9 ขนมหน้าโรงเรียน

“หนูอยากกินไอ้นั่น ขอไปซื้อนะคะ”  พิชนันท์ชี้ไปที่ร้านขายน้ำหวานที่แช่จนเป็นเกล็ดน้ำแข็งที่เด็กๆ เรียกว่าตัวดูด  มีน้องชายฝาแฝดเดินตามไป 

ธาดาขมวดคิ้วเมื่อเห็นลูกทานอาหารแบบนี้

“จะดีหรือพราวให้ลูกกินขนมพวกนี้”  เขาถามในขณะที่เดินตามลูกไปยังรถเข็นคันเล็กขายไอติมน้ำหวาน 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ได้กินทุกวัน” 

พิชชาเลิกสนใจผู้ปกครองคนนั้น  เธอเดินตามไปจ่ายเงินให้ลูกไม่ได้รู้สึกว่ามันแปลกเพราะตอนเธอเป็นเด็กก็ชอบเหมือนกัน  แต่ธาดาผู้ที่ไม่เคยทานของพวกนี้ถึงกับทำสีหน้ายุ่งยากใจ

“เอาแพนเค้กด้วยนะฮะแม่” ณพิชย์หันมาบอกมารดาที่พยักหน้ารับทันที  เด็กชายจึงหันไปสั่ง

“แพนเค้กรูปไดโนเสาร์ห้าอันฮะ  เอ้ย..เอาสิบอันดีกว่า”  ธาดาได้ยินลูกสั่งขนมมากไปจึงเข้าไปคุยด้วย

“เดี๋ยวพ่อจะพาไปกินข้าว พุทซื้อนิดหน่อยก็พอนะครับลูก”  เขายอมรับว่าไม่สนิทใจหากจะให้ลูกทานอาหารที่ขายกันริมถนนแบบนี้  แต่ถ้าขัดไม่ได้ก็จะให้ทานเพียงแค่ให้หายอยาก

“งั้นเอาห้าอันพอครับลุง” เด็กชายเปลี่ยนใหม่เมื่อรู้ว่าพ่อจะพาไปกินข้าว

“แล้วแพรวล่ะคุณไปไหนแล้ว”  ธาดาหันมาถามหญิงสาวเมื่อเขาไม่เห็นลูกสาว

“โน่นค่ะ  ไปซื้อขนมครกไข่นกกระทา”  พิชชาชี้ไปที่อีกร้านหนึ่งขายขนมครกไข่นกกระทาที่เด็กๆ ชอบมากจนทำไม่ทัน

“คอเรสเตอรอลสูงมาก  ทำไมคุณยอมให้ลูกกิน”  ธาดาบ่นอย่างไม่ชอบใจ

“ก็ไม่ได้กินเยอะแยะนี่คะ  เด็กๆ วิ่งเล่นแป็บเดียวก็เผาผลาญหมดแล้ว”  พิชชาอมยิ้ม  เธอชี้ไปที่อีกร้านที่อยู่ห่างออกไป

“โน่นค่ะ ของโปรดอีกอย่าง  น้ำตาลปั้นตาพุทชอบมาก”  เธอชี้ไปที่ร้านค้าที่มีน้ำตาลหลากสีขาวเขียวแดง ถูกปั้นเป็นรูปต่างๆ เช่น ไก่  หัวใจ  นกแก้วเสียบไม้ไว้รอขาย มีเด็กหลายคนรุมล้อมส่งเสียงเซ็งแซ่

“ผมว่าเราหาโรงเรียนใหม่ให้ลูกดีไหม”  การจะห้ามเด็กไม่ให้ซื้อขนมหน้าโรงเรียนอาจจะยากไป  สู้ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ไม่อนุญาตให้มีร้านค้ามาขายของแบบนี้ง่ายกว่า

พิชชาส่ายหน้าเหมือนเขาพูดอะไรไร้สาระ

“แค่นี้เองค่ะความสุขของเด็ก  คติของฉันคือเลี้ยงลูกให้มีความสุขและมีภูมิคุ้มกัน  ไม่สำอางเกินไปไม่อนามัยเกินไป ถามจริงตอนคุณเป็นเด็กคุณไม่เคยกินเหรอ” 

ธาดาส่ายหน้าปฏิเสธ  ตาเขายังมองเด็กๆ ที่กินขนมอย่างหมายมาดว่าจะทำให้ลูกกินขนมไม่มีประโยชน์น้อยลงให้ได้

“ไม่เคยกินหรือไม่เคยเป็นเด็กค่ะ  ฉันว่าคนแบบคุณนี่น่าจะเกิดแล้วแก่เลยแน่ๆ” 

ธาดาจ้องหน้าคนพูดแต่เขาไม่ว่าอะไร  รอจนเด็กๆ ซื้อขนมเสร็จจึงพาขึ้นรถออกจากบริเวณหน้าโรงเรียน  คู่แฝดตื่นเต้นที่เห็นพ่อขับรถเอง

“โห..พ่อขับรถเอง” ณพิชย์พูดตามองมือแข็งแรงจับพวงมาลัยอย่างสนใจ เด็กชายปีนขึ้นมาเกาะพนักเบาะที่นั่งคนขับ

“พุทนั่งลงดีๆ ค่ะอย่าปีน  ไม่งั้นแม่จะให้นั่งคาร์ซีทนะ”  พิชชาดุลูกชาย 

“ครับ  วันนี้ลุงฌานไม่มาพ่อเลยขับรถเอง  พุทนั่งลงดีๆ เดี๋ยวล้มแล้วจะไม่หล่อนะ”  

“แล้วเราจะไปไหนกันคะแม่” พิชนันท์ถามมารดา

“จะไปซื้อเสื้อผ้าที่จะไปเที่ยวพรุ่งนี้ไงคะ” 

“จะไปกินข้าวด้วยฮะแม่  พ่อบอก”  ณพิชย์หันมาทางมารดาทำท่าจะปีนข้ามมาเบาะหน้า

“นั่งดีๆ ลูกจะถึงแล้วถ้าดื้อพรุ่งนี้เราจะไม่ไปไหนกันนะคะ”  พิชชาปรามลูกชาย

เย็นวันนั้นธาดาออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ แม้ว่าพิชชาจะบอกว่าเธอไม่อยากได้เงินของเขา

“ให้ผมจ่ายเถอะทริปนี้ผมเป็นคนจะพาลูกไป  เอาไว้คุณจะพาลูกไปเที่ยวที่ไหนคุณค่อยจ่ายเอง”

จากนั้นเขาพาพิชชาและเด็กๆ ไปทานอาหาร  ในระหว่างที่พิชชาไปตักสลัดมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักชายหนุ่ม

“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่”  เธอมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพิชชา หน้าตายิ้มแย้มสดใส

“อ้าว  มายังไงเรา”  ธาดาละสายตาจากลูกชายหญิงหันไปมองคนที่มาทัก  พบว่าเป็นญาติผู้น้องของเขาเอง เมธิชาเป็นลูกของน้าที่เป็นน้องสาวแท้ๆ ของคุณเกตุวดี

“มาทานอาหารกับเพื่อนค่ะ”  เมธิชามองเด็กชายหญิงที่นั่งร่วมโต๊ะอย่างสนใจเป็นพิเศษ  ปกติเธอไม่เห็นญาติผู้พี่จะสนิทกับเด็กคนไหนแบบนี้

“น้องพุท น้องแพรวสวัสดีอามีนก่อนครับลูก”  ธาดาบอกเด็กๆ และแนะนำให้รู้จักกับน้องสาว

“มีนนี่ลูกพี่  พุทกับแพรวเป็นฝาแฝด” 

เมธิชาตาโต  เธอไม่เคยรู้เลยว่าญาติผู้พี่มีครอบครัวแล้ว  หญิงสาวยิ้มให้เด็กๆ เอ็นดูหน้าตาน่ารักของทั้งคู่

“สวัสดีค่ะ พุทกับแพรวเหรอคะ  น่ารักจัง”  เมธิชารับไหว้หลานและถามธาดาต่อ

“มีนไปทำงานต่างจังหวัดไม่เท่าไหร่  ไม่เห็นรู้เลยว่าพี่ใหญ่มีครอบครัวแล้ว  แล้วแฟนพี่ล่ะคะ” 

“นั่นไง แม่เจ้าแฝดมาแล้ว”  ธาดามองไปทางด้านหลังของญาติสาวเธอจึงหันตามไป เห็นผู้หญิงสวยจัด ผิวพรรณหน้าตาดีท่าทางมั่นใจในตัวเอง เป็นคนในแบบที่เมธิชาแปลกใจพอสมควร  เธอคิดว่าธาดาชอบผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานเสียอีก

“พราวครับ นี่มีนน้องผม  มีนเป็นลูกของน้าแท้ๆ ของผมเอง” 

พิชชายิ้มให้หญิงสาวที่ดูน่าจะวัยเดียวกับเธอ 

“สวัสดีค่ะคุณมีน ทานด้วยกันไหมคะ”

“เรียกชื่อเฉยๆ ก็พอค่ะพี่พราว”  เมธิชาเรียกเธอตามศักดิ์ที่หญิงสาวคิดว่าพิชชาเป็นพี่สะใภ้ 

“งั้นก็เรียกพราวเฉยๆ เหมือนกันก็ได้ค่ะ ไม่ต้องมีพี่หรอก” พิชชาพูดยิ้มๆ เธอขยับเก้าอี้ให้เมธิชานั่งด้วย

“ไม่ได้ค่ะ พี่พราวเป็นพี่สะใภ้ต้องเรียกพี่ถูกแล้ว” 

          พิชชาทำสีหน้าตกใจ เธอจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายพูดขึ้นมา

“อุ๊ยเพื่อนมีนมาแล้ว ขอตัวก่อนนะคะพี่ใหญ่ พี่พราว อาไปแล้วค่ะเด็กๆ ไว้เจอกันใหม่”  เมธิชารีบร้อนไปหาเพื่อนที่นัดไว้  พิชชาได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ทัน