บทที่ 15

“แล้วทางฝั่งจอมพลหนานกงว่าอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?” ความหมายของหยางเฉินคือ ทางฝั่งนั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะทำความลับรั่วไหลหรือไม่

“เราคิดว่าจอมพลหนานกงทำศึกอยู่ในสนามรบมาตลอดชีวิต ย่อมต้องระมัดระวังรอบคอบกว่าเราเป็นแน่ โอกาสที่เขาจะทำความลับรั่วไหลนั้นน้อยมาก กลับกันเป็นเราที่ความระแวดระวังไม่ได้สูงถึงเพียงนั้น” ฮ่องเต้อู่เต๋อยังคงสงสัยว่าเป็นตนเองที่ทำเส้นทางการเดินทัพของหยางเฉินรั่วไหลออกไป

เพราะในพระทัยของพระองค์ทรงทราบดีว่า ทั้งฮองเฮาและเซวียกุ้ยเฟยต่างต้องการที่จะให้โอรสของตนได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาท สืบทอดบัลลังก์ แรงจูงใจของพวกนางนั้นมีมากที่สุด

แน่นอนว่า วังหลวงในตอนนี้ นอกจากพวกนางทั้งสองคนแล้ว ก็ยังมีเหล่าโอรสของพระสนมองค์อื่น ๆ พวกนางก็มีแรงจูงใจเช่นกัน

ทว่า การที่จะเปิดเผยเส้นทางการเดินทัพออกไปได้นั้น ย่อมมีสายลับของจักรวรรดิตงเซิ่งคอยร่วมมือด้วย นั่นก็หมายความว่า มีคนทรยศต่อจักรวรรดิ สมคบคิดเป็นใจเดียวกันกับศัตรูแล้ว

ไม่ว่าในวังหลังจะต่อสู้แย่งชิงกันอย่างไร หรือระหว่างองค์ชายจะมีความขัดแย้งใด ๆ ต่อให้เป็นการทุบตีทะเลาะวิวาทกัน นั่นก็ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย

แต่ว่า การร่วมมือกับไส้ศึกของศัตรู ทรยศต่อผลประโยชน์ของจักรวรรดิในตอนนี้ นั่นคือกบฏที่ชั่วช้าสามานย์ชนิดที่มิอาจให้อภัยได้ ฮ่องเต้อู่เต๋อย่อมไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้

เหตุผลที่พระองค์ไม่ได้ทรงตอบรับคำขอของหยางเฉินในท้องพระโรง ให้ปลดเขาออกจากตำแหน่งองค์รัชทายาท ก็เพื่อต้องการที่จะใช้เขาเป็นเหยื่อล่อ ตกปลาใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังซึ่งทรยศต่อจักรวรรดิออกมา

ในฐานะฮ่องเต้ พระองค์ย่อมไม่อาจเล่าทุกเรื่องให้หยางเฉินฟังได้ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องการสืบสวนสายลับและการรั่วไหลของความลับ พระองค์ไม่เพียงแต่ออกคำสั่งลับให้ทหารรักษาพระองค์และองครักษ์เสื้อแพรสืบสวน แต่ยังส่งห้าขันทีหลวงและองครักษ์โลหิตหลวงไปสืบสวนอย่างลับ ๆ อีกด้วย

ห้าขันทีหลวงมีหลี่กงกงเป็นหัวหน้า วรยุทธ์ของขันทีอีกสี่คนที่เหลือนั้นก็ลึกล้ำเกินหยั่งถึง เชี่ยวชาญในการทำเรื่องที่ไม่อาจเปิดเผยให้ผู้ใดล่วงรู้ได้ให้แก่ฝ่าบาทโดยเฉพาะ

องครักษ์โลหิตหลวงคือกองกำลังลับที่คอยพิทักษ์ราชวงศ์ จัดตั้งขึ้นโดยคนในตระกูลหยาง และทุก ๆ รุ่นจะคัดเลือกสมาชิกตระกูลที่ยอดเยี่ยมหลายคนเข้าร่วม คนเหล่านี้จะแฝงตัวอยู่ในสุสานหลวง

ในยามปกติ พวกเขาคือผู้พิทักษ์สุสาน จุดธูปบูชาเทพเจ้า กินเจสวดมนต์ แต่เมื่อราชวงศ์ต้องการ พวกเขาก็คือกลุ่มเทพสังหาร

“จริงสิ เจ้าหาเวลาว่างไปเดินเล่นที่ตระกูลซ่างกวนและตระกูลหนานกงเสียหน่อย ดูว่าธิดาและหลานสาวของพวกเขางดงามหรือไม่? หากถูกใจ เราจะพระราชทานสมรสให้” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสเสริมด้วยรอยยิ้ม

“ลูกเพียงแค่พูดเล่น ๆ พ่ะย่ะค่ะ ไม่ได้มีอารมณ์มาสนใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ลูกเพียงแค่ต้องการที่จะสืบหาให้ได้ว่าใครคือฆาตกรตัวจริงที่ทำความลับรั่วไหล เพื่อแก้แค้นให้แก่เหล่าทหารที่ล่วงลับไป มิฉะนั้นแล้ว ชั่วชีวิตนี้ลูกคงต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิด หลังจากตายไปก็ไม่มีหน้าไปพบพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินพูดถึงตรงนี้ ก็นึกถึงทะเลโลหิตและภูเขาซากศพที่เขาซือถัว น้ำตาก็อดที่จะรื้นขึ้นมาในดวงตาไม่ได้

“อะไรคือจมอยู่กับความรู้สึกผิด? ความสำเร็จของแม่ทัพหนึ่งคน สร้างขึ้นบนกองกระดูกนับหมื่น! เจ้าอ่อนไหวสะเทือนใจง่ายถึงเพียงนี้ แล้วเราจะวางใจมอบแผ่นดินให้เจ้าได้อย่างไร!” ฮ่องเต้อู่เต๋อแค่นเสียงเย็น ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายเย็นชา

ในใจของหยางเฉินพลันตกตะลึง รู้สึกว่าตนเองไม่อาจใจอ่อนได้จริง ๆ จึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น สายตาฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมา แล้วกล่าวเสียงเย็น “เสด็จพ่อ ลูกรู้ตัวว่าผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“เจ้าวางใจเถิด เรื่องการทำความลับรั่วไหล เราจะให้คำอธิบายแก่เจ้าอย่างแน่นอน ช่วงเวลานี้ เจ้าก็จงพักฟื้นให้ดี เราได้แอบส่งคนไปตามหาหมอทั่วหล้าแล้ว ดูว่าจะสามารถช่วยเจ้าเชื่อมต่อเส้นลมปราณได้อีกครั้งหรือไม่?” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสอย่างจริงจัง

ร่างของหยางเฉินสั่นสะท้านขึ้นมา บัดนี้จึงได้รู้ว่าเสด็จพ่อไม่ได้ทรงทอดทิ้งเขา แต่กลับแอบส่งคนไปตามหาหมอที่มีชื่อเสียงแล้ว

“ลูกขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินโค้งคำนับเล็กน้อย ซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

ถึงแม้เขาจะมี ‘เคล็ดวิชาชีพจรซ่อนเร้นสวรรค์’ ซึ่งเพียงพอที่จะฟื้นฟูพลังของตนเองได้ ทว่า น้ำใจของเสด็จพ่อในครั้งนี้ ก็ยังคงทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาหลายส่วน