ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

"ปล่อย" แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้มน่ากลัวถูกส่งไปให้คนที่เดินมาขวางทางเขา

"หลบ" น้ำเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขามเอ่ยบอกเด็กหนุ่ม ขุนพลไม่มีท่าทีกลัวครูซเลยกสักนิด เขายังคงยืนขวางอยู่แบบนั้น

"ฮะ เฮียครูซ" ฮันน่าเรียกเพื่อนพี่ชายเสียงสั่น เธอกลัวครูซจะทำอะไรเพื่อนตัวเอง 

"อยากให้เฮียบอกมันไหม" หมายถึงวาฟิกซ์ ถ้าฮันน่ายังยืนยันจะไปต่อกับเพื่อน เขาคงต้องใช้วาฟิกซ์มาขู่เธอ

"ไม่นะคะ!" เธอเบิกตาโพลงมองเขาอย่างตกใจ กลัวครูซจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพี่ชายตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอตายแน่

"งั้นก็กลับ" กระตุกแขนเบา ๆ เพื่อบอกให้เธอเดินตามเขาไป

"ฉันกลับก่อนนะขุนพล!" ฮันน่าเอี้ยวตัวตะโกนบอกลาขุนพล อย่างน้อย ๆ เพื่อนก็รู้ว่าเธอกลับแล้ว ดีกว่าไม่มีใครรู้เลย

"...." ด้านขุนพลมองตามทั้งสองไปแววตาเรียบนิ่งยากจะคาดเดา เขามองครูซลากฮันน่าไปจนสุดสายตา ก่อนจะกลับไปหาเพื่อนคนอื่น ๆ ที่รออยู่โต๊ะ

ตึก

ตึก..

"ฮันน่าล่ะขุนพล" ฟ้าสวยมองหาฮันน่า ไหนขุนพลบอกว่าไปตาม ทำไมเขาถึงกลับมาคนเดียว แล้วอีกคนล่ะ

"กลับไปแล้ว" 

"หมายความว่าไงกลับไปแล้ว?" ทำไมหญิงสาวถึงทิ้งเพื่อนกลับก่อน ทั้งยังไม่เข้ามาลาใครสักคน หรือว่าพี่ชายเธอจับได้ว่าหนีเที่ยว

"ตามนั้น" เขาไม่รู้จะพูดอะไรมากมาย เมื่อเขาได้ตอบคำถามไปหมดแล้ว

"กลับกับใคร" คีรินถามเพื่อนตัวสูงที่นั่งข้างตัวเอง 

"เพื่อนเฮียวาฟิกซ์" ทั้งกลุ่มรู้จักวาฟิกซ์และฟลินต์ดี ทั้งสองไม่เคยห้ามพวกเขาคบกัน แต่ไม่รู้ทำไมครูซถึงทำเหมือนไม่อยากให้ฮันน่าเข้าใกล้เขา โดยเฉพาะขุนพลที่ครูซดูจะไม่ชอบขี้หน้าเอาเสียเลย กับเพื่อนคนอื่นไม่เท่าไหร่ เป็นแค่ขุนพลคนเดียวเท่านั้น

"คนที่ชื่อครูซป่ะ" คีรินเลิกคิ้มถาม

"อืม"

"กูเริ่มสงสัยแล้วว่าเฮียเขาเป็นอะไรนักหนาวะ ทุกครั้งที่พวกเรามาเที่ยวกันเฮียแม่งต้องตามมาเจอตลอด" ไม่ว่าจะไปร้านไหน ไกลแค่ไหนครูซยังตามไปเจอ นับถืออีกคนจริง ๆ 

"หรือเฮียแม่งมีซัมติงกับฮันน่าวะ" ทว่าประโยคของคีรินทำขุนพลชะงักไปทันที เขาปรายตามองเพื่อนเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

"เลิกพูดแล้วแดก" ฟ้าสวยไม่อยากให้บรรยากาศเสีย เธอจึงชวนเปลี่ยนบทสนทนา  

 

บนรถ

"เฮียครูซจะพาหนูไปไหนเหรอคะ" เพราะทางที่ไปไม่ใช่ทางกลับคอนโดเธอแต่อย่างใด

"ไปทำธุระ" ตอบโดยที่ตายังโฟกัสถนนเบื้องหน้า

"อ๋อ..ค่ะ" ดวงตาคู่สวยมองข้างทางขณะที่รถกำลังวิ่งไปด้วยความเร็ว แม้จะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ว่าเขาลากเธอมาด้วยทำไม ทั้งที่ตัวเองมีธุระ อยากถามแต่ไม่ดีกว่า กลัวครูซดุ

"...." ครูซปรายตามองหญิงสาวเล็กน้อย 

"นานไหมคะ"

"ไม่ครับ" และนี่คือคำตอบเขา ฮันน่าพยักหน้าเข้าใจก่อนจะกลับไปนั่งนิ่งเหมือนเดิม เพราะความเชื่อใจที่มีให้เขาเธอจึงไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก รถยนต์ขับไปเรื่อย ๆ กระทั่งขับเข้าไปจอดในบ้านหลังหนึ่ง ฮันน่ากวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณก่อนจะนิ่งไปชั่วขณะ เพราะเธอไม่คุ้นกับสถานที่แห่งนี้

"บ้านใครเหรอคะ" 

"รออยู่นี่" ไร้ซึ่งคำตอบ ครูซลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจหญิงสาวที่ตนพามาด้วย ซึ่งในขณะนั้นเอง..

Line!

Cruz🤍 : อย่าลงจากรถเด็ดขาด

"ทำไมต้องห้ามด้วย" คนตัวเล็กพึมพำเสียงเบาเล่นมือถือรออีกคนไปพลาง ๆ ระหว่างนั้นเธอก็กดเข้าแอปพลิเคชันหนึ่ง นิ้วเรียวเลื่อนดูภาพไปเรื่อย ๆ กระทั่งไปสะดุดที่โพสต์หนึ่ง

มีคนมาอ้อนถึงบ้าน

ข้อความใต้ภาพทำโทรศัพท์ในมือร่วงหล่นลงตัก เพราะผู้ชายในภาพเธอจำได้ขึ้นใจ ครูซ เธอจำเสื้อที่อีกคนใส่ได้ มันคือชุดที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ใบหน้าสวยขยับมองเข้าไปในบ้านหลังนั้นอย่างช้า ๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาเอาเธอมาด้วย แล้วปล่อยให้รอบนรถขณะที่ตัวเองไปมีความสุขกับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ ใจร้ายไปหรือเปล่า

"ใจร้ายจัง" เมื่อได้รู้สึกกับอีกคนไปแล้ว นั่นเลยทำให้เธอหน่วง​บริเวณอกซ้าย ฮันน่าหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เธอจะไม่มีวันให้เขาได้เห็นน้ำตาของเธอเด็ดขาด รักเขาในพื้นที่ของเราก็พอ..

ครูซ เจ้าของความสูง 189 เซนติเมตร อายุ 39 ปี มีนิสัยที่ใครก็ยากจะเข้าถึง ไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่า เอาแต่ใจ ขี้โวยวาย เกลียดพวกพูดไม่รู้เรื่อง ใครก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเขาพร้อมจะเขี่ยทิ้งทันที สถานะมีแฟนแล้ว แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน นาน ๆ เจอกันทีเพราะต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ครูซและฮันน่าอายุห่างกันถึง 15 ปี และเขายังเป็นเพื่อนสนิทกับวาฟิกซ์ พี่ชายคนโตของฮันน่า ทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านพวกเขาอยู่ติดกัน สมัยฮันน่ายังเด็กเธอชอบไปเล่นที่บ้านครูซเป็นประจำ ครูซรักและเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แต่มันก็แค่อดีตเท่านั้น..

ราว ๆ สองชั่วโมงได้ที่ครูซหายเข้าไปในบ้านหลังนั้น ก่อนที่เขาจะออกมาด้วยสภาพเสื้อผ้ายับเยิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาไปทำอะไรมา ฮันน่าแสร้งทำเป็นหลับตอนที่อีกคนเดินตรงมาที่รถ ดีที่มันมืดทำให้เขาไม่ทันสังเกตว่าหญิงสาวนั่งมองเขาอยู่ก่อนหน้านั้น

ปัง! (เสียงปิดประตู)

"...." ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากอีกคน มีเพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยมาเตะจมูก เธอจำกลิ่นน้ำหอมเขาได้ดี..ซึ่งมันไม่ใช่กลิ่นนี้ อยู่ ๆ น้ำตาก็พานจะไหล ฮันน่าทำเป็นรู้สึกตัวขยับพลิกข้างไปทางประตูรถ แต่แล้วน้ำตาก็กลั้นไว้ไม่ไหว ยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไหร่ หัวใจยิ่งเจ็บซ้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาใจร้ายกับเธอเกินไป ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย 

 

คอนโดฮันน่า

"ฮันน่า" เสียงทุ้มต่ำเขย่าตัวพร้อมกับเรียกหญิงสาวข้างกาย 

"อื้อ~ ถึงแล้วเหรอ" แสร้งว่าตัวเองเพิ่งตื่น ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้หลับเลยต่างหาก

"ครับ" การกระทำและคำพูดช่างสวนทางกันเหลือเกิน พูดเพราะแต่กลับใจร้ายที่สุด

"...." อยู่ ๆ คนตัวเล็กก็นิ่งไป 

"มีอะไรหรือเปล่า" 

"เฮียครูซ" น้ำเสียงจริงจังของเธอทำครูซนิ่งรอฟัง 

"...." เขามองเธออย่างรอคำถาม

"บ้านที่ไปเมื่อกี้.." 

"บ้านแฟนเฮียเอง" แล้วทุกอย่างก็พังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี เขามีแฟนแล้วจริง ๆ เป็นตัวเธอเองที่คิดไม่ซื่อ มันไม่ควรมีความรู้สึกนี้มาตั้งแต่ต้นเลยต่างหาก อย่าลืมว่าเขาคือเพื่อนสนิทพี่ชายตัวเอง ไม่ควรไปรู้สึกเกินเลยด้วยซ้ำ จำเอาไว้ และใช่.. ฮันน่าเคยสารภาพรักกับครูซไปแล้ว และคำตอบที่ได้กลับมามีเพียงคำว่า..อืม เป็นคำตอบที่เหมือนไม่อะไร แต่มันกลับเจ็บปวดที่สุดสำหรับเธอ

"ฮะ เฮียมีแฟนแล้ว" ทั้งที่เขาเองก็รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่เขายังเลือกที่จะทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วเธอที่รักเขาข้างเดียวต้องเจ็บปวดเสียใจอีกกี่ครั้งเขาถึงจะหยุดมัน ครูซทำทุกอย่างเหมือนปกติ ทั้งที่มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้น..วันที่เขาปฏิเสธรักเธอ เขามันเลือดเย็นที่สุด

"อืม" เพราะสำหรับเขาแล้วไม่จำเป็นต้องบอก เธอไม่ได้สำคัญกับชีวิตเขาขนาดนั้น ก็แค่น้องเพื่อน..

"เฮียคบกันนานหรือยังคะ" รู้ว่าคำถามที่พ่นออกไปเสียมารยาทแค่ไหน แต่เธออยากรู้ว่าพวกเขาคบกันนานหรือยัง แม้ว่าคำถามจะสร้างบาดแผลให้ตัวเองมากก็ตาม​ ผู้หญิง​คนนี้ใช่คนเดียวกับที่เขาเคยขึ้นสถานะด้วยหรือเปล่า​ 

"เฮียต้องไปแล้ว" นัยน์ตาหญิงสาวเต็มไปด้วยความบอกช้ำ การที่ครูซตัดบทมาแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการไล่เธอลงจากรถ

"..." เหมือนโดนไม้หน้าสามทุบเขาที่หัวอย่างแรง ฮันน่าฝืนยิ้มก่อนจะลงจากรถโดยไม่มีคำลา เจ็บแต่ถือว่าจบ เธอจะได้รู้ว่าไม่ควรเอาใจลงไปเล่นกับเขาอีกต่อไป

 และนี่คือจุดเริ่มต้นของทั้งสอง..