บทที่ 14

ในฐานะหัวหน้าของห้าขันทีใหญ่ซึ่งเป็นที่โปรดปรานที่สุดข้างกายฝ่าบาท วรยุทธ์ของหลี่กงกงนั้นลึกล้ำเกินหยั่งถึง เขาคอยรับใช้ข้างกายฝ่าบาทมาตลอดหลายปี ควบตำแหน่งสำคัญในการปกป้องฮ่องเต้

ในเมื่อเป็นหลี่กงกงมาส่งสาร หยางเฉินก็ทำได้เพียงตามเขาไป

ในไม่ช้า คนทั้งสองก็มาถึงห้องทรงพระอักษร ในขณะนี้ฮ่องเต้อู่เต๋อกำลังตรวจฎีกา ทั้งยังทรงใช้พู่กันสีแดงทำเครื่องหมายและเขียนตอบกลับ

หลังจากที่ฮ่องเต้ทรงตรวจฎีกาเหล่านี้แล้ว ก็จะถูกส่งต่อไปยังหน่วยงานต่าง ๆ จากนั้นหน่วยงานใหญ่แต่ละหน่วยก็จะนำคำสั่งและคำชี้แนะของฝ่าบาทส่งต่อลงไป

ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องทรงพระอักษร หลี่กงกงส่งสัญญาณให้เขาเข้าไปเอง แล้วก็หยุดอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับปิดประตูลง

หยางเฉินเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ หยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทรงพระอักษร โค้งคำนับเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ถวายบังคมเสด็จพ่อ”

ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงได้ยินเสียงของเขา ก็เงยพระพักตร์ขึ้น วางฎีกาในพระหัตถ์ลง

“ร่างกายฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้าง?” ฮ่องเต้อู่เต๋อยังคงห่วงใยเขาเป็นอย่างมาก

หยางเฉินไม่ต้องการที่จะยืดเยื้อกับเขามากนัก จึงทูลตอบ “ฟื้นฟูดีมากพ่ะย่ะค่ะ ยังไม่ตาย เสด็จพ่อทรงมีเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ศึกที่เขาซือถัว เจ้าตกไปอยู่ในกับดักของศัตรูได้อย่างไร?” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เสด็จพ่อ ลูกทำศึกอยู่ในสนามรบมานานหลายปี ผ่านศึกน้อยใหญ่มาหลายสิบครั้ง ไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว คาดไม่ถึงว่า ครั้งนี้กลับต้องมาตกอยู่ในกับดักของศัตรูที่เขาซือถัว ลูกสงสัยว่าเส้นทางการเดินทัพของลูกถูกคนปล่อยข่าวออกไปพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินกล่าวเสียงเย็น

ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงครุ่นคิดแล้วตรัสว่า “แผนการรบในครั้งนี้ เป็นเราและจอมพลหนานกงที่ร่วมวางแผนกับเจ้า ตามหลักเหตุผลแล้ว พวกเราย่อมไม่มีทางที่จะปล่อยข่าวลับสุดยอดเช่นนี้ออกไปได้”

“ลูกเองก็เพิ่งจะประกาศแผนการรบก่อนที่ทัพใหญ่จะเคลื่อนพล และต้องการที่จะล่อศัตรูให้ล่วงล้ำเข้ามา เพื่อทำลายล้างศัตรูในคราวเดียว คาดไม่ถึงว่าศัตรูกลับสามารถล่วงรู้เจตนาของลูกได้อย่างสิ้นเชิง ทั้งยังสามารถวางกำลังซุ่มโจมตีไว้ล่วงหน้าได้อีก ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินก็หวนนึกถึงศึกที่เขาซือถัวเช่นกัน

“ในฐานะจอมพลใหญ่ผู้บัญชาการทหาร เจ้าไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ เลยหรือ?” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสอย่างไม่เข้าพระทัย

หยางเฉินหวนนึกถึงศึกในครั้งนั้นอย่างละเอียด ก็อดที่จะส่ายหน้าไม่ได้ แล้วเอ่ยขึ้น “ทหารห้าหมื่นนายเกือบทั้งหมดพลีชีพ ยอดขุนศึกใต้บัญชาสามนาย สุดท้ายต้องคุ้มกันลูกฝ่าวงล้อมออกมา และมีเพียงไป๋หานอีที่รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด ส่วนอีกสองคนหายสาบสูญ เกรงว่าคงจะร้ายมากกว่าดีพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากเป็นเช่นนี้ ก็ย่อมเป็นทางฝั่งเราและจอมพลหนานกงที่ปล่อยข่าวออกไปอย่างแน่นอน” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสเสียงเย็นชา

“ลูกมิกล้าสงสัยเสด็จพ่อ ยิ่งมิกล้าสงสัยจอมพลหนานกงพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินกล่าวเสียงดัง

“นี่ไม่ใช่เรื่องการสงสัย แต่เป็นไปได้ว่าเราและจอมพลหนานกงอาจจะเผลอเปิดเผยเส้นทางการเดินทัพของเจ้าออกไปโดยไม่ตั้งใจ” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงทำใจให้สงบ หลับตาลง แล้วทรงหวนนึกถึงอย่างละเอียด

ทันใดนั้น พระองค์ก็ทรงนึกขึ้นมาได้ว่า วันนั้นก็เป็นที่ห้องทรงพระอักษรแห่งนี้ ทั้งสองคนกำลังหารือกันถึงสถานการณ์ศึกแนวหน้า และทบทวนแผนการที่ทั้งสองได้วางไว้ก่อนหน้านี้ ฮองเฮาก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาพอดี ตรัสว่าจะมาส่งของว่างให้พวกเขา

หรือว่าตอนนั้นฮองเฮาจะแอบได้ยินการสนทนาของเรา? จึงล่วงรู้เส้นทางการเดินทัพขององค์รัชทายาท?

ทว่า นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทรยศต่อผลประโยชน์ของจักรวรรดินี่นา?

หยางเฉินมั่นใจมานานแล้วว่ามีคนหักหลังเขา จึงทำให้เขาต้องตกไปอยู่ในกับดักของศัตรู เพียงแต่ยังไม่สามารถสืบหาตัวคนผู้นั้นได้

ทว่า การที่เสด็จพ่อทรงเริ่มหาเหตุผลจากตนเองและจอมพลหนานกง นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเช่นกัน

อาจกล่าวได้ว่า ฮ่องเต้อู่เต๋อผู้นี้ทรงเป็นกษัตริย์ผู้ทรงปรีชาอย่างแท้จริง อีกทั้งสติปัญญาก็ยังเฉียบแหลมยิ่งนัก

“เราได้ออกคำสั่งลับให้ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์และองครักษ์เสื้อแพรสืบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียดแล้ว หากข่าวสารรั่วไหลออกไปจากทางฝั่งเรา เราจะให้คำอธิบายแก่เจ้าอย่างแน่นอน” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสเสียงเข้ม