ตอนที่ 12-2 เรารักกันมาก 3

“เจ้าค่ะท่านแม่” หลิงเวยรีบรับคำในทันที การเล่นพิณเป็นสิ่งที่นางชื่นชอบยิ่งนัก

“เช่นนั้นลองแสดงฝีมือให้ทุกคนได้ดูชมดีหรือไม่” ซินหรูยิ้มแย้มพลางลุกขึ้นจับประคองลูกสะใภ้ให้เข้าไปนั่งยังตำแหน่งหลังเครื่องสาย

หลิงเวยนั่งลงตามคำของแม่สามีก่อนจะเริ่มวาดนิ้วไปบนพิณตรงหน้า นางลองดีดเส้นสายของมันเพื่อประเมินเสียงแต่ละเส้นครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงที่ตนเคยแต่งเอาไว้ใช้บรรเลง

ภาพของสตรีงดงามท่วงท่านุ่มนวลอ่อนช้อยหวานล้ำกำลังนั่งอยู่หลังพิณแกะสลักแสนวิจิตรตามด้วยเส้นเสียงของเครื่องสายที่สั่นเบาๆ ตามจังหวะเรียวนิ้วของหญิงสาวสร้างบรรยากาศคล้ายสรวงสวรรค์ให้ความรู้สึกสงบเยือกเย็นให้เกิดขึ้นภายในศาลา

เพลงที่หลิงเวยใช้บรรเลงนั้นเป็นเพลงที่นางเขียนขึ้นด้วยตนเอง นางบอกเล่าเรื่องราวความรู้สึกเดียวดายคล้ายนกน้อยในกรงเล็กที่ต้องการอิสระได้โผบินไปกับผองเพื่อนที่รู้ใจ

นางจินตนาการว่าได้บินไปในท้องฟ้ากว้างใหญ่ด้วยความรู้สึกเย็นสบายยามเมื่อสายลมโบกโบยผ่านปีกเล็กๆ ของนาง

ภายใต้ท้องฟ้าอันเวิ้งว้างมีนกหลายตัวที่โผบินไปกับนาง กางปีกเคียงข้างกันถลาไปด้วยกันอย่างจริงใจ ซึ่งในชีวิตจริงแล้วนางหาได้มีอย่างนั้นไม่ บทเพลงนี้จึงปิดท้ายลงด้วยทำนองที่ค่อนข้างเศร้าสร้อยเพราะเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันทั้งยังไม่ใกล้ความจริงแต่อย่างใด นางขยับเรียวนิ้วให้พลิ้วไหวไม่กี่อึดใจตามจังหวะบทเพลงที่บ่งบอกแก่นางว่าทุกสิ่งอย่างเป็นแค่เพียงฝันไป นางควรตื่นจากความฝันอันสวยงามกลับสู่ความเป็นจริง

เมื่อเสียงพิณจบลงเสียงปรบมือชื่นชมจึงดังตามมา

หลิงเวยใช้เวลาปรับอารมณ์ของตนให้ออกจากพิณตรงหน้าแล้วลุกขึ้นยืนน้อมรับเสียงปรบมืออย่างนอบน้อมจากใจ

“เยี่ยมมากเลยอาซ้อ งดงามยิ่งนัก” เสียงหวานกังวานใสดังมาจากฟงลี่หลินเป็นคนแรก นางมองพี่สะใภ้ของนางช่างงดงามจับตาอยู่หลังเครื่องสายยามบรรเลงเพลงพิณ หากว่าพี่สะใภ้ของนางเป็นนางฟ้าพี่ใหญ่นี่จอมมารแน่แล้ว    

ฟงจินหมิงถึงกับตกตะลึงใบหน้าแดงก่ำจ้องมองหลิงเวย นิ่งงัน ทำไมเขาไม่เจอพี่สะใภ้ก่อนพี่ใหญ่ ทำไมกัน!?  

“เพลงนี้ชื่อว่าอย่างไรหรือเวยเอ๋อร” ซินหรูถามขึ้นนางชมชอบเพลงนี้ของสะใภ้ยิ่งนัก

“เพลงนี้ข้าแต่งเองมีชื่อว่าวิหคน้อยคืนเวหาเจ้าค่ะ” หลิงเวยตอบคำตามตรงด้วยสีหน้าภาคภูมิใจนางฝันว่าเป็นวิหคตัวนั้น

“แม่เคยได้ยินเพลงนี้เมื่อปีก่อนในพิธีปักปิ่นของบุตรีคนหนึ่งที่จวนตระกูลหลิง” ซินหรูเอ่ยขึ้นเมื่อจำทำนองของเพลงนี้ได้ “ในวันนั้นแม่กับท่านพ่อเข้าวังไปพอดีและได้รับเชิญพร้อมกับองค์รัชทายาทให้ไปร่วมพิธีนี้ในจวนของเสนาบดีหลิง และวันนั้นบุตรีของเขาที่บรรเลงเพลงนี้ก็ได้รับโอกาสให้ถวายตัวแด่องค์รัชทายาทในวันต่อมา”

หลิงเวยได้ฟังคำจึงกะพริบตาปริบๆ และเริ่มระลึกได้บางอย่าง

ซินหรูยังคงเอ่ยต่อ “วันนั้นบนเวทีการแสดงมีฉากกั้นถึงสองชั้น และบุตรีที่บรรเลงเพลงพิณผู้นั้นกลับแสดงสีหน้าไปคนละทางกับเสียงเพลงและหยุดเรียวนิ้วเกินไปหนึ่งจังหวะ” ซินหรูที่ถือได้ว่าเป็นเซียนด้านเพลงพิณเริ่มระลึกได้ถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่นางยังคงคาใจแต่มิได้พูดอันใดออกมา จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ “เป็นไปได้หรือไม่ว่าบุตรีนางนั้นมิได้บรรเลงเพลงด้วยตนเอง”

หลิงเวยถึงกับเงียบงันเมื่อได้ยินอย่างนั้น นางจึงเริ่มระลึกได้แล้วว่านางพลาดไป

ในวันนั้นนางถูกบังคับให้มานั่งหลังฉากกั้นเพื่อบรรเลงเพลงให้น้องสาวต่างมารดาของนางที่ชมชอบองค์รัชทายาทผู้นั้นจนหมดใจแลกกับการที่นางไม่ต้องถูกบิดาบังคับเลือกให้เป็นหนึ่งในชายาขององค์รัชทายาท นางกับน้องสาวของนางจึงสลับบทบาทกันเพื่อที่นางจะได้เป็นอิสระและน้องสาวก็ได้เข้าวังสมใจ

ซินหรูถึงกับเข้าใจได้ไม่ยากเมื่อเมื่อมองเห็นใบหน้าของลูกสะใภ้แข็งค้างไปอย่างนั้น  

ฟงชินหยางเองก็เช่นเดียวกัน เห็นหรือไม่! นางพลาดแล้ว

“นี่มิใช่หลอกลวงเบื้องสูงหรอกหรือ” ครานี้เป็นเสียงทุ้มใหญ่ทรงอำนาจของฟงซือหลางหัวหน้าตระกูลผู้เคร่งขรึมจริงจังทุกสรรพสิ่ง

หลิงเวยสะดุ้งเล็กน้อยเนื้อตัวชาวาบมองหาตัวช่วยที่กำลังมองมาทางนางเช่นเดียวกัน ฟงชินหยางที่มองหลิงเวยแบบจับผิดอยู่ตลอดเวลารีบเดินเข้ามาหานางในทันที

“หากเวยเอ๋อร์ไม่ทำอย่างนั้นงานในวันนั้นคงไม่สนุก เห็นได้ชัดว่านางบรรเลงพิณได้ดีมาก” ชายหนุ่มรีบเข้ามาจับประคองภรรยาแล้วพูดจาแก้ต่างให้นางอย่างเหนือชั้นแนบเนียน

หญิงสาวในอ้อมแขนของสามีรีบพูดสารภาพออกมาอย่างมิรู้ได้ว่าควรทำสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ “ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่ แต่หากข้าไม่ทำอย่างนั้นคงไม่แคล้วถูกโบยแล้วถูกส่งตัวเข้าวังไปถวายตัวให้องค์รัชทายาท”

ฟงชินหยางถึงกับหรี่ตามองสตรีข้างกายแล้วถามทางสายตาว่า

‘จริงหรือ?’

หลิงเวยเข้าใจภาษาสายตาของบุรุษข้างกายจึงตอบกลับไป ‘จริง!’

‘นับว่าองค์รัชทายาทยังโชคดี’ เขาก้มหน้ากระซิบประชดประชัน

‘...!?’

นางมองเขานิ่งงันนึกน้อยใจขึ้นมา

ทุกคนในศาลาต่างมองสองสามีภรรยาที่ช่วยกันแก้ต่างพลางกระซิบกระซาบไปมาแบบนั้นจึงเริ่มหัวเราะชอบใจด้วยเข้าใจว่าพวกเขาคงจะรักกันมากจึงทำอย่างนั้นเพื่อปกป้องความรักของตน บรรยากาศภายในศาลาจึงรื่นเริงได้อีกครั้ง

“แต่ว่า…” ซินหรูเริ่มเอ่ยคำไปทางสองสามีภรรยาอีกครา “บ้านนี้ไม่มีคนโกหก เจ้าทั้งสองไม่ควรทำอย่างนั้น”

“...!!!”

นั่นประไร...