บทที่ 4

โป๋ซู่ขมวดคิ้ว ก่อนจะยื่นมือไปหยิบสมุดจดทะเบียนสมรสที่หัวเตียงมาส่งให้เธอดู

"เราแต่งงานกันแล้ว คุณลืมแล้วเหรอ?"

หยานซูกลืนน้ำลาย ภาพฉากต่าง ๆ ที่ไม่ปะติดปะต่อกันไหลทะลักเข้ามาในสมอง ก่อนที่เธอจะทิ้งหัวลงอย่างหดหู่ใจ

"นึกเสียใจขึ้นมาเหรอ?" โป๋ซู่ถาม

ยังไม่รอให้หยานซูส่ายหน้า โป๋ซู่ก็พูดขึ้นว่า "นึกเสียใจตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว เมื่อวานคุณเป็นคนลากผมไปสำนักงานเขตเอง คุณต้องรับผิดชอบผมนะ ไม่ใช่ว่าสร่างเมาแล้วจะมากลับคำทีหลัง แล้วปล่อยให้ผมกลายเป็นผู้ชายที่มีประวัติหย่าร้างแบบนี้"

หยานซูกล่าวอย่างหนักแน่น "ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับผิดชอบคุณแน่"

แต่ในใจเธอกลับกำลังด่าตัวเองอย่างเจ็บแสบ ทำไมตัวเองถึงไปหาผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้มาแต่งงานด้วยซะได้

เกิดเขาเป็นผู้ชายที่ชอบทำร้ายร่างกายคนในครอบครัว ไม่ก็เป็นปลิงดูดเลือด หรือคนเห็นแก่ตัวที่เห็นแต่ผลประโยชน์ของตัวเองล่ะ?

ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของหยานซูก็พลันดังขึ้น เธอเหลือบไปมอง ก่อนจะเห็นชื่อกู่หยูเฉิงที่กะพริบขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

หยานซูมองโป๋ซู่อย่างทำอะไรไม่ถูก "แฟน... แฟนเก่าฉันโทรมาน่ะ"

โป๋ซู่ถามไปอย่างสุภาพบุรุษ "ต้องการให้สามีช่วยหรือเปล่า?"

คำว่า "สามี" เรียกสติของหยานซูกลับมาทันควัน ตอนนี้เธอเป็นคนที่มีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว จะไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่นไม่ได้อีกเด็ดขาด

เธอกดตัดสายทันที

แต่สายโทรศัพท์ของกู่หยูเฉิงก็ยังคงพยายามโทรเข้ามาอีกครั้ง

โป๋ซู่ยื่นมือออกไป "เอาโทรศัพท์ให้ผม" น้ำเสียงของเขาฟังดูคล้ายจะออกคำสั่ง

หยานซูอ้ำอึ้งไปสักพัก ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนมือของเขา

โป๋ซู่ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย พร้อมกับน้ำเสียงร้อนรนของกู่หยูเฉิงที่แทรกเข้ามา "ซูซู ในที่สุดคุณก็รับสายผมสักที ที่บ้านผมเกิดเรื่องแล้ว คุณรีบไปดูแม่ผมที่บ้านผมเลย น้องสาวผมบอกว่าช่วงนี้แม่ผมไม่ค่อยอยากอาหาร แถมยังไอเป็นเลือดด้วย คุณช่วยพาแม่ไปส่งโรงพยาบาลด้วยได้หรือเปล่า? ช่วยผมดูแลแม่สักสามสี่วัน เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าวคุณมื้อใหญ่เลย"

"พูดจบหรือยัง?" โป๋ซู่ตัดบทกู่หยูเฉิงด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและทรงพลัง

กู่หยูเฉิงอึ้งไปพักใหญ่ก็ยังไม่ได้สติกลับมา ก่อนจะร้องขึ้นเสียงดัง "แกเป็นใคร? โทรศัพท์ของหยานซูไปอยู่กับแกได้ยังไง?"

โป๋ซู่เอ่ย "หยานซูเลิกกับคุณแล้ว หลังจากนี้ถ้ามีเรื่องวุ่นวายอะไรในบ้านของคุณก็ไม่ต้องมาหาเธออีก เธอไม่ได้ติดค้างอะไรคุณ ถ้ายังกล้ามาก่อกวนเธออีกล่ะก็ ผมไม่ไว้หน้าคุณแน่"

พูดจบ โป๋ซู่ก็กดวางสายด้วยท่าทางสง่างาม

แต่ผ่านไปเพียงครู่เดียว กู่หยูเฉิงก็โทรกลับเข้ามาอีกครั้ง

หยานซูรับสายด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง "กู่หยูเฉิง ฉันเลิกกับคุณแล้ว เรื่องบ้า ๆ ในบ้านของคุณไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีก ทีหลังก็เลิกโทรหาฉันได้แล้ว"

"หยานซู ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร?" กู่หยูเฉิงถามอย่างโมโหและร้อนใจ

"กู่หยูเฉิง ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉันแล้ว" หยานซูตอบกลับไปอย่างเย็นชา

กู่หยูเฉิงนิ่งอึ้งไป

สักพักกู่หยูเฉิงก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดอย่างไร้หนทาง "หยานซู ผมรู้ว่าเรื่องที่เราเลิกกันมันทำร้ายคุณมาก แต่คุณอย่าปล่อยให้ตัวเองตกต่ำจนไปหาผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้สิ แบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดมากรู้ไหม?"

"กู่หยูเฉิง ฉันจะบอกคุณอีกครั้งนะ เราไม่ใช่เพื่อนกัน เป็นแค่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน หลังจากนี้ช่วยเชิญหายไปจากโลกของฉันเถอะ" หยานซูเกลียดกู่หยูเฉิงมาก เกลียดจนถึงกับต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

กู่หยูเฉิงเริ่มใช้วิธีหลอกล่อ "หยานซู โน้ตสรุปของคุณยังอยู่ที่บ้านผมอยู่เลยนะ หรือชาตินี้คุณไม่คิดจะไปบ้านผมอีกแล้วหรือไง?"

หยานซูนึกได้ว่าตัวเองเคยให้กู่หยูเฉิงยืมโน้ตสรุปเรื่องการแพทย์พวกนั้นไป มันคือผลงานที่เธอทุ่มเทใช้เวลากว่าหลายปีกว่าจะสรุปมันออกมาได้ ทันใดนั้นแววตาที่เคยแน่วแน่ของเธอก็เริ่มฉายแววสั่นคลอน

โป๋ซู่เห็นแววตากังวลของหยานซู จึงถามขึ้นว่า "มีของสำคัญที่ต้องไปเอาที่บ้านสกุลกู้งั้นเหรอ?"

หยานซูพยักหน้า "โน้ตสรุปของฉันน่ะ"

โป๋ซู่เอ่ย "เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง"

เสียงของกู่หยูเฉิงแว่วเข้ามา "หยานซู อย่าลืมพาแม่ผมไปส่งโรงพยาบาลด้วยล่ะ"