ตอนที่ 2 ไม่เหมือนเดิม

ปัจจุบัน

"เมื่อไหร่จะจบวะแม่งโคตรเหนื่อย" 

"แกจะบ่นอะไรนักหนาคีริน เรียนก็ไม่ค่อยมาเรียนยังบ่นอีกนะแก" ฟ้าสวยว่าให้เพื่อนตัวเอง นับครั้งได้ที่คีรินมาเรียนกับเพื่อน ยิ่งวันไหนเข้าเช้าอย่าหวังว่าจะได้เห็นเขา

"มีมึงอยู่ทำไมกูต้องเรียน" อีกคนตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

"ไอ้พวกผู้ชายปากปีจอ" ฟ้าสวยไม่ซีเรียสที่เพื่อนทั้งสามมักแทนตัวเองว่ากูมึงกับเธอ อยากแทนแบบไหนแทนไปเถอะ เธอไม่ได้โฟกัสเรื่องคำพูดมากนัก แค่เพื่อนจริงใจก็ดีมากแล้วสำหรับเธอ บางคนพูดหวานแต่แสร้งทำเป็นดีมีให้เห็นถมเถไป 

"แล้วพวกมันไปไหนกันหมดวะ" คีรินถามโดยที่หน้ายังฟุบอยู่บนโต๊ะหินอ่อน พวกเขาเพิ่งเลิกคลาสเลยพากันมานั่งพัก ทว่าเพื่อนอีกสามคนหายไปไหนกันไม่รู้ตั้งแต่ลงมา

"ฮันน่าไปห้องน้ำ สองตัวนั้นไม่รู้ไปไหน"

"เรียกพี่ว่าตัวซะด้วย" เป็นปกติของคู่พี่น้องเธอ ฟ้าครามก็ใช่ว่าจะพูดเพราะกับเธอสักหน่อย

"คิดถึงกูหรือไง" แต่แล้วเสียงคนที่เพิ่งถามหาก็แทรกเข้ามา ทั้งสองหันไปมองยังด้านหลังพร้อมกัน

"ฮันน่าอะ"

"ไม่ได้ไปกับพวกกู"

"...." ขุนพลได้ยินดังนั้นจึงรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคนตัวเล็กทันที เขานึกว่าเธออยู่กับสองคนนี้เลยไม่ได้สนใจ

"อยู่ไหน" รอสายไม่นานฮันน่าก็รับ

(....)

"อยู่ที่เดิม"

(....)

"อือ"

"มันอยู่ไหน" คีรินถามหลังจากขุนพลวางสายจากหญิงสาว

"กำลังมา" พลางเดินไปลงนั่งข้างคีริน

"มาแล้ว" ไม่นานฮันน่าก็มาถึง วันนี้พวกเขามีนัดไปกินชาบูกันที่ร้านข้างมหา'ลัย และเจ้ามือก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ขุนพลเจ้าเก่าเจ้าเดิม ไม่ว่าจะไปไหนเขามักจะเป็นเจ้ามือตลอด แต่ทุกอย่างมันก็มาจากความเต็มใจของเขาเอง ใช่ว่าคนอื่น ๆ จะไม่ออกช่วยเลย ทุกคนต้องโอนเข้าบัญชีขุนพลโดยไม่บอกเขาก่อน ไม่งั้นเขาก็ปฏิเสธเหมือนเดิม บางครั้งขุนพลต้องโอนคืนเมื่อเห็นยอดเงิน

"วันนี้กูขอจ่าย" ฟ้าครามเสนอตัวเป็นเจ้าภาพเลี้ยงชาบูเพื่อนทุกคน

"แล้วแต่" ขุนพลตอบก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำทุกคนตรงไปยังลานจอดรถ ที่เขายอมเพราะรำคาญ ฟ้าครามพูดกรอกหูเขาตลอดทางว่าขอจ่ายเอง เขาเลยตัดปัญหาด้วยการยอม ๆ ไป  

"ขุนพลรอเราด้วย" คนตัวเล็กวิ่งเพื่อให้ตามอีกคนทัน

"จะวิ่งทำไม" เอ่ยเสียงดุ

"กลัวขุนไม่รอ"

"เคยทิ้งหรือไง" ใบหน้าเย็นชาเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อย เขาเคยทิ้งเธอไว้คนเดียวหรือไง ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไร ขุนพลไม่เคยปล่อยให้เธอโดดเดี่ยวเลยสักครั้ง

"อย่าทำหน้านิ่งนักสิ" มือเล็กยื่นไปบีบแก้มสากด้วยความหยอกล้อ

"เล่นเป็นเด็ก" ปัดมือเธอบอกจากแก้มเบา ๆ

"ชิ" ทำหน้ายู่ใส่พร้อมกับรีบเดินตามเพื่อนตัวสูงไปขึ้นรถ

"เจอกันที่ร้านเว้ย" คีรินบอกกับทุกคนก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถตัวเองแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

"มันรีบไปหาป้ามันหรือไง" ฟ้าสวยเบะปากมองตามรถเพื่อนหนุ่มไป

"เจอกันที่ร้าน" ตามด้วยฟ้าคราม

"...." ขุนพลไม่ตอบ เขาเดินอ้อมไปนั่งยังฝั่งคนขับ ฟ้าครามเบะปากให้เพื่อนด้วยความหมั่นไส้ พี่น้องคู่นี้ช่างเหมือนกันเสียเหลือเกิน

 

เวลา 22:45

"ขับรถดี ๆ นะขุน" ฮันน่าโบกมือลาขุนพลที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถมาส่งเธอยังคอนโดที่พัก 

"อืม" 

"ฝันดี"

"ฝันดี" นัยน์ตาเรียบนิ่งมองตามเพื่อนตัวเล็กเดินเข้าไปภายในคอนโดหรู เมื่อฮันน่าไปจนลับตาเขาจึงกลับคอนโดตัวเองทันที ขุนพลไม่เคยโกหกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับหญิงสาว เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ เขาไม่อยากเสียเพื่อนไปจึงเลือกเก็บความรู้สึกนั้นไว้ยังก้นบึ้งหัวใจ เขาอยากเห็นรอยยิ้มเธอไปนาน ๆ ขอดูแลหญิงสาวในฐานะเพื่อนดีกว่า อย่างน้อย ๆ เขายังได้ใกล้ชิดเธอไปตลอด เป็นห่วงดูแลในฐานะเพื่อนคงดีที่สุดแล้ว ถ้าเขาบอกไปแล้วทุกอย่างอาจไม่ได้เป็นอย่างใจหวังก็ได้ ขอเฝ้ามองเธอแบบนี้ดีกว่า รักแบบเพื่อนคนหนึ่งที่หวังดีและซัพพอร์ตในทุก ๆ เรื่องก็พอ..

ตึกตึก

เท้าเล็กเดินตรงไปยังห้องพักตัวเอง อยู่ ๆ เหตุการณ์หนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ตั้งแต่วันนั้นเธอและครูซแทบไม่ได้เจอหรือคุยกันอีกเลย เป็นฮันน่าที่พยายามหลบหน้า​อีกคน หลีกเลี่ยงการพบเจอ เพราะอะไรน่ะเหรอ..

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนที่แล้ว

"ไงมึง" ร่างสูงที่นั่งดื่มอยู่เงียบ ๆ ปรายตามองยังคนมาใหม่​เล็กน้อย นำทัพ​ เป็นเพื่อนที่จบนอกมาด้วยกัน เพื่อนสนิทอีกคนที่กลุ่มวาฟิกซ์รู้จักแบบผ่าน ๆ ไม่ได้สนิทเหมือนกับครูซ 

"มึงมากับใคร" 

"เมียมึง" 

"แล้วมิเกลไปไหน" 

ต้องบอกก่อนว่ากลุ่มนี้มีกันทั้งหมด​สามคน นั่นคือ..นำทัพ มิเกลแล้วก็ครูซ พวกเขาสนิทกันตอนไปเรียนอยู่เมืองนอก ส่วนมิเกลที่กำลังพูดถึงคือแฟนสาวเขาเอง ทั้งคู่คบกันสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ เลิกรากันไปแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะกลับมาคบกันอีกครั้ง ส่วนเรื่องที่มิเกลไปไหนมาไหนกับนำทัพสองต่อสองเขาไม่คิดหึงหวงอยู่แล้ว เพราะความสนิทสนมที่ทั้งสามมีให้กันมันเกินคำว่าระแวงไปแล้ว มีแต่ความเชื่อใจเท่านั้น

"เห็นว่าจะไปเข้าห้องน้ำ" 

"..." 

"สรุปกับเด็กนั่นยังไงวะ" เมื่อเห็นว่ามิเกลยังไม่มานำทัพจึงเปิดประเด็นที่อยากรู้มากที่สุด​ตอนนี้​ เขาเห็นครูซชอบเข้าออกบ้านวาฟิกซ์อยู่บ่อยครั้ง บางวันไปส่งน้องสาวเพื่อนที่มหา'ลัยทุกวัน เขาอยากรู้ว่าสรุปแล้วครูซกับเด็กคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ ที่ตั้งคำถามแบบนี้ไม่แปลกสำหรับครูซ เพราะสมัยเรียนอยู่เมืองนอกครูซก็ไม่ได้มีแค่มิเกลคนเดียว เพียงแต่มิเกลไม่รู้เท่านั้นเอง.. 

"ไม่มีอะไรทั้งนั้น" เขาไม่ชอบเด็ก

"แน่ใจเหรอวะ" 

"กูไม่นิยมกินพวกไร้สมอง" และนี่คือคำพูดที่หลุดออกจากปากพี่ชายข้างบ้าน​ คนที่หญิงสาวมองว่าเขาดีมาตลอด และมันก็เป็นครั้งที่สามที่เธอต้องมาเสียใจให้กับคำพูด​ของเขา

"ฮึก~" แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดที่เขาพ่นออกมานั้นมีใครบางคนได้ยินเข้าเต็ม ๆ สองหู ฮันน่าปิดปากสะอื้นเบา​ ๆ เธอนั่งอยู่ข้างหลังอีกคน ซึ่งโต๊ะที่เธอนั่งมันค่อนข้างมืด ไม่แปลกที่ครูซจะไม่ทันสังเกตเห็นเธอ อีกนานแค่ไหนเธอถึงจะตัดใจจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ได้สักที

กลับมาที่ปัจจุบัน

"เฮ้อ~" ฮันน่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมครูซถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เขาไม่เหมือนพี่ชายคนเดิมที่เธอรู้จักสมัยยังเป็นเด็ก หรือมันผิดตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอไปสารภาพรักกับเขา ครูซเลยมองเธอไม่เหมือนเดิม

ครืน ครืน

#ขุนพล

ติ๊ด!

"ว่าไงขุน" 

(ลืมของไว้บนรถ) พออีกคนบอกอย่างนั้นเธอจึงรีบก้มดูทันทีว่าตัวเอง​ลืมอะไร 

"จริงด้วย ฝากเก็บไว้ให้หน่อย" เธอลืมอุปกรณ์ทำงานไว้บนรถ ดีที่ไม่ได้รีบใช้ รอพรุ่งนี้ค่อยไปเอาที่มหา'ลัยก็แล้วกัน​

"เข้าห้องยัง" 

"กำลัง" 

"อือ" 

"ขุนอยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง" 

"ร้านเหล้า" อยู่ห่างจากคอนโดเธอไม่ไกลเท่าไหร่

"ทำไมไม่ชวนเราด้วย" 

"พรุ่งนี้เรียนเช้า นอนไป" 

"ทีขุนยังไปได้เลย" ฮันน่าพูดเสียงแผ่วเบา​ปนน้อยใจ 

"จะกลับแล้ว" 

"เราแกล้งเฉย ๆ ขุนดื่มไปเถอะเราไม่กวนแล้ว" 

"เบื่อพอดี แค่นี้แหละกำลังจะกลับ"

"โอเค ขับรถดี ๆ" 

"อืม" 

หลังจากวางสายจากขุนพล ฮันน่าเก็บมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก มือเล็กเอื้อมไปกดสวิตช์ไฟให้สว่าง กระเป๋าสะพายหรูถูกโยนทิ้งไว้บนโซฟาก่อนที่ขาเรียวยาวจะก้าวเข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่ม 

ออด ออด

ระหว่างนั้นเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น หญิงสาวชะโงกหน้าไปมอง คิ้วสวยหมวดเข้าหากัน เธอสงสัยว่าใครมาเอาป่านนี้ หรือจะเป็นพี่ชายตัวเอง

ตึก

ตึก

แอดด

"ช้า" แล้วมันก็จริงอย่างที่คิด ฟลินต์แทรกตัวเข้ามาพลางเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟากลางห้อง

"เฮียฟลินต์" 

"วันนี้ขอนอนด้วย" เป็นปกติของฟลินต์ที่มักจะมาค้างกับน้องสาวที่คอนโด วันไหนเขาขี้เกียจขับรถกลับก็จะแวะมานอนกับเธอที่นี่ ซึ่งคอนโดฮันน่ามีห้องนอนสองห้องอยู่แล้ว เลยไม่ใช่ปัญหาหากจะค้าง

"เฮียทานข้าวมาหรือยัง" 

"เรียบร้อย เราล่ะ" 

"หนูไปกินชาบูกับเพื่อนมาค่ะ" 

"อ้วน"

"ชิ"

"พรุ่งนี้เรียนเช้าใช่ไหม" 

"ค่ะ" 

"เดี๋ยวไปส่ง" 

"เฮียไม่ทำงานเหรอพรุ่งนี้" 

"บริษัทตัวเองเข้าตอนไหนก็ได้" ความจริงพรุ่งนี้เขาไม่ได้เข้าบริษัท แค่กวนน้องสาวตัวเองเท่านั้น​ จากนั้นฮันน่าก็ขอตัวเข้าห้อง ปล่อยฟลินต์นอนเล่นไปคนเดียว พรุ่งนี้เธอต้องตื่นเช้าอีก