บทที่16

"ใยไหม แกหาของขวัญ​ให้พี่ภัทรยัง" 

"ของขวัญ?" 

"อ่าฮะ" 

"หาทำไมอะ" 

"เอ้า! ก็สัปดาห์​หน้าพี่รหัสของเราสองคนรับปริญญาแล้วนะ" 

"จริงด้วย ฉันลืมไปเลย" 

"แต่ไม่ให้หรอก เปลืองเงิน" ใยไหมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยกแก้วมัทฉะโคโคนัทขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ 

"ว่าแต่แกเถอะ หาหรือยัง" 

"แน่นอนสิ" เป็นเสื้อเชิ้ตสีดำธรรมดาแต่เป็นแบรนด์​โปรดของเขา ไว้ให้เขาใส่ไปทำงานยังไงหล่ะ

"ป่านนี้คะแนนแกเต็มพันแล้วมั้ง" ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีหน่ะสิ

"เว่อมาก ติดลบละสิไม่ว่า" เขาหน่ะ เล่นหาเรื่องหักคะแนนฉันสามเวลาหลังอาหารเลย เท่านั้นยังไม่พอเพราะนอกจากจะลบครั้งละยี่สิบสามสิบแล้ว คุณเขาก็บวกคะแนนให้นะ ให้ทีละครึ่งคะแนนอย่างมากที่สุดคือสองคะแนน ทำเอาใจฉันห่อเหี่ยวถึงทุกวันนี้

"แล้วแกบอกพี่เขาหรือยัง เรื่องทุนแลกเปลี่ยนหน่ะ"

"ยังเลย หาโอกาสไม่ได้เลยอะ" 

เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกหน่วงในหัวใจมาหลายวัน มันทั้งรู้สึกดีใจที่ได้ทำตามความฝันของตัวเอง แต่มันก็เศร้ามากเหมือนกันที่จะไม่ได้เจอเขาเป็นปีเลย ยิ่งเขาเรียนจบและต้องเข้าไปบริหารบริษัทเต็มตัวด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เรื่องของฉันกับเขาต่อจากนี้มืดลงทุกที

ไทม์โซนก็คนละเวลา โอกาสที่ฉันจะทำคะแนนต่อนั้นมีน้อยมาก เรื่องเจอหน้าหน่ะเหรอ ปัดทิ้งไปได้เลย เฮ้อ...ยิ่งคิด ก็ยิ่งกลุ้ม

"ฉันว่าแกควรจะรีบบอกพี่เขานะ" 

"ถ้าพี่เขาไม่รู้สึกกับแก เขาคงไม่เทียวไปเทียวมาให้แกจีบเขาหรอก" 

มาแกล้งหาเรื่องจับผิดฉัน แล้วเอาไปหักคะแนนละสิไม่ว่า

"ยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ"

"ไปเดินดูของกันมั้ยละ เผื่อมีที่แกอยากซื้อให้พี่ภัทร"

"ก็ได้ แต่ดูของฉันนะ ไม่ได้ซื้อให้เขา" 

"ตามใจ ไปกัน"

ฉันกับใยไหมจูงมือกันเดินไปร้านนั้นดูร้านนี้ตามประสาผู้หญิง แต่ร้านที่ทำให้เราสองคนใช้เวลานานที่สุดคงจะเป็นร้านเครื่องสำอางร้านนี้นี่แหละ ทำเอาสองมือของฉันกับเพื่อนเต็มไปด้วยสีลิปและบลัชออนคอลเลคชั่นล่าสุดเกือบครบทุกเฉดเชียวละ สวยทุกสีจนเลือกไม่ถูก เพราะงั้นฉันเลยตัดปัญหาโดยการไม่ซื้อ

"เวลาหมดเร็วชะมัดเลย"

"นั่นสิ เสียดายเนอะ" มองนาฬิกาอีกทีก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้วถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับ

ใยไหมบอกว่ามีรถมารับ ส่วนฉันก็พาตัวเองเดินไปยืนรอตรงร้านกาแฟเพื่อเรียกรถกลับ เพราะมือเต็มไปด้วยถุงช้อปปิ้ง​ขืนกลับรถไฟฟ้ามีหวังแขนได้หลุดออกจากบ่าแน่

แต่แล้วสิ่งที่ฉันไม่เคยเตรียมใจเผื่อไว้เลยตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาฮอตมากให้รั้วมหาวิทยาลัย​แต่ที่ฉันเคยเห็นเขาจะปฏิเสธผู้หญิงทุกคนที่เข้าหา และไม่เคยยิ้มให้ใครแบบนี้เลยสักครั้ง มีก็แต่กับคู่ชิปตั้งแต่มัธยมของเขาคนนี้ 'พี่มินิน' 

หรือข่าวลือที่ฉันเคยได้ยินมาตลอดหลายปีจะเป็นเรื่องจริง เขาสองคนไม่ใช่แค่คู่ชิปแต่คือคู่จริงแค่ไม่เปิดตัวจะรู้กันเฉพาะคนสนิทเท่านั้น คงมีแต่ฉันที่โลกสวยคิดว่าเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ยังดื้อดึงไปขอจีบเขาอีก น่าตลกชะมัด! 

คนหนึ่งก็สวยมากๆ อีกคนก็หล่อเท่ดูเหมาะสมกันสุดๆ  ยิ่งเวลาเดินคล้องแขนคู่กันอย่างนี้ยิ่งดูน่ารักมากๆ เลย

อย่างนี้สินะ ฉันถึงจีบเขาไม่ติดสักที 

'เจ็บ' เขารู้สึกกันแบบนี้นี่เอง อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จัง แต่เหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้วสิ พี่มินินดันเหลือบมาเห็นฉันเข้าแล้ว และกำลังดึงแขนใครบางคนเดินตรงมาหาฉันด้วย

"น้องพรีม" 

"สวัสดีค่ะ​พี่มินิน" เชื่อเถอะ! ถ้ามีกระจกและมองเห็นหน้าตัวเองตอนนี้คงดูตลกมากแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พยายามยิ้มอย่างมีมารยาท เพราะยังไงพี่มินินก็เป็นรุ่นพี่ที่น่ารัก แถมเมื่อตอนที่ได้ร่วมงานกันพี่มินินก็ดูแลฉันดีมากๆ ด้วย

"มาช้อปปิ้งหรอจ๊ะ" 

"ค่ะ" จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่กล้ามองตาเขาเลย กลัวใจตัวเองจะเก็บอาการไม่อยู่ กลัวน้ำตาจะไหลออกมา ได้แต่ยืนบีบมือตัวเองเงียบๆ ภายใต้รอยยิ้มที่พยายามปกปิดทุกอย่างเอาไว้

"มาคนเดียวหรอ"

"ใยไหมเพิ่งกลับไปค่ะ" 

"แล้วน้องพรีมกลับยังไงจ๊ะ ให้เลนส์​ไปส่งมั้ย"​

"อะ เอ่อ พรีมเรียกรถแล้วค่ะ" ฉันชูหน้าจอมือถือให้พี่มินินดู 

อย่างน้อยวันนี้โชคยังเข้าข้างกันบ้างเพราะไรเดอร์ส่งข้อความมาบอกว่าถึงแล้วพอดี ฉันเลยถือโอกาสนี้บอกลาพี่มินินและรีบพาตัวเองวิ่งออกมาจากสถานการณ์​นี้ให้ดูเหมือนว่ารีบวิ่งมาขึ้นรถอย่างไงอย่างงั้น

lens.lff : ถึงแล้วโทรหาด้วย

ใครเขาอยากจะโทรไปหากัน! 

คนตัวเล็ก​เก็บมือถือลงกระเป๋าสะพาย​ไม่อยากจะสนใจหรือคุยกับใครตอนนี้ ใจมันยังไม่พร้อม ไม่พร้อมรับความจริงตอนนี้

แกร๊ก! 

"..." ร่างบางบนโซฟากันมามองตามเสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

"ทำอะไร" ผมถามคนนั่งเงียบที่ไม่แม้แต่จะทักทายกันตั้งแต่เมื่อช่วงหัวค่ำ 

"ดูซีรีย์ค่ะ"

"ถึงแล้วทำไมไม่โทรหา" ถ้าตอบว่าไม่เห็นข้อความจะฟาดก้นให้สักที เพราะข้อความถูกอ่านแล้ว

"ไม่อยากโทรค่ะ" เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะสะบัดหน้าหนีกลับไปดูซีรีย์ที่เปิดค้างไว้ ท่าทางแบบนี้คงไม่ใช่แค่งอน แต่เธอโกรธผม

"เป็นอะไร" 

"..."

ผมเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างคนหน้าบึ้งตึงจัดการช้อนตัวเธอขึ้นมานั่งซ้อนบนตักแกร่งพร้อมกับใช้สองแขนกอดเอวล็อคแขนเล็กไว้แน่นไม่มีทางให้เธอหนี แน่นอนว่าเธอขัดขืนขยับดิ้นไปดิ้นมาจนอะไรต่อมิอะไรบดเบียดกันทำอารมณ์​ผมว้าวุ่นไปหมด

ฟอด

"พี่ถาม" 

"พี่เลนส์​อย่ามายุ่งกับพรีมได้มั้ยคะ" 

"หมายความว่าไง" คิ้วเข้มขมวดเป็นปมแน่น เขาขับรถวนกลับมาหาไม่ได้ต้องการที่จะมาได้ยินคำพูดไม่เข้าหูแบบนี้

วันนี้ผมชวนมินินให้ไปช่วยเลือกของขวัญเป็นเพื่อน ของขวัญ​แสดงความยินดีที่ตัวเล็กสอบทุนแลกเปลี่ยนได้ ใช่...ผมรู้ และรอให้เธอเป็นฝ่ายบอกผมเอง แต่ก็ไม่ยอมบอกสักที

ด้วยความที่มินินตื่นเต้นไปกับความลับของผมจนไม่ระวังทำให้ข้อเท้าพลิกเพราะตกส้นสูงห้านิ้วที่ชอบใส่ ผมในฐานะเพื่อนและเป็นคนชวนมินินมาทำธุระให้ก็ต้องรับผิดชอบโดยการให้ยืมแขนเป็นที่พยุงเวลาเดิน จนบังเอิญเจอคนตัวเล็กหน้าร้านกาแฟนั่นแหละ

"หมายความตามที่พูด พรีมไม่อยากจีบพี่แล้ว เพราะงั้น..."

"ทำไม" ไม่รอให้เธอพูดไม่เข้าหูต่อ พยายามถามหาเหตุผลอย่างใจเย็นทั้งที่ข้างในมันร้อนรนจนลุกเป็นไฟ แต่ถ้าเดาไม่ผิดอาการที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้คือ 'หึง'​ ผมกับเพื่อน และคงจะเข้าใจผิดจนคิดไปไกล

"พรีมเหนื่อย ไม่อยากจีบแล้ว" อืม นึกอยากจะจีบก็ขอจีบ พอโกรธไม่พอใจก็ไม่อยากจีบ 

'หึ' ได้เห็นดีกันแน่ครับน้องพรีม! 

"แค่นี้จะยอมแพ้?" มุมปากได้รูปยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์​ถามคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าภัยกำลังใกล้เข้ามา

"พี่เลนส์ไม่เคยรักใคร ไม่รู้หรอกค่ะว่าพรีมรู้สึกยังไง"

"รู้ได้ยังไง?"

"อ่อ ลืมไปค่ะ ต้องบอกว่าพี่เลนส์​มีแฟนแล้ว ไม่..."

"ใครมีแฟน"

"ก็พี่เลนส์​ไงคะ"