บทที่ 6

จิตราพูดก่อนกระวีกระวาดหอบหิ้วกระเป๋าและหนังสือเดินออกไปปล่อยให้อิงธารยืนทำหน้าม้านอยู่กับคนตัวใหญ่ที่มองหล่อนเหมือนเห็นขนมหวาน ไม่น่าเชื่อว่าทั้งที่เขากำลังโกรธแค้นพี่สาวของหล่อนถึงขนาดนี้แต่กลับไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าสวยจัดของอิงธารได้ หล่อนมีอะไรบางอย่างดึงดูดสายตาคมกริบสีสนิมเหล็กเข้มคู่นั้น หรืออาจเป็นเพราะเขายังนึกถึงรอยปากของหล่อนที่เขาจาบจ้วงเมื่อครู่นี้ และยิ่งหล่อนแสดงออกซึ่งการต่อต้านมันก็ยิ่งท้าทายเขามากยิ่งขึ้น ปื้นคิ้วหนาบนหน้าคมคร้ามเลิกสูง

“คุณครูจะไม่เชิญผมเข้าไปนั่งในห้องพักสักหน่อยหรอกหรือครับ”

“อย่าคิดนะคะว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ที่ฉันยอมคุณเพราะไม่มีทางเลือก”

“ผมให้คุณเลือกแล้วนะเอ็มมี่”

“ฉันไม่ได้ชื่อนี้”

“ผมอยากเรียก”

“คนหน้าด้าน”

พูดจบก็สะบัดหน้าใส่แล้วเดินฉับ ๆ เข้าไปในห้องพักที่ตอนนี้เงียบเชียบเพราะคนอื่นมีภาระสอนกันหมด ร่างบอบบางนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะของหล่อนและพยายามสงบจิตสงบใจไม่ให้สวนกลับวิคเตอร์เสียงดังเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาได้ยิน

“ผมจะรอจนกว่าคุณเลิกงาน”

เสียงของชายหนุ่มดังทุ้มต่ำขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามแต่อารมณ์ของอิงธารกลับทะยานขึ้นสูง

“ว่าอะไรนะคะ! นี่คุณจะนั่งรอฉันจนเลิกงานอย่างนั้นหรือคะ”

“ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดเบา ๆ นะ ที่จริงคุณไม่น่าต้องถามกลับมาอีก”

เขาพูดพลางเบ้ปากและเกาเล็บตัวเองเหมือนไม่แยแสต่ออารมณ์ของอีกฝ่ายที่กำลังเดือดปุด อิงธารกำมือแน่น หล่อนอยากหยิบอะไรสักอย่างบนโต๊ะทำงานเขวี้ยงใส่หน้าหล่อ ๆ ของวิคเตอร์ให้ได้แผล แต่ก็ต้องเก็บจินตนาการของตัวเองไว้อย่างอดทน

“วิคเตอร์ คุณมัน...”

“ผมทำไม...อย่าลืมนะว่าตอนนี้ผมอยากจะทำหรือสั่งอะไรคุณก็ได้ อย่าคิดขัดใจ ไอ้เรื่องหนีผมว่าคงไม่มีออยู่ในหัวคุณหรอกในเมื่อแม่ของคุณยังรออยู่ที่บ้านทั้งคน”

“อย่ามาขู่กันนะคะ...ฉันให้เวลาคุณอยู่ที่บ้านไม่นานหรอก”

“ผมก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก คิดหรือว่าผมมีความสุขกับการต้องมาเสียเวลากับไอ้เรื่องบ้า ๆ แบบนี้ถ้าพี่สาวของคุณไม่ทำเรื่องเลว ๆ ไว้ให้ผมต้องเดือดร้อน!”

บทที่ 6

“จำไว้ด้วยว่าผมเป็นคนทำงานจริงจัง ตั้งแต่ทำธุรกิจผมไม่เคยโกงใครแม้แต่เหรียญเดียว เพราะฉะนั้นอย่าได้ริอาจมาทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ นั่นคือการโกหกปลิ้นปล้อน และผมก็จะไม่มีวันยอมปล่อยให้ไอ้คนที่มันโกงผมลอยนวลไปได้อย่างเด็ดขาด!”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังอีกครั้ง นัยน์ตาสีสนิมเหล็กข้นขุ่นจนทำให้อิงธารเสียววาบ ท่าทางเขายังโกรธแค้นมากและดุดท่าทีวิคเตอร์เป็นคนจริงจัง เขาคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อคิดว่าแค่จะข่มขู่ หล่อนไม่รู้ว่าเขามีความคิดอะไรมากกว่านั้น

“คุณจะทำอะไรถ้าเจอพี่อร”

“บอกไว้เลยว่าผมจะไม่ส่งตัวพี่สาวของคุณให้ตำรวจ”

“หมายความว่ายังไง”

“มีสมองก็น่าจะคิดได้ว่าผลของการหลอกลวงคนอื่นโดยเฉพาะคนที่มีอิทธิพลมาก ๆ มันจะเป็นยังไง”

“คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะ!”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร”

“ถึงคุณจะมีอิทธิพลมาจากไหนแต่ถ้ามาฆ่าคนตายในเมืองไทยถึงเป็นนักธุรกิจพันล้านคุณก็หนีตำรวจไม่รอด”

“เรอะ...ฮ่าๆๆๆๆ”

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอวิคเตอร์ คุณหัวเราะทำไม”

“ผมหัวเราะที่คุณยังจะมีหน้าเอาตำรวจมาขู่ผมนี่ไง จะบอกให้นะว่าฆ่าคนตายโดยเฉพาะไอ้คนที่มันไม่น่าไว้ชีวิตให้รกโลกรกสังคมเพราะความเลวของมันน่ะเป็นโทษสถานหนักที่สมควรยิ่งกว่าสมควร”

“ฉันจะไปแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้”

“ทั้งที่ผมยังไม่เจอเอ็มม่าอย่างนั้นเหรอ...เลือกเอาก็แล้วกัน”

วิคเตอร์ลุกขึ้นขวางอิงธารซึ่งกำลังจะออกจากโต๊ะทำงานของหล่อนด้วยความรุ่มร้อนใจ หญิงสาวชะงักขณะเม้มปากแน่นอย่างอัดอั้น หล่อนมองเห็นความเคียดแค้นปะทุขึ้นในดวงตาวาววับของเขา วิคเตอร์เหยียดปาก

“บางทีการที่ผมกักตัวเอ็มม่าไว้ถ้าเจอเธอเมื่อไหร่มันก็ดีกว่านี่ไม่ใช่หรือ...หรือว่าคุณอยากให้ผมส่งตัวพี่สาวของคุณให้ตำรวจจัดการกันล่ะ นั่นยิ่งแย่กว่าเพราะผมจะเอาเรื่องเอ็มม่าให้ถึงที่สุด ให้ติดคุกแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยทีเดียวล่ะ”

“พอเถอะค่ะ!” อิงธารน้ำตาร่วง “ฉันจะไม่ต่อรองอะไรกับคุณอีก แต่กรุณา...อย่าทำร้ายครอบครัวของฉัน”

ร่างสูงไหวไหล่ เขาไม่พูดอะไรอีกนอกจากหลีกทางให้หญิงสาวเดินออกไปจากห้องนั้นเพื่อทำหน้าที่ของหล่อนตามปกติทั้งที่ตอนนี้สำหรับอิงธารทุกอย่างไม่มีอะไรที่จะกลับไปเป็นปกติเหมือนเก่าอีกต่อไปแล้ว กระทั่งเลิกงาน เมื่ออิงธารกลับมายังห้องพักก็ต้องพบความประหลาดใจที่เห็นวิคเตอร์ยังนั่งอยู่ที่นั่น แต่เขาไม่ได้นั่งคนเดียว มีเพื่อนร่วมงานของหล่อนหลายคนนั่งล้อมเขาและต่างพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติเหมือนสนุกสนาน ท่าทางวิคเตอร์เหมือนคนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีมากทั้งที่สำหรับหล่อนแล้วเขาคือซาตานร้ายในคราบเทพบุตร และเมื่อจิตราเห็นหล่อนกลับมาก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดทั้งยิ้มกว้างว่า

“ฮั่นแน่...ว่าที่เจ้าสาวของเรามาละ ดูสิคะ อิงเขินจนหน้าแดงเลยอ่ะ”