1. ปฐมบท เมื่อรักแรกเห็น

เจตนิพัทธ์ขับรถกลับมาถึงบ้านหรูย่านพัฒนาการในตอนเย็น พร้อมกับพาแฟนสาวมาแนะนำตัวให้กับครอบครัวรู้จักเป็นครั้งแรก ที่จริงแล้วเขาคบเธอมาตั้งแต่ปีสอง แต่พึ่งจะได้พามาเมื่อเรียนปีสุดท้ายนี่เอง นั่นเพราะเธอบ่ายเบี่ยงและอยากให้คบหาจนแน่ใจเสียก่อน

“กว่าจะยอมมา ตื่นเต้นเหมือนกันนะ”

พราวตะวันหัวเราะคิกพร้อมกับส่ายหน้า ขำเบาๆที่เขาทำเหมือนหนุ่มน้อยอายุสิบห้า

“ก็มีแต่ผมที่รู้จักคุณแม่ของพราวนี่นา อยากให้มารู้จักทางนี้บ้าง พ่อแม่ก็ได้ยินเรื่องพราวตลอด ยังบอกว่าให้พามาหาหน่อย”

ทั้งสองลงจากรถ เดินตรงเข้าไปในบ้านขนาดใหญ่ ที่เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะถูกต้องกว่า

“แม่ครับนี่พราวตะวัน แฟนเจตเอง พราว..นี่คุณแม่ผม เจตสุภา”

สาวน้อยหน้าตาลูกครึ่งดวงตาสวยคม ปากอวบอิ่มโดยไม่ต้องพึ่งฟิลเลอร์ ใบหน้าเล็กรูปไข่ สะกดตาสะกดใจมาดามเจตสุภาทันที เธอถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้อย่างประหลาด

“สวัสดีค่ะ คุณเจตสุภา” พราวตะวันยกมือไหว้อย่างสุภาพ ท่าทางมั่นใจแต่ก็นอบน้อม

“เรียกแม่หรือน้าภาก็ได้แล้วแต่สะดวกจ๊ะ เดี๋ยวหนูพราวทานขนมกับชารอคุณพ่อกับพี่คิณสักพักนะ จะได้อยู่พร้อมหน้ามื้อเย็นทีเดียว”

ชายหนุ่มและหญิงสาวทานขนมไปได้นิดหน่อย เขาก็ชวนเธอไปเดินเล่นรอบๆบ้าน จนกระทั่งแม่บ้านได้มาตามหาให้ไปที่ห้องรับประทานอาหาร

วินาทีที่ทั้งสองคนมาถึง ทุกคนล้วนมองมายังทั้งสอง แต่มีสายตาคู่หนึ่งมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกพึงใจในทันที พราวตะวันยกมือไหว้ทุกคนพลางกวาดสายตาไปสะดุดที่คิณภัทรแว็บหนึ่ง แต่เธอเลือกไม่ใส่ใจและหันไปยิ้มให้แฟนหนุ่มที่กำลังเอ่ยแนะนำเธอให้กับพ่อและพี่ชายแทน

“พราว นี่คุณพ่อผม..ภัทรกิจ นี่พี่ชาย..คิณภัทร”

บนโต๊ะอาหารนั้น บรรยากาศเป็นไปอย่างเป็นกันเองพราวตะวันดูออกเลยว่าเจตนิพัทธ์เป็นลูกรักของแม่ ส่วนพี่ชายของแฟนหนุ่มดูสุขุมเหมือนพ่อ พวกเขานั่งติดกันและคุยกันเบาๆเรื่องงานบ้างบางช่วง

“เจต คิดหรือยังว่าจะฝึกงานที่ไหน? เล็งไว้บ้างมั้ย?”

“ก็คงฝึกที่บริษัทแหละพี่คิณ อยากไปฝึกที่บริษัทหลักทรัพย์ของพ่อ คนเก่งๆเยอะที่นั่น”

พ่อปลื้มที่ลูกชายคนเล็กบอกแบบนั้น เขาอมยิ้มและพยักหน้าเล็กๆ

“ดี พ่ออยากให้เจตไปอยู่ฝึกงานกับฝ่ายวิเคราะห์การลงทุนนะ”

“ครับพ่อ เอ้อ..พราว คุณอยากไปฝึกด้วยกันไหมล่ะ?”

“ลืมไปเหรอว่าพราวเรียน Arts Management แต่ก็ดูๆไว้บ้างนะ มีที่หนึ่งอยู่แถวย่านอารีย์ ว่าจะส่งคำขอสมัครฝึกงานเอาไว้เลย”

“หนูพราว เจตบอกว่าหนูเป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศสเหรอจ๊ะ แล้วคุณพ่ออยู่ไทยมั้ย?”

“คุณพ่ออยู่ปารีสค่ะ พวกท่านคงมีความเป็นศิลปินมากไปหน่อยเลยหย่ากันตอนหนูสิบขวบพอดี คุณแม่ก็เลยมาเป็นอาจารย์สอนศิลปะที่มหาวิทยาลัยศิลปากร”

“คุณพ่อของพราวเป็นเจ้าของแกลลอรี่งานศิลป์ที่ปารีสน่ะครับแม่”

เจตนิพัทธ์รีบพูดข้อมูลเพิ่มเติมให้แม่ของเขาที่สนใจเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ

พราวตะวันรู้สึกได้ว่าคิณภัทรแอบมองเธอบ่อยจนรู้สึกอึดอัด แต่ทุกคนกลับไม่สังเกตเห็น แล้วอยู่ๆเขาก็อยากแสดงความเห็นเกี่ยวกับแฟนสาวของน้องชายขึ้นมา

“ฝึกงานช่วงปิดเทอม ไม่คิดอยากไปฝึกงานที่แกลลอรี่ของคุณพ่อที่ปารีสบ้างเหรอครับ?”

ถามจบพร้อมกับแววตาที่เหมือนเสือจ้องเหยื่อไม่มีผิด

“ไม่แน่ใจค่ะ เพราะมันมีค่าใช้จ่ายเยอะ”

“ผมช่วยได้นะ ถ้าคุณอยากไป ที่บริษัทมีน้องๆหลายคนที่ทำงานกับผมตอนนี้ เคยฝึกงานผ่านโครงการนานาชาติ บางโครงการก็มีทุนบางส่วนให้”

“อืม…น่าสนใจดีนะคะ”

“ใช่ น่าสนใจมาก”

“ขอบคุณที่แนะนำนะคะ พี่คิณ”

พอรับประทานอาหารเสร็จ พราวตะวันก็นั่งพูดคุยอยู่พักหนึ่ง จนได้เวลาขอตัวกลับ ระหว่างเดินไปที่รถของเจตนิพัทธ์ พี่ชายของเขาก็เดินตามมาด้วยหน้าตาเฉย พร้อมกับเอ่ยแซวน้องในไส้

“เปิดตัวแฟนครั้งแรกก็ว้าวเลยนะ ไปหาที่ไหนนะน่ารักขนาดนี้ ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ”

พูดจบก็ยิ้มตาหวานให้พราวตะวันที่ทำหน้านิ่งเฉยและยิ้มมุมปากเท่านั้น

“โห พี่พูดเหมือนไม่เคยมีสาวๆสวยๆเลยนะ”

เจตนิพัทธ์โอบไหล่พี่ชายพร้อมกับตบบ่าเบาๆ

“ก็ตกลงปลงใจเอาสักคนสิ จะสามสิบแล้ว หาแม่ของลูกแล้วมีหลานให้ป๊าเถอะ”

น้องชายผละไปเปิดประตูรถให้แฟนสาวที่ยืนแชทกับใครสักคนอยู่โดยไม่มองมาทางเขาเลยสักนิด

พราวตะวัน..ชื่อน่ารักมาก แต่เธอทำฉันเสียเซลฟ์ไปเลย ส่งสายตาให้ขนาดนี้ยังทำหน้าเฉยเมยเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ ชักน่าสนุกแล้วสิ..ปกติฉันกับน้อง ก็มักแบ่งปันทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตด้วยกันเสมอๆอยู่แล้วเสียด้วยสิ…