เจตนิพัทธ์ขับรถไปส่งพราวตะวันที่บ้านแต่ก็ไม่ถึง เพราะเขาไปจอดในซอยที่เปลี่ยวและลับตาคนเสียก่อน
“แค่ไม่นาน คุณแม่คงไม่ตามใช่มั้ยที่รัก?” “อือฮึ..ส่งข้อความให้แม่ตอนอยู่ที่บ้านเจตแล้วว่ากำลังจะกลับ” “พอผมเห็นสายตาพี่คิณเวลามองพราวแล้วหึงเลย” “ก็ไม่เท่าไหร่นะ คนเราสนทนากันจะไม่ให้มองหน้าเวลาคุยเหรอ?” เจตเลื่อนมือมาลูบขาแล้วค่อยๆ ล้วงเข้าไปสัมผัสภายนอกกางเกงชั้นในของพราวตะวัน เธอขยับมาซบเขาแล้วอ้าขามากขึ้น ซึ่งแฟนหนุ่มก็รู้งาน ล้วงถอดเอากางเกงชั้นในของเธอทิ้งไป ใช้นิ้วลูบวนไล้ที่จุดกระสัน แล้วใส่นิ้วกลางเข้าไป พลางจูบบดบี้ขยี้ลิ้นกันอย่างเร่าร้อน “อึดอัดอ่ะที่รัก” พราวตะวันได้ยินแฟนหนุ่มสุดหล่อพูดอ้อน เลยใช้มือบีบขยำที่เป้ากางเกงของแฟนหนุ่มที่แข็งตัวเป็นลำ “อยากเห็นมันอยู่ในปากน่ารักๆ ของพราวจังนะ” “เหมือนกัน พราวชอบเห็นหน้าเจตเวลามีอารมณ์สุดๆ” เขารีบถอดกางเกงไปกองที่ข้อเท้า ปรับเบาะนั่งให้นอนราบจนแก่นกายตั้งเด่แทบจะชี้หน้าเธอได้ พราวตะวันก้มลงใช้ลิ้นลากไปตามดุ้นที่แข็งตัวจนเป็นสีแดงเข้ม รอยหยักตรงหัวเห็ดที่บานใหญ่นั้นเธอชอบใช้ลิ้นดุนเล่นเป็นพิเศษ น้ำหล่อลื่นใสๆ ถึงกับไหลเป็นทาง ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “อาาา…พราว” เสียงที่พราวตะวันทั้งอมทั้งดูดเร้าอารมณ์แบบสุดๆ ยิ่งเห็นดุ้นที่คับปากของแฟนสาว ยิ่งทำให้แข็งตัวจนเส้นเลือดปูดโปนไปทั้งลำ “พราวนอนลง ผมอยากเล่นกับน้องสาวบ้าง” “ไม่อ่ะ อยากขึ้นแล้ว” เธอขึ้นควบจับดุ้นอวบแหย่ไปที่ปากทางเข้ารูเสียวแล้วนั่งทับลงช้าๆ จนมิดด้าม “โอยย…เสียว อาาา” เจตที่ครางออกมาเพราะรูสวาทเขมือบแก่นกายเขาไปจนมิด รู้สึกได้เลยว่าส่วนหัวสัมผัสสิ่งที่นุ่มนิ่มภายในกายเธอลึกๆ พราวตะวันเริ่มแกว่งเอวบดขยี้บนตัวเขา แล้วเริ่มจังหวะขี่ด้วยการขย่มจากเบาๆ ช้าๆ ก่อนจะเริ่มขย่มแรงขึ้น.. เสียงผิวที่กระทบกันดังสนั่นในรถ บวกกับอารมณ์ที่ร้อนแรงของคนทั้งคู่ทำเอารถสั่นสะเทือนไปทั้งคัน เจตจับขาเธอให้เหมือนนั่งยอง สอดมือทั้งสองอุ้มสะโพกเธอเอาไว้ แล้วเป็นฝ่ายกระแทกรัวๆ ถี่ยิบจากที่นอนอยู่ใต้ตัวเธอที่ร้องครางเสียงหลง “เจต..อื้อออ..ไม่ไหวว” พราวตะวันหมอบลงบนตัวเขาที่ยังขยับเอวต่อไม่หยุด “อ๊าาา พราว…พราวจะ..เสร็จ ช่วยพราวด้วย” แขนที่แข็งแรงกอดเอวเธอแล้วพลิกตัวของพราวตะวันลงไปนอนที่เบาะแทน โดยที่แก่นกายยังไม่หลุดจากช่องสวาท เขาตอกถี่ยิบอย่างด้วยอารมณ์ทางเพศที่เกินจะควบคุมได้ เธอกอดคอเขาแน่น หน้าซุกที่ซอกคอของแฟนหนุ่ม “อึก..อื้ออ..แรงอีก..อีก..ที่รัก” “พราว ผมรักคุณ อาา..ผมใกล้แล้ว อ๊าา ข้างในนะ” น้ำอุ่นๆ ร้อนๆ ทะลักล้นออกมาจนเลอะเบาะรถไปด้วย ทั้งสองหอบหายใจกระเส่ารดหน้ากันด้วยความสุขสม เจตนิพัทธ์เปิดลิ้นชักรถเอาทิชชูเช็ดที่น้องสาวของเธอ ก่อนจะเช็ดให้ตัวเขาเอง พร้อมกับเปิดทางให้พราวตะวันกลับไปที่นั่งข้างคนขับ เพื่อจะได้เช็ดน้ำกามที่เปื้อนเต็มเบาะที่นั่ง “น้ำเยอะมาก สงสัยเราไม่ได้ทำกันมาสักพักหนึ่งละมั้ง” “กลัวเจตจะเบื่อพราวเสียก่อนน่ะสิ ไม่ต้องบ่อยก็ดี จะได้หิวบ่อยๆ” “แค่เห็นหน้าก็แข็งละป่ะ” “บ้า หน้าตาก็หล่อทำไมหื่นเกิน” “ก็หื่นกับพราวคนเดียว ชอบผมก็เพราะหื่นด้วยใช่มั้ยล่ะ” เธอหัวเราะชอบใจโดยไม่ตอบอะไรอีก พอคว้ากางเกงชั้นในทำท่าจะใส่ เจตนิพัทร์กลับรีบเอ่ยปากขอเธอ “ผมขอได้มั้ย? กางเกงชั้นในของพราว” “หื้อ..จะให้พราวโล่งโจ้งแบบนี้อ่ะนะ ลมมันเย็นน่ะสิ” “เซ็กซี่ดีออก” เธอปากางเกงชั้นในไปที่หน้าเขาที่หัวเราะชอบใจ แล้วปล่อยให้เขาขับรถไป โดยมีเสียงเพลงคลอเบาๆ พราวตะวันนึกถึงตอนที่เขามาจีบเธอใหม่ๆ เกือบครึ่งปีที่เขาไม่มีทีท่าว่าอยากจะล่วงเกินเธอ จนกระทั่งปิดเทอมนั้นเธอขอกับแม่จะไปทริปเที่ยวทะเลที่กระบี่กับเพื่อนสาวในกลุ่ม เจตนิพัทธ์ได้ตามไปทีหลังโดยไม่บอกเธอให้ล่วงรู้มาก่อน และทริปนี้เองที่ทำให้เธอเสียความบริสุทธิ์ให้เขา สามคืนสี่วันที่กระบี่ เขามาเปิดห้องใกล้กับเธอที่อยู่กับเพื่อน คืนแรกในเวลาดึกสงัดที่ทุกคนหลับแล้ว เขาตามตื้อส่งข้อความชวนเธอไปเดินที่ชายหาด พอเธอปฏิเสธเขาก็ยืนยันว่าจะนั่งรอหน้าห้องจนกว่าเธอจะยอมออกมา “ตามมาทำไมน่ะ? พราวมากับเพื่อน เจตมาแบบนี้เหงาตายเลย แล้วพ่อแม่ไม่ว่าหรือไง?” “เหงาได้ไง มีพราวอยู่ด้วยนี่แหละ ไปเดินเล่นกันเถอะ” เขาจูงมือเธอเดินเลียบชายหาดกันสองคน ด้วยบรรยากาศและกลิ่นอายของทะเลที่โรแมนติก พวกเขาจูบกัน มันคือจูบแรกที่ลึกซึ้งของพราวตะวันแล้วใช้จังหวะที่เธอเคลิ้มพาไปที่ห้อง ช่วงที่เล้าโลมแรกๆ เหมือนเธอจะให้ความร่วมมือดี แต่พอเขาจู่โจมจริงๆ เธอกลับกลัว เจตนิพัทธ์งัดทุกอย่างที่จะทำให้แฟนสาวโอนอ่อนให้จนตกเป็นของเขาจนได้ ทุกคืนที่กระบี่หลังจากทุกคนหลับ เขาจะมารอพาเธอไปที่ห้องพักทุกคืน จากที่สองสามครั้งแรกเจ็บบ้าง แต่หลังจากนั้นพราวตะวันยอมรับกับตัวเองว่ามันคือความหฤหรรษ์ที่น่าพึงพอใจพราวตะวันได้เห็นข้อความนั้นในตอนเช้าที่ตื่นนอน เธอยิ้มให้กับตัวเองที่เขาละเอียดอ่อนถึงกับอ่านกวีฝรั่งเศสและส่งประโยคที่น่ารักแต่ลึกซึ้งมาให้ สติ! พราวตะวัน…แม่บ้านได้มาทำงานแต่เช้าและเตรียมอาหารเช้าให้ทุกคนด้วย oeuf à la coque เสิร์ฟกับขนมปังปิ้งที่เรียกว่าบาแก็ตสำหรับจุ่มน้ำ Les oeufs brouillés ไข่คน หรือออมเล็ต ตามด้วยเครื่องดื่มคือ เกรปฟรุต“ขอโทษนะคะ ฉันอยากได้ครัวซองต์ มีมั้ยคะ?”“ได้ค่ะ คุณแพรีส”“Merci beaucoup” (ขอบคุณมากนะคะ)พราวตะวันกล่าวและยิ้มให้แม่บ้านอย่างน่ารัก ก่อนจะหันไปถามเจตว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือไม่ ซึ่งเขาโอเคกับทุกอย่างบนโต๊ะอยู่แล้วจึงปฏิเสธ “พี่แพรีส วันนี้จะไปเที่ยวที่ไหนคะ?”โคลเอ้ถามพี่สาวตาแป๋ว พร้อมกับตักซีเรียลผลไม้กินไปด้วย“ว่าจะไปลูฟวร์ แล้วก็แวะกินอะไรอร่อยๆแถวนั้น พ่อว่าร้านไหนดีคะ?”“ใกล้ลูฟวร์อย่างนั้นเหรอ.. Le Procope เป็นไง? มีไวน์ดีๆ กับสเต็กเนื้อ tenderloin อย่างดี พ่อแนะนำให้ลูกพาแฟนไปกินให้ได้นะ เอารถพ่อไปใช้สิ นั่งแค่สองคนใช้คันเล็กน่าจะได้”“ค่ะพ่อ”คิณภัทรที่ตื่นเช้ามาเห็นว่ามีข้อความเสียงจากพราวตะวัน เขาดีใจมากที่เธอยอมเรียกว่าพี่เหมื
คิณภัทรเฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าเขาหงุดหงิดอะไรที่ไม่ได้เห็นหน้าพราวตะวัน จนทำให้เขาต้องแอบออกไปดื่มคนเดียวในตอนดึกๆเป็นระยะเวลาสักพักใหญ่มาแล้วตั้งแต่เริ่มคบกับเกรซเธอทำของใส่ฉันหรือเปล่านะ..ทำไมฉันเลิกคิดถึงเธอไม่เคยได้เลย..13.00 สนามบินสุวรรณภูมิ วันศุกร์ครอบครัวจิรวราพงศ์ได้มาส่งเจตนิพัทธ์เพื่อขึ้นเครื่อง ในขณะที่พราวตะวันลากกระเป๋าใบโตมาคนเดียว เธอดูสดใส มัดผมหางม้าที่หนาและยาวเป็นลอนใหญ่ เสื้อแขนกุดปิดคอรัดรูปสีดำแบบบอดี้สูท กางเกงยีนรัดรูปและบู้ทส้นสูงสีดำยาวถึงหัวเข่า ตุ้มหูเงินวงใหญ่และแต่งหน้าสวยมากแบบที่เจตนิพัทธ์ที่คบมาสองปีกว่ายังอ้าปากค้าง“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่..พี่คิณ เอ้อ เจต ตื่นเต้นมั้ยน่ะดูทำหน้า”สายตาเธอที่มองน้องชายของเขา ทำให้คิณภัทรได้แต่เก็บความเศร้าไว้ในใจเงียบๆ ทุกคนพูดคุยสนุกสนานกัน มีเพียงเขาที่เหมือนส่วนเกิน“แม่โอนเงินให้เจตแล้วนะ อย่าลืมเอาคืนให้หนูพราวล่ะ ค่าตั๋วน่ะ แล้วแม่ให้เงินหนูพราวไว้ติดตัวด้วย ให้เผื่ออยากได้อะไรก็ซื้อเลยนะ“”แม่ให้พราวต่างหากแสนห้ากับค่าตั๋วของเราสองคน เจตโอนเลยตอนนี้แหละ”เธอตกใจที่คุณเจตสุภาให้ขนาดนั้น ทั้งที่เจอกันไม่กี่คร
เกรซพยายามชวนแฟนหนุ่มไปเที่ยวต่างจังหวัดเพื่อผ่อนคลายจากการที่เขาทำงานหนักตลอดจนแทบไม่มีเวลาให้เธอ ตั้งแต่เขากลับมาขอคบได้สองเดือน ไม่เคยมีช่วงเวลาส่วนตัวด้วยกันสักครั้ง ทั้งที่ในอดีตเขาไม่เคยปฏิเสธการที่จะได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเธอเลย“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็ไปเที่ยวฝรั่งเศสแล้วนี่”“จริงสินะ แล้ว…ต้องพักแยกห้องมั้ย? ไปกี่วัน?”“เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอดูอะไรๆก่อน”“วันนี้ไปกินข้าวเย็นที่ไหนดี?”“ผมยังทำงานไม่เสร็จน่ะ อาจไม่ได้เจอกันนะ”“เกรซซื้อของกินไปให้คิณที่บริษัทเอาไหม?”“ไม่ต้องหรอก ผมใช้สมาธิ ยังไม่หิวน่ะ”เธอจึงไปรับลูกชายวัยสี่ขวบที่บ้านของสามีเก่าเพื่อไปกินข้าวเย็นแทนด้วยอารมณ์สุดเซ็งเจตนิพัทธ์พาพราวตะวันไปกินข้าวเย็นที่ห้างและไปเดินซื้อของกระจุ๊กกระจิ๊กที่สาวๆชอบกันก่อนจะกลับบ้านในตอนสามทุ่ม เขารู้สึกว่าช่วงนี้แฟนสาวกลับมาน่ารักเหมือนเดิม อาจจะเพราะพี่ชายของเขาเปิดตัวแฟนไปแล้ว ไม่มีใครมาคอยก่อกวนให้เธอต้องไขว้เขวอีก พราวตะวันยืนคุยกับแฟนหนุ่มที่หน้าบ้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเขย่งตัวหอมแก้มไปหนึ่งที ยืนโบกมือให้เขาจนลับตา พอปิดประตูบ้านแล้ว เธอก้าวเข้าบ้านและกำลังขึ้นบันได
“สุดท้ายก็ต้องรบกวนแม่สินะ คิณดูแลส่วนนี้เองครับแม่”“อ้อ ดีๆ คิณจัดการให้น้องทีนะ”พราวตะวันรีบบีบขาแฟนหนุ่มให้ปฏิเสธไป ซึ่งเขาเห็นด้วย“ไม่ต้องพี่คิณ เจตกับพราวเราจัดการเองได้ พ่อครับ ถ้าเจตเรียนจบอาจไปลองหาประสบการณ์ทำงานที่อื่นสักพักแล้วจะกลับมาช่วยที่บ้านนะ“พ่อทำหน้าว่าไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ก่อนจะท้วง “ทำไมล่ะ ก็เห็นผู้จัดการกองทุนบอกอยู่ว่าหัวไว ตั้งใจทำงาน นี่พ่อมองตำแหน่งไว้ให้แล้วที่ Synergy Finance”“เจตไม่อยากอยู่ใต้เงาคนอื่น อยากไปลองลำบากดูบ้าง”พ่อกับแม่มองหน้ากันทันที พวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าลูกชายคนเล็กคิดแบบนี้ แม้กระทั่งคิณภัทรเองก็ไม่คิดว่าน้องชายจะกล้าพูดออกมา “ใครยุแยงให้แกคิดแบบนี้ล่ะ? เดือดร้อนแม่อีก”เจตนิพัทธ์พยายามหายใจเข้าออกยาวๆ เขาสะกดความหัวร้อนของตัวเองแบบสุดๆที่มาพาดพิงแฟนสาว“ขอตัวไปส่งพราวกลับบ้านก่อนนะครับ”“ขอบคุณสำหรับมื้อนี้นะคะ”เขาพยักหน้าให้พราวตะวันลุกขึ้นและจับมือเธอออกไปจากห้องทานอาหารทันที “คิณ! ใช้คำพูดแบบนี้กับคนอื่นมันเกินไปนะ น้องมีความคิดของตัวเอง ไปพูดว่าใครยุแยงได้ยังไง? ลูกหมายถึงหนูพราวเหรอ? ต่อไปเค้าคงไม่มาที่นี่แล้วเพราะลูกปากร้ายก
พราวตะวันไปเอาผ้าชุบน้ำเพื่อมาเช็ดหน้าให้คิณภัทรที่แดงไปจนถึงหูและลำคอ เขาเอนหลังมองผู้หญิงที่เขารักไม่วางตา เธอปลดกระดุมเสื้อเขาออกจนเห็นอกกว้าง แล้วก็รู้สึกเขินเองทั้งจากสายตาและร่างกายที่กำยำนั้น“คุณไปอยู่ที่ไหนมา..ทำไมผมถึงไม่เจอคุณก่อน..”เขาจับมือเธอที่กำลังประคบผ้าบนคอออกไป แล้วกอดกดเธอลงบนโซฟา พราวตะวันละล่ำละลักพูดกระซิบ“พี่คิณ..แม่อยู่ข้างบน”“แม่บอกให้พราวตัดสินใจไม่ใช่เหรอ? แต่งงานกับพี่แล้วเราไม่ต้องอยู่ที่นี่ก็ได้ พี่จะกลับไทยมาเคลียร์งานแค่นั้น พราวอยากทำอะไร พี่จะให้ทุกอย่าง”อกกว้างที่กดทับหน้าอกเธออยู่ หัวใจเขาเต้นแรงสะเทือนมาถึงเธอที่นอนอยู่ใต้ตัวเขา ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากคนทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มลึกซึ้ง หนีไปกับเขาเหรอ…พระเจ้า…เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจฉัน..เธอใช้มือดันอกเขา พยายามเบือนหน้าหนีไปซุกซอกคอเขาแทน ลมหายใจร้อนๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าชวนให้ร้อนรุ่ม “พี่ไม่อยู่สองเดือนกว่า กลับมาเจอพราวไล่เป็นการตอบแทนความคิดถึง”“เราไม่เคยคบกันนะคะ”คิณภัทรไม่ยอมรับสิ่งที่เธอพูด เขาซุกไซ้คอ บีบจับหน้าอกเธอด้วยตัณหาราคะที่ครอบงำเพราะน้ำเมา“ถ้ามันเลือกยากนัก ก็คบทั้งพี่ทั้
คิณภัทรยื่นถุงให้น้องชายแล้วสั่งเช็กบิล“ฉันซื้อให้เธอเพราะอยากให้มีกระเป๋าสวยๆเหมือนคนอื่นแต่เธอไม่รับ แกเอาให้เธอทีนะ เอาล่ะ..ฉันจะกลับบ้านไปนอนพักสักหน่อย”เขาลุกจากโต๊ะและบีบไหล่เจตนิพัทธ์ก่อนจะเดินออกจากร้านไป“พี่คิณ..”เขาวิ่งตามพี่ชายมาที่รถยนต์อย่างกระหืดกระหอบ แต่ไม่ทันจะพูดอะไร คิณภัทรก็ชิงพูดเสียก่อน“แกไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ติดต่อเธออีก”พราวตะวันเรียกแท็กซี่ให้มารับกลับบ้าน สักพักเจตนิพัทธ์ก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านและเข้ามาเคาะประตู“เอ่อ เข้ามาก่อนสิ”“พี่คิณซื้อกระเป๋าให้พราวนะ รับไว้เถอะ แล้วเขาจะไม่มายุ่งกับพราวอีก”แม้พราวตะวันจะไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่แววตาเธอคือคำตอบทุกอย่างที่เจตนิพัทธ์ซึ่งคบหากับเธอมาสองปีครึ่ง รู้ดีที่สุดฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง..ที่ต้องทนเห็นคนที่ฉันรักเจ็บปวดเพราะมีใจให้พี่ชายของฉันเอง…“ดีแล้วล่ะ”เธอพูดได้แค่นั้น พลางชวนเขาทานข้าวเย็นเพราะไหนๆก็มาที่บ้านแล้ว พราวตะวันเดินเข้าห้องครัวเพื่อจะหุงข้าวรอแม่ที่กำลังกลับบ้าน เจตนิพัทธ์ได้เข้ามากอดเธอจากข้างหลัง มีแต่ความเงียบระหว่างคนทั้งคู่“เรียนจบเจตจะหางานทำที่อื่น จะย้ายออกมาอยู่คนเดียว อาจจะลำบากหน่อย