บทที่18

"ทำไมมึงรีบบินจังวะ" 

"นัดลูกค้า" 

"นัดลูกค้า อาทิตย์​หน้าไม่ใช่?"

"กูไม่ต้องเตรียมตัว?" 

"ปกติมึงไม่ไปล่วงหน้านานขนาดนี้" 

ไอ้แฝดพูดถูก ปกติถ้ามีงานผมจะบินไปล่วงหน้าอย่างมากคือสองวันเพราะมีเรียน แต่ตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว และมีใครบางคนรออยู่ที่นั่นผมจึงรีบเดินทางไปตามที่รับปากเธอเอาไว้ วันนี้เลยให้แฝดทำหน้าที่เป็นคนขับรถพาผมมาส่งที่สนามบิน แต่ก็ลืมคิดไปว่า...ไอ้ฟิล์ม​มันพูดมาก เลยเลือกเปิดเพลงที่เราชอบเหมือนกันคลอเบาเบาเป็นการบอกทางอ้อมให้น้องรักหยุดพูด ซึ่งก็ได้ผลเพราะตอนนี้ไอ้แฝดกำลังร้องเพลงสบายอารมณ์ไปพร้อมกับเพลงที่เปิดให้ได้ยิน

"ถึงแล้วแชทบอก" 

"ครับคุณน้องชาย" 

"ค่อยว่านอนสอนง่ายสมกับเป็นแฝดกูหน่อย" 

ไม่รู้ไอ้ฟิล์มมันกวนตีนเหมือนใคร? 

ผมใช้เวลากว่ายี่สิบชั่วโมงบนเครื่องบินที่มีที่นั่งส่วนตัวของผมโดยเฉพาะสามารถปิดที่กั้นเป็นห้องมีทีวีและสิ่งอำนวยความสะดวก​ครบครันและปรับที่นั่งเป็นที่นอนได้สบายเลยทำให้ผมได้พักสายตาเต็มอิ่ม มีแรงพอพาเธอไปเดินเที่ยวได้ทันทีที่ไปถึง

ส่วนที่พัก ผมก็แอบเช่าห้องฝั่งตรงข้ามห้องของเธอเอาไว้แบบไม่มีกำหนดโดยที่เธอไม่รู้ เพราะเธอยื่นคำขาดไม่ให้ผมนอนห้องเดียวกับเธอในระหว่างที่ผมกำลังทำคะแนน พูดง่ายๆ ว่า เริ่มนับหนึ่งใหม่นั่นแหละ และถ้าผมไม่รีบพาตัวเองบินตามเธอมาแบบนี้ อย่าหวังว่าคะแนนของผมจะบวกขึ้นมีแต่จะลดลงจนติดลบ 

เอาคืนเก่งก็ว่าที่เมียของผมคนนี้นี่แหละ

แต่ผมจะปล่อยให้เธอแกล้งกันอย่างนี้ให้เธอตายใจไปก่อน เพราะถือคติที่ว่า ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ถึงทีผมเมื่อไหร่ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ ให้คุ้มกับเวลาที่เสียไปเลยคอยดู นึกแล้วก็ได้แต่โทษตัวเองจนถึงตอนนี้

lens.lff​ : พี่ถึงสนามบินแล้วนะ

nongpream🌷: รับทราบค่ะ

ตอบกลับมาได้เย็นชาสุดๆ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสอนหรือไปจำใครเขามา แต่ก็เอาเถอะ!​ เจอหน้ากันเมื่อไหร่จะฟัดให้หายคิดถึงสักที จะโดนงอน ผมก็ยอมแลก

"เซอร์ไพร​์ส" 

"คิดว่าพรีมจะไม่มารับหรอคะ"​

"..."

"พรีมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"หึ" 

ไม่นานผมก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีเสื้อผ้าเตรียมมาเผื่อไว้บินมารอบต่อๆ ไปจะได้สะพายกระเป๋ามาแค่ใบเดียว ทันทีที่ผมกำลังจะเดินไปต่อแถวเรียกรถไปยังที่พัก คนตัวเล็กที่ซ่อนตัวอยู่หลังเสาก็เดินออกมาเซอร์ไพร์ส​โบกมือทักทายพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ให้ชื่นใจ ทำผมยิ้มกว้างอย่างง่ายดายรู้สึกหายเหนื่อยในพริบตา รีบคว้าร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดแน่นโดยไม่สนใจสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนคงจะเข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้

ฟอด

"คิดถึง" 

"คิดถึงเหมือนกันค่ะ" 

ฟอด

"พอแล้วๆ ไปกันค่ะ อากาศเย็นเดี๋ยวไม่สบายนะ" 

"อืม" 

คนตัวเล็กวิ่งอ้อมขึ้นมานั่งบนกระเป๋าเดินทางให้ผมเข็นทั้งคนทั้งกระเป๋าพากันเดินตรงไปจุดเรียกรถ แน่นอนว่าผมบอกคนขับรถให้ตรงไปที่พักของเธอโดยไม่ถามความ​สมัครใจ​จากเจ้าของห้องเสียก่อน เพราะถ้าถามคงไม่ได้ไปแน่! 

ผมว่าคงต้องพับแผนที่จะพาเธอออกไปเดินเล่นชมเมืองไว้แล้วยกยอดไปในวันพรุ่งนี้แทน เพราะอยากจะนอนกอดร่างนุ่มนิ่มให้หายคิดถึง อยากกอดทั้งวันทั้งคืน และเชื่อว่าเธอเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน 

"มาไม่กี่วัน เหลือแต่กระดูก" ทันทีที่ประตูปิดลงผมก็อาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กกำลังก้มถอดรองเท้า ช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้ววิ่งไปล้มตัวลงบนที่นอนใช้สองแขนสองขากอดเธอเอาไว้จนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกัน

"ไม่นะ พรีมว่าพรีมอ้วนขึ้น กินฟาสต์ฟู้ด​ทุกวันเลย"

"ไหน หลักฐาน" 

"นี่ไง แก้มพรีมเยอะขึ้นมากเลย" คนตัวเล็กทำแก้มป่องเหมือนลูกโป่งทั้งสองข้างราวกับเป็นหลักฐานยืนยันว่าเธออ้วนขึ้นจริงตามที่เธอบอก 

ฟอด

แต่มันทั้งน่ารักและน่ามันเขี้ยวมาก จนผมอดใจไม่ไหวโน้มหน้าเข้าไปฟัดแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่อยู่หลายนาที

"อื้อ..." 

"จริงด้วย"  ทำเธอย่นคอหนีร้องประท้วงตากลมโตมองดุ ผมเลยต้องหักห้ามใจเปลี่ยนมานอนกอดเธอนิ่งๆ พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านจนปวดหนึบให้สงบลงเร็วที่สุด 

เธอจะรู้บ้างมั้ย ว่าทำผมทรมานมากแค่ไหน

"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ" 

"หึ ยังไม่ได้เอาเลย" ผมเอาเรื่องจริงมาเถียงสู้! เพราะมัวแต่ใจเย็นรอเธอครบยี่สิบนั่นแหละ 

"หักไปเลยสิบคะแนน" 

"แล้วที่พี่บินมาตั้งไกลให้กี่คะแนน" 

"0.25 ค่ะ" นั่งเครื่องข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกล ดูคะแนนที่ได้ เฮ้อ...

เพราะงั้น ผมว่าจะโดนลบอีกสักสิบยี่สิบคะแนนแลกกับความกระชุ่มกระชวย​หัวใจคงไม่เป็นอะไร ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่มีคะแนนกับเขา และถ้าเธองอน ผมก็จะง้อ มีเวลาง้อและรอคะแนนบวกทั้งชีวิตอยู่แล้ว

ระหว่างที่มารขาวและมารดำกำลังยืนทะเลาะกันอยู่ในความคิด นิ้วเรียวยาวก็เลื่อนขึ้นไปเกี่ยวผมหอมนุ่มของคนในอ้อมกอดเล่นแบบที่ชอบทำเวลาอยู่ด้วยกัน

ผมอยากทำมากกว่านี้ มากกว่ากอดแน่นๆ มากกว่าหอมแก้มนุ่มๆ มากกว่าที่เคยจูบ...จะได้หรือเปล่า

"ตัวเล็ก" ลองถามก่อนแล้วกัน เผื่อฟลุ๊ค!

"หืม"

"พี่อยากจูบ"

"..." แก้มนุ่มของคนในอ้อมกอดขึ้นสีแดงระเรื่อกับคำขอของผม ปกติอยากจูบผมก็จูบเธอเลยไม่เคยได้ขอ แต่มาตอนนี้เธอให้ผมทำได้เพียงกอดและหอมแก้มเท่านั้น ถึงจะแอบขโมยจูบไปหลายครั้งแล้วก็ตาม และครั้งนี้จะต่างจากครั้งก่อนๆ เลยต้องค่อยๆ ขออนุญาต​เธอไปทีละขั้น

"ได้มั้ย" 

"แป็บเดียวนะ อะ อื้อ" หึ

สิ่งหนึ่งที่เธออาจจะยังไม่รู้คือ แป็บเดียวของเราไม่เท่ากัน และเสือที่หิวโซอย่างผม...ไม่ได้รับปาก

ริมฝีปากร้อนค่อยๆ ขบเม้มไล่เลียชิมริมฝีปากอวบอิ่มทีละนิดละนิดจนเธอเคลิ้มไปกับความหวาน ก่อนจะกัดลงเบาเบาให้คนตัวเล็กเผลออ้าปากเล็กน้อยเปิดทางให้ผมส่งลิ้นร้อนเข้าไปทักทายลิ้นเล็กๆ ก่อนจะหยอกล้อไล่ต้อนให้เธอไม่มีทางหนีเผลอใจหลงใหลไปกับรสจูบที่ผมมอบให้

เธอชอบให้ผมบอกความรู้สึกที่มีให้เธอฟัง เพราะงั้นผมจึงบอกเธอว่า 'คิดถึงมาก'​ ผ่านจูบนี้ที่ผมตั้งใจบอกให้เธอฟังคนเดียวเท่านั้น 

"อะ อื้อ" ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จะใช่แป็บเดียวของเธอหรือเปล่า รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอส่งเสียงประท้วงขออากาศหายใจ 

ส่วนผมก็กำลังคิดขออนุญาต...ทำ​ขั้นต่อไป

 

สปอยล์​ดีกว่า... 

"พี่ไม่อยากเป็นแฟนตัวเล็กแล้ว"

"อยากเป็นผัวเลย"

"ได้มั้ย"

 

#จะตัดเข้าโคมไฟ หรือจ nc กรุบกริบดีนะ🤔

#หัวใจ1ดวงจะมา1ตอน