บทที่ 1

“ทูลฝ่าบาท ศึกที่เขาซือถัว กองทัพของเราพ่ายแพ้ยับเยิน ทหารห้าหมื่นนายสิ้นชีพในสนามรบ องค์รัชทายาทในฐานะแม่ทัพใหญ่ของสามเหล่าทัพ ต้องได้รับโทษอย่างหนัก เพื่อให้จิตใจของราษฎรสงบลงพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ ต้องลงโทษองค์รัชทายาทอย่างหนัก เพื่อปลอบประโลมดวงวิญญาณของเหล่าทหารทั้งห้าหมื่นนาย...”

“กระหม่อมขอเสนอให้ปลดองค์รัชทายาท และแต่งตั้งองค์รัชทายาทองค์ใหม่ เพื่อความมั่นคงของแผ่นดินพ่ะย่ะค่ะ...”

“ฝ่าบาท ถึงแม้องค์รัชทายาทจะพ่ายแพ้ แต่ก็เป็นการสู้รบเพื่อบ้านเมือง จะปลดจากต้ำแหน่งไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ มิฉะนั้นจะทำให้ราษฎรทั่วหล้าต้องใจสลาย...”

“...”

ฮ่องเต้อู่เต๋อทอดพระเนตรเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ที่กำลังโต้เถียงกันไม่หยุดเบื้องล่าง ก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา

หนึ่งเดือนก่อน จักรวรรดิตงเซิ่งรุกราน ฮ่องเต้อู่เต๋อได้ส่งองค์รัชทายาทหยางเฉินนำทัพออกศึก แต่กลับตกหลุมพรางของศัตรู เป็นเหตุให้กองหน้าห้าหมื่นนายต้องตายในสนามรบ

หยางเฉินเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส รองแม่ทัพต้องสู้ตายถึงจะช่วยชีวิตเขากลับมาได้ แต่คาดไม่ถึงว่า หลังจากบาดเจ็บสาหัส วรยุทธ์ขององค์รัชทายาทจะสูญสิ้นไปทั้งหมด อีกทั้งขาขวายังพิการไปด้วย

เมื่อกล่าวถึงหยางเฉินบุตรชายคนนี้ เขาคือผู้มีพรสวรรค์อันโดดเด่นเหนือใคร ตอนอายุสิบสามปีก็บรรลุถึงระดับยอดฝีมือขั้นเก้า สิบหกปีบรรลุถึงระดับปรมาจารย์ ยี่สิบปีก็ก้าวเข้าสู่ระดับเขตแดนสามัญวชิระ

ปีนี้อายุยี่สิบสี่ ก็สัมผัสได้ถึงเขตแดนสวรรค์สำราญแล้ว หากมีเวลาอีกสักหน่อย เขาจะต้องกลายเป็นเซียนกระบี่ที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลหยางได้อย่างแน่นอน

ฮ่องเต้อู่เต๋อเองก็เลี้ยงดูเขาในฐานะผู้สืบทอดราชบัลลังก์ของจักรวรรดิ แต่บัดนี้ เขากลับกลายเป็นคนพิการไปเสียแล้ว

ผ่านไปแค่ไม่กี่วัน เสียงเรียกร้องในราชสำนักว่าให้ถอดถอนองค์รัชทายาทนั้นก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังต้องการให้ลงโทษองค์รัชทายาทอย่างหนัก เพื่อรับผิดชอบต่อความพ่ายแพ้ที่เขาซือถัว

“พอแล้ว หยุดเถียงกันได้แล้ว เรื่องการถอดถอนรัชทายาท ให้เราได้ไตร่ตรองอีกครั้ง!” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสเสียงดัง

อันที่จริงแล้ว ตอนนี้พระองค์ก็ทรงคิดที่จะถอดถอนหยางเฉิน และแต่งตั้งองค์รัชทายาทองค์ใหม่แล้ว

ตอนนี้ฮ่องเต้อู่เต๋อมีโอรสอยู่สิบกว่าพระองค์ นอกจากหยางเฉินซึ่งเป็นบุตรคนที่ห้าแล้ว องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง องค์ชายสาม และองค์ชายเจ็ด ล้วนแต่มีความสามารถโดดเด่นทั้งสิ้น

ในเมื่อหยางเฉินกลายเป็นคนพิการไปแล้ว การแต่งตั้งองค์รัชทายาทองค์ใหม่เพื่อความมั่นคงของบ้านเมือง ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

ในฐานะผู้ที่ทะลุมิติมา หยางเฉินเองก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจอย่างยิ่ง ตัวเขาได้ทะลุมิติมาเป็นถึงองค์รัชทายาท แต่กลับกำลังจะถูกปลดในไม่ช้า

หยางเฉินที่นอนอยู่บนเตียง หวนนึกถึงศึกที่เขาซือถัวในหัว แม้ว่าเหล่าทหารของจักรวรรดิเฉียนอู่จะตกหลุมพรางของศัตรู แต่กลับไม่มีผู้ใดยอมจำนน ต่างสู้รบจนตัวตายกันทั้งสิ้น

แม้จักรวรรดิตงเซิ่งจะได้รับชัยชนะ แต่ก็เป็นชัยชนะที่สูญเสียอย่างหนัก จนไม่สามารถรุกคืบมาทางทิศตะวันตกได้อีก ทำได้เพียงล่าถอยกลับไป และทำให้จักรวรรดิเฉียนอู่มีโอกาสได้หยุดพักหายใจ

ศึกที่เขาซือถัว หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส ภายใต้การคุ้มกันอย่างสุดชีวิตของรองแม่ทัพไป๋หานอีและองครักษ์ เขาจึงหนีรอดกลับมาได้

ขณะที่ความทรงจำค่อย ๆ หลอมรวมเข้าด้วยกัน หยางเฉินก็นึกเรื่องบางอย่างออก วรยุทธ์ของเขาถูกคนทำลายระหว่างทาง ขาของเขาก็ถูกคนหักอย่างโหดเหี้ยม

เป็นเพราะกลุ่มคนสวมหน้ากากที่ดักซุ่มโจมตีกลางทางนั่นเอง ที่ทำให้เจ้าของร่างเดิมถูกสังหาร เขาถึงได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างนี้

“ในเมื่อข้ามาอาศัยอยู่ในร่างนี้ ข้าจะหาทางแก้แค้นให้เจ้าอย่างแน่นอน!”

“ส่วนจักรวรรดิเฉียนอู่นี้ ก็ให้ข้าเป็นคนปกป้องแทนเจ้าก็แล้วกัน!”

หยางเฉินได้รู้จากความทรงจำว่า ในบรรดาพี่น้องตระกูลเดียวกัน เขาเป็นบุตรชายลำดับที่ห้า เดิมทีเป็นองค์ชายห้า แต่ภายหลังเพราะพรสวรรค์อันโดดเด่น จึงได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้อู่เต๋อให้เป็นองค์รัชทายาท

อย่างไรก็ตาม บรรดาพี่น้องของเขาเหล่านั้นต่างหมายปองตำแหน่งรัชทายาทนี้อยู่ตลอดเวลา ครั้งนี้ เขาถูกคนดักซุ่มโจมตีกลางทาง หากจะบอกว่าไม่ใช่ฝีมือขององค์ชายคนใดคนหนึ่ง ต่อให้ตีเขาจนตายเขาก็ไม่เชื่อ

การต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์ล้วนโหดร้ายและนองเลือดเสมอมา!

ขณะที่จิตใจของเขากำลังเหม่อลอย เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา รายงานเสียงดังว่า “ทูลองค์รัชทายาท องค์ชายรองกับองค์ชายเจ็ดมาเยี่ยมพระองค์เพคะ”

มาเยี่ยมข้าอย่างนั้นหรือ? คงมาดูเรื่องตลกของข้ามากกว่ากระมัง?

หยางเฉินรู้แจ้งแก่ใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปบอกพวกเขาว่า ข้าบาดเจ็บสาหัส ยังไม่หายดี ไม่ขอพบแขก!”

“รัชทายาท น้ำเสียงของเจ้าฟังดูเปี่ยมด้วยพลัง จะบาดเจ็บสาหัสยังไม่หายดีได้อย่างไรกัน?”

“ใช่แล้ว รัชทายาท พวกเราอุตส่าห์มาเยี่ยมท่าน ไยจึงไม่ให้พวกเราเข้าพบเล่า?”

เสียงขององค์ชายรองและองค์ชายเจ็ดดังมาจากนอกประตู

องค์ชายรองหยางคุน และองค์ชายเจ็ดหยางอวี๋ เป็นพี่น้องแท้ ๆ บิดามารดาเดียวกัน มารดาของพวกเขาคือเซวียกุ้ยเฟย ผู้ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้อย่างยิ่ง

องค์ชายรองนั้นเหมือนกับองค์ชายใหญ่ที่หมายปองตำแหน่งรัชทายาทมานาน วันนี้เมื่อได้ยินเสียงเรียกร้องให้ถอดถอนองค์รัชทายาทดังก้องในราชสำนัก ก็ทำให้องค์ชายรองดีใจจนเนื้อเต้น

สิ้นเสียง องค์ชายทั้งสองก็เดินเข้ามาข้างในแล้ว

“พี่รอง พวกท่านมาได้อย่างไร?” หยางเฉินพยายามลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับโบกมือให้สาวใช้ เป็นสัญญาณว่าให้นางออกไปได้

“องค์รัชทายาท ได้ยินว่าขาของเจ้าถูกคนตีจนหัก? วรยุทธ์ก็ถูกทำลายไปด้วย? เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็คงกลายเป็นคนพิการแล้วสินะ? ฮ่า ๆ ๆ ...” องค์ชายรองกล่าวเย้ยหยันอย่างอารมณ์ดี

“กลายเป็นคนพิการแล้วจริง ๆ หรือ? ข้าไม่เชื่อ!” สายตาขององค์ชายเจ็ดฉายแววเหี้ยมโหด เขายื่นมือออกไปกดลงบนขาขวาของหยางเฉิน

“อ๊าก...” หยางเฉินเจ็บปวดจนร้องเสียงหลง เหงื่อกาฬไหลซึม

“เจ้าเจ็ด เบามือหน่อย หากไปโดนจุดที่บาดเจ็บขององค์รัชทายาทเข้า เดี๋ยวองค์รัชทายาทก็ไปฟ้องเสด็จพ่อหรอก” องค์ชายรองยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางเอ่ยขึ้น

“ฟ้องหรือ? เช่นนั้นก็ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เปิดปากฟ้องอีกเลย!” องค์ชายเจ็ดกล่าว พร้อมกับใช้มือบีบคอของหยางเฉินอย่างโหดเหี้ยม

“ปล่อย... ปล่อยข้า... อึก... อึก...” หยางเฉินใช้สองมือพยายามแกะมือขององค์ชายเจ็ดออก ปากก็ส่งเสียงอู้อี้

เมื่อถูกบีบคอ หยางเฉินก็หายใจติดขัด ใบหน้าแดงก่ำ สองมือตะเกียกตะกายอย่างสะเปะสะปะ แต่ตอนนี้เขาสูญสิ้นวรยุทธ์ไปแล้ว จึงไม่สามารถสลัดให้หลุดออกจากมือที่แข็งแกร่งของหยางอวี๋ได้เลย

“เมื่อก่อนเจ้าเป็นรัชทายาท พวกเราทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่ตอนนี้เจ้ากลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง พวกเราอยากจะบีบคอเจ้าให้ตาย ก็ง่ายเหมือนกับบี้มดตัวหนึ่ง หากเจ้ากล้าไปฟ้อง ข้ารับรองได้เลยว่าเจ้าจะต้องตายอย่างอนาถ” องค์ชายเจ็ดกล่าวข่มขู่ด้วยรอยยิ้มเย็นชา

องค์ชายรองเห็นว่าหยางเฉินใกล้จะขาดใจตายแล้ว จึงโบกมือให้น้องชายเป็นสัญญาณว่าอย่าเพิ่งฆ่าเขา

แม้ว่าตอนนี้หยางเฉินจะสูญสิ้นวรยุทธ์ และกลายเป็นคนพิการไปแล้ว แต่หากฆ่าเขาในตอนนี้ ก็จะนำปัญหามาสู่พวกเขาไม่น้อย

โดยเฉพาะพวกองค์ชายใหญ่และองค์ชายสามจะต้องฉวยโอกาสนี้มาเล่นงานพวกเขาเป็นแน่ ถึงตอนนั้น เรื่องการชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท ก็คงหมดสิทธิ์

“แค่ก... แค่ก...” ในที่สุดหยางเฉินก็ได้สูดอากาศหายใจเข้าไปอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองของเขาเย็นเยียบราวกับคมมีด เปล่งประกายจิตสังหารที่หนาวเหน็บจนถึงกระดูก

คนที่คิดจะฆ่าเขา เขาไม่มีวันปล่อยมันไปเด็ดขาด!

“พวก... พวกท่านแน่จริงก็ฆ่าข้าเสียสิ! มิเช่นนั้น ไม่ช้าก็เร็ว ข้าก็จะฆ่าพวกท่าน!” น้ำเสียงของหยางเฉินเยียบเย็นจนน่าขนลุก

“เจ้ากล้าขู่พวกเราหรือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” จิตสังหารขององค์ชายเจ็ดปรากฏออกมา

“ดีเลย! อย่างไรเสียองค์ชายใหญ่ก็คงจะดีใจจนเนื้อเต้นที่พวกท่านฆ่าข้า หากเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่มีใครไปแย่งตำแหน่งรัชทายาทกับเขาแล้ว”

องค์ชายรองคิดถึงเรื่องนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว จึงยิ้มอย่างเย้ยหยันพลางกล่าวเสียงเย็น “องค์รัชทายาท ดูเจ้าพูดเข้าสิ พวกเราเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ จะฆ่าเจ้าได้อย่างไรกัน? แม้จะฆ่าเจ้าไม่ได้ ทว่า โทษตายอาจละเว้นได้ แต่โทษเป็นนั้นยากจะหนีพ้น!”

เพียะ!

องค์ชายรองเงื้อมือขึ้นตบเข้าที่ใบหน้าของหยางเฉิน ทิ้งรอยนิ้วมือห้านิ้วไว้บนใบหน้าทันที

ถุย!

หยางเฉินกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง กระเด็นใส่หน้าขององค์ชายรอง “แน่จริงก็ฆ่าข้าสิ!”

“ดูสิว่าปากของเจ้าจะแข็งกว่า หรือหมัดของข้าจะแข็งกว่ากัน!” องค์ชายเจ็ดปล่อยหมัดกระแทกลงไปอย่างแรง

อ๊าก ...

หยางเฉินร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แล้วขดตัวเป็นก้อน