บทที่17

ป๊อก!

"โอ๊ย! พรีมเจ็บนะ" นิ้วเรียวยาวดีดลงบนหน้าผากมนไม่เต็มแรงนัก แต่ก็พอให้คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บและเป็นรอยแดง จนตาคู่คมไหววูบอย่างรู้สึกผิด ค่อยๆ เป่าเบาเบาตรงรอยแดงเป็นการไถ่โทษ

"คิดเองเออเอง" เสียงทุ้มแอบบ่นคนบนตักแกร่งเบาเบาอย่างลืมตัว

"..." 

"หึ" ทำตากลมโตมองตาขวางพองขนขู่จนทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัว รีบอธิบายเคลียร์​ตัวเองแสดงความบริสุทธิ์ใจ​ว่าที่เธอเข้าใจทั้งหมด...ผมถูกเธอกล่าวหา ผมกับมินินเป็นเพียงเพื่อนสนิทกันเท่านั้นไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้ ที่ผ่านมาใช่ว่าผมกับเพื่อนจะไม่เคยได้ยินข่าวลือที่คนอื่นต่างจับคู่ให้เราสองคน และเป็นไอ้ตริติณที่ถือโอกาสนี้ใช้ผมเป็นไม้กันหมาไม่ให้ใครเข้ามาจีบน้องตัวเองได้ ซึ่งผมก็ปล่อยเลยตามเลยเพราะไม่ได้เดือดร้อนอะไร 

แต่ตอนนี้ ต่างจากตอนนั้น...

"พี่ยังไม่มีแฟน"

"แต่กำลังจะมี" 

"จิ๊ ปล่อยพรีมเดี๋ยวนี้เลย" แต่ดูเหมือนจะทำให้ลูกเสือโกรธมากกว่าเดิมสินะ สองแขนแกร่งจึงต้องออกแรงกระชับแขนกอดเธอให้แน่นขึ้น จนแทบอยากให้เธอละลายเข้าไปอยู่ในตัวจะได้ไม่หนีหายไปไหน

"ไม่อยากรู้​หรอว่าใคร" 

"เรื่องของพี่ค่ะ เพราะพรีมไม่ได้จีบพี่แล้ว" คนแสนงอนทำหน้าบึ้งตึงยืนกรานว่าเธอจะไม่ไปต่อ

ฟอด

"ไม่เป็นไร พี่จีบเอง" ผมจึงยืนยันว่าไม่มีทางปล่อยเธอไป และต่อจากนี้จะเป็นฝ่ายเข้าหาเธอเอง

"พรีมก็จะไม่อยู่ให้พี่จีบแล้วค่ะ" ดูเหมือนว่าใครบางคนจะลืมว่าผมมีธุรกิจสายการบิน ถึงแม้ว่าจะเป็นของครอบครัว แต่อีกไม่กี่วันข้างหน้าผมก็กำลังจะเข้าไปบริหารเต็มตัว เพราะฉะนั้นสำหรับผม อเมริกาก็แค่ปากซอยเท่านั้นแหละ

"..."

"แค่อย่าให้ใครมาจีบก็พอ" คนตัวโตซบหน้าลงต้นแขนเล็กของคนน้องอย่างออดอ้อน

"..."

"ได้มั้ย" ก่อนจะถามย้ำด้วยน้ำเสียงงุ้งงิ้งเหมือนเด็กเอาแต่ใจไม่หลงเหลือความเย็นชาให้เห็น ส่งมือใหญ่ที่คอยลูบวนเอวบางเล่นออกแรงบีบเบาเบาเร่งรัดให้เธอตอบ

ใช่! และคำตอบที่เขาอยากได้ยินมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น

"อื้อ พรีมเจ็บนะ" 

"ถามไม่ตอบ" 

ริมฝีปากของคนเอาแต่ใจงับต้นแขนขาวด้วยความมันเขี้ยว แต่ลึกๆ ก็แอบทำโทษนิดหน่อย โทษฐานที่ไม่ยอมบอกกันสักนิดให้ผมได้มีเวลาวางแผนและเตรียมตัวกับเขาบ้าง 

"ไม่รับปากค่ะ" 

อื้อ

คำตอบของเธอทำผมกัดฟันแน่น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอแกล้งพูดเพื่อยั่วโมโห แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้อยู่ดี เปลี่ยนจากนั่งกอดแน่นเป็นพลิกตัวร่างบางนอนลงบนโซฟาโดยมีผมตามลงไปประกบปากร้อนลงปากเชิดๆ จูบลงโทษคนแสนงอนที่เอาแต่พูดจาขัดใจกันไม่หยุด 

ยิ่งคิดว่าเธอจะไปจากกันผมก็ยิ่งดูดปากอวบอิ่มแรงมากขึ้น ยิ่งคิดว่าเธอจะยอมให้คนอื่นเข้ามาใกล้ ผมก็เผลอกัดปากเล็กเล็กจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากของเราสองคน ทำเสียงหวานร้องประท้วงด้วยเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ คนที่ตกอยู่ในสถานะคนง้อและคนที่ต้องตามจีบอย่างผมจึงต้องจำใจถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาบังปากหวานๆ ที่บวมเจ่อของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับแอบออกคำสั่งที่หวังว่าผมจะต้องทำตาม

"แค่จีบ ห้ามจูบค่ะ"

ว่าที่แฟนเอาแต่ใจขนาดไหนยังไม่รู้อีกหรือไง

จุ๊บ

"ตอนพรีมจีบพี่ พี่ยังให้จูบ" ผมกดปากจูบผ่านฝ่ามือเล็กสบตากลมโตอย่างท้าทายอำนาจมืด ก่อนจะแกล้งทำหน้าใสซื่อเถียงออกไปตามความจริง 

ทีผมยังให้เธอจูบอยู่บ่อยๆ เลย จะว่าไปก็ทุกครั้งที่เจอกันนั่นแหละ ใจดีใช่มั้ยหล่ะ?​ แต่ดูเธอซิ...ใจร้ายชะมัด

"พี่เลนส์!" และลูกเสือก็ติดกับดักพ่อเสืออย่างผม เผลอปล่อยมือออกจากปากเปิดโอกาสให้ผมฉกจูบปากหอมหวานได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง และอีกครั้ง

จุ๊บ​

"เกรี้ยวกราด​จัง" 

"นิสัยไม่ดี" 

"หึ" 

ฟอด ฟอด

"จิ๊" 

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่เลนส์​จะตีหน้ามึนได้ขนาดนี้ แถมยังเจ้าเล่ห์​และกวนประสาทมากด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโดนฉันวีนใส่เขาเลยไม่กล้าแสดงความเย็นชาออกมาให้เห็น หรือนี่คือตัวตนจริงๆ ที่เขาเก็บซ่อนมานานให้ฉันตายใจกันแน่ แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นแบบไหนก็ไม่เคยอ่อนโยนต่อใจดวงน้อยของฉันเลยสักนิด 

เป็นแบบนี้ ฉันจะใจแข็งได้นานเท่าไหร่กัน ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้ก็กลับไปใจอ่อนย้วยเหมือนเดิมหรอกเหรอ ที่ฉันพูดว่าจะเป็นฝ่ายถอยเพราะว่าเหนื่อย ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ 

ฉันหน่ะ...แค่อยากให้เขาแสดงออกว่าความรู้สึกของเราสองคนตรงกันบ้าง ชัดเจนขึ้นกว่านี้ ให้ฉันได้รู้สถานะของตัวเองว่าควรไปต่อหรือมูฟออนจากเขาสักที จะว่าไปถ้าสุดท้ายความรู้สึกเราไม่ตรงกัน เขาก็ไม่ผิดหรอกนะ ฉันแค่ไม่อยากค้างคาใจอยากเคลียร์​ความรู้สึกตัวเองก่อนเดินทางเท่านั้นเอง

"กลับไปเลยค่ะ พรีมง่วง"

"ง่วงก็นอน เดี๋ยวพี่กล่อมเอง"

เขาไม่เพียงแต่พูดแค่นั้น เพราะเขาพลิกตัวให้เราสองคนนอนตะแครงหันหน้าเข้าหากัน ให้ฉันนอนด้านในส่วนเขานอนด้านนอก มีแขนแกร่งให้ฉันหนุนแทนหมอน มือใหญ่จับศีรษะของฉันให้ซบเข้าแผงอกแกร่งพร้อมกับลูบผมหนาแผ่วเบา ส่วนมืออีกข้างก็ตบลงสะโพกมนราวกับกำลังกล่อมฉันให้หลับจริงๆ เขาเห็นฉันเป็นเด็กน้อยหรือยังไงกัน

"เดินทางวันไหน" 

"วันที่พี่เลนส์​รับปริญญา" เพราะทางมหาวิทยาลัย​ให้ไปรายงานตัวก่อนกำหนด ฉันจึงต้องเดินทางวันนั้น วันสำคัญ​ของเขา

"โอ๊ย!​ พรีมเจ็บ" เขาหยิกจมูกสวยๆ ของฉันอีกแล้ว เจ็บไปหมดแล้วนะ ขอหยิกคืนหน่อยเถอะ คิดได้แบบนั้นสองนิ้วเล็กก็แอบหยิกหน้าท้องแกร่งผ่านเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่​เต็มแรง แต่เหมือนทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด ไม่ยุติธรรม​เลย

"ไม่ถาม ก็ไม่บอก" 

"ก็พรีมไม่คิดว่าพี่จะอยากรู้นี่คะ" ถึงตอนนี้ฉันขอเถียงสู้สุดใจ จะว่าฉันเอาแต่ใจก็ช่าง

"กินข้าวกับที่บ้านเสร็จ​ พี่ไปหา" 

คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวโตอย่างสงสัยโดยมีตาคู่คมมองอยู่ก่อน นี่เขาคิดว่าฉันไปเรียนที่ต่างจังหวัดหรือยังไงกันนะ พูดเหมือนขับรถเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เห็นหน้ากัน

แต่ก็ช่างเถอะ!​ อย่างน้อยก็ได้เห็นความใส่ใจของเขาบ้างแล้ว จะแกล้งให้หนักเลยคอยดู

เพียงไม่นานเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่บอกว่าจะกล่อมกันก็ดังให้ได้ยินบ่งบอกว่าเขาหลับสนิท หลับก่อนฉันซะอีก ทำฉันไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิดเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น และคืนนี้เราสองคนก็ใช้โซฟาห้องนั่งเล่นนอนเบียดกันทั้งคืน ฉันหน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอกมีทั้งแขนของเขาให้หนุนและกอดไว้แทนผ้าห่ม สงสารก็แต่เขาขายาวจนเลยโซฟาแบบนั้น คงจะเมื่อยน่าดู