เหล้าเป็นเหตุ (50%)

ธารธารายังจำได้ดีว่าวันนั้นอีกฝ่ายตำหนิติเตียนเธอว่าอย่างไรบ้าง แต่ที่มันน่าเศร้าคือเขายังมองว่าเธอเป็นพวกผิดเพศ เห็นเป็นคนแปลกหน้า และวางตัวเหินห่าง ให้เธอสำนึกในใจว่าเขาเป็นเจ้านาย ส่วนเธอก็เป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต้องทำงานแลกเงินเดือนของตระกูลอภิมหาเศรษฐีของเขาเท่านั้น  

“กูไม่คิดจะปรองดองกับมัน” ปรเมศประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำทำให้ธารธาราเม้มปากแน่น

“แม่ง! ขี้เก๊ก วางฟอร์ม เรื่องมากว่ะ”      

“เรื่องของกู!”

“เออ…เรื่องของมึงก็เรื่องของมึงเถอะสัด ว่าแต่ไปกับหน่วยอาสาไม่กี่วันมีสภาพเป็นหมอเถื่อนเลยนะมึง แล้วรอยที่ปากนั่นไปกัดกับใครมาวะ” เห็นสถานการณ์ไม่ดีแทนไทเลยชวนเปลี่ยนเรื่อง

“คนเมาแล้วกร่างกูเลยจัดให้มันหายซ่า” ปรเมศเอ่ยมาดนิ่งๆ แต่แววตาดุดันเอาจริง เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายพันธุ์ดิบตัวจริงเสียงจริง จนเพื่อนพากันส่ายหัว   

“ถ้ากูไม่สนิทกับมึงคงไม่เชื่อแน่ว่า ท่านรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ทายาทอภิมหาเศรษฐีหมื่นล้าน ผู้มีบุคลิกสุขุมลุ่มลึกอย่างมึงจะบ้าดีเดือดขนาดนี้”  

“นั่นดิ แม่งโคตรเถื่อนเลยว่ะ ไอ้หมอเถื่อน!” ดนัยเอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด

ขณะที่สี่หนุ่มกำลังกินเหล้าและพูดคุยตอบโต้กันด้วยถ้อยคำหยาบๆ ตามประสาเพื่อน ก็มีสาวสวยแวะเวียนมาทอดสะพานให้ไม่ได้ขาด ส่วนธารธารานั้นเอาแต่นั่งจ้องหน้าปรเมศอย่างลืมตัว เธอยอมรับว่าแทบจะละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้ จากหน้าขาวๆ สะอาดสะอ้านตามแบบฉบับลูกผู้ดีมีตระกูล พอมีหนวดมีเคราก็ดูคมเข้ม ดิบๆ ออกแนวแบดบอยชวนคลั่งไปอีกแบบ ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอรู้สึกอิจฉาผู้หญิงทุกคนที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขา   

ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ธารธาราไร้การควบคุม เอาแต่จ้องหน้าหล่อๆ ของปรเมศ แถมยังมองเพลินชนิดไม่กะพริบตา ลืมตัวจนโดนเขาตวาดใส่อีกครา         

“เชี่ยเอ๊ย! เมื่อไหร่มึงจะหยุดมองกูวะ!”

“อ้าว...ไอ้นี่ สาวมองตาปรอยเข้าหน่อยทำเป็นปากหมาเชียวนะมึง” 

ภูธฤทธิ์เอ่ยแซวอย่างยิ้มๆ ทว่าคนพาลกลับไม่สนใจจะตอบโต้ ปรเมศจ้องหน้าใสๆ ทว่าแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เขม็ง แล้วเค้นเสียงกระด้างเจือดุดันคาดคั้น

“กูถาม…ตอบ!”

“กูไม่ได้มองมึงเสียหน่อย”

“มึงกวนตีนกูเหรอ! ก็เห็นๆ อยู่ว่ามึงจ้องหน้ากูตาไม่กะพริบ”

“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย มึงไม่ได้หล่อโดนใจจนกูต้องมองตาไม่กะพริบเสียหน่อย คนที่กูมองคือไอ้ภูต่างหากล่ะ มันหล่อกว่ามึงตั้งเยอะ”

วาจาที่หลุดออกมาจากปากสีระเรื่อทำให้ปรเมศถึงกับขบกรามแน่น ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มมาไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนกล้าตอกหน้าเขาแบบนี้มาก่อน   

“เฮ้ยไอ้น้ำวันนี้มึงพูดดีว่ะ อยากกินอะไรจ๊ะ เดี๋ยวป๋าภูจัดให้”  

ภูธฤทธิ์เปิดยิ้มกว้าง ยักคิ้วเป็นเชิงเย้ยปรเมศ ก่อนจะเดินมากอดคอธารธารา แล้วทำท่าเหมือนจะหยิกแก้มใสๆ หากไม่เหลือบไปเห็นสายตาแปลกๆ ทว่าชวนขนลุกของปรเมศเสียก่อน แต่กระนั้นก็ยังไม่วายเลิกคิ้วกวนๆ ให้อีกฝ่าย ก่อนจะยีผมนุ่มสลวย แล้วเดินผิวปากไปนั่งลงที่เดิม   

“อย่าให้กูเห็นว่ามึงมองหน้ากูอีกนะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่” ปรเมศเค้นเสียงขุ่นคลั่กพร้อมชี้หน้าธารธาราอย่างเอาเรื่อง ทำให้ดนัยที่นั่งจิบเหล้าอยู่เงียบๆ อดสวนขึ้นด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้   

“อ้าว…ไอ้เชี่ยนี่แม่งกัดไม่ปล่อยว่ะ ไอ้น้ำมันเป็นผู้หญิงนะโว้ย หัดให้เกียรติมันบ้าง”

“กูไม่เคยนับว่ามันเป็นผู้หญิง เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนออกมาเที่ยวกลางคืนกับผู้ชายเป็นฝูงแบบนี้หรอก ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำกัน” วาจาแดกดันทำให้คนฟังนึกน้อยใจ

“ถ้ามึงยังไม่รู้จักกูดีพอก็อย่าตัดสินกูที่ภายนอก”

“กูจะตัดสิน แล้วมึงจะทำไม” ปรเมศลอยหน้ายียวน ขณะเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาผลักไหล่บางแรงๆ อย่างหาเรื่อง ทำเอาธารธาราต้องเอนตัวหนี แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“น้ำว่าน้ำกลับก่อนดีกว่า”

สรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเองกับเพื่อนของเขาทำให้ปรเมศเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ปนหงุดหงิด

“เฮอะ...น้ำอย่างนั้นเหรอ”

“ก็เออสิวะ กูจะบอกอะไรให้นะเว้ย ไอ้น้ำมันพูดไม่เพราะกับคนปากหมาอย่างมึงคนเดียวเท่านั้นแหละ ส่วนกับพวกกูมันแทนตัวเองว่าน้ำอย่างนั้น น้ำอย่างนี้” แทนไทเอ่ยอย่างเย้ยๆ 

“พวกมึงไม่ขนลุกเหรอวะที่มันออกแนวหญิงขนาดนั้น”

“ขนลุกบ้าอะไรล่ะ น่ารักจะตาย เนอะคนสวย”

ขาดคำแทนไทก็หยิกแก้มธารธาราซึ่งนั่งข้างกันอย่างหยอกเอิน ขณะยักคิ้วให้ไอ้คนที่เอาแต่จ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมปรเมศถึงดูโกรธขึ้งให้เขานักหนา แต่เขาโคตรพอใจเป็นบ้าที่เห็นคนมาดนิ่งเก็บอารมณ์เก่งอย่างมันกำลังจะฟิวส์ขาด

เอ๊ะ! หรือว่าไอ้เมศมันจะแอบหึงไอ้น้ำ บ้าไปแล้ว! คนเกลียดกันแอบหึงกันได้ด้วยเหรอวะ       

“หึ…” ปรเมศทำเสียงบางอย่างในลำคอ  

“ทำไมวะ มึงอิจฉาพวกกูหรือไง”      

“เรื่องอะไรกูต้องอิจฉาพวกมึง” หลังจากเอ่ยเป็นเชิงปฏิเสธเสียงแข็งๆ คนพาลก็หันไปเล่นงานธารธาราต่อ “ไหนมึงบอกจะกลับไง มานั่งบื้ออยู่ทำไม” 

การถูกขับไล่คล้ายรังเกียจจนไม่อาจใช้อากาศหายใจร่วมกันทำให้ธารธาราหมดสิ้นความอดทน เจ้าของร่างเพรียวระหงตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่กลับถูกแทนไทฉุดข้อมือกลมกลึงให้นั่งลงที่เดิม

“ไอ้เชี่ยเมศมึงหยุดขับไสไล่ส่งไอ้น้ำ แล้วมองมันเป็นเพื่อนซักวันได้ไหมวะ” ดนัยเอ่ยปรามอย่างนึกหมั่นไส้กับความร้ายกาจของไอ้เพื่อนตัวแสบที่สาดใส่ธารธาราไม่หยุดหย่อน    

“ถ้ามันกินเหล้าชนะกูได้ กูจะยอมรับมันเป็นเพื่อน” พ่อหนุ่มพันธุ์ดิบประกาศกร้าว ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วท้าทายธารธาราด้วยท่าทางโอหัง 

“ว่าไง…กล้าไหมล่ะ ใครน็อกก่อนถือว่าแพ้”

“เอาเลยไอ้น้ำ ถ้าเมาจนกลับไม่ไหว เดี๋ยวไปนอนกับกู” วาจาที่หลุดออกมาจากปากภูธฤทธิ์ทำให้ปรเมศเผลอชักสีหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงกระด้างเจือดุดัน   

“กูถามมันไม่ได้ถามมึง!”

“เออ…กูเสือกเองแหละ” ภูธฤทธิ์กระแทกเสียงใส่อย่างนึกหมั่นไส้ ทว่าแทนที่จะสนใจวาจาแดกดันที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนซี้ ปรเมศกลับหันไปคาดคั้นเอาคำตอบจากธารธาราอีกครา  

“ว่าไง…กล้าพอไหมล่ะ”   

“เออ…กูรับคำท้า”

ความใจกล้าของธารธาราทำให้สามหนุ่มที่เหลือต่างร้องเฮลั่นด้วยความถูกใจ ก่อนจะเรียกให้เด็กในร้านเอาเหล้ามาเพิ่ม แล้วการดวลเหล้าก็เริ่มขึ้น 

“มึงคงเอาชนะกูยากหน่อยนะ เพราะกับคนที่กูเกลียดกูมักจะสู้ไม่มีถอยอยู่แล้ว” ครั้นสลับกันซัดเหล้าเข้าปากได้ไม่กี่แก้วปรเมศก็เอ่ยข่มขวัญคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม  

“กูก็สู้ไม่มีถอยเหมือนกันนั่นแหละ เพราะกูก็เกลียดมึงไม่ต่างจากที่มึงเกลียดกู”

วาจาที่หลุดออกมาจากปากธารธาราทำให้คนที่ถูกผู้หญิงตอกหน้าว่าเกลียดเป็นครั้งแรกชะงักเล็กน้อย นัยน์ตากระด้างขึ้น ก่อนจะปรับสีหน้าให้ราบเรียบไร้อารมณ์ ส่วนแทนไทนั้นถึงขั้นตบเข้าที่หน้าขาดังป้าบด้วยความสะใจ  

“มันต้องอย่างนี้สิวะไอ้น้ำ” 

จากนั้นทั้งคู่ก็ดวลเหล้ากันแก้วแล้วแก้วเล่า โดยไม่มีทีท่าว่าจะมีใครยอมแพ้ หรือน็อกกลางอากาศ ทำให้สามหนุ่มที่นั่งเป็นกรรมการต่างพากันลุ้นจนตัวโก่ง

“มองหน้ากูทำไม แดกเหล้าในแก้วมึงไป หรือว่าจะยกธงขาวยอมแพ้ก็บอกมาดีๆ” ปรเมศเอ่ยเสียงดุๆ หลังจากสังเกตหลายครั้งแล้วว่าก่อนที่จะกระดกเหล้าลงคอธารธารามักจะจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มที่ขัดกับบุคลิกห้าวๆ นั้นทำให้เขานึกหงุดหงิด 

“เรื่องอะไรกูจะยอมแพ้คนร้ายกาจอย่างมึง”