้วนมของเธอเดินตามไป ทั้งสองลงมือทานมื้อเช้าที่เรียบง่ายด้วยกันกับวันแรกของสถานะแฟน ต่างคนต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน

“อร่อยไหมคะ ทานได้ไหม”

“อร่อย” สายฟ้าตอบพร้อมยิ้มให้เธอ รรินเห็นรอยยิ้มของสายฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“พี่ยิ้มแล้วหล่อขึ้นตั้งเยอะทำไมไม่ยิ้มบ่อย ๆ คะ พี่ชอบทำแต่หน้านิ่ง ๆ ดุ ๆ ไม่เมื่อยหน้าบ้างเหรอ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” สายฟ้าอดที่จะหัวเราะกับคำถามตรง ๆ ของเธอไม่ได้

“พี่ไม่ต้องหัวเราะเลยรินพูดจริง ๆ นะ”

“ครับ”

“รินเก็บเองเราจะได้รีบไปเรียนกัน” เมื่อทั้งสองทานอาหารเช้าด้วยกันเสร็จรรินก็อาสาเก็บชามไปล้างเหมือนปกติที่เธอทำอยู่ประจำแต่สายฟ้าก็อาสาช่วยเธออีกแรง

“พี่ช่วย”

ทั้งสองช่วยกันเก็บชามและแก้วมาล้าง หลังจากเสร็จก็ขับรถไปมหาลัยด้วยกัน รถคันหรูของสายฟ้าจอดที่หน้าคณะแพทย์เพื่อส่งรรินก่อนขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูลงไปสายฟ้าก็ถามขึ้น

“เลิกกี่โมง”

“บ่ายสามค่ะ”

“รอพี่มารับนะ”

“ค่ะ”

เมื่อรรินลงจากรถสายฟ้าก็ขับไปที่คณะเขาทันที ระหว่างที่เธอเดินอยู่รู้สึกเหมือนมีแต่คนมองมาที่เธอพร้อมกับเสียงพูดคุยและยังมีสายตาแปลก ๆ ของคนรอบข้าง เธอเดินตรงมายังโต๊ะประจำของเธอก็เจอกับวิวเพื่อนสนิทนี่นั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว

“ริน แกมีอะไรรีบพูดออกมาให้หมดเลย ไม่งั้นวิวงอนแกนะ”

“เรื่องอะไร”

“นี่ไง”

วิวยื่นโทรศัพท์ของเธอให้รรินดู เพจซุบซิบของมหาลัย ‘ข่าวด่วน ข่าวดัง สายฟ้าหนุ่มวิศวะสุดฮ็อตของคนดังขวัญใจสาว ๆ ทั้งมหาลัยแอบย่องเงียบรับส่งสาวปริศนา’ พร้อมแนบรูปถ่ายที่เธอกำลังขึ้นรถสายฟ้าเมื่อวันก่อนและรูปที่เธอลงจากรถเขาเมื่อเช้านี้

“ถึงว่าเมื่อกี้เดินมามีแต่คนมองรินตลอดทาง”

“เล่ามาให้หมด รวมทั้งเรื่องที่แกไม่ใส่แว่นตาด้วย ขนาดวิวบอกให้แกถอดแกยังไม่ยอมถอดเลย” รรินเลยจำต้องเล่าเรื่องทั้งหมดของเธอกับสายฟ้าให้เพื่อนฟังโดยไม่ปิดบัง

“วิวจำเมื่อวันก่อนที่รินบอกว่าเกิดอุบัติเหตุที่โรงอาหารแล้วแว่นตารินแตกได้ไหม คนที่ช่วยไว้ตอนนั้นคือพี่สายฟ้ากับเพื่อนเขา รูปที่รินขึ้นรถพี่สายฟ้าก็เป็นรูปวันนั้นที่พี่เขาพารินไปซื้อแว่นตาเพื่อรับผิดชอบแทนเพื่อนที่ทำแว่นตารินแตก และอีกรูปก็เป็นรูปเมื่อเช้านี้ที่พี่เขามาส่งริน”

“อืม... แล้วไงอีก”

“ก็ตั้งแต่วันนั้นรินก็คุยกับพี่สายฟ้ามาตลอดจนเมื่อวานพี่สายฟ้าเขาขอรินเป็นแฟน”

“กรี๊ดดดดด โคตรอิจฉาแกเลย” วิวร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังจนรรินต้องห้ามเอาไว้

“เบา ๆ หน่อย”

“แล้วไงต่อ”

“ก็รินไม่รู้ว่าพี่เขาจะรุกเร็วขนาดนี้” รรินตอบแบบอาย ๆ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“วิวดีใจกับแกด้วยนะเท่าที่รู้พี่สายฟ้าไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่เคยมีข่าวคบกับใคร ไม่เคยมีแฟน แต่แกต้องระวังสาว ๆ ที่หวังในตัวพี่เขาด้วยนะ เข้าใจไหม”

“จ๊ะ รินจะระวังตัวนะ ขอบใจนะที่เตือน”

“แล้วทำไมแกถึงไม่ใส่แว่นตาแล้ว”

“พี่สายฟ้าไม่ให้ใส่”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีแล้ว ฉันเห็นยังรำคาญแทน แล้วพี่สายฟ้าเขาดีกับแกไหมคนหน้านิ่ง ๆ พูดน้อยแบบนั้นนะ”

“พี่เขาก็ดีกับรินนะแล้วก็ไม่ได้นิ่งขนาดนั้นสักหน่อย”

“อาจเป็นเพราะเขาชอบแกมั้งเลยปฏิบัติกับแกต่างจากคนอื่น”

“คงงั้น”

ได้เวลาเรียนแล้วรีบไปเถอะ อาจารย์คนนี้ยิ่งดุ ๆ อยู่ด้วย สายนิดสายหน่อยก็ตัดคะแนนอย่างเดียวเลย เร็ว" เมื่อวิวพูดจบทั้งสองพากันเดินขึ้นตึกเรียนไป