Ep.3 โลกตึงจัด(1)

EP 3

โลกตึงจัด

หลายวันต่อมา

กำลังนอนหลับสบาย ฝันว่าเมื่อคืนได้ฟันสาวสวย

แต่แม่งไม่ใช่ฝันหรอก หุ หุ~

“คืนนี้จะได้เจอกันอีกไหมพี่” เสียงผู้หญิงถามขึ้น

“ไม่อะ พอดีพี่ไม่กินซ้ำ” ตอบอย่างไร้เยื่อใยแล้วพลิกตัวนอนหันหลัง

“แหมๆ ละเว้นหนูไว้คนหนึ่งไม่ได้เหรอคะ” ปลายนิ้วไล้ตั้งแต่ข้อมือขึ้นมาจนถึงกล้ามแขน “เมื่อคืนพี่เองก็ดูมีความสุขมากเลยนะที่เรามีอะไรกัน”

“ไม่มีข้อละเว้น พี่ก็มีความสุขกับทุกคนแหละเวลาที่เอากันน่ะ” ผมถึงกับพลันลุกขึ้นนั่ง

เสียอารมณ์ให้กับความเซ้าซี้ฉิบหาย ก็ดีลกันไว้แล้วแท้ๆ ว่าพอเอาเสร็จก็ต่างคนต่างไปไม่มีสานสัมพันธ์หรือเอารอบสองต่อ พวกผู้หญิงนี่แม่งน่ารำคาญชะมัด

พอเห็นกูมีเงินเข้าหน่อยก็ทำเป็นจะเกาะเหมือนปลิงเชียว

“โถ่...”

“ไปใส่เสื้อผ้าเถอะ พอดีพี่มีงานต้องออกไปทำต่อ” เอ่ยไล่ทางอ้อม อันที่จริงก็ไม่มีงานห่าอะไรให้ต้องทำมากหรอก บ้านรวยลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยแบบนี้จะไปทำอะไรให้เหนื่อย พ่อแม่ให้กระดิกนิ้วใช้เงินไปวันๆ ก็พอ

ยิ่งเป็นลูกคนสุดท้องแบบผม พ่อแม่ยิ่งโคตรรักและตามใจ

คนสุดท้องอะไร กูลูกคนเดียว!

ที่บอกว่าพ่อแม่โคตรรักนั้นโกหก อันที่จริงด่าแหกหน้าลูกชายคนนี้ทุกวัน แต่มีเหรอที่ผมจะฟัง

แต่ก็แอบเป็นหุ้นส่วนคลับในย่านทองหล่อหลายที่อยู่ ผมจะสลับหมุนเวียนเข้าไปดูบ้างบางครั้ง ตรงๆ คือเข้าไปหาหิ้วสาวมาปรนเปรอนั่นแหละครับ

“ก็ได้ แต่ถ้าวันไหนอยากก็ลากหนูมาอีกได้นะ ไม่ติด”

“พี่ก็ไม่ติด ไม่ติดใจจ้ะ” พูดจบผมก็เดินออกมาที่ระเบียงทันที ก่อนจะหยิบบุหรี่แอลเอ็มเขียวเล็กออกมาจากซองแล้วจุดสูบดับอารมณ์หงุดหงิด

ยิ่งพูดก็เหมือนแม่งยิ่งไม่เข้าใจ เหนื่อยสัสๆ!

ในมือก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย เปิดเข้าไปดูในไอจีก็เห็นแต่สาวๆ ลงรูปยั่วๆ และเป็นคนที่ไอ้เวย์ยังไม่เคยเอาด้วยนะ

'เดี๋ยวจะไล่ตามเก็บให้หมดเลยมึง'

~ ยังแอบนัดพบเจอกับเธอบางคืนในฝัน ~

เสียงริงโทนสายเรียกเข้าดังขึ้น

คนที่โทร.มาหาผมแต่เช้ามักจะมีแค่ ไอ้ต้า เพื่อนรักเพื่อนสนิทของผม โตมาด้วยกัน อายุก็ยี่สิบเก้าเท่ากันแต่ความมันส์นั้นผมเด็ดกว่า

คนมันแซ่บอะเนาะ

รอให้เสียงริงโทนมันดังขึ้นสักพักผมถึงจะกดรับ ไม่ใช่อะไรนะ อยากจะฟังเพลงมันเพราะดี ที่ตั้งนี่ไม่ได้คิดถึงหรือฝันถึงใครเลยนะจริงๆ ไม่มี๊!

(กว่าจะรับสายนะไอ้เวร!)

“กูชื่อเวย์”

(เออ แต่มันน่าเรียกไอ้เวร)

“จะโทร.มาด่าหรือว่ายังไงเพื่อนรัก?”

(เปล่า กูแค่จะมาชวนมึงไปหาสาว)

“หาสาวที่ไหนแต่เช้าวะ?”

(เอาน่า มึงรีบไปแต่งตัวรอเลย เดี๋ยวไปรับที่คอนโค อีกห้านาทีถึงนะเพื่อนรัก)

ติ๊ด ~

ปลายสายกดวางโดยที่ไม่รอให้ตอบกลับแต่อย่างใด

และสิ่งหนึ่งที่โคตรเกลียดเลยคือ คำว่าห้านาทีถึง

แม่งออกมาแล้วถึงได้โทร.มาตลอดไอ้ห่าต้า แล้วจะไปแต่งตัวยังไงทัน ล้างหำยังไม่ทันแห้งเลยด้วยซ้ำ

เขตลาดกระบัง

โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

เวลา 09:00 น.

รถบีเอ็มดับเบิลยูคันหรูจอดเทียบข้างรั้ว ไอ้ต้ามันพามาที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งแถบลาดกระบัง ลงทุนขับรถมายี่สิบหกกว่ากิโลเพื่อมาหาแฟนเด็กที่นี่ ผมละเชื่อมันจริงๆ

“คิดยังไงเอาเด็กมาคบเป็นแฟนวะ?” ผมถามมันพลางเปิดประตูลงจากรถ

“ทำไมอะ เด็กแม่งขี้อ้อนจะตาย อีกอย่างกำลังเคี้ยวมันเคี้ยวอร่อย” ไอ้ต้ามันตอบพลางยิ้มแบบอรุ่มเจ๊าะ ก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในโรงเรียน

“เออ แต่กูขอบายจ้า ไม่เอามาให้ปวดหัวกบาลหรอก ในมุมอ้อนแม่งก็ต้องมีง้องแง้งงอแงด้วย ไม่เอาอะ ขอหากินแบบนี้ไปเรื่อยๆ แบบไม่ผูกมัดจนกว่าจะอิ่มตัวดีกว่า”

ซึ่งผมปฏิญาณตนไว้อย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ขอมีแฟนเด็ดขาด ยิ่งเป็นเด็กยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เอามาให้ปวดกบาลเล่นๆ หรอกครับ

“ค้าบเพื่อน อย่าเผลอล่ะมึง” มันหันมายกยิ้มกวนตีนให้ก่อนจะเดินต่อ

ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนรักนะ กระโดดถีบขาคู่ไปนานละ!