รักเรานั้นร่วงโรย

นี่เป็นแผนที่เธอสร้างให้ตัวเองในอนาคต

เธอจะไปจากที่นี่โดยสมบูรณ์

อันหนิงถาม "ขอโทษนะคะ ฉันไปเปลี่ยนชื่อพาสปอร์ตตอนนี้ได้เลยไหมคะ?"

"ได้ค่ะ นี่เป็นเอกสารรับรองการเปลี่ยนชื่อของคุณ คุณถือไปที่ช่องเปลี่ยนชื่อพาสปอร์ตชั้นล่างได้เลยค่ะ"

อันหนิงเปลี่ยนชื่อพาสปอร์ตด้วยระยะเวลาที่รวดเร็วที่สุด

แต่เอกสารอื่นๆ ทั้งวุฒิการศึกษา ทะเบียนบ้าน เธอยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อ

ถึงยังไงซะ อีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลังเธอก็จะไปจากที่นี่พร้อมกับพาสปอร์ตเล่มใหม่อยู่แล้ว งั้นก็ทิ้งตัวตนในอดีตไว้ที่นี่ตลอดกาลก็แล้วกัน เพราะเธอไม่ต้องการมันอีกแล้ว

เธอถือพาสปอร์ตเล่มใหม่ออกจากโถงสำนักงาน ฝั่งตรงข้ามก็คือแลนมาร์คของเมือง H

บนหน้าจอยักษ์เป็นตึกสูงระฟ้า กำลังฉายบทสัมภาษณ์พิเศษของเผยซือเหนียน ซีอีโอของเชิ่งซื่อกรุ๊ป

พิธีกรสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆ ของเขา ก็ถามยิ้มๆ ว่า "ประธานเผย ดิฉันสังเกตว่าคุณเอาแต่จับๆ ลูบๆ แหวนที่นิ้วอยู่ตลอดเวลา แต่ว่า...ก็ดูหมือนจะเป็นแค่แหวนธรรมดาๆ ทั่วไปนะคะ มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ?"

เผยซือเหนียนยิ้มอย่างอ่อนโยน ยกมือขึ้นชูให้เธอดู "นี่เป็นแหวนแต่งงานของผม"

"อ๊ะ? ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าระดับคุณแล้ว แหวนแต่งงานจะต้องฝังเพชรไว้แน่ๆ และที่สำคัญเพชรต้องเม็ดโตอยู่แล้ว"

เผยซือเหนียนพูด "แหวนแต่งงานนี้ ผมเป็นคนทำขึ้นมาด้วยตัวเอง เจียรนัยมันขึ้นมาทีละนิดๆ ด้านในแหวนยังสลักชื่อผมกับภรรยาเอาไว้ด้วย"

"ว้าว มีตัวอักษรสองชุดอยู่จริงๆ เป็น PSN กับ..."

เผยซือเหนียนว่า "AN ภรรยาของผมชื่ออันหนิง"

"ว้าว อิจฉาภรรยาของคุณจังเลยค่ะ ท่าทางชาติที่แล้วจะเคยกู้ชาติไว้แหงๆ ชาตินี้ถึงได้แต่งเป็นภรรยาของประธานเผย"

เผยซือเหนียนพูดแค่ว่า "ความจริงผมต่างหากที่น่าจะเคยกู้ชาติเอาไว้ ชาตินี้ถึงได้เธอมาเป็นภรรยา"

ท่ามกลางผู้คนที่อยู่รอบๆ พากันส่งเสียงอิจฉาออกมาแทบจะทั้งหมด

มีเพียงเจ้าตัว...

อันหนิงแค่นหัวเราะออกมานิดๆ

เธอกับเผยซือเหนียนเคยรักกันมากจริงๆ นั่นแหละ ตั้งแต่สมัยเรียนจนได้แต่งงานกัน ทั้งคู่คบกันมาเป็นระยะเวลากว่าสิบห้าปี

ในสายตาของเพื่อนๆ และคุณครู พวกเขาเป็นคู่รักที่รักกันมาก

จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อน

เธอได้รับรูปถ่ายที่ถูกส่งมาจากผู้หญิงแปลกหน้า

เด็กสาวคนนั้นดูแล้วน่าจะอายุได้แค่ยี่สิบต้นๆ แต่สวมชุดนอนกับถุงเท้าลูกไม้เซ็กซี่ ตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงบริเวณหน้าอกเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ

ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่าหล่อนเพิ่งจะผ่าน "ศึก" มาร้อนๆ

หล่อนชูนิ้วเป็นตัว V ใส่กล้อง

และบนนิ้วของหล่อน ยังสวมแหวนวงนึง ที่ใหญ่เกินนิ้วมารอบนึง คาดว่าจะเป็นแหวนของผู้ชาย

บนแหวนยังสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษไว้แถวนึงว่า PSN&AN

ต่อมา เธอก็ไปเจอเข้ากับเด็กสาวคนนั้นที่ห้องทำงานของเผยซือเหนียน

หล่อนชื่อหลินจิ้ง เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย อายุยี่สิบเอ็ดปี เป็นผู้ช่วยที่เผยซือเหนียนเพิ่งจะรีบเข้ามาใหม่

วินาทีนั้น ในหัวของอันหนิงมึนงงไปหมด

เธออยากจะตรงเข้าไปในห้องทำงานของเผยซือเหนียนแล้วถามว่า "ผู้ช่วยนี่ ช่วยไปถึงเรื่องบนเตียงด้วยหรือเปล่า?"

แต่ต่อมา เธอก็ล้มเลิกความคิด

รอยประทับบนเรือนร่างของหลินจิ้งในรูปนั้น มันก็เป็นคำตอบได้อย่างดีแล้ว

อันหนิงเดินออกไปท่ามกลางเสียงถอนหายใจด้วยความอิจฉาของผู้คนรอบข้าง หมุนตัวเข้าไปในร้านตกแต่งเครื่องประดับ

ตอนที่ถอดแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้าย หัวใจของเธอเจ็บแปล๊บราวกับถูกแทง

"คุณผู้หญิง อยากให้ทางเราช่วยตกแต่งเครื่องประดับชิ้นไหนครับ?"

"ช่วยหลอมแหวนวงนี้ให้ทีค่ะ"

"แหวนวงนี้ยังสลักชื่อเอาไว้ด้วยหนิครับ น่าจะมีความพิเศษมาก จะหลอมทิ้งจริงๆ หรอครับ?"

"ค่ะ ช่วยจัดการให้เร็วที่สุดด้วยค่ะ"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป อันหนิงหิ้วกล่องเครื่องประดับที่แสนประณีตกลับบ้าน

กว่าเผยซือเหนียนจะกลับมา ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว

ในมือของเขายังหอบช่อดอกไม้เอาไว้ด้วย "ขอโทษนะ อาหนิง ช่วงนี้งานฉันยุ่งมากจนไม่มีเวลาอยู่กับเธอ ฉันเอาดอกฟรีเซียที่เธอชอบมาให้ ชอบไหม?"

ตอนที่เขายื่นหน้าเข้ามา อันหนิงได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงจากตัวของเขา

เมื่อเบี่ยงหน้าไปดู ก็เห็นรอยฟันที่บริเวณลูกกะเดือกของเขาพอดี

ที่ปกเสื้อเชิ้ต ก็มีรอยลิปสติกของผู้หญิงอีก

สีแดงชัดเจนแจ่มแจ๋ว

อันหนิงแค่นหัวเราะนิดหน่อย นายงานยุ่ง หรือยุ่งเพราะมัวแต่ขลุกอยู่กับหลินจิ้งกันแน่?

"ทำไมเงียบ?"

อันหนิงผลักเขาออก "ก็แค่เหนื่อยน่ะ"

"งั้นฉันอุ้มเธอขึ้นห้อง?"

ขณะพูด เขาก็ย่อตัวลง เตรียมจะอุ้มอันหนิงขึ้นมา

อันหนิงผลักเขาอีกครั้ง "นายเองก็เหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ"

เผยซือเหนียนยื่นมือไปจับมือเธอ แต่จู่ๆ ก็สังเกตได้ถึงอะไรบางอย่าง "อาหนิง แหวนแต่งงานของเธอล่ะ?"