บทที่ 5

อิงธารไม่ได้รู้สึกสบายขึ้นแม้แต่น้อย ตรงข้ามหล่อนยิ่งเครียดจัดเพราะไม่รู้ว่าจะตั้งรับกับปัญหาที่กำลังจะลุกลามใหญ่โตนี้อย่างไรดี หล่อนคิดไม่ตกเพราะที่จริงแล้วก็ไม่ได้พบอิงอรมานานหลายเดือน และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอพี่สาว เพราะถ้าหากวิคเตอร์จะไปอยู่ที่บ้านหล่อนจริง ๆ คงเป็นเรื่องหนักอึ้งพอดู แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้คือจะบอกกับแม่ของหล่อนเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ว่าอย่างไรดี

“ลินดัน...ออกรถ...กลับไปที่โรงเรียนของเธอ”

วิคเตอร์ออกคำสั่งโดยที่ไม่ยอมละสายตาคมวับไปจากใบหน้าหวานจัดของหญิงสาว รสละมุนเหมือนน้ำต้อยของดอกไม้ป่ายังฉ่ำอยู่บนปลายลิ้นของเขา ชายหนุ่มสลัดความนึกคิดนั้นพ้นจากหัวไม่ได้แต่หน้าตายังคงบึ้งตึงใส่อิงธารที่แววตาคู่นั้นฉายความหวั่นวิตกชัดเจน คนขับของวิคเตอร์พารถกลับไปยังโรงเรียนอีกครั้ง และเมื่อไปถึงอิงธารก็รีบเปิดประตูรถลงไป หล่อนคิดว่าจะจะได้หายคอหายใจแต่ที่ไหนได้วิคเตอร์กลับตามหล่อนลงไปและเดินตามจนถึงหน้าห้องพักครู หญิงสาวหันมาทำตาเขียวใส่และส่งเสียงลอดไรฟัน

“นี่คุณ...จะตามฉันมาทำไม กลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอกนะ”

“ผมจะรอจนกว่าคุณจะเสร็จหน้าที่ที่โรงเรียน”

“ไม่ได้นะคะ”

“ผัวจะมารอเมียที่ทำงานนี่มันผิดตรงไหนไม่ทราบ”

“ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ”

“อ้าว!...อิง...กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ วันนี้มีอะไรพิเศษถึงได้ออกไปทานอาหารข้างนอกล่ะ...อ้าว...อุ๊ย!”

เจ้าของเสียงที่ดังข้างหลังซึ่งเป็นหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอิงธารต้องชะงักเมื่อก้าวออกมาจากห้องพักแล้วเห็นเพื่อนของหล่อนยืนอยู่กับชายชาวต่างชาติตัวโต อิงธารหันกลับไปและทำหน้าแทบไม่ถูกก่อนจะกล่าวว่า

“จิ๊บ...อ้า...เอ้อ...นี่คุณวิคเตอร์นะ เขาเป็น...”

“ผมเป็นแฟนของคุณครูอิงธารครับ และเราสองคนกำลังจะจดทะเบียนสมรสกัน”

คำตอบของชายหนุ่มทำเอาจิตรา เพื่อนครูของอิงธารอ้าปากค้าง หล่อนเอามือปิดปากแทบไม่ทัน แต่แล้วความตกใจก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจระคนยินดี

           

©©©©©©©©

บทที่ 5 

จิตราจับแขนอิงธารแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“ฮ้า!...จริงเหรออิง...นี่นะเหรอแฟนอิง อะไรกัน มีแฟนฝรั่งหน้าตาหล่อถึงขนาดนี้ไม่ยอมบอกใครเลยนะ เก็บเป็นความลับเงียบเลย นี่ถ้าพวกครูในห้องรู้กันล่ะก็คงจะเซอร์ไพรซ์ ทั้งเซอร์ไพรซ์และดีใจเลยล่ะ”

“ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

วิตเตอร์ถามด้วยความอยากรู้เพราะสีหน้าของจิตรานั้นตื่นเต้นราวกับว่านี่เป็นข่าวดีที่สุดในรอบปีเลยทีเดียว

“จริงซีคะคุณวิคเตอร์ ก็อิงน่ะเขาเรียบร้อย วัน ๆ ก็สอนแต่เด็กอยู่กับเอกสาร กลางวันไม่เค้ยไม่เคยออกไปทานข้างข้างนอก มาทำงานตรงเวลากลับบ้านตรงเวลา พวกเราไม่เคยว่าอิงจะชอบใครเลยนะคะเพราะเขาขี้อายมาก ฮั่นแน่...นี่คงไปแอบคบกับคุณวิคเตอร์เพราะกลัวว่าพวกเราจะรู้ล่ะซีว่าอิงมีแฟน”

“ปละ...เปล่านะจิ๊บ”

อิงธารรีบปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อวิคเตอร์เสริมขึ้นว่า

“ครับ...ผมคุยกับเอ็มมี่ทางโทรศัพท์ คืองี้นะครับ ผมโทรมาผิดทำให้เรารู้จักกันตั้งแต่นั้น เราโทรคุยกันทุกวัน ผมมาเมืองไทยหลายครั้งแรกแล้วล่ะครับ และครั้งนี้ที่มาที่นี่ก็ตั้งใจจะมาจดทะเบียนสมรสกับเธอครับ”

โกหก! โกหกกันหน้าด้าน ๆ ว่าหล่อนเป็นครูไม่ควรโกหกเด็ก ๆ นี่อะไรกัน เขาเป็นนักธุรกิจพันล้านแต่กลับมาพูดจาสับปลับแบบนี้มันใช้ได้เสียที่ไหน แต่หล่อนก็ไม่ทันได้แก้ตัวเมื่อจิตราร้องขึ้นว่า

“ว้าว! โรแมนติกม๊ากค่า แล้ว...เมื่อกี๊คุณเรียกเพื่อนฉันว่าเอ็มมี่เหรอคะ โอ๊ว...อิงจ๋า ว่าที่สามีของเธอเรียกเธอได้น่ารักมาก”

“ไม่...คือฉัน...”

“เอ็มมี่อาจยังไม่ชินที่ผมเรียกเธออย่างนั้น แต่ผมก็เรียกเธอแบบนี้มาตลอดนะครับ เป็นการตั้งชื่อให้เรียกง่าย ๆ”

วิคเตอร์พูดมากเกินไปแล้ว! อิงธารนึกอย่างหมั่นไส้แต่หล่อนไม่สามารถแสดงอาการต่อต้านเขาออกมาได้ตอนนี้แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้ายินดีกับคำพูดของเขานัก หล่อนอยากจะตัดบทด้วยการไล่เขากลับก็ถูกขัดด้วยคำถามของจิตราที่อยากรู้ไม่เลิก

“อ่า...ว่าแต่คุณวิคเตอร์เนี่ยทำงานอะไรเหรอคะ?”

“ผมเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ คิงส์แอซเซ็ทคอร์ป ทำธุรกิจเกี่ยวกับที่ดิน โรงแรมและการลงทุนในต่างประเทศครับ”

จิตราอ้าปากหวอ “จริงเหรอคะ...นี่แสดงว่าคุณคงต้องรวยมาก”

“ไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่มหาเศรษฐีอะไร เป็นนักธุรกิจที่ต้องทำงานทุกวันเหมือนคนอื่นๆ”

“คุณน่ารักมากเลยนะคะ ช่างถ่อมตน ว่าทำไมถึงได้เอาชนะใจเพื่อนของฉันได้...อุ๊ย! ตายละ ถึงเวลาฉันต้องไปสอนแล้วล่ะค่ะ ถ้ายังไงเชิญเข้าไปในห้องพักก่อนก็ได้นะคะ ตอนนี้ครูคนอื่นออกไปสอนกันหมดแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะคุรวิคเตอร์...อิงจ๋า จิ๊บไปสอนก่อนนะเดี๋ยวค่อยกลับมาเม้าท์กัน”