บทที่ 11

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วจะเจรจาสงบศึกอะไรอีก? ปล่อยให้พวกมันบุกป้อมปราการเกอเอ่อเติงเข้ามาเลย พวกเราจะได้ตัดสินแพ้ชนะกันในสนามรบ อย่างมากที่สุดข้าก็แค่สวมเกราะไปออกรบสังหารศัตรูด้วยตนเอง...” หนานกงอู๋ตี๋สนับสนุนการรบมาโดยตลอด นับเป็นแบบอย่างของความซื่อตรงและไม่ยอมอ่อนข้อ

ซ่างกวนหลินในฐานะอัครมหาเสนาบดีแห่งจักรวรรดิ รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ผู้คนหลั่งเลือดล้มตายไปมากกว่านี้ จึงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ท่านจอมพลใหญ่อย่าเพิ่งใจร้อน ข้าคิดว่าการเจรจาสงบศึกก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ขอเพียงสามารถถ่วงเวลาไว้ได้ รอให้กองทัพของเราวางกำลังเสร็จสิ้น ท่านว่าจริงหรือไม่?”

หนานกงอู๋ตี๋เห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะเจรจาสงบศึกจริง ๆ ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก เช่นนั้นก็เจรจากันไปก่อน หากเจรจาไม่ลงตัวก็ค่อยรบกัน อย่างไรเสีย กรมกลาโหมของเราก็ต้องการเวลาในการรวบรวมเสบียงและกำลังพลเช่นกัน”

“ในเมื่อพวกท่านมีความเห็นตรงกัน ก็ให้ท่านอัครมหาเสนาบดีและกรมรัฐพิธีรับผิดชอบเรื่องการเจรจาสงบศึก” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงตัดสินพระทัยอย่างเด็ดขาด มอบหมายให้ท่านอัครมหาเสนาบดีเป็นผู้รับผิดชอบ

ซ่างกวนหลินรีบตอบรับทันที “กระหม่อมรับพระบัญชา!”

“เสด็จพ่อ ลูกขอเข้าร่วมการเจรจาสงบศึกด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินพลันเอ่ยปาก ทูลขอเสียงดัง

ฮ่องเต้อู่เต๋อทอดพระเนตรไปยังรถเข็นของเขา ทรงขมวดคิ้ว แล้วตอบตกลงอย่างง่ายดาย “เช่นนั้นองค์รัชทายาทก็รับผิดชอบเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการเจรจาสงบศึกร่วมกับท่านอัครมหาเสนาบดีเถิด”

“ลูกรับพระบัญชา!” หยางเฉินทูลตอบเสียงดัง

ที่เขาต้องการจะเข้าร่วมการเจรจาสงบศึกนั้น ไม่ใช่เพื่อการเจรจาจริง ๆ แต่เป็นเพราะเขาสงสัยว่ามีคนหักหลังตน จึงเป็นเหตุให้ศึกที่เขาซือถัวต้องตกอยู่ในกับดักของศัตรู

ดังนั้น เขาจึงรู้สึกว่าทูตเจรจาสงบศึกที่อาณาจักรตงเซิ่งส่งมา ย่อมต้องติดต่อกับไส้ศึกในเมืองอู่ตี้อย่างแน่นอน นี่จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้ตนเองได้จับไส้ศึก

จากนั้น เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ทั้งราชสำนักต่างพากันเสนอความคิดเห็น ทูลรายงานและขอคำแนะนำจากฝ่าบาทในเรื่องที่ตนเองรับผิดชอบ ฮ่องเต้อู่เต๋อก็ทรงจัดการเรื่องราวเหล่านี้ ณ ที่นี้ทันที

เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดเอ่ยปากอีก และกำลังจะสิ้นสุดการประชุมขุนนางแล้ว ฮองเฮาอวี่เหวินเฟยเฟิ่งก็ทรงเอ่ยขึ้นมา “ฝ่าบาท ก่อนหน้านี้องค์รัชทายาททรงทำศึกอยู่ภายนอกตลอดเวลา ใช้เรื่องศึกสงครามเป็นข้ออ้างเพื่อยืดเวลาเรื่องการอภิเษกสมรส บัดนี้ในเมื่อได้เสด็จกลับมายังเมืองหลวงเพื่อรักษาสุขภาพร่างกายแล้ว หม่อมฉันคิดว่าสามารถพระราชทานสมรสให้องค์รัชทายาทได้แล้วเพคะ”

ดวงพระเนตรของฮ่องเต้อู่เต๋อเป็นประกาย พยักพระพักตร์เล็กน้อย แล้วตรัสตอบด้วยรอยยิ้ม “ฮองเฮากล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก แล้วเจ้าคิดว่าควรจะพระราชทานสมรสธิดาจากตระกูลใดให้องค์รัชทายาทดี?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ยินมาว่าบุตรสาวคนเล็กของท่านอัครมหาเสนาบดีอายุสิบแปดปี รูปโฉมงดงามล่มเมือง และมีความรู้ความสามารถเพียบพร้อม...” ความหมายของฮองเฮานั้นชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด นั่นก็คือการพระราชทานสมรสธิดาของท่านอัครมหาเสนาบดีให้แก่องค์รัชทายาท

อันที่จริงแล้ว นี่คือกลอุบายอย่างเปิดเผย เพราะตอนนี้เซวียกุ้ยเฟยกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะซื้อใจท่านอัครมหาเสนาบดี โดยหวังว่าองค์ชายรองจะสามารถอภิเษกสมรสกับบุตรสาวคนเล็กของท่านแม่ทัพผู้เฒ่าหนานกงได้ เพื่อให้ได้รับการสนับสนุนอันทรงพลัง

หากฝ่าบาททรงพระราชทานสมรสหลานสาวของท่านอัครมหาเสนาบดีให้แก่องค์รัชทายาท องค์ชายใหญ่และองค์รัชทายาทก็จะกลายเป็นศัตรูหัวใจ และในอนาคตก็จะเป็นสถานการณ์ที่ต้องสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง

ขอเพียงองค์ชายรองต่อสู้กับองค์รัชทายาทอย่างไม่หยุดหย่อน องค์ชายใหญ่ก็จะสามารถนั่งรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้แล้ว

เมื่อซ่างกวนหลินได้ยินเช่นนั้น หัวสมองก็ตื้อไปหมด รีบพูดแทรกขึ้นว่า “ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ บุตรสาวคนเล็กของกระหม่อมถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจมาตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด ไม่คู่ควรกับองค์รัชทายาทเลยแม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ”

บุตรสาวคนเล็กของเขาผู้นี้เป็นลูกหลงของเขา ก่อนหน้านี้มีแต่บุตรชายสามคน ดังนั้น เขาจึงรักและทะนุถนอมบุตรสาวคนนี้อย่างยิ่ง ย่อมต้องเลือกสามีที่ดีให้นาง

ถึงแม้หยางเฉินจะมีฐานะสูงส่งเป็นถึงองค์รัชทายาท แต่เจ้าเด็กนี่สูญสิ้นวรยุทธ์ไปแล้ว ทั้งยังเป็นคนพิการอีก เขาไม่อยากให้บุตรสาวสุดที่รักของตนต้องแต่งงานกับคนพิการผู้นี้

“เหอะ ๆ ๆ ... ท่านอัครมหาเสนาบดี ท่านจะถ่อมตัวไปทำไมกัน? ได้ยินมาว่าบุตรสาวคนเล็กของท่านเป็นหนึ่งในสี่หญิงงามที่ได้รับการยอมรับของเมืองอู่ตี้เรา คู่ควรกับองค์รัชทายาทอย่างยิ่ง” ฮองเฮาตรัสพลางหัวเราะอย่างร่าเริง