จิ้งจอกในคราบนักบุญ (2)

อาโปอ้อยอิ่งตระกองจับอวัยวะของอีกฝ่ายทำทีเปิดริมฝีปากอ้าขึ้น เขาทำทีจะส่งท่อนลำในกำมือเข้าปากแต่เปลี่ยนทิศทางไปที่อื่น เขาจับอวัยวะที่โด่ชูชันเต็มที่ถูวนรอบใบหน้าหลังจากนั้นนำมาตบเข้ากับใบหน้าของตนเองเบาๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่กำลังนั่งพาดแขนสองข้างกับพนักพิงโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาแหงนขึ้นสะกดความอึดอัดเสียวซ่านที่ไม่ได้รับการปรนเปรอ

"ซี้ดดส์...." ฮิลล์เหลือบตาต่ำลงมองดูอาโปที่กำลังหยอกเย้าอวัยวะของตนเองเล่นราวกับมันเป็นเครื่องมือให้ความบันเทิงของอีกฝ่าย

"ขอร้องกูสิ" อาโปเอ่ยระหว่างใช่ลิ้นน้อยๆ ของตนตวัดแลบลงเลียส่วนหัวของอีกฝ่ายที่มวลความเสียวกำลังก่อตัวขึ้นภายในท้องเจ้าของมันจนปวดตึงไปหมด

"ซี้ดดส์ ฝันไปเถอะ!..." ฮิลล์แสยะยิ้ม

ฮึก! อั๊กๆ อึกๆ อั๊กๆ

ในเมื่อมันลีลานักเขาจึงเป็นคนลงเมื่อเสียเอง ฮิลล์จับลำท่อนของตนเองจ่อกระแทกเข้าไปในปากของอีกฝ่ายโดยไม่ให้มันได้ตั้งตัวก่อนจะกดหัวมันโยกขึ้นลงจนโยกคลอน

หัวของอาโปถูกจิกโยกเข้าออกตามแต่ใจของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง ตอนแรกๆ เขาแทบสำลักกับสิ่งที่คับแน่นอยู่ในโพลงปากของตน แต่พอปรับตัวได้เขาก็ห่อปากดันโคนลิ้นของตนเองลงแล้วให้ความร่วมมือเต็มที่ จนกระทั่งกรงนิ้วที่จิกผมตนเองปล่อยออกแล้วปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายบรรเลงต่อ ถึงจุดหนึ่งมือของร่างหนากว่าดันใบหน้าที่กำลังเอร็ดอร่อยกับท่อนของตนออกอย่างรวดเร็ว

แฮ่กๆๆๆ~ 

ใบหน้าแดงก่ำของอาโปเงยขึ้นมองหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าเขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำลายที่ไหลออกตามมุมปากได้รูป ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงราวกับผ่านการวิ่งมาราธอนมาหมาดๆ ปลายหางตาทั้งสองข้างมีคราบน้ำตาไหลเปื้อน ฮิลล์ก้มลงไปจูบซับน้ำตาบริเวณที่ถูกแต้มด้วยขี้แมลงวันเม็ดเล็กตรงใต้หางตาอีกฝ่าย วันนี้มันทำดีนัก! เขาต้องตอบแทนมันเสียหน่อย 

ร่างหนาของฮิลล์กระชากร่างบางกว่าของอาโปลุกขึ้น เขาผลักร่างนั้นให้หันหน้าไปแนบกระจกก่อนจะประกบมันจากข้างหลัง มือหนาจิกผมอีกฝ่ายให้แหงนหน้าขึ้นมารับจุมพิตดูดดื่มของตนเองส่วนมืออีกข้างก็อ้อมไปจับลำของมันที่กำลังตั้งโด่รูดขึ้นลงบ้าง

"อ่า อ๊าส์~" ริมฝีปากบวมแดงของอาโปเปล่งเสียงไม่ได้ศัพท์ 

"อ้อนวอน ขอร้องกู" ฮิลล์กระซิบข้างใบหูแดงก่ำ เขาจูบซับใบหูนั้นช้าๆ ก่อนจะลากริมฝีกปากลงมาซุกไซร้ต้นคอของร่างที่กำลังหันหน้าพิงกระจกโดยมีสองมือของมันช่วยประคองร่างมันเอง ใบหน้าหวานสะบัดไปมาแสดงอาการไม่ยอมแพ้

"อ๊าสสส์~ มะ...ไม่!" อาโปสะบัดใบหน้าแรงขึ้นอีกหลังจากริมฝีปากของร่างที่กำลังทาบอยู่ข้างหลังกำลังคลอเคลียกับลำคอของตนเอง มือหนาของมันกำลังรูดท่อนลำของเขาขึ้นลงช้าๆ ราวกับกำลังทรมานไม่ให้เขาได้ปลดปล่อย ร่างกายเขาตึงเครียดไปทุกส่วน เขาต้องการปลดปล่อย!

"แค่พูดออกมาแล้วกูจะช่วยมึง" อันที่จริงก็ช่วยตัวเขาเองด้วยแหละ

"อ่าาา อ๊าสส์ ชะ...ช่วย กะ....กู ที" อาโปเอ่ยเสียงกระเส่า อวัยวะของเขาปวดตึงไปหมด เขาไม่ไหวแล้ว

"ฮึ! มึงขอร้องกูเองนะ" ไม่ทันขาดคำฮิลล์ก็จ่ออวัยวะใหญ่โตแข็งแกร่งของตนเองเข้าไปในร่างของอีกฝ่าย

พลั่กๆ ตับๆ ตับๆ 

'ซี้ดดดดส์'

'อ๊าสสสส์'

เสียงการทำสงครามผลัดกันเป็นผู้นำและผู้ตามดังสนั่นก้องห้อง จากโซฟา หน้ากระจกชมวิว ไปจนกลางพื้นห้องและจบลงที่เตียงกว้างผืนใหญ่

"อะ อ๊างงงส์"

"ฮึก อื้อ!" เสียงรัวกระแทกดังส่งสะโพกไปข้างหน้าอย่างแรงเป็นการส่งสัญญาณแห่งการจบศึกยกแรกของฮิลล์ดังขึ้น แต่เป็นการจบศึกครั้งที่สามของอาโปน่ะสิ

ร่างหนาของฮิลล์พลิกตัวลงหงายขึ้นแผ่หลาบนเตียงนุ่มของตนเอง ส่วนอาโปฟุบหน้าคว่ำลงกับเตียงอีกครั้ง ทั้งสองหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ รอจนกระทั่งทั้งสองร่างปรับจังหวะลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้ว ร่างหนากว่าจึงเอื้อมมือไปหยิบแว่นข้างเตียงมาสวม เขาเองมองถนัดมากกว่าหากใส่แว่น ร่างบางกว่าพลิกตัวเองหงายขึ้นบ้าง เขาใช้แขนชันขึ้นพยุงร่างของตนขึ้นมามองอีกฝ่าย

"มึงมันจิ้งจอกในคราบนักบุญ!" เขาเอ่ยกระแทกเสียงก่อนก้าวขาอันสั่นเทาของตนเองลงจากเตียงมุ่งหน้าออกไปเก็บเสื้อผ้าที่ถูกถอดปาไว้คนละทิศคนละทาง

ชิ! ดูภายนอกทุกคนอาจคิดว่าไอ้บ้านั่น สุขุม พูดน้อย เรียบร้อย อบอุ่น แต่ขอบอกไว้เลยนั่นแค่เปลือกภายนอกที่ถูกฉาบไว้ของมันต่างหาก ยกเว้นแต่พูดน้อยอ่ะเรื่องจริง แต่อย่าให้มันได้พูดเชียว คำพูดแต่ละคำคมยิ่งกว่ามีด ถ้าคำพูดฆ่าคนได้ไอ้หมอนี่คงเป็นฆาตกรร้อยศพอย่างไม่ต้องสงสัย

ฮิลล์ขยับกรอบแว่นมองตามร่างของคนที่กำลังเดินเปลือยกายออกจากห้องไป มุมปากหยักยิ้มขึ้นมา สายตาเขาจ้องมองอีกฝ่ายมาดมั่น มึงจะเก็บมาใส่ทำไมให้เสียเวลาสุดท้ายก็ต้องถอดอีก