บทที่ 16

ต่างว่ากันว่าราชวงศ์นั้นไร้ซึ่งความจริงใจ!

ทว่า ฮ่องเต้อู่เต๋อก็ยังเอ็นดูโอรสที่พระองค์โปรดปรานที่สุดผู้นี้อยู่ดี คอยปกป้องเขาไปทุกจุด

แม้ว่าเขาจะสูญเสียวรยุทธ์ไปจนสิ้น แต่การให้เขาสละตำแหน่งรัชทายาท ก็เป็นการคำนึงถึงความปลอดภัยของเขาเอง

เพราะในใจของฮ่องเต้อู่เต๋อนั้นชัดเจนมากว่า ไม่ว่าจะเป็นฮองเฮาหรือเซวียกุ้ยเฟย พวกนางล้วนอยากกำจัดหยางเฉิน บุตรชายของตนจึงจะมีโอกาส

หากหยางเฉินยอมสละตำแหน่งรัชทายาท เช่นนั้นพวกนางก็ย่อมจะละเว้นชีวิตเขา

“เสด็จพ่อ องค์ชายรองกับองค์ชายเจ็ดเป็นคนฆ่าหว่านเอ๋อร์ พวกเขา...” หยางเฉินนึกถึงสภาพอันน่าเวทนาของหว่านเอ๋อร์ขึ้นมา เบ้าตาก็พลันแดงก่ำ

“เรารู้ว่าหว่านเอ๋อร์เป็นสาวใช้ข้างกายที่เสด็จแม่ของเจ้าจัดหาให้ และรู้เรื่องระหว่างเจ้ากับนางด้วย แต่ถึงอย่างไร นางก็เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น ตายแล้วก็ตายไป หรือเจ้ายังคิดจะให้องค์ชายทั้งสองต้องถูกฝังไปกับนางด้วย?” ฮ่องเต้อู่เต๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ที่จริงแล้ว หว่านเอ๋อร์ที่บอกว่าเป็นสาวใช้ข้างกายของหยางเฉิน ที่จริงแล้วเป็นคนที่เสด็จแม่จัดหามาเพื่อคอยรับใช้เขาโดยเฉพาะ บอกว่าสนิทสนมกันดั่งพี่น้อง แต่แท้จริงแล้วทั้งสองมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันมานานแล้ว

มิเช่นนั้น ตอนที่องค์ชายทั้งสองทรมานหยางเฉิน นางก็คงไม่มีทางพุ่งเข้าไปกัดองค์ชายเจ็ด

บางทีองค์ชายทั้งสองคงจะรู้ความลับนั้นระหว่างเขากับหว่านเอ๋อร์ จึงได้สังหารนาง

ในฐานะที่เป็นบุรุษ ต่อให้หยางเฉินจะเป็นเพียงวิญญาณที่ข้ามภพมา เขาก็ต้องแก้แค้นให้หว่านเอ๋อร์ให้ได้!

หยางเฉินรู้ดีว่าฮ่องเต้อู่เต๋อไม่มีทางเอาผิดองค์ชายทั้งสองเพื่อสาวใช้คนหนึ่งแน่ ตอนนี้เขาก็ได้แต่อดทนเท่านั้น

“เฉินเอ๋อร์ เจ้าคือองค์รัชทายาท อยากได้สตรีแบบใดก็มีให้เลือกทั้งนั้น ในวังหลวงมีนางกำนัลอยู่มากมาย เจ้าถูกใจนางใดก็บอกเรา เราจะประทานให้เจ้าเอง”

“อีกอย่าง เมืองอู่ตี้ของเราก็ยังมีสี่สาวงามอยู่อีกไม่ใช่หรือ? หากเจ้าถูกใจ เราก็จะประทานให้เจ้าทั้งหมด จำเป็นต้องไปมีเรื่องกับพี่น้องแท้ ๆ ของตัวเองเพื่อหว่านเอ๋อร์ด้วยหรือ?”

“ลูกผู้ชายที่แท้จริง ต้องถือเอาแผ่นดินและชาติบ้านเมืองเป็นสำคัญ อย่าเอาแต่ลุ่มหลงในความรักจนลังเลเด็ดขาด มิฉะนั้นจะบรรลุความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้อย่างไร?”

“อีกสองวันก็จะเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของเสด็จย่าเจ้าแล้ว ถึงตอนนั้นเราจะให้ซ่างกวนหลินพาบุตรสาวเข้าวัง เจ้าก็ลองดู หากถูกใจ เราจะให้เจ้าหมั้นกับนาง!”

“เพียงแต่หลานสาวของแม่ทัพหนานกง อยู่ไกลถึงเมืองอู่หลิง หากอยากพบนาง เกรงว่าต้องให้เจ้าไปเอง แต่ทางที่ดีอย่าไปยั่วโมโหเซียนกระบี่ฝูหรงผู้นั้น...”

ฮ่องเต้อู่เต๋อเริ่มค่อย ๆ ชี้แนะ สอนศาสตร์แห่งการปกครอง และตักเตือนเขาว่าอย่าลุ่มหลงในความรัก มิฉะนั้นก็ยากจะทำการใหญ่ให้สำเร็จ

หยางเฉินไม่รู้ตัวเลยว่าเขาออกจากห้องทรงอักษรมาได้อย่างไร ถึงแม้เสด็จพ่อจะช่วยปลอบโยนเขามาก แต่ความแค้นของหว่านเอ๋อร์ก็ต้องชำระ และองค์ชายเจ็ดก็ต้องตาย!

ความจริงแล้ว ในโลกที่ยกย่องบุรุษ กดขี่สตรีเช่นนี้ การที่บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุนั้น เป็นเรื่องปกติมาก

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฮ่องเต้อู่เต๋อให้หยางเฉินเลือกชายารัชทายาทด้วยตัวเองอย่างอิสระ

ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาท มีชายาเพียงคนเดียวจะพอได้อย่างไร? จะผลิตทายาทให้ราชวงศ์พอได้อย่างไร?

ดังนั้น ในสายตาของฮ่องเต้อู่เต๋อ เลือกชายาสักหลายคนหน่อย ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร

ฮ่องเต้อู่เต๋อมองเงาหลังหยางเฉินที่เดินจากไป ก่อนจะหันมาเหลือบมองหลี่กงกงที่เดินเข้ามา รวมทั้งขันทีและนางกำนัลไม่กี่คนรอบ ๆ ด้วย ในดวงตาฉายแววสังหารวูบหนึ่งแล้วหายไป

ไม่ว่าคนที่ทำให้ความลับนี้รั่วไหลเป็นใคร มันผู้นั้นได้แตะเกล็ดย้อนของฮ่องเต้เข้าแล้ว ผลลัพธ์ที่รออยู่ย่อมต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าความตาย

......

ตำหนักบูรพาซึ่งเป็นที่ประทับขององค์รัชทายาท เป็นกลุ่มสิ่งก่อสร้างที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบสวยงาม

นอกจากตำหนักใหญ่ตรงกลางสุดและตำหนักบรรทมด้านหลังแล้ว ยังมีตำหนักข้างซ้ายขวา ลานด้านหน้าและด้านหลัง รวมทั้งทะเลสาบที่ขุดขึ้น และยังสามารถพายเรือเล่นในทะเลสาบได้ด้วย