บทที่15

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเพิ่งผ่านการรับน้องไปเมื่อวานนี้เอง แต่ในความเป็นจริงแล้วอีกไม่กี่วันก็ถึงวันสอบปลายภาคบ่งบอกว่าการเป็นเฟรชชี่ได้สิ้นสุดลงและต้องเตรียมตัวเป็นรุ่นพี่ปีสองแล้ว 

แน่นอนว่า นี่คือสัญญาณแจ้งเตือนว่าเหลือเวลาอีกหนึ่งปีที่เขาอนุญาตให้ฉันจีบด้วยเช่นกัน

แล้วรู้อะไรไหม...ฉันหน่ะพึ่งโดนเขาหักคะแนนไปยี่สิบคะแนนเพราะไม่ชอบชุดที่ฉันใส่ไปงานวันเกิดของใยไหมเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ซึ่งฉันก็ใส่ตรงตามธีมเกิร์ลกรุ๊ปที่เพื่อนบอกนะ กางเกงยีนส์ขาสั้นพอดีตัวสีดำกับเสื้อเกาะอกมีสายไขว้คล้องคอเข้าชุดกันคู่กับถุงน่องตาข่ายและรองเท้าบูททรงยาวช่วยให้ดูหลอกตาว่ากางเกงตัวจิ๋วไม่สั้นจนเกินไปเป็นชุดที่ใยไหมเลือกให้และใส่คู่กันกับฉัน 

ฉันว่านะ เขาหน่ะตั้งใจหาเรื่องหักคะแนนกันมากกว่า 

(เสียงแจ้งเตือนสายเรียกเข้า)​

"ฮัลโหล ยัยพรีม"

"ว่าไงแก ออกมาหรือยัง" วันนี้ฉันมีนัดกับใยไหมชวนกันมาอ่านหนังสือเตรียมสอบวิชาสุดโหดที่คอนโดด้วยกันแบบโต้รุ่งจะได้ช่วยกันแชร์สิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจแต่อีกคนสามารถอธิบายให้ฟังได้

 "ฉันมีธุระด่วนหน่ะ คงไปติวกับแกไม่ได้แล้วนะ"

"อ้าวหรอ"

"sorry นะแก"

"ไม่เป็นไรๆ ยังมีอีกหลายวิชา" ถึงจะรู้สึกเศร้านิดหน่อยแต่ฉันก็ไม่อยากให้เพื่อนลำบากใจ วิชานี้ดันเป็นวิชาที่ยากที่สุดซะด้วยสิ แม้จะมีคะแนนเก็บค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจอยู่หน่อย แต่เป้าหมายของฉันคือทำข้อสอบให้ได้มากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อจะเอาไปสมัครชิงทุนแลกเปลี่ยนในปีหน้า เป็นอีกหนึ่งในความฝันของฉัน มีเพียงใยไหมและคุณพ่อคุณแม่เท่านั้นที่รู้

หลังจากวางสายจากเพื่อนสนิท ฉันก็นั่งปลอบใจอันห่อเหี่ยวของตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะฮึกใจสู้ลุกไปหอบหนังสือกองโตที่เตรียมไว้มานั่งอ่านตรงห้องนั่งเล่น เพราะขืนอ่านบนเตียงนอนนุ่มๆ มีหวังหนังสือได้อ่านฉันแทนแน่

แต่ก่อนจะสู้ศึกอันแสนยาวนานครั้งใหญ่ แวะไปเติมกำลังใจนิดนิดหน่อยหน่อยดีกว่า

nongpream🌷: จ๊ะเอ๋

lens.lff : ? 

nongpream🌷: แวะมาจีบค่ะ 

nongpream🌷: ทำอะไรอยู่คะ

lens.lff : กำลังออกไปข้างนอก

nongpream🌷: 😣

(สายเรียกเข้าแบบวิดิโอคอล)

สงสัยพิมพ์คุยไม่ทันใจอีกแล้วสินะ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันแชทไปหาเขา เพราะสุดท้ายเขาจะกดโทรแบบเปิดกล้องกลับมาอย่างตอนนี้

แล้วแค่ออกไปข้างนอกจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เลยเชียวหรอ...

"..." ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มหวานส่งผ่านหน้าจอพร้อมโบกไม้โบกมือทักทายคนยิ้มยากอย่างเขา เป็นรอยยิ้มที่เขาชอบมอง และไม่ชอบให้เธอยิ้มแบบนี้ให้ใคร

"เป็นอะไร" เขาหมายถึงอิโมจิหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ที่เธอส่งมา

"อิจฉาคนได้ไปเที่ยวค่ะ"

"หึ" 

"อ่านหนังสือไป" 

"ชิ"

ระหว่างรอไอ้แฝดมาเคาะห้องเรียก ผมก็นั่งคุยกับคนในจอให้ตัวเองไม่เหงา ไม่รู้เหมือนกันว่าขี้เหงาตั้งแต่เมื่อไหร่จะก่อนกลับมาเจอกันหรือตั้งแต่มีเธอเข้ามา ผมยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้สักที

"พี่เลนส์" 

"อืม"

"ขอกำลังใจหน่อยสิคะ"

สีหน้าดูคล้ายกังวลนั่งทำหน้ายุ่งจนคิ้วผูกโบว์พันกันนั่งมองหนังสือกองโตตรงหน้า ทำผมอดสงสารไม่ได้เลยส่งกำลังใจเป็นกดสติ๊กเกอร์​รูปชูสองนิ้วส่งให้ไปพร้อมกับยักคิ้วให้ข้างหนึ่งแบบที่ชอบทำใส่เธอ 

"แค่นี้เองหรอ" 

"อืม แค่นี้"

"โธ่เอ๊ย! พรีมก็นึกว่าจะมี จุ๊บจุ๊บ งี้" เธอทำท่าทางทะเล้นใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มย้ำๆ เป็นรอยบุ๋ม จนน่ามันเขี้ยว ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงได้หยิกแก้มนุ่มๆ สักที

"แอบคาดหวังนะคะ" 

"ไม่แอบแล้วมั้ง"

"แล้วมีมั้ยคะ" 

"ไม่มี" 

คำตอบของผมทำให้เธอมองค้อนวงกว้างและปล่อยให้ผมนั่งมองเธออ่านหนังสืออยู่อย่างนั้น จนรู้สึกว่าต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์​โดยการเสนอตัวเองเข้าไปคอยช่วยอธิบายจุดที่เธอสงสัยในสิ่งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจซึ่งผมเคยเรียนมาและสอบได้คะแนนเต็มมาแล้ว แต่ผมก็ได้คะแนนเต็มทุกวิชานั่นแหละ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่ไปก่อนนะ"

"กลับดึกมั้ยคะ"

"คงดึก" 

"ถึงห้องแล้วแชทบอกพรีมหน่อยนะ บ๊ายบายค่ะ" 

"อืม" 

เพราะวันนี้มีนัดกินข้าวและดื่มคลายเครียดกับพวกไอ้ติณกันนิดหน่อย ผมกับแฝดเลยเลือกที่จะเรียกรถนั่งไปพร้อมกันจะได้หมดกังวลเรื่องการขับรถ แน่นอนว่าทันทีที่เปิดประตู​ออกจากห้อง ผมก็โดนไอ้แฝดบ่นเป็นหมีกินผึ้งบอกว่าตัวเองยืนรอนานเคาะประตูจนมือเจ็บ ทั้งๆ ที่ผมนั่งรอคุณชายเขาอาบน้ำแต่งตัวกว่าหนึ่งชั่วโมง ได้แต่ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายให้กับความขี้บ่นของน้องตัวเอง ปล่อยให้น้องที่เคารพเดินบ่นตามหลัง ส่วนผมก็เดินนำทำหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวเบื่อก็หยุดพูดเองนั่นแหละ

"แฝดมึงจะกลับเลยป่ะ" 

"พึ่งห้าทุ่ม มึงรีบหรอวะ" ถ้าเมื่อก่อนคงนั่งดื่มจนร้านปิดและกลับพร้อมคนอื่นๆ หรือไม่ก็นอนค้างที่นี่เพราะไอ้ติณทำห้องส่วนตัวไว้ให้ผมกับไอ้ฟิล์มโดยเฉพาะเผื่อวันไหนดื่มกันหนักจะได้เดินขึ้นไปนอนได้เลย 

แต่วันนี้ความรู้สึกอยากกลับพร้อมเพื่อนมันหายไปอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากกลับดึกไปมากกว่านี้ กลัวว่าจะมีคนแอบรอ...

"กูง่วง" 

"มึง โก หก"

"ไอ้ติณกูกลับก่อน" 

"อืม เจอกัน"

ผมเมินคำพูดของไอ้ฟิล์มแล้วหันไปบอกลาเจ้าของร้านและคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ ก่อนจะกดเรียกรถเลือกจุดหมายปลายทางเป็นคอนโดของใครบางคน

lens.lff : นอนยัง

nongpream🌷: ยังค่ะ

nongpream🌷: ถึงห้องแล้วหรอคะ

lens.lff : อยู่ข้างล่าง

lens.lff : ลงมารับหน่อย

nongpream🌷: หืม 

lens.lff : สามนาที

nongpream🌷: 🚀

ไม่ถึงสองนาทีคนตัวเล็กก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากลิฟต์​ ในชุดนอนกางเกงขาสั้นสีขาวถึงจะไม่บางมากแต่ก็พอเห็นอะไรวับวับแวมแวมที่สร้างความหงุดหงิดใจให้ผมไม่น้อย

"ทำไมลงมาชุดนี้"​

"ก็พี่เลนส์​ให้เวลาพรีมน้อยมากเลย"

โอเค ต่อไปผมจะให้เวลาเธอมากกว่านี้และจะไม่ลืมกำชับให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือใส่เสื้อคลุมลงมาด้วย หรือทางที่ดีต้องไม่ลืมคีย์​การ์ด​ที่เคยเนียนขอมาไว้

พอคิดเองเออเองได้อย่างนั้น คนตัวโตก็ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตของตัวเองส่งให้คนตัวเล็ก และบังคับด้วยสายตาให้เธอใส่ทับทันทีพร้อมกับยื่นมือไปช่วยรูดซิปขึ้นให้จนสุด

"อ่านต่อ?"

"ค่ะ พรีมอยากอ่านตรงนี้อีกนิด" 

"ตรงไหน" 

ผมพาตัวเองเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาด้านหลังเธอ เพราะเธอนั่งที่พื้นตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือตรงหน้า เพียงแค่ผมโน้มตัวลงไปใกล้นิดหน่อย กลิ่นหอมๆ ก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมได้อย่างง่ายดาย 

ฟอด

"ค่าติว"