บทที่ 3

เผยซือเหนียนลนลานทันที เขารีบขึ้นหน้าเข้ามาดูสถานการณ์ "อาหนิง เป็นอะไร?"

อันหนิงอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกลับมาหายใจได้สะดวก

เธอไม่อาจเข้าใจ

ทำไมเผยซือเหนียนที่รักเธอมากมายขนาดนั้นถึงได้นอกใจได้ลงคอ

เขาไม่กลัวว่าเธอจะรู้หรอ?

หรือจะบอกว่า เขาคิดว่าตัวเองสามารถปกปิดได้ดี มีปัญญาจะซ่อนเร้นความจริงนี้จากเธอได้ตลอดไป?

ลมในยามค่ำคืนพัดเข้ามาหนึ่งระลอก ช่วยให้ความคิดของอันหนิงกระจ่างแจ้งมากขึ้น

เผยซือเหนียนถามเธอ "ไม่เป็นไรนะอาหนิง? ถ้าไม่สบายฉันจะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ต้องหรอก สงสัยว่ามื้อค่ำอาจจะกินของเน่าๆ เข้าไป"

"งั้นพรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่บริษัท แล้วเรากินข้าวด้วยกัน"

อันหนิงแค่นหัวเราะเสียงเย็น

จะให้ไปดูนายกับหลินจิ้งแสดงจินตลีลาในห้องทำงานกันหรือไง?

จู่ๆ เธอก็นึกอยากลองใจเขาขึ้นมา

"ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันไปบริษัทกับนาย นั่งทำงานกับนาย จากนั้นกินข้าวด้วยกัน พอตอนเย็นเราค่อยกลับบ้านพร้อมกัน"

เผยซือเหนียนไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะตกลง สีหน้าก็เริ่มแสดงความหนักใจ "แต่ช่วงนี้งานฉันยุ่งมาก อาจจะอยู่กับเธอไม่ได้ตลอดเวลา"

"งั้นนายก็ทำงานของนายไป ฉันจะนั่งรอในห้องทำงานจนกว่านายจะกลับ"

"...งั้นก็ตามใจ"

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เผยซือเหนียนเป็นฝ่ายเสนอตัวบอกว่าจะไปเตรียมน้ำอาบให้อันหนิง เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ กลับล็อคกลอนประตูอย่างผิดปกติ

ส่วนอันหนิงก็ลงไปชั้นล่าง แล้วกลับเข้าไปในนั่งรถ

หลังจากสตาร์ทรถเสร็จ หน้าจอก็แสดงภาพบันทึกการสนทนาในทันที

เผยซือเหนียน : แพลนเปลี่ยนนิดหน่อย พรุ่งนี้เราทำกันในห้องทำงานไม่ได้แล้ว

ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง : อ๊ะ แอบผิดหวังเล็กๆ แฮะ

เผยซือเหนียน : ไม่ต้องผิดหวัง เดี๋ยวพี่พาเธอไปทำบนดาดฟ้า เร้าใจกว่าเยอะ

ยัยแมวยั่วสวาทจิ้งจิ้ง : คิกๆๆ พี่จึ้งที่สุดเลยค่ะ

เมื่ออันหนิงกลับมาที่ห้องนอน เผยซือเหนียนก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี "อาหนิง ฉันเตรียมน้ำอาบให้แล้ว เธอไปแช่น้ำสักหน่อยสิ"

"ไม่ล่ะ ฉันอยากนอนแล้ว"

"เอางั้นก็ได้ ถ้าง่วงก็นอนเถอะ อ้อจริงสิ ของขวัญที่เธอวางไว้บนโต๊ะ ฉันแกะตอนนี้เลยได้ไหม?"

อันหนิงว่า "อีกหนึ่งอาทิตย์นายค่อยแกะ"

"ทำไมต้องรออีกหนึ่งอาทิตย์? ฉันอยากดูตอนนี้เลยว่าอาหนิงของฉันเตรียมอะไรเอาไว้ให้"

"เพราะ..."

เพราะอีกหนึ่งอาทิตย์ ฉันก็จะไปจากนายตลอดกาล

"เพราะอีกหนึ่งอาทิตย์ ของขวัญนี่จะมีความหมายยิ่งขึ้นยังไงล่ะ"

เผยซือเหนียนจุมพิตบนหน้าผากของเธอเบาๆ "ตกลง เอาตามที่เธอว่า"

เช้าวันต่อมา โทรศัพท์ของเผยซือเหนียนส่งเสียงดังตั้งแต่หกโมงกว่า

เขากดปิดมัน แล้วดึงตัวกลับมากอดอันหนิง "ไม่ต้องไปสนใจ นอนต่ออีกหน่อย"

แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นไม่หยุด

เผยซือเหนียนขมวดคิ้วด้วยความหัวเสีย "ยังไม่ถึงเวลาทำงาน โทรตามจิกตั้งแต่ไก่โห่ เดี๋ยวปั๊ดไล่ไอ้ผู้บริหารกลุ่มนี้ออกให้หมด"

จากนั้นก็กดปิดมันอีกครั้ง

เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม เผยซือเหนียนลุกขึ้นจากเตียงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "อาหนิง เธอนอนต่อีกหน่อย ฉันจะไปถามดูซิว่ามันมีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรถึงโทรมาไม่เลิก"

อันหนิงตอบกลับ "อืม" เบาๆ

พลิกตัวหันหลังให้เขา

เผยซือเหนียนหยิบโทรศัพท์แล้วออกจากห้องนอน

แต่ไม่นาน ร่างของเขาก็ไปโผล่ที่หน้าประตูใหญ่ชั้นล่าง

ด้านนอกมีไรเดอร์สวมชุดสีเหลืองยืนอยู่ และยื่นของให้เขาห่อนึง

เผยซือเหนียนรับมันมา แต่ตอนที่กลับเข้าบ้าน ในมือกลับไม่มีอะไร

อันหนิงถามเขา "เรื่องที่บริษัทเลวร้ายมากไหม?"

เผยซือเหนียนตอบ "ไม่มาก อันหนิง เธอไม่ต้องห่วง ทำใจให้สบายแล้วพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปทำอาหารเช้าให้"

ไม่รู้ว่าเพราะเกิดใจฝ่อขึ้นมา หรือเพราะเป็นห่วงว่าเธอท้องเสียจริงๆ มื้อนี้เผยซือเหนียนถึงได้ทำอาหารออกมาได้ตระการตาทีเดียว

ทั้งนม ไข่ ขนมปัง แยม ยังมีซุปข้าวโอ๊ตที่เธอชอบอีก

"ต่อไปนี้เธอจะซี้ซั้วกินไม่ได้แล้ว ฉันจ้างแม่บ้านมาคอยทำอาหารเช้าให้เธอกินทุกวันดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอก"

"เด็กดี อาหนิงเชื่อฟังฉันเถอะ ไม่งั้นฉันไปทำงานก็ไม่สบายใจ"

"ซือเหนียน ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"

"ถามมาสิ"

อันหนิงวางช้อนลง แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเรียบ "อาถรรพ์รักเจ็ดปี นายว่ามันจริงไหม?"

เผยซือเหนียนทำหน้าขยะแขยงออกมาทันที "นั่นมันก็แค่ข้ออ้างของพวกผู้ชายคนอื่นที่ปันใจให้คนอื่นแล้ว ฉันไม่เหมือนพวกนั้น ชาตินี้ฉันจะรักแค่อาหนิงของฉันคนเดียว"

"ชาตินี้จะรักแค่ฉันคนเดียว?"

"ใช่"

"แล้วถ้านายเกิดไปรักผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาล่ะ?"

"งั้นก็ขอให้ฉันโดนฟ้าผ่าภายในห้าวัน ขอให้ฉันไม่ตายดี"

อันหนิงยิ้มเสียดสี "คำสาบานแรงกล้าขนาดนี้ นายไม่กลัวว่าจะเป็นจริงขึ้นมาหรอ?"

"ฉันพูดแต่ความจริง ทำไมต้องกลัว?"

อันหนิงหยิบช้อนขึ้นมาใหม่ แล้วทาแยมลงบนขนมปัง

เผยซือเหนียนพูด "อาหนิง เธอต้องเชื่อฉันนะ"

อันหนิงพูดแค่ว่า "กินข้าวเถอะ"

"ยังไม่เชื่อฉันอีกหรอ? หรือต้องให้ฉันควักหัวใจออกมาให้ดูเธอถึงจะเชื่อ?"

"ที่บริษัทยังมีคนรอนายอยู่ อย่าไปสายซะล่ะ"

เผยซือเหนียนจึงสบายใจในที่สุด และนั่งลงตรงข้ามกับเธอ "ปล่อยให้พวกนั้นรอไปเถอะ ไอ้พวกไม่ได้ความ ฉันจะไล่ออกให้หมด"

"ไล่เขาออก นายตัดใจได้หรอ?"

ที่อันหนิงหมายถึงคือ "หล่อน" ไม่ใช่ "พวกเขา"

เธอไม่รู้ว่าเผยซือเหนียนฟังความหมายออกหรือไม่ แต่ได้ยินเขาพูดแค่ว่า "นอกจากเธอ ก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องเสียดาย"