로그인공유
บทที่ 1 ถูกทำโทษ
최신 업데이트:
2025-04-10 00:52:59สิ้นเดือนสำหรับคนอื่น สถานะชั้นกลางอาจจะใช้คำว่าเหมือนจะสิ้นใจ แต่สถานะระดับผู้บริหารอย่างคุณคอป หนึ่งในหุ้นส่วนของตระกูลใหญ่จรัญทิพย์ วันนี้คือวันเครียดและยุ่งเหยิงที่สุดเท่าที่เขาเจอะเจอมา
“ แล้วยังไง มันไม่ยอมออกอย่างนั้นหรือ...”
ร่างใหญ่ยืนเท้าสะเอวตระหง่านอยู่หน้าบานกระจกซึ่งกั้นตรงกลางระหว่างภายในห้องกับระเบียงนอกสายตาทอดยาวไปไกลลิบ ในสมองคิดหาทางออก ถึงบุคลากรคนหนึ่งซึ่งมีพฤติกรรมแย่มาโดยตลอด ทั้งแหกกฎวินัยของบริษัท ทั้งสร้างความเดือดร้อนแก่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ไม่ว่างเว้น ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งฝ่ายบุคคลให้รายงานเขา และสังเกตอยู่ตลอด แต่ช่วงนั้นมันอยู่ในช่วงกลางเดือนของเดือนที่แล้ว เลยได้แต่แจ้งใบเตือน จนกระทั่งวันนี้ ถึงเวลาแจ้งใบไล่ออกตามกฎของบริษัทสักที ทว่า เจ้าตัวกลับไม่ยินยอม แถมโวยวายอาละวาดจนได้เรื่อง
(ครับบอส ทำลายข้าวของในออฟฟิศ และชกหน้าเพื่อนร่วมงานปากแตกไปอีกสองคน)
“ บ้าชิบ! ไอ้หมอนี่มันชักจะเหิมเกริมกับกูมากไปแล้ว.. ตอนนี้มันอยู่ไหน?"
ข่มเสียงต่ำ ประโยคหลังขมวดคิ้วถาม รอฟังเลขาพูดไปด้วย สวมนาฬิกาข้อมือไปด้วย
(อาละวาดใส่ตำรวจที่ผมแจ้งมาข้างนอกครับ แถมตอนนี้นักข่าวเริ่มจะแห่กันมาแล้วด้วย)
“ ให้ตายสิ! นายแม่รู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง “
(เอ่อ..ผมกำลังแจ้ง)
“ ไม่ต้อง! ผมกำลังไป!! “
จบประโยคคำสั่ง สายถูกตัดเพราะมือคอปทันที เขาหยิบกุญแจรถขึ้นมาเป็นขั้นตอนสุดท้าย ก่อนพรวดพราดออกไป ทั้งๆที่ใส่เสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อย
คอนโดหรู ย่านใจกลางเมือง ข้างผับใกล้วัด!
ยังมีหญิงสาวร่างบางคนหนึ่ง เพิ่งกลับมาจากวัดจริงๆ หล่อนพักอยู่ในที่แห่งนี้ เดินก้มหน้างุดเสมือนปกปิดอะไรสักอย่างในเครื่องหน้านั่นไม่ให้ใครเห็น รีบเดินดุ่มๆ ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆ พลันมาจอดฝีเท้าก็ตอนจะต้องกดลิฟต์ ยืนรออยู่อึดใจนึงเนื่องจากลิฟต์กำลังลงมาจากชั้นบน ที่เป็นชั้นเดียวกันกับที่ตัวเองกำลังจะขึ้นไป และเมื่อมาถึง บานประตูลิฟต์เปิดออก
ติ๊ง...! พลั่ก!!!
“ โอ๊ย!! “
ร่างบางถอยหลังล้มไม่เป็นท่า นั่นเพราะถูกใครบางคนในนั้นชนเข้าอย่างจัง และแทนที่เขาจะหยุดมาพยุงหล่อน เปล่าเลย ไม่ผันแล... แถมรีบเร่งฝีเท้าอีกด้วย
“ โทษที ผมรีบ! “
ปล่อยหล่อนลุกเองตามอัธยาศัยซะงั้น!
“ รีบไปไหนกันนะ คนทั้งคนไม่เห็นรึไง...”
เสียงเล็กบ่นอุบ ส่ายหน้าเอือมระอากับสังคมสมัยนี้ เธอแทบจะยอมแพ้แล้ว ถ้าไม่ติดว่ายังมีน้องชายอีกสองคนที่ต้องดูแล ในขณะที่คนเล็กเป็นเจ้าชายนิทรา ส่วนอีกคนหนึ่ง...
ติ๊ดๆๆ
“ ฮัลโหล ...”
(บลูแกอยู่ไหนน่ะ)
“ อยู่ห้อง..”
(อีกชั่วโมงนึงไปเจอฉันที่โรงพักนะ)
“ ห๊ะ ทำไม...”
(บอลก่อเรื่องอีกแล้ว..)
เสียงปลายสายทำขาเล็กที่เดินใกล้จะถึงห้องแทบทรุด พลันคิดวันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของเธอ ทำไมถึงได้มีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา เธอยังไม่ได้กินข้าวเลย
“ โอเค... อย่าเพิ่งโทรไปบอกแม่นะลี ฉันยังไม่อยากหูชาตอนนี้...”
(โอเค แล้วเจอกัน)
หลังจากอาจารย์ประจำชั้นนักเรียนช่างกลของสถาบันหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับหล่อนวางสาย
วินาทีแรกที่หล่อนทำ ก็คือการถอนหายใจ เธอนั่งลงหลังเข้ามาถึงห้อง ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วถึงจะร้องไห้
ปัญหาคาราคาซัง ยุ่งเหยิงเบอร์นี้ จะจบลงได้ก็ต่อเมื่อมีผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เข้ามาเกี่ยวข้อง คุณคอปถึงขั้นกุมขมับ ปวดกบาลตั้งแต่ตอนเริ่มจนถึงตอนท้าย กว่าจะไกล่เกลี่ยกินเวลาเขาไปครึ่งค่อนวัน
" กูไม่เข้าบริษัทแล้วนะ มึงไปเคลียร์แทนละกัน "
พ่นคำหยาบออกมาอย่างนี้ อย่าได้เรียกว่าเลขาเลย ยกระดับขึ้นแท่นเพื่อนสนิทสหายรับใช้นายน่าจะดีกว่า
" ครับบอส " กวินพยักหน้า " ว่าแต่บอสกลับยังไง "
" ทิ้งรถไว้ให้กู ส่วนมึงขึ้นแท็กซี่ไป "
" ห๊า! "
' อ่าวบอส ตอนมา มาด้วยกัน ตอนกลับไหงทำงี้ล่ะครับ '
สายตากวินที่มองนายคงคิดแบบนี้อยู่ ทว่า...
" มีปัญหาเรอะ! "
" เปล่าครับได้ ได้ครับ ได้เสมอ "
ปากกลับไม่ตรงกับใจ กวินหุนหันเดินคอตกออกไปทางฝั่งถนนใหญ่ เพื่อไปโบกแท็กซี่อย่างคุณคอปบอกจริงๆ ขณะเจ้าตัวตอนนี้ยืนพ่นควันบุหรี่ตุ้ยๆ เสมือนอดยากมานานแรมปี ไม่เกรงกลัวใครจะเอ็ดเนื่องจากทำถูกกฎมายืนดูดตรงที่ให้ดูดแล้ว ในสมองครุ่นคิด จะทำยังไงกับนักข่าวที่เก็บภาพเขาตอนชกหน้าไอ้หมอนั่นไปได้ ยอมรับว่าอารมณ์ ก็คนมันโมโหนี่หว่า แต่สำหรับนายแม่ มีรึจะยอมฟังใคร
" ระยำ"
กัดฟันสบถ หลังพ่นควันเทาครั้งสุดท้าย ทุ่มมันลงพื้นแล้วขยี้อย่างคนเสียนิสัย เสยผมปรกหน้าขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทว่า ต้องชะงักเพราะภาพนี้
" อะไรวะนั่น"
ผู้หญิงร่างบางถูกผลักจนล้มก้นคะมำ ด้วยนักเรียนชายชุดช่างกลสีกรมเข้ม ในขณะผู้หญิงนั่งร้องไห้ ส่วนคนทำวิ่งหนีไปแล้ว ร่างสูงขมวดคิ้วตั้งแต่ต้นจนจบ พลันทำได้เพียงส่ายหน้าหน่ายเท่านั้น นึกไม่ถึง หน้าโรงพักขนาดนี้ ยังไม่ว่างเว้น
" เฮอะ เป็นคู่ผัวเมียวัยรุ่นที่ถ่อยจริงๆ "
บ่นอุบ ก่อนเดินตรงไปยังรถของตัวเอง
18.00 น.
..คฤหาสน์จรัญทิพย์..
พลั่ก!
หนังสือพิมพ์ทั้งดุ้นแหวกอากาศพุ่งเข้ากลางกบาลคุณคอปเต็มๆ ด้วยความแรงของมือคุณนายอารีย์ ความไม่พึงพอใจที่มีถึงขั้นฉีกเนื้อคนเป็นชิ้นๆ ได้ในตอนนี้ ทำเขาต้องยืนนิ่ง ก้มหน้างุนรับชะตากรรม
" แผนกตัวเองแท้ๆ ฮึ.. ทำให้เรื่องเล็กๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้ "
" ....."
" แกรู้ไหม พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์จะพาดหัวข่าวว่าอะไร "
"....."
" คงหนีไม่พ้น ผู้ว่าจ้างทำร้ายพนักงาน แกชกมันไปขนาดนั้น แถมฟาดเงินให้ตำรวจ มันหนักขนาดไหน ทำไมชอบใช้กำลังมากกว่าสมอง "
" ผมขอโทษครับนายแม่ "
" อารมณ์ร้อนแบบนี้ จะฝากบริษัทไว้กับแกได้ยังไง พรุ่งนี้เตรียมแถลงข่าวด้วย "
" ครับ.. "
" ไป ไปได้ "
จบประโยคเสียดสี คุณคอปเดินคอตกออกมาแทบไม่ทัน อารมณ์ร้อนที่คุณนายอารีย์เพิ่งว่า ตอนนี้ถ่าโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน พลุกพล่านล้นใจชายร่างสูง เสี้ยมให้เครื่องหน้าหล่อเหลาในตอนนี้บูดบึ้งห่างไกลโครงสร้างเดิม ก่อนจะรุดหน้าออกไปยังลานจอดรถ มุ่งสู่คอนโดตัวเอง
..และเพราะความโกรธปนน้อยใจ คงทำให้เขาต้องนอนที่นั่นในคืนนี้เช่นเคย
최신 챕터
รักได้ไหมสาวข้างห้อง ของขวัญชิ้นใหญ่ อวสาน
7 เดือนผ่านไปบูรพาไม่ได้แต่งงานเหมือนใครเขา เนื่องจากฟังความคิดเห็นที่ค่อนข้างจะเบี่ยงเบนไปทางโอดโอยมากจนเกินไป ประสบการณ์เจ้าสาววัยละอ่อนสองคนก่อนหน้านี้อัดแน่นพร้อมรีวิวสีหน้ามาสมทบ ....มันไม่สนุกเลย ที่จะให้คนท้องโย้ สวมชุดเจ้าสาว นอกจากไม่สวยแล้ว มันแสนจะทรมานใช่! นี่คือคำเล่าอ้าง ไหนจะต้องยืนยิ้มทั้งวัน คอยเอาใจแขกเหรื่ออีก แค่บูรพานึกภาพ แทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงแล้ว เธอเลยเลือกที่จะอยู่เฉยๆ ดูแลตัวเอง เป็นคนรักที่ดี คอยเอาใจสามี รอวันคลอดจะดีกว่าและเหมือนว่าความสนิทสนม ในช่วงเวลาอยู่ด้วยกันจะเพิ่มขึ้นทำให้พวกเขาต้องเปลี่ยนสรรพนามไปโดยปริยาย" พี่คอปคะ พี่ว่า สีนี้จะสวยรึเปล่า "บูรพาเดินถือหนังสือแคตตาล็อกอุ้มท้องแก่ใกล้คลอดของตัวเองมายังห้องโถงกลางห้อง ในขณะเจ้าของชื่อกำลังวุ่นวายอยู่กับเอกสารกองโตหน้าจอคอม เธอหมายถึง ผ้าม่านสีครีมสีสวยที่ต้องการจะนำไปติดที่บ้านสวนของเธอ ก่อนหน้านี้ พวกเขาเกทับตัวเองไปพักที่นั่นกันมาแล้ว หลังจากโมดิฟายต่อเติมได้ไม่นาน มันดูชีวิตชีวาขึ้น และน่าอยู่ขึ้น นับตั้งแต่มีคนไปอยู่ ก่อนจะย้ายกลับมา เมื่อไม่กี่วันมานี้ ด้วยอายุครรภ์ที่มากขึ้น และระยะทางร
รักได้ไหมสาวข้างห้อง บทที่ 47 กรรมตามทัน
ร่างบางในชุดนอนเนื้อผ้าซาตินลนลานหมุนตัวกลับ เกือบปาดน้ำตาแทบไม่ทัน หลังนึกอะไรขึ้นได้ ปิดประตูอย่างเบามือ ทิ้งตัวลงกลางเตียงแกล้งหลับ ในจังหวะคุณคอปเดินเข้ามาพอดี เขากำกล่องกำมะหยี่นั้นแน่น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตั้งแต่เดินเข้ามา ก่อนค่อยๆ โน้มตัวนอนลงข้างเธอ ไม่ได้ผลักร่างบางซึ่งนอนตะแคงหันหลังอยู่เข้ามา ทว่ายัดกล่องเล็กนั่นเข้าไปในอุ้งมือแทน" อะไรหรือคะ "บูรพาแกล้งถาม ใช้ศอกยันตัวลุกขึ้นอิงแผ่นหลังพิงกับร่างใหญ่ คุณคอปโน้มหน้ามาฉกริมฝีปากเธอเร็วๆ พลางยิ้มละมุน" ของคุณ"" คะ? "" เก็บไว้ใส่นิ้วนี้ "กระซิบเสียงแผ่ว พร้อมดึงมือข้างซ้ายมาเขย่าเบาๆ บูรพายิ้มตาม ก่อนจะใช้มือข้างขวาปิดปากปล่อยโฮ คราวนี้เธอไม่ได้แกล้ง แต่กลับร้องไห้ออกมาจริง เนื่องจากภาพตอนเธอแอบมองมันไกลเกินกว่าจะเห็น ในมือสามีนั่นถืออะไร ได้ยินเพียงแค่คำขอโทษ กับการสวมกอดของคนสองคนแค่นั้น ก็ดีใจมากพอแล้ว ไม่คิดว่าคุณนายจะเล่นใหญ่ถึงขั้นยกแหวนวงนี้ให้กับคนอื่น วงที่บูรพาเห็นมันบ่อยๆบนนิ้วชี้ด้านขวาของหล่อนใช่ เธอจำได้ และรู้คุณนายหวงมันมาก" ฮึก..."นิ้วใหญ่ยื่นมาปัดก้อนน้ำตาให้ ในขณะริมฝีปากเขายังเปื้อนยิ้มอยู่ ไล้ลงมา
รักได้ไหมสาวข้างห้อง บทที่ 46 คลี่คลาย
มือบางจัดไปค่อนข้างเหี่ยว บีบเข้ากันแน่น ต่างกันแต่สีหน้าที่ยังเรียบเฉย หัวใจภายใต้เนื้อในเสื้อหรูผ้าซาตินเต้นแรงไม่เป็นจังหวะคุณนายอารีย์ไม่ได้เขินอายเสมือนหญิงสาววัยรุ่น กลับกันหล่อนรู้สึกชื่นใจแปลกๆใจที่บางอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณความบางเข้าไปอีก เมื่อหางตาเกิดชำเลืองไปมองหน้าอดีตสามี ในจังหวะที่เขาเอื้อมมือ ถือวิสาสะมาโดน****" อ๊ะ.."และผลที่เกิดขึ้น คือไม่ต่างจากไฟช็อต คุณนายอารีย์เลื่อนมือตนออกห่าง ยอมรับหล่อนยังไม่ใจอ่อน หรือพร้อมที่จะเจอกับสถานการณ์แบบนี้" คุณได้ยินที่ผมพูดไหม "ทว่า คู่กรณีเจ้ากรรม ก็พร่ำแต่จะก่อกวน ขยี้คำถามให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นหนักซะเหลือเกิน มือเรียวเลยบีบเข้าหากันใหม่ ซึ่งคราวนี้หนักกว่าเดิม เพราะมันขึ้นเส้นเลือดปูด" ผมยังจำเรื่องราวในตอนนั้นได้อยู่นะ ยังสามารถเล่าให้คุณฟังได้อยู่ "" อย่ามายุ่งกับฉัน "ตัดสินใจ ลุกขึ้นยืนทันควัน แต่เหมือนจะช้าไป พ่อเลี้ยงผู้รู้นิสัยหล่อนดี เดินมาดักหน้าเสียก่อน" ผมจะปล่อยให้คุณหนีผมแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว "" หยุดพล่าม คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทาง "" เพราะอะไร "ร่างสูงขมวดคิ้ว บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจสุดๆ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ คราวนี
รักได้ไหมสาวข้างห้อง บทที่ 45 สงครามในบ้าน
การปรึกษาหารือกันระหว่างพ่อลูก อยู่ในสายตาของบูรพาห่างๆ ด้วยระยะที่ไกล เธอจะไม่มีทางฟังได้สรรพ ยกเว้นจากท่าทีที่ทั้งคู่แสดงออกมาหากให้เดาตามสัญชาตญาณ วินิจฉัยด้วยสมอง จะรู้ในทันทีว่าพ่อเลี้ยงสยามไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ ไม่ต่างจากเธอ กับการขายหุ้นมรดกและการเปลี่ยนนามสกุลนั้น เพราะนั่นหมายความว่าคุณคอปเสียผลประโยชน์ไปโดยปริยายอย่าลืม บุคคลในตระกูลจรัญทิพย์ไม่ได้มีแต่คุณนายอารีย์และบุตรชายเท่านั้น ทว่ายังมีบุคคลอื่นที่พร้อมจะแย่งสมบัติ ตามสายเลือดซึ่งหัวเชื้อได้สร้างไว้ใช่ คุณนายอารีย์มีคู่แข่ง และ อดีตสามีหล่อนก็รู้ เพียงแต่อำนาจการตัดสินใจใยตกมาเป็นของหล่อน มีสิทธิ์มากกว่าผู้ใดในผลประโยชน์ นั่นก็เพราะหล่อนคือบุตรีคนโต ที่ได้เปรียบเรียนรู้งานก่อนคนอื่น ซึ่งแน่นอนผู้มาใหม่ อย่างบูรพาเองก็ยังรู้ เลยคิดว่าเหตุผลทั้งหมดที่จะทำเพื่อแลกกับอิสระในการมีเธอเพียงคนเดียวนี้ มันไม่สมควร เธอจะไม่มีวันปล่อยให้สามีตัวเองหมดตัว หากมันจะจนตรอก นี่ต้องไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย! จะอย่างไรเธอก็เข้าใจคุณนายอารีย์ แม้ว่าทุกเวลาเธอนั้นโดนกระทำ ต่อให้เธอต้องถูกชิงชัง ทว่ายังทำให้เธอเข้าใจหล่อนอยู่ ยิ่งมาถึงวันนี
รักได้ไหมสาวข้างห้อง บทที่ 44 พ่อคือที่พึ่งสุดท้าย
สายโด่ นาฬิกาบอกเวลาสิบเอ็ดโมงเศษ คุณคอปงัวเงียตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังนอนเกลี่ยผมภรรยาเพลินจนเผลอหลับไป สิ่งแรกที่ใจคิดถึง คือคนที่นอนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นยังนอนอยู่ที่เดิมและท่าเดิม ก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงหนักเข้าไปอีก" เฮ้..ยังไม่ตื่นอีกเหรอ"เขาเขย่าตัวเธอ นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ที่บูรพานั้นหลับสนิทไร้เสียงตอบรับใดๆ และเปลือกตาถ่างขึ้น แต่น่าแปลก ลมหายใจเข้าออกของเธอกลับสม่ำเสมอไร้อาการคนป่วย เธอเหมือนคนนอนหลับสบายเสียมากกว่าก็อก ก็อก ก็อก" ไม่ได้ล็อก"สีหน้าวิตกกังวลของคุณคอปเบี่ยงไปตามเสียง ก่อนบานประตูไม้สีน้ำตาลเข้มจะถูกเปิดเข้ามาเบาๆ คนโผล่หน้ามาให้เห็นเป็นคนแรกคือป้าแม่บ้าน หลังจากนั้นจึงจะเป็นหน้าหมอรองลงมา" หมอมาแล้วค่ะ "หล่อนบอกก่อนโค้งหัวให้แล้วเดินออกไป มีเพียงหมอ คุณคอป และ ภรรยาเขาที่นอนไม่ไหวติงเหลืออยู่เท่านั้น" ตามสบายครับ"ร่างสูงพยักหน้ายิ้มเล็กๆ ก่อนจะลุกจากเตียง หลีกทางให้หมอได้ทำงาน ในขณะรอหมอตรวจ เป็นเวลาที่เขาได้เช็คโทรศัพท์ และไม่คิดว่าจะได้ดูดบุหรี่ควบคู่กันไปด้วย" ขอตัวนะครับ ตรวจเสร็จก็เรียกผม "" ครับ "เขายอมพาตัวเองออกไปนอกระเบียง ปิดประตูหลังจนมิดช
รักได้ไหมสาวข้างห้อง บทที่ 43 ความรู้สึกที่ถูกบีบ
สี่ล้อรถหรูค่อยชะลอก่อนจะจอดนิ่งในที่สุด เมื่อถึงที่หมาย บ้านหลังหนึ่ง ไม่ได้หรูหราเทียบเท่าคฤหาสน์จรัญทิพย์ รูปทรงต่างจากทั่วไป ทว่าสวยได้ใจสุดๆ ตั้งตระหง่านหลังเดียวโดดเด่นอยู่กลางป่า คุณคอปดับเครื่องยนต์สนิท ก่อนผ่อนลมหายใจระงมใหญ่ ไม่เคยคิดว่าวันนึงจะได้มาเหยียบที่นี่ บ้านสวนพ่อซึ่งยกให้เขา ปิดประตูรถฝั่งตัวเอง พลางเดินอ้อมไปจุ๊บผากมนทีนึง และอุ้มคนข้างกายที่หลับสนิทอย่างเบามือ" ไปนอนต่อในบ้านนะครับ "บูรพาหลับไม่ตื่น นับตั้งแต่ออกมาจากบริษัทท่ามกลางความเป็นห่วงเป็นใยอย่างเขา สามีของเธอ เขาพร่ำภาวนาให้ภรรยาไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ จนกระทั่งมาถึงที่นี่แอดมันคงจะเป็นบรรยากาศที่แปลกใหม่พอสมควร จากคนที่เคยมาล่าสุดตอนเป็นเด็ก หลังจากอายุสิบห้าปีเขาไม่มาเหยียบอีกเลย ทว่า ยังคงจ้างแม่บ้านและคนสวนคอยดูแลสม่ำเสมอ" คุณเป็นใคร"" ...."และเหมือนสภาพเขาไม่รู้ว่าโตขึ้น หรือว่าโทรม ทำแม่บ้านจำแทบไม่ได้ เมื่อหล่อนวิ่งหน้าตาตื่นด้วยความตกใจมายืนหอบตัวโยน หลังเห็นไฟในบ้านเปิดเกือบทุกดวง ร่างสูงค่อยๆหันกลับมาด้วยความเหนื่อย เคล้าโคลงรูปหน้าค่าตาแปรเปลี่ยนไปจากเด็กน้อยเพียงนิดเดียว ทำแม่บ้านชะงัก
