บทที่9

"แล้วทำไมไม่บอกพรีมตั้งแต่แรกละคะ พรีมจะได้ไม่แบ่งให้พี่กิน"

"ขี้งก" นิ้วเรียวยาวเคาะปลายจมูกเชิดรั้นอย่างมันเขี้ยวให้กับท่าทางเอาแต่ใจที่พึ่งจะมีให้เห็น ทำก็ทำให้กิน ยังจะมาหวงของของเขาอีก

"ชิ" คนตัวเล็กยืนกอดอกทำหน้ามุ่ย

"อยากได้อะไร" 

"พรีมขอได้ทุกอย่างเลยมั้ยคะ" ตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ ไหนๆ ก็มีโอกาสแล้ว ขอลองหว่านไปก่อนดีมั้ย เพราะคงไม่มีโอกาสดีดีแบบนี้อีกแล้วละ

"ลองขอดูก่อน" 

"อืม..." คิดหนักเหมือนกันนะ เพราะลึกๆ ความกลัวมันดันมีมากกว่าความกล้านี่ละสิ

"ขอจีบได้ป่าวคะ" แต่สุดท้ายฉันก็กลั้นหายใจพูดออกไป มือเย็นเฉียบถูกกำแน่นด้วยความตื่นเต้น

"..." จากที่ตื่นเต้นอยู่แล้ว ใจดวงน้อยกลับไหววูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันใด เพราะตาคมเหมือนเหยี่ยวนั่นจ้องกลับมาด้วยสายตาเกินคาดเดา ทำเอาขนลุกซู่ อยากหายตัวได้ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย

ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่เอ่ยปากขอเขาแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะเก็บทุกอย่างไว้ในใจเหมือนเดิม แล้วขอให้เขาพาไปเที่ยวแทนก็ดี...

"คิดว่าจีบติด?" สองขายาวค่อยๆ ก้าวเข้าหาทีละก้าว ส่วนสองขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยหลังด้วยความประหม่า

"ถ้า ถ้าพี่เลนส์ให้พรีมจีบ" ฉันตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ เอาหน่า! มาถึงขนาดนี้แล้วไม่สามารถเอาคำพูดคืนกลับมาได้ เพราะงั้นลองสู้อีกสักตั้งแล้วกัน

"..." เขาจ้องเข้ามานัยน์ตาฉันนิ่งราวกับอยากค้นหาความในใจที่ซ่อนอยู่ และใช่ ฉันไม่เก่งมากพอที่จะซ่อนทุกอย่างเอาไว้ได้ นอกจากพยายามหลบสายตาไม่ให้เขาอ่านความคิดฉันได้

"ให้จีบมั้ยคะ" สองมือเล็กยันไว้ที่ขอบอ่างล้างจานเพื่อตั้งหลัก เพราะถอยหนีจนเจอทางตันเข้าให้ ตั้งแต่เล็กจนโตครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกจนมุมขนาดนี้

"จีบได้"

"อนุญาตแล้วห้ามคืนคำนะคะ" ขอย้ำให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้หลอกกัน

"ให้เวลาสองปี" สองปี! ฉันก็อายุครบยี่สิบปีนิดๆ ส่วนเขาก็เรียนจบ ให้เวลานานเหมือนกันนะ แล้วอย่างนี้เรียกว่ามีความหวังหรือไม่มีความหวังกันละ หรือที่จริงแล้วเขาคิดว่าฉันไม่มีทางทำสำเร็จกันแน่

"ล แล้วถ้าพรีมจีบพี่ไม่ติดละ" 

"ยังไม่บอก" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้มาก จนปลายจมูกโด่งแตะกับปลายจมูกเชิดรั้น ระยะห่างของเราสองคนตอนนี้ เป็นระยะที่อันตรายต่อหัวใจของฉันมาก

จะเหมือนหนึ่งในฉากโรแมนติกของซีรีย์หรือเปล่านะ? 

แต่แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ทำให้ใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง สองมือออกแรงจับขอบอ่างแน่นขึ้นกว่าเดิม ยืนหลับตาปี๋แทบหยุดหายใจ เมื่อปลายจมูกโด่งเฉียดสัมผัสผิวแก้มนุ่มที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างชัดเจน ก่อนจะหยุดลงกระซิบตรงข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับสองแขนแกร่งทำหน้าที่กักกันฉันไว้

"หึ แค่นี้กลัว แต่จะจีบ?"

"พรีม..."

"พรีมจะเริ่มจีบพรุ่งนี้ค่ะ" วันนี้ขอกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน

"พรุ่งนี้วันหยุด"

"พี่เลนส์ให้พรีมจีบเฉพาะวันทำการหรอคะ" 

"เด็กบ๊อง" นิ้วเรียวยางเคาะลงปลายจมูกเชิดรั้นด้วยความมันเขี้ยวอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยเธอให้ยืนหน้าแดงอยู่อย่างนั้น แล้วเดินล้วงกระเป๋าพาตัวเองหนีเข้ามาในห้องนอน 

เพราะกลิ่นหอมหอมและผิวนุ่มๆ ที่ผมเผลอสัมผัสเพียงแผ่วเบาก็ทำให้อารมณ์ของผมพลุ่งพล่านจนต้องเข้ามาดับความร้อนรุ่มโดยการอาบน้ำให้อะไรอะไรที่กำลังตึงเครียดผ่อนคลายลงสักหน่อย ทั้งที่อยากจะลองแกล้งเพียงนิด อยากรู้ว่าลูกเสือตัวนี้จะใจกล้าขนาดไหน สุดท้ายเป็นผมเองที่กลายเป็นคนเดือดร้อน 

แกล้งเอง ว้าวุ่นเอง นักเลงพอ! 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่เลนส์คะ ลงไปส่งพรีมหน่อยได้มั้ยคะ"

เสียงหวานและเสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ใต้เรนชาวเวอร์รีบเดินมาหยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้พันเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ออกมาหาคนตัวเล็ก 

ความปลอดภัยของคอนโดเขาสูงมาก ไม่ว่าจะเข้าหรือออกต้องมีคีย์การ์ดกดลิฟต์และประตูทุกครั้ง เขาไม่ได้ลืม...เพียงแต่เขาไม่ได้คิดเผื่อไว้ว่าคืนนี้ต้องไปส่งเธอ คนที่ขอจีบเขา

ห้องเขาก็เหมือนถ้ำเสือให้เสืออย่างเขาได้พักผ่อน ถ้าคืนนี้จะมีลูกเสือตัวเล็กๆ มานอนด้วยสักคืนคงไม่เป็นไร

"..."

"ดะ ดึกแล้ว ไปส่งพรีมหน่อยได้มั้ยคะ" ผิวขาวๆ มีหยดน้ำเกาะตามกล้ามแน่นๆ ซิคแพ็คเป็นลอนเรียงกันอย่างชัดเจน ไหนจะไลน์วีเชฟที่พาสายตากลมโตมองไล่ลงไป ทำเอาคนตัวเล็กหายใจไม่ทั่วท้องแทบล้มทั้งยืน ออกมาทั้งทีจะใส่ให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้

"พี่ง่วง"

"ลงไปส่งพรีมเฉยๆ ก็ได้ค่ะ พรีมเรียกรถกลับเอง" 

"..." 

ผมเลือกที่จะไม่ตอบเธอไปมากกว่านั้น เพราะคิดหาข้ออ้างมาพูดให้เธอนอนค้างที่นี่คืนนี้ไม่ทัน ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งแต่ไม่เคยเอ่ยปากพูดแบบนี้กับใคร ที่ผ่านมาทุกอย่างจบในหนึ่งชั่วโมงและไม่สานอะไรต่อไปมากกว่านั้น เลยเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงกว้างขนาดใหญ่สีดำเอาเสียดื้อๆ ดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาปิดคลุมอะไรต่อมิอะไรที่กำลังจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเดี๋ยวจะพาให้ใครบางคนตกใจเอาเสียเปล่าๆ และไม่ลืมที่จะปิดตาลงเหมือนว่าง่วงเต็มทีอย่างที่บอกเธอไป

"ถ้างั้นพรีมขอยืมคีย์การ์ดได้มั้ยคะ พรุ่งนี้พรีมจะรีบมาคืนแต่เช้า" คนตัวโตพลิกตัวนอนตะแคงแสร้งทำเป็นคิ้วขมวดหงุดหงิดที่มีเสียงงุ้งงิ้งมารบกวนการพักผ่อนของเขา จนเธอไม่กล้าที่จะส่งเสียงหรือพูดอะไรไปมากกว่านี้ กลัวว่าเขาจะรำคาญกันจนยกเลิกคำขอของเธอ ได้แต่ยืนมองเขาเงียบๆ

คนตัวเล็กค่อยๆ โน้มตัวยื่นหน้าเข้าไปทีละนิดละนิดมองใบหน้าขาวใสผิวเหมือนเด็กทรงผมที่เคยถูกเซ็ตเป็นทรงลงมาปกคลุมหน้าผากกว้างรับกับขนตาที่เป็นแพรยาวราวกับต่อขนตามาอย่างไงอย่างงั้น ก่อนละลองใช้นิ้วเรียวสวยแตะที่ปลายจมูกโด่งเล่นค่อยๆ ลากลงมาหยุดตรงริมฝีปากสีชมพูดูสุขภาพดี ผู้ชายอะไรดูแลตัวเองได้ดีขนาดนี้ โดยไม่รู้เลยว่าเสือซุ่มอย่างเขารับรู้ในทุกสัมผัสของเธอ

"ว้าย"

"..."

เพราะเธอกำลังเพลินกับการเล่นส่วนต่างๆ บนใบหน้าหล่อๆ เลยไม่ทันได้ระวังตัว จนมือใหญ่ดึงแขนเล็กให้เสียการทรงตัวพร้อมกับรวบร่างบางให้ลงมานอนในอ้อมแขนใช้ขายาวก่ายขาเรียวเอาไว้ซบหน้าลงบนเส้นผมหอมๆ ราวกับเธอเป็นหมอนข้างใบโปรด แค่นี้เขาก็สามารถล็อคตัวเธอไว้ไม่ให้หนีกลับไปตั้งหลักได้แล้ว ในเมื่อเธอบอกว่าจะเริ่มจีบเขาพรุ่งนี้ แล้วจะเทียวไปเทียวมาให้เสียเวลาทำไมกัน