ตอนที่ 26 เมื่อภรรยาไม่เหลือใคร 1

หลิงเวยเดินมาเรื่อยๆ ด้วยความเคยชินจนกระทั่งเดินมาจนถึงประตูจวนแต่ทว่ากลับเป็นประตูด้านข้างหาใช่ประตูใหญ่ไม่ หากแต่นางก็เลือกที่จะเดินออกไปด้วยความเคยชินเช่นเดียวกัน

ระหว่างทางเดินจากจวนตระกูลหลิงนั้นเป็นทางเดินติดกันระหว่างจวนและตลาดภายในเมือง มีบ้านเรือนมีร้านค้าและโรงเตี๊ยมมากมายตั้งตระหง่านอยู่สองฝั่งข้างทาง

หลิงเวยเดินไปด้วยอาการเหม่อลอยคล้ายสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

สตรีในอาภรณ์สีชมพูอ่อนหวานสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีเดียวกันช่วยขับเน้นใบหน้าเรียวเล็กให้ดูสวยหวานจิ้มลิ้มน่ารักแต่ทว่าหากมองดีๆ กลับได้เห็นแววตาที่แสนจะเหนื่อยหน่ายยิ่งนัก นางดูอ่อนโยนทั้งยังอ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงต่อกรกับสิ่งใดๆ กระทั่งสายลมแสงแดดยังคล้ายกับใบมีดคมกริบสามารถบาดกรีดผิวนางให้ล้มลงได้โดยง่าย

เรือนร่างระหงงดงามซ่อนส่วนเว้าส่วนโค้งเอาไว้ภายใต้เสื้อผ้าเนื้อหนาได้มิดชิดแต่กลับเผยความงามหวานล้ำออกมาฉายชัดทำเอาบุรุษที่เดินตามอยู่เงียบๆ เริ่มไม่อยากเดินตามเงียบๆ อีกต่อไปเมื่อมองเห็นสายตาของใครๆ เอาแต่มองตามนาง

โดยเฉพาะสายตาของบุรุษ

ระหว่างทางเดินของตลาดนั้น

สายตาหลายคู่ของชาวบ้านเริ่มมองตามร่างระหงของคนตัวเล็กน่