บทที่ 2

"ฉันถอดออกมาแล้ว"

"นี่มันเป็นแหวนที่ฉันทำขึ้นเอง เป็นเครื่องยืนยันถึงความรักของเราเลยนะ เธอถอดมันทำไม?"

อันหนิงบอกปัด "ช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้น ใส่แล้วมันแน่น"

เผยซือเหนียนได้ยินแบบนั้น ก็สีหน้าดีขึ้นหน่อย เขากลับมายิ้มบางๆ "งั้นวันหลังฉันเอาไปปรับขนาดที่ร้านทำเครื่องประดับ"

"ค่อยว่ากันแล้วกัน"

"จริงสิ อะไรอยู่บนโต๊ะ?"

เผยซือเหนียนชี้ไปยังกล่องใส่เครื่องประดับที่แสนประณีตซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ด้วยความตื่นเต้น "อาหนิง ของขวัญที่เธอซื้อให้ฉันหรอ?"

อันหนิงพยักหน้า "ใช่"

ข้างในนั้น บรรจุเงินก้อนเล็กๆ เอาไว้

เธอหลอมแหวนแต่งงานของพวกเขา แล้วใส่มันไว้ข้างใน

ทว่าเผยซือเหนียนกลับดีใจมาก "วันนี้เป็นวันอะไรหรือไง? อาหนิงถึงเป็นฝ่ายซื้อของขวัญให้ฉัน?"

หัวใจของอันหนิงเย็นวาบขึ้นมาอีกครั้ง

"วันนี้...เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา"

สีหน้าของเผยซือเหนียนย่ำแย่ลงในเสี้ยววินาที

เขาโอ๋อันหนิงในเชิงเอาใจ "ขอโทษน้าอาหนิง ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากจริงๆ ไม่งั้นคืนนี้เราออกไปกินข้าวกันดีไหม? ฉันจะจองร้านอาหารเดี๋ยวนี้..."

"ไม่ต้องหรอก ฉันกินมาแล้ว"

"งั้นฉันพาเธอไปดูวิวกลางคืน? ไปเดินเล่นริมแม่น้ำดีไหม?"

"ฉันเหนื่อย อยากนอนแล้วล่ะ"

เผยซือเหนียนโอบเอวของเธอจากด้านหลังราวกับอยากเอาใจ "ไปเถอะอาหนิง เราไม่ได้เดินเล่นด้วยกันตั้งนานแล้ว ฉันแอบรู้สึกว่าช่วงนี้เธอเย็นชากับฉันนิดๆ นะ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะเริ่มสงสัยแล้วว่าอาหนิงของฉันเปลี่ยนไป"

ฉันหรอที่เปลี่ยนไป?

นายต่างหากที่นอกใจไปมีคนอื่นก่อน

หัวใจของนายต่างหากที่ทิ้งฉันไปแล้ว

และครั้งนี้ ฉันจะเก็บหัวใจของฉันกลับมาเอาไว้กับตัวเองตลอดกาล จะเก็บมันกลับคืนมาทั้งหมด

ระหว่างทางที่ออกจากบ้าน เผยซือเหนียนขับรถ เขาพูดเรื่องราวที่ได้ยินมาช่วงนี้ให้เธอฟัง คละคลุ้งไปกับเสียงหัวเราะตลอดทาง

ส่วนอันหนิงที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ก็เอียงศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่าง ไม่ได้ฟังที่เขาพูดแม้แต่น้อย

เพราะเมื่อกี้ตอนที่คาดเข็มขัด เธอล้วงเจอถุงเท้าลูกไม้ของผู้หญิงข้างนึงออกมาจากช่องเบาะ

เห็นได้ชัดว่ามันเคยถูกใส่มาแล้ว

จากนั้นเธอก็ยัดมันคืนเข้าที่เดิม

แล้วแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไป เธอก็ไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาทั้งนั้น

เพราะนอกจากจะได้ยินแต่คำโกหกที่ไร้สาระแล้ว เธอก็จะไม่ได้อะไรอีก

ในเมื่อไม่ได้ งั้นเธอก็ไม่เอา

พอมาถึงริมทะเล เผยซือเหนียนเป็นฝ่ายลงรถไปก่อน แล้วช่วยเปิดประตูให้เธอ "ถึงแล้ว อาหนิง"

ที่จริงอันหนิงไม่ได้อยากมี แต่ริมแม่น้ำแห่งนี้ เป็นสถานที่ที่พวกเขามักจะมาบ่อยๆ ตอนเพิ่งเริ่มคบกัน

ในเมื่อเริ่มต้นจากที่นี่ ก็ให้มันจบลงที่นี่ก็แล้วกัน

"ว้าย นั่นมันประธานเผยที่ออกทีวีวันนี้ไม่ใช่หรอ! คนที่ทำแหวนแต่งงานขึ้นมาเองไง!"

"จำได้ๆ เป็นผู้ชายที่โคตรปัง!"

"มีการเอามือป้องหลังคารถให้เมียด้วย คงกลัวหัวเมียจะไปชนโดน ฮือๆๆ ใส่ใจเว่อ!"

ขณะกำลังพูดอยู่ เสียงโทรศัพท์ของเผยซือเหนียนก็ดังขึ้น

เขาพูดด้วยความรู้สึกผิดนิดหน่อย "ขอโทษนะอาหนิง รอฉันแปบนึง เรื่องงานน่ะ ฉันไปรับแปบเดียวเดี๋ยวมา"

"นายไปเถอะ"

"เธอรอฉันตรงนี้นะ อย่าซี้ซั้วเดินไปไหน"

บริเวณรอบๆ ส่งเสียงประหลาดใจขึ้นมาเป็นระยะๆ

"ประธานเผยเลี้ยงเมียเหมือนเลี้ยงลูกหรือไงเนี่ย มีกลัวเมียจะเดินหลงไปอีก"

"โคตรจะโอ๋!"

มีแค่อันหนิง ที่หน้าแข็งทื่อตั้งแต่ต้นจนจบ เธอยืนอยู่ริมแม่น้ำ มองดูผิวน้ำที่ส่องแสงระยิบระยับยามค่ำคืน

เมื่อกี้ตอนที่เผยซือเหนียนเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา มุมปากของเขาเก็บยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

เป็นรอยยิ้มที่ทั้งคลั่งรัก ทั้งหวานแหวว ทั้งยังแฝงความกรุ้มกริ่มอยู่หน่อยๆ

มันจะเป็นเรื่องงานได้ยังไง?

แต่เธอก็คร้านจะเปิดโปงเขาแล้ว

ริมน้ำอากาศค่อนข้างหนาว เธอจึงกลับขึ้นรถไปรอตามสัญชาตญาณ

ที่หน้าจอในรถ เผยซือเหนียนไม่ได้ล็อคเอ้าท์ออกจากบัญชีโซเชียล มันจะเชื่อมกับโทรศัพท์ของเขาอยู่

บันทึกสนทนาของเด้งขึ้นมาบนหน้าจอไม่หยุด

อีกฝ่ายชื่อ [ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง]

เผยซือเหนียน : คิดถึงฉันหรอ?

ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง : คืนที่ไม่มีคุณอยู่ด้วย ฉันรู้สึกอ้างว้างจังเลยค่ะ

เผยซือเหนียน : ยัยแมวหื่น ตอนกลางวันก็จัดไปตั้งเจ็ดรอบแล้วยังไม่พออีกหรอ?

ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง : ไม่พอค่ะ พี่ ฉันยังอยากทำอีกนี่นา

เผยซือเหนียน : โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานก่อน ฉันจะจัดในห้องทำงานให้หนำใจเธอเลย

ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง : คิกๆๆ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะใส่ถุงเท้าลูกไม้สีดำไปทำงาน

บทสนทนาหลังจากนั้นก็อุจาดตามากยิ่งขึ้น

เต็มไปด้วยคำลามกและการเกี้ยวพาราสี

อันหนิงรู้สึกได้แต่ความเหน็บหนาวที่แผ่ซ่านไปทั้งร่าง จากนั้นจึงกดปิดหน้าจอ

เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่แน่ใจว่าเพราะหนาวหรือโกรธ เล็บของเธอฝังเข้าไปในเนื้อตรงฝ่ามือแน่น

ไม่นานเผยซือเหนียนก็กลับมา ใช้เวลาแค่สิบห้านาทีโดยประมาณ

ตอนที่เข้ามานั่งในรถ เขากุมหน้าอกแล้วถอนหายใจแรงทีนึง "เมื่อกี้พอคุยโทรศัพท์เสร็จ หันกลับมาไม่เห็นเธอ ฉันตกใจแทบแย่ โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร"

อันหนิงไม่อยากมองหน้าเสแสร้งของเขาอีกต่อไป จึงก้มมองมือของตัวเอง

"ข้างนอกหนาว ฉันเลยกลับเข้ามาในรถ"

"อืมๆ ดีแล้ว เธอชอบอยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น"

อันหนิงเงยหน้าขึ้นทันที

หลังจากที่ได้อ่านแชทของพวกเขา ก็ทำให้อันหนิงเข้าใจประโยคนี้ในอีกความหมายนึง

ชอบตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น

ถ้างั้นถุงเท้าลูกไม้ที่อยู่ในซอกเบาะข้างคนขับ...

จะบอกว่า พวกเขาก็เคยทำกันตรงเบาะข้างคนขับงั้นสิ?

จู่ๆ อันหนิงก็รู้สึกสะอิดสะเอียน เปิดประตูรถออกได้ก็สำรอกทันที