Masukจิตราพูดก่อนกระวีกระวาดหอบหิ้วกระเป๋าและหนังสือเดินออกไปปล่อยให้อิงธารยืนทำหน้าม้านอยู่กับคนตัวใหญ่ที่มองหล่อนเหมือนเห็นขนมหวาน ไม่น่าเชื่อว่าทั้งที่เขากำลังโกรธแค้นพี่สาวของหล่อนถึงขนาดนี้แต่กลับไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าสวยจัดของอิงธารได้ หล่อนมีอะไรบางอย่างดึงดูดสายตาคมกริบสีสนิมเหล็กเข้มคู่นั้น หรืออาจเป็นเพราะเขายังนึกถึงรอยปากของหล่อนที่เขาจาบจ้วงเมื่อครู่นี้ และยิ่งหล่อนแสดงออกซึ่งการต่อต้านมันก็ยิ่งท้าทายเขามากยิ่งขึ้น ปื้นคิ้วหนาบนหน้าคมคร้ามเลิกสูง
“คุณครูจะไม่เชิญผมเข้าไปนั่งในห้องพักสักหน่อยหรอกหรือครับ”
“อย่าคิดนะคะว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ที่ฉันยอมคุณเพราะไม่มีทางเลือก”
“ผมให้คุณเลือกแล้วนะเอ็มมี่”
“ฉันไม่ได้ชื่อนี้”
“ผมอยากเรียก”
“คนหน้าด้าน”
พูดจบก็สะบัดหน้าใส่แล้วเดินฉับ ๆ เข้าไปในห้องพักที่ตอนนี้เงียบเชียบเพราะคนอื่นมีภาระสอนกันหมด ร่างบอบบางนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะของหล่อนและพยายามสงบจิตสงบใจไม่ให้สวนกลับวิคเตอร์เสียงดังเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาได้ยิน
“ผมจะรอจนกว่าคุณเลิกงาน”
เสียงของชายหนุ่มดังทุ้มต่ำขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามแต่อารมณ์ของอิงธารกลับทะยานขึ้นสูง
“ว่าอะไรนะคะ! นี่คุณจะนั่งรอฉันจนเลิกงานอย่างนั้นหรือคะ”
“ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดเบา ๆ นะ ที่จริงคุณไม่น่าต้องถามกลับมาอีก”
เขาพูดพลางเบ้ปากและเกาเล็บตัวเองเหมือนไม่แยแสต่ออารมณ์ของอีกฝ่ายที่กำลังเดือดปุด อิงธารกำมือแน่น หล่อนอยากหยิบอะไรสักอย่างบนโต๊ะทำงานเขวี้ยงใส่หน้าหล่อ ๆ ของวิคเตอร์ให้ได้แผล แต่ก็ต้องเก็บจินตนาการของตัวเองไว้อย่างอดทน
“วิคเตอร์ คุณมัน...”
“ผมทำไม...อย่าลืมนะว่าตอนนี้ผมอยากจะทำหรือสั่งอะไรคุณก็ได้ อย่าคิดขัดใจ ไอ้เรื่องหนีผมว่าคงไม่มีออยู่ในหัวคุณหรอกในเมื่อแม่ของคุณยังรออยู่ที่บ้านทั้งคน”
“อย่ามาขู่กันนะคะ...ฉันให้เวลาคุณอยู่ที่บ้านไม่นานหรอก”
“ผมก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก คิดหรือว่าผมมีความสุขกับการต้องมาเสียเวลากับไอ้เรื่องบ้า ๆ แบบนี้ถ้าพี่สาวของคุณไม่ทำเรื่องเลว ๆ ไว้ให้ผมต้องเดือดร้อน!”
บทที่ 6
“จำไว้ด้วยว่าผมเป็นคนทำงานจริงจัง ตั้งแต่ทำธุรกิจผมไม่เคยโกงใครแม้แต่เหรียญเดียว เพราะฉะนั้นอย่าได้ริอาจมาทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ นั่นคือการโกหกปลิ้นปล้อน และผมก็จะไม่มีวันยอมปล่อยให้ไอ้คนที่มันโกงผมลอยนวลไปได้อย่างเด็ดขาด!”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังอีกครั้ง นัยน์ตาสีสนิมเหล็กข้นขุ่นจนทำให้อิงธารเสียววาบ ท่าทางเขายังโกรธแค้นมากและดุดท่าทีวิคเตอร์เป็นคนจริงจัง เขาคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อคิดว่าแค่จะข่มขู่ หล่อนไม่รู้ว่าเขามีความคิดอะไรมากกว่านั้น
“คุณจะทำอะไรถ้าเจอพี่อร”
“บอกไว้เลยว่าผมจะไม่ส่งตัวพี่สาวของคุณให้ตำรวจ”
“หมายความว่ายังไง”
“มีสมองก็น่าจะคิดได้ว่าผลของการหลอกลวงคนอื่นโดยเฉพาะคนที่มีอิทธิพลมาก ๆ มันจะเป็นยังไง”
“คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะ!”
“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร”
“ถึงคุณจะมีอิทธิพลมาจากไหนแต่ถ้ามาฆ่าคนตายในเมืองไทยถึงเป็นนักธุรกิจพันล้านคุณก็หนีตำรวจไม่รอด”
“เรอะ...ฮ่าๆๆๆๆ”
“เป็นบ้าไปแล้วเหรอวิคเตอร์ คุณหัวเราะทำไม”
“ผมหัวเราะที่คุณยังจะมีหน้าเอาตำรวจมาขู่ผมนี่ไง จะบอกให้นะว่าฆ่าคนตายโดยเฉพาะไอ้คนที่มันไม่น่าไว้ชีวิตให้รกโลกรกสังคมเพราะความเลวของมันน่ะเป็นโทษสถานหนักที่สมควรยิ่งกว่าสมควร”
“ฉันจะไปแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้”
“ทั้งที่ผมยังไม่เจอเอ็มม่าอย่างนั้นเหรอ...เลือกเอาก็แล้วกัน”
วิคเตอร์ลุกขึ้นขวางอิงธารซึ่งกำลังจะออกจากโต๊ะทำงานของหล่อนด้วยความรุ่มร้อนใจ หญิงสาวชะงักขณะเม้มปากแน่นอย่างอัดอั้น หล่อนมองเห็นความเคียดแค้นปะทุขึ้นในดวงตาวาววับของเขา วิคเตอร์เหยียดปาก
“บางทีการที่ผมกักตัวเอ็มม่าไว้ถ้าเจอเธอเมื่อไหร่มันก็ดีกว่านี่ไม่ใช่หรือ...หรือว่าคุณอยากให้ผมส่งตัวพี่สาวของคุณให้ตำรวจจัดการกันล่ะ นั่นยิ่งแย่กว่าเพราะผมจะเอาเรื่องเอ็มม่าให้ถึงที่สุด ให้ติดคุกแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยทีเดียวล่ะ”
“พอเถอะค่ะ!” อิงธารน้ำตาร่วง “ฉันจะไม่ต่อรองอะไรกับคุณอีก แต่กรุณา...อย่าทำร้ายครอบครัวของฉัน”
ร่างสูงไหวไหล่ เขาไม่พูดอะไรอีกนอกจากหลีกทางให้หญิงสาวเดินออกไปจากห้องนั้นเพื่อทำหน้าที่ของหล่อนตามปกติทั้งที่ตอนนี้สำหรับอิงธารทุกอย่างไม่มีอะไรที่จะกลับไปเป็นปกติเหมือนเก่าอีกต่อไปแล้ว กระทั่งเลิกงาน เมื่ออิงธารกลับมายังห้องพักก็ต้องพบความประหลาดใจที่เห็นวิคเตอร์ยังนั่งอยู่ที่นั่น แต่เขาไม่ได้นั่งคนเดียว มีเพื่อนร่วมงานของหล่อนหลายคนนั่งล้อมเขาและต่างพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติเหมือนสนุกสนาน ท่าทางวิคเตอร์เหมือนคนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีมากทั้งที่สำหรับหล่อนแล้วเขาคือซาตานร้ายในคราบเทพบุตร และเมื่อจิตราเห็นหล่อนกลับมาก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดทั้งยิ้มกว้างว่า
“ฮั่นแน่...ว่าที่เจ้าสาวของเรามาละ ดูสิคะ อิงเขินจนหน้าแดงเลยอ่ะ”
รอแต่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ ที่สำคัญเขาต้องไม่บุ่มบ่าม จับลูกกวางต้องทำตัวเหมือนเสือซุ่ม กระโตกกระตากไปเดี๋ยวจะไม่ได้อะไรสักอย่างเพราะถ้าหากเหยื่อรู้ตัวก็จะหนีเขาไปได้อีกคราวนี้จะจับให้มั่นคั้นให้ตาย จับอิงอรได้เขาจะให้บทเรียนหล่อนเพื่อหลาบจำ แต่ในความคิดจะเอาคืนนั้นวิคเตอร์กลับยังสับสนตัวเองถ้าเจอตัวอิงอรแล้วน้องสาวของหล่อนล่ะ...อิงธาร คุณครูสาวแสนสวยแม้หล่อนดูเหมือนเรียบร้อยแต่เขารู้ดีว่าดื้อเงียบไม่ใช่เล่น เขาจะเอายังไงต่อไป ชายหนุ่มเก็บความคิดนั้นไว้และกลับไปที่ห้องหลังทานอาหารมื้อเช้า จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ปวดหัวไมเกรนอย่างที่บอกกับคนในบ้านแต่ต้องการทำอะไรบางอย่างเพราะสงสัยว่าเอื้อมรักษ์กำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่ เมื่อเข้าไปในห้องสักพักเขาก็ไม่ได้ล้มตัวลงนอนแต่กลับค่อย ๆ แง้มประตูออกมาชายหนุ่มก้าวเท้าเบาที่สุดเข้าไปหยุดที่ประตูครัวและได้ยินเสียงพูดคุย วิคเตอร์เยี่ยมหน้าเข้าไปเห็นเอื้อมรักษ์ยืนหันหลังให้และคุยโทรศัพท์อยู่ เสียงนั้นเบาแต่ก็ชัดมากเพราะบรรยากาศในบ้านเงียบ“อร...จะให้แม่ทำยังต่อล่ะทีนี้...ไม่ๆ...วิคเตอร์ไม่รู้ระแคะระคายหรอกว่าแ
“แหม...ถ้าอย่างนั้นลูกสาวของฉันก็โชคดีมากเลยนะคะที่ได้คู่ชีวิตอย่างคุณ เอ้อ...แล้ววันนี้คุณจะออกไปข้างนอกพร้อมอิงหรือเปล่าคะ”“คงไม่ครับ...รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”พอเขาพูดแบบนั้นอิงธารก็รีบหันไปมองหน้าคมคร้ามด้วยความประหลาดใจและเอื้อมรักษ์ก็เช่นเดียวกัน“อ้าว...นี่คุณไม่สบายเหรอคะ เป็นไข้ตัวร้อนหรือเปล่าคะ”“ผมรู้สึกมึนหัวหน่อย ๆ ครับ อยากนอนพักผ่อน”“สงสัยจะแพ้อากาศแน่เลย เมืองไทยอากาศไม่เหมือนบ้านคุณนี่คะ”“ครับ...ผมคิดว่าอย่างนั้น”บทที่ 3วิคเตอร์ผ่อนลมหายใจเบา ๆ และทำเหมือนว่าเขากำลังไม่สบายจริงๆตอนแรกอิงธารคิดว่าจะไม่เชื่อเพราะกลัวว่ามันอาจเป็นเล่ห์เหลี่ยมแต่เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มดูอิดโรยหล่อนกลับนึกไปอีกอย่าง ครูสาวที่ยังไม่กินอะไรเลยถามขึ้นว่า“วิค...กินยาหรือยังคะ?”“ผมไม่ชอบกินยาเท่าไหร่ อยากนอนพักผ่อนเดี๋ยวมันคงหายไปเอง”คำตอบของเขาเกือบทำให้อิงธารใจอ
อิงธารเสียงอ่อนระโหย อย่าว่าแต่เสียงเลย แม้แต่ร่างกายของหล่อนก็ยังอ่อนยวบเมื่อเขาเบียดตัวแนบชิดวิคเตอร์ก้มหน้าลงมาหา เขาถือสิทธิ์เคลียเคล้าปลายจมูกบนโหนกแก้มนวลเนียนไล่ไปถึงปลายคางมน อิงธารขนลุกซู่ก่อนค่อย ๆ เอียงหน้ากลับมาและยินยอมรับปลายลิ้นสากหนาจากปากของชายหนุ่มที่แทรกเข้าไปในปากของหล่อนอีกครั้ง และครั้งนี้มันดูดดื่มมากกว่าครั้งแรกเสียอีกมันเป็นเรื่องบ้าชัด ๆ ทั้งที่หล่อนไม่เคยรู้จักคุ้นเคยกับเขามาก่อนแถมเจอกันครั้งแรกวิคเตอร์ยังทำหน้ายักษ์แสดงความระรานใส่แต่สุดท้ายหล่อนกลับต้องมาอยู่กับเขา ในฐานะ เมีย! คงไม่มีเรื่องอะไรบ้ามากไปกว่านี้แล้ว ทั้งที่ต่อต้านเขาตอนแรกแต่หล่อนกลับต้องมานอนเบียดเนื้อตัวกับเขาจะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอะไรดี เกลียดแต่ก็มีความโหยหาลึกๆ หล่อนอยากร้องไห้ ทำไมต้องตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนกำลังจมน้ำ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อไหร่พี่สาวของหล่อนจะกลับมาสะสางเรื่องบ้าบอพวกนี้เสียทีเช้าวันต่อมาอิงธารต้องรีบตื่นตามเวลาปกติ แต่ครูสาวมีงานเพิ่มขึ้นอีกอย่างนั่นคือต้องเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ผู้ชายแปลกหน้าที่กลายมาเป็นส่วนหนึ
อิงธารไม่ทันอ้าปากพูดก็ถูกฉุดข้อมือให้เดินตามร่างสูงไปยังเตียงก่อนเขาจะกอดรัดตัวหล่อนอีกครั้งแล้วดันร่างเล็กล้มลงบนที่นอนโดยมีเขาทาบทับอยู่เหนือตัวหล่อน อิงธารตาโต หล่อนพยายามดันอกกว้างแต่ยิ่งพยายามก็เหมือนยิ่งเหนื่อยเปล่า“วิค...ไหนคุณบอกว่าจะนอนที่ตัวเองยังไงล่ะคะ”“ก็ใช่...แต่ผมอยากชวนคุณนอนด้วย คุณไม่ยอมนอนเราก็เลยต้องพบกันครึ่งทาง”“ไม่ยุติธรรมเลยนะคะ คุณเอาเปรียบฉันอีกแล้ว”“ผมไม่เอาเปรียบแต่อย่าลืมว่าตอนนี้ผมเหนือกว่าคุณ”“ก็ใช่...ก็คุณทับตัวฉันอยู่ หายใจไม่ออกนะรู้ไหม”“ถ้าอย่างนั้นนอนแบบนี้ก็แล้วกัน”วิคเตอร์พลิกตัวนอนข้าง ๆ แต่มิวายดึงร่างน้อยให้นอนหนุนต้นแขนเป็นมัดกล้ามของเขา อิงธารถูกจับเปลี่ยนท่าจนผมยู่ยี่สยายเต็มแขนใหญ่แต่ดูเหมือนชายหนุ่มชอบใจที่ทำอย่างกับหล่อนเป็นตุ๊กตา เสร็จแล้วโอบแขนให้ร่างอ้อนแอ้นแนบชิดกับร่างหนาที่หันหน้ามาเผชิญกับหญิงสาว หล่อนถลึงตาใส่“วิค...นี่คุณจะให้ฉันนอนแบบนี้เหรอคะ”เขาเลิกคิ้วยียวน “ก็ใช่
คำตอบนั้นทำให้อิงธารนิ่งเงียบ ถึงตอนนี้หล่อนคงปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นต่อไปไม่ได้ในเมื่อเอื้อมรักษ์รู้ความเป็นไปทุกอย่างจากปากของพี่สาวหล่อนเอง ตอนนี้ความกลัวแล่นเข้าจับหัวใจของหล่อนที่ปริวิตกมากกว่าคนในครอบครัวหลายเท่า สักครู่อิงธารก็ได้ยินเอื้อมรักษ์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนพูดว่า“แม่คิดไว้แล้วว่าจะต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ ที่จู่ ๆ ลูกก็เกิดจะแต่งงานขึ้นมากะทันหัน เขาบังคับอิงให้รับเขาเป็นแฟนใช่ไหมลูก?”“เอ้อ...ค่ะแม่”อิงธารจำต้องยอมรับเมื่อทุกอย่างเป็นดังที่เอื้อมรักษ์กล่าวทุกอย่าง วิคเตอร์เป็นมาเฟียโหดร้าย เขาบีบบังคับหล่อนจริงๆ ขณะที่หญิงสาวสับสนกับความคิดก็ได้ยินเสียงมารดาเอ่ยขึ้น“เท่าที่ฟังมาวิคเตอร์เป็นคนที่น่ากลัวมาก อรบอกว่าเขาเป็นหุ้นส่วนนักธุรกิจที่ร่วมลงทุนเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ด้วยกัน วิคให้อรไปซื้อที่ดินให้ราคาสูงถึงห้าสิบล้าน แต่เขาอ้างว่าเงินยังไม่พร้อม ด้วยความไว้วางใจอรก็เลยออกเงินให้ไปก่อน สุดท้ายเขาเก็บโฉนดที่ดินไว้แถมไม่คืนเงินให้ พอบอกว่าจะฟ้องร้องให้เสียชื่อเขาก็เลยให้คนตามล่าอร”คำบอกเล่านั้นทำ
“ผมไม่แคร์ถ้าต่อไปคุณอยากมีผู้ชายคนใหม่ พอจบเรื่องนี้แล้วก็ต่างคนต่างไป ถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมาแล้วไม่อยากเก็บเด็กไว้ผมก็ไม่ห้าม!”“จำคำพูดของคุณไว้นะคะ” หล่อนย้อนน้ำตาถั่งไหล “ถ้ามันเป็นจริงอย่างคุณว่า และฉันก็จะไม่ลืมคำพูดของคุณเลย...อ๊ะ!”ร่างบางร้องออกมาเมื่อเขาดึงตัวหล่อนเข้าหา วิคเตอร์หายใจแรง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดบนหน้าสวยหวานที่ฉายความตระหนก“วิค...คุณจะทำอะไร ฉันเจ็บนะ”“ผมคิดว่าเรื่องแบบนี้ผู้ชายฝ่ายเดียวจะรู้สึกว่ามันง่ายๆ ที่แท้ผู้หญิงก็คิดไม่ต่างจากผู้ชายแถมยังใจง่ายกว่าอีกด้วย”“หมายความว่ายังไง นี่คุณพูดเรื่องอะไร”“ก็เรื่องที่คุณอยากหาผัวใหม่ยังไง! คุณพูดออกมาเองว่าอยากจะทำอย่างนั้น”“คุณไม่ใช่ผัวฉัน เรื่องนี้จบเราต่างคนต่างไป ถ้าฉันจะมีคนใหม่มันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน”“ถ้าอย่างนั้นก่อนคุณจะได้ผัวคนใหม่ผมก็ขอตักตวงให้หนำใจแล้วค่อยปล่อยคุณไปก็แล้วกัน!”“วิค! คนบ้า!”อิงธารเกือบเผลอร้องลั่







